Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-183/13/LSz
z 10 czerwca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia z dnia 25 lutego 2013r. (data wpływu 27 lutego 2013r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 maja 2013r. (data wpływu 28 maja 2013r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku od towarów i usług dla sprzedaży nieruchomości składającej się z:

• działki nr 3/3 (prawa wieczystego użytkowania gruntu) wraz z budynkiem – jest nieprawidłowe,
• działki niezabudowanej nr 2 – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 27 lutego 2013r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sprzedaży nieruchomości niezabudowanej nr 2 i działki nr 3/3 (prawa wieczystego użytkowania gruntu) wraz z budynkiem.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 25 maja 2013r. (data wpływu 28 maja 2013r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 13 maja 2013r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca nawiązując do otrzymanej wcześniej interpretacji o numerze nr IBPP1/433-705/12/LSz zwraca się z uprzejmą prośbą o pomoc w określeniu stawki VAT z jaką powinien wystawić fakturę.

Po kilkakrotnym zapoznaniu się z ww. interpretacją Wnioskodawca wnioskuje, iż z całą pewnością powinien wystawić fakturę VAT, niemniej jego wiedza i osób do których zwrócił się z tym pytaniem w tym: biuro podatkowe, radcy zajmujący się tematem VAT-u czy przedstawiciele Urzędu Skarbowego nie są zgodni w tej kwestii stawki VAT na jaką powinien Wnioskodawca wystawić fakturę za sprzedaż.

Wiedza Wnioskodawcy nie jest na tyle rozległa aby mógł sobie z tą kwestią poradzić bez profesjonalnej pomocy tut. organu a świadomość, iż nieznajomość prawa nie zwalnia Wnioskodawcy z odpowiedzialności podatkowej nie pozwala wystawić Wnioskodawcy faktury bez bezsprzecznej wiedzy na jaką stawkę powinien wystawić fakturę VAT ze sprzedaży jaką analizował tut. organ w interpretacji nr IBPP1/433-705/12/LSz.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wyjaśnił, że dnia 28 maja 2001r. na podstawie aktu notarialnego (Repertorium „A” nr …) nabył niezabudowaną nieruchomość gruntową położoną we W. przy ul. …., składającą się z działki oznaczonej numerem geodezyjnym 2, o powierzchni 1.447 m², dla której prowadzona jest KW nr … oraz prawo wieczystego użytkowania gruntu o powierzchni 1.056 m² oznaczone numerem geodezyjnym 3/3 zabudowane budynkiem stacji sprężarek, jednokondygnacyjnym, murowanym, trwale z gruntem związanym, pokrytym papą o powierzchni użytkowej 143 m², w momencie zakupu nadającym się do rozbiórki, stanowiącym odrębną nieruchomość.

Jak wynika z aktu notarialnego zakupu nieruchomości w roku 2001, budynek stanowiący odrębny przedmiot własności, posadowiony na działce gruntu oznaczonej numerem geodezyjnym 3/3, objętej KW nr …, wybudowany został w 1970r. i jest towarem używanym w rozumieniu art. 4 ust. 7 pkt a) ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, w stosunku do którego sprzedającemu nie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony. W momencie zakupu nieruchomości (w tym nieruchomości zabudowanej) Wnioskodawca nie prowadził działalności gospodarczej i nie był czynnym podatnikiem VAT. Dnia 7 lipca 2011r. Wnioskodawca na podstawie Aktu Notarialnego - Repertorium A Nr …. dokonał sprzedaży opisanej wyżej nieruchomości, z tym, że w opisie przedmiotu sprzedaży znalazł się następujący zapis, cytuje: „... prawo własności nieruchomości stanowiącej zabudowana działkę gruntu nr 2 (dwa), o powierzchni 1.447 m² (jeden tysiąc czterysta czterdzieści metrów kwadratowych), z obrębu 0350 – W. km 35, położonej przy ulicy …, we W., województwie ….., dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy we W. Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą Nr …. , ...oraz prawo użytkowania wieczystego nieruchomości stanowiącej zabudowaną działkę gruntu nr 3/3 (trzy łamane na trzy), o powierzchni 1.056 m² (jeden tysiąc pięćdziesiąt sześć metrów kwadratowych), z obrębu 0350 – W. km 35, położonej przy ulicy …., we W., województwie …., wraz z prawem własności usytuowanego na gruncie budynku stanowiącego odrębny od gruntu przedmiot własności, dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy we W. Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą Nr…. , ...” - koniec cytatu.

W dacie sprzedaży Wnioskodawca prowadził i nadal prowadzi działalność gospodarczą i jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Opisane nieruchomości nie były przez niego wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej. Nie zostały też ujęte w ewidencji środków trwałych i stanowiły jej majątek osobisty (prywatny). Nieruchomości będące przedmiotem sprzedaży nie były również wykorzystywane do prowadzenia działalności rolniczej, nie były też przedmiotem umów najmu ani dzierżawy. Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego Miasta W., zatwierdzonym Uchwałą Nr …. Rady Miasta W. z dnia 27 sierpnia 2008r. (Dz. Urz. Woj. …. Nr 128 z dnia 14 października 2008r., poz. 2030) w chwili sprzedaży działki znajdowały się w obszarze 3-U/MW/ZP - przeznaczenie podstawowe: usługi nieuciążliwe, zabudowa mieszkaniowa wielorodzinna i 4-KX - teren publicznego ciągu pieszego, natomiast w ewidencji gruntu działka nr 3/3 oznaczona jest symbolem Ba - tereny przemysłowe, a działka nr 2 oznaczona jest symbolem B - tereny mieszkaniowe. Wnioskodawca w okresie gdy był właścicielem opisanych nieruchomości nie ponosił żadnych nakładów na ich ulepszenie czy remont.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z dnia 25 maja 2013r.):

Czy w opisanym stanie faktycznym przysługuje Wnioskodawcy prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług dla działki oznaczonej numerem geodezyjnym 3/3, dla której ustanowione jest prawo wieczystego użytkowania, zabudowanej stacją obsługi sprężarek stanowiącej odrębny przedmiot własności na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a, a opodatkowaniu 23% podstawową stawką podatku od towarów i usług podlegała będzie niezabudowana nieruchomość gruntowa oznaczona numerem geodezyjnym 2?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż dwóch odrębnych nieruchomości podlegała będzie różnemu opodatkowaniu.

Sprzedaż niezabudowanej nieruchomości gruntowej, dla której istnieje plan zagospodarowania przestrzennego, stanowiącej działkę gruntu oznaczoną numerem geodezyjnym 2 winna być opodatkowana podstawową 23% stawką podatku od towarów i usług, natomiast sprzedaż działki oznaczonej numerem geodezyjnym 3/3, dla której ustanowione jest prawo wieczystego użytkowania, zabudowanej w roku 1970 budynkiem stacji sprężarek jednokondygnacyjnym, murowanym, o dachu krytym papą, o powierzchni użytkowej 143 m², zarówno w momencie zakupu (2001r.) jak i sprzedaży (2011r.) nadającym się do rozbiórki powinna korzystać ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a, gdyż spełnia warunki określone w ustawie, bo nie jest budynkiem ani budowlą objętą zwolnieniem na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i w stosunku do niego nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a także dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Wątpliwości musi budzić zapis w akcie notarialnym sprzedaży, zacytowany w opisie stanu faktycznego, z którego mogłoby wynikać, iż opisany budynek stacji sprężarek posadowiony jest na obu działkach gruntu będących przedmiotem zbycia, jednakże może to być wynikiem oczywistej pomyłki, którą należy sprostować. Zdaniem Wnioskodawcy przedmiot sprzedaży musi być tożsamy z przedmiotem zakupu, pod warunkiem, że nie zostały w nim dokonane żadne zmiany. Jeżeli więc z aktu notarialnego zakupu wynika, iż jedna działka gruntu była zabudowana, a druga niezabudowana, to w akcie notarialnym sprzedaży zapis powinien być identyczny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się w zakresie stawki podatku od towarów i usług dla sprzedaży nieruchomości składającej się z:

• działki nr 3/3 (prawa wieczystego użytkowania gruntu) wraz z budynkiem – za nieprawidłowe,
• działki niezabudowanej nr 2 – za prawidłowe.
  
  

Tut. organ oparł niniejszą interpretację na przepisach obowiązujących w dniu zaistnienia zdarzenia, tj. w dniu 7 lipca 2011r. bowiem w uzupełnieniu wniosku z dnia 25 maja 2013r. Wnioskodawca podał, że w tym dniu dokonał sprzedaży opisanych we wniosku nieruchomości.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 w brzmieniu obowiązującej od dnia 1 stycznia 2011r. ustawy o VAT).

Grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy o VAT definiuje pojęcie dostawy towarów. W myśl tego przepisu przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W rozstrzygnięciu podjętym w interpretacji indywidualnej nr IBPP1/443-705/12/LSz dnia 23 października 2012r. wydanej przez tut. organ dla Wnioskodawcy, w oparciu o przedstawiony stan faktyczny i obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa stwierdzono, że dokonana przez Wnioskodawcę dostawa prawa wieczystego użytkowania gruntu nr 3/3 wraz z budynkiem stacji sprężarek, stanowiącym odrębną nieruchomość oraz działki nr 2 stanowiły czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż Wnioskodawca działał dla tej transakcji jako podatnik w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, prowadzący działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Tym samym zgodnie z pytaniami postawionymi przez Wnioskodawcę przedmiotem niniejszej interpretacji jest wyłącznie kwestia ustalenia właściwych stawek podatkowych dla dokonanych sprzedaży.

Wskazać należy, iż prawo użytkowania wieczystego jest prawem rzeczowym, którego treść i granice określone zostały zasadniczo w przepisach Kodeksu cywilnego oraz ustawy o gospodarce nieruchomościami.

W myśl art. 233 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), użytkownik wieczysty dysponuje gruntem (będącym towarem) jak właściciel. Zgodnie z ww. artykułem, użytkownik wieczysty może w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w użytkowanie wieczyste, korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać.

Ten przepis, a także przepisy art. 234, art. 235 oraz art. 237 Kodeksu cywilnego, kształtujące uprawnienia użytkownika wieczystego na wzór uprawnień właściciela, jak również długi czas trwania użytkowania wieczystego (art. 236 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego) wskazują, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi przeniesienie prawa do rozporządzania tym gruntem jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak i w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, jak przy dokonywaniu sprzedaży gruntu przez właściciela.

Ponadto, na ekonomiczną tożsamość prawa własności oraz prawa wieczystego użytkowania wskazują także przepisy ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami (t. j. Dz. U. z 2010r., Nr 102, poz. 651 ze zm.). W szczególności, w oparciu o art. 4 pkt 3b tej ustawy, zbywanie nieruchomości jest rozumiane jako dokonywanie czynności prawnych, na podstawie których następuje przeniesienie własności nieruchomości lub przeniesienie prawa użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej albo oddanie jej w użytkowanie wieczyste.

Jak stanowi art. 41. ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy o VAT w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Stosownie do przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

W świetle wyżej przytoczonego przepisu, kluczowym dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynku jest ustalenie, kiedy nastąpiło jego pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie – art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Co istotne, oddanie do użytkowania powinno nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu, a za takie można rozumieć m.in. objęcie we władanie budynku, budowli lub ich części przez pierwszego nabywcę lub pierwszego użytkownika. Przedmiotowa nieruchomość nie musi być faktycznie zamieszkała czy używana, lecz winna być przejęta przez nabywcę do użytkowania. Wydanie przedmiotowego obiektu nabywcy winno nastąpić w ramach wykonania przez sprzedającego czynności podlegających opodatkowaniu.

Ponadto, za oddanie do użytkowania w ramach czynności podlegających opodatkowaniu, uznać należy nie tylko sprzedaż, ale również umowy najmu i dzierżawy. Zatem pierwszym zasiedleniem będzie także moment oddania budynku lub budowli do użytkowania pierwszemu najemcy (dzierżawcy).

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.
   
   

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, iż jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a stanie się bezzasadne.

Jak wynika z art. 43 ust. 7a ustawy o VAT, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Natomiast, treść art. 29 ust. 5 ustawy o VAT stanowi, iż w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Na mocy § 13 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392 ze zm.), zwalnia się od podatku zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntu, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, jeżeli budynki te lub budowle albo ich części są zwolnione od podatku.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że co do zasady grunt będący przedmiotem sprzedaży (w tym zbycie użytkowania wieczystego) podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki lub budowle na nim posadowione. Oznacza to, że w sytuacji, gdy budynki, budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku VAT, również sprzedaż gruntu lub zbycie prawa użytkowania wieczystego gruntu korzystają ze zwolnienia od podatku.

Zgodnie z art. 3 pkt 1 lit. a i pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.) ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym – należy przez to rozumieć budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi.

Natomiast budynkiem jest taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Analogicznie definiuje budynek Polska Klasyfikacja Obiektów Budowlanych wprowadzona do stosowania rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.) stanowiąc, iż przez obiekty budowlane rozumie się konstrukcje połączone z gruntem w sposób trwały, wykonane z materiałów budowlanych i elementów składowych, będące wynikiem prac budowlanych. Zaś budynki to zadaszone obiekty budowlane wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych. Przystosowane są do przebywania ludzi, zwierząt lub ochrony przedmiotów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca, nabył w dniu 28 maja 2001r. na podstawie aktu notarialnego niezabudowaną nieruchomość gruntową, składającą się z działki oznaczonej numerem geodezyjnym 2, oraz prawo wieczystego użytkowania gruntu oznaczone numerem geodezyjnym 3/3 zabudowane budynkiem stacji sprężarek, jednokondygnacyjnym, murowanym, trwale z gruntem związanym, pokrytym papą, w momencie zakupu nadającym się do rozbiórki, stanowiącym odrębną nieruchomość. Jak wynika z aktu notarialnego, budynek posadowiony na działce gruntu oznaczonej numerem geodezyjnym 3/3, wybudowany został w 1970r. i jest towarem używanym w rozumieniu art. 4 ust. 7 pkt a) ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarowi usług oraz o podatku akcyzowym, w stosunku do którego sprzedającemu nie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony.

W momencie zakupu nieruchomości (w tym nieruchomości zabudowanej) Wnioskodawca nie prowadził działalności gospodarczej i nie był czynnym podatnikiem VAT.

Dnia 7 lipca 2011r. Wnioskodawca dokonał sprzedaży opisanej wyżej nieruchomości. W dacie sprzedaży Wnioskodawca prowadził i nadal prowadzi działalność gospodarczą i jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Nieruchomości będące przedmiotem sprzedaży nie były przedmiotem umów najmu ani dzierżawy. Wnioskodawca w okresie gdy był właścicielem opisanych nieruchomości nie ponosił żadnych nakładów na ich ulepszenie czy remont.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą opodatkowania dokonanej w dniu 7 lipca 2011r. sprzedaży działki nr 3/3 w użytkowaniu wieczystym zabudowanej budynkiem stacji sprężarek.

Odnosząc się do powyższych wątpliwości Wnioskodawcy należy stwierdzić, że nie można się zgodzić ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że w omawianym przypadku budynek stacji sprężarek nie został objęty zwolnieniem na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Zgodnie z treścią powołanego wyżej art. 2 pkt 14 ustawy o VAT przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu.

Zakres czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT oraz status podatnika podatku VAT został uregulowany w polskim prawodawstwie w ustawie z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.), która weszła w życie w dniu 5 lipca 1993r.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca w dniu 28 maja 2001r. zakupił na podstawie aktu notarialnego prawo użytkowania wieczystego działki gruntu nr 3/3 wraz z budynkiem stacji sprężarek. Budynek posadowiony na działce nr 3/3, wybudowany został w 1970r. i jest towarem używanym w rozumieniu art. 4 ust. 7 pkt a) ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarowi usług oraz o podatku akcyzowym, w stosunku do którego sprzedającemu nie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony.

Zauważyć należy, iż zgodnie z art. 4 pkt 7 lit. a ww. ustawy z dnia 8 stycznia 1993r., ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach używanych - rozumie się przez to budynki, budowle i ich części - jeżeli od końca roku, w którym zakończono budowę tych obiektów, minęło co najmniej 5 lat.

Natomiast w myśl art. 7 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy z dnia 8 stycznia 1993r., zwalnia się od podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowego sprzedaż towarów używanych, z wyjątkiem importu, pod warunkiem że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało sprzedającemu prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony; zwolnienie dotyczy również używanych budynków, budowli i ich części będących przedmiotem umowy najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze.

Jeżeli zatem sprzedaż budynku na działce nr 3/3 na rzecz Wnioskodawcy w 2001r, była sprzedażą objętą przepisami ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym lecz korzystała ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 5 tej ustawy, to należy uznać, że dostawa ta była wykonana w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu.

W związku z powyższym, nabycie przez Wnioskodawcę w dniu 28 maja 2001r. budynku znajdującego się na działce nr 3/3 nastąpiło w ramach pierwszego zasiedlenia, gdyż było to wydanie w wykonaniu czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT na rzecz Wnioskodawcy.

Z opisu sprawy wynika też, że Wnioskodawca w czasie posiadania nieruchomości nie ponosił żadnych wydatków na jej ulepszenie czy na remont.

Tym samym należy uznać, że sprzedaż budynku dokonana przez Wnioskodawcę w lipcu 2011r. nie była dokonana w ramach pierwszego zasiedlenia ani też w okresie krótszym niż 2 lata od pierwszego zasiedlenia, podlegała zatem zwolnieniu od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

W tej sytuacji, ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie § 13 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług w związku z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, korzystało również zbycie prawa użytkowania wieczystego działki nr 3/3, zabudowanej przedmiotowym budynkiem.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy, że dla działki zabudowanej nr 3/3 znajdzie zastosowanie stawka zwolniona na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT należy uznać za nieprawidłowe, bowiem należy zauważyć, że w przedmiotowej sprawie znajduje zastosowanie zwolnienie wynikające z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT oraz § 13 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011r.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca wskazał także, iż w skład sprzedanej w dniu 7 lipca 2011r. nieruchomości wchodziła również działka niezabudowana nr 2.

Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego w chwili sprzedaży działka znajdowała się w obszarze 3-U/MW/ZP - przeznaczenie podstawowe: usługi nieuciążliwe, zabudowa mieszkaniowa wielorodzinna i 4-KX - teren publicznego ciągu pieszego, natomiast w ewidencji gruntu działka nr 2 oznaczona jest symbolem B - tereny mieszkaniowe.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013r., ustawodawca zwolnił od podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych, innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Z powołanego wyżej przepisu wynika, iż opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących na przykład gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione z podatku od towarów i usług.

W celu określenia czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy się odwołać do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Dla prawidłowego określenia przeznaczenia terenów istotne znaczenie odgrywa miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, o którym mowa w art. 4 ww. ustawy. Stosownie do treści art. 4 ust. 1 tej ustawy ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (…) (art. 4 ust. 2 cyt. ustawy).

Z powyższych przepisów wynika, że o przeznaczeniu danego terenu decyduje plan zagospodarowania przestrzennego lub decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Analiza powołanych wyżej przepisów wskazuje jednoznacznie, że zwolnienie od podatku obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) w sytuacji, gdy nie są one przeznaczone pod zabudowę.

Należy zauważyć, że zwolnienia od podatku mają charakter wyjątkowy i powinny być traktowane jako odstępstwo od ogólnej zasady opodatkowania każdej odpłatnej dostawy. Zatem powinny one być stosowane ściśle.

Wskazuje się, że w sytuacji sprzedaży wyodrębnionych geodezyjnie działek, nawet w przypadku, gdy są one objęte jedną księgą wieczystą zbycie to na gruncie przepisów podatkowych należy rozpatrywać oddzielnie w odniesieniu do każdej z tych działek. Zatem określenie stawki, bądź zwolnienie nie może być rozszerzane na całą nieruchomość, lecz winno być przyporządkowane do działki lub części działki, która spełnia warunki wynikające z przepisów uprawniające do stosowania preferencji.

W kontekście powyższego należy wskazać na orzecznictwo Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, które to wskazuje na możliwość oddzielnego opodatkowania jednej czynności. I tak np. w wyroku z dnia 6 lipca 2006r. wydanym w sprawie C-251/05 stwierdzono, że jedna dostawa towarów, co do zasady, podlega jednej stawce podatku VAT. Jednakże możliwe jest również oddzielne opodatkowanie określonych składników tej dostawy, jeżeli z przepisów wyraźnie wynika taka ewentualność i taka konieczność. Oznacza to, że okoliczność, iż określone towary stanowią przedmiot jednej dostawy, która z jednej strony obejmuje towar główny objęty preferencją podatkową w podatku VAT oraz z drugiej strony towary wyłączone z tej preferencji, nie stoi na przeszkodzie temu, aby od dostawy towarów wyłączonych z preferencji podatek VAT był pobierany według stawki podstawowej.

Ponadto należy mieć na uwadze, że wskazane powyżej uregulowania prawne odnośnie terenów niezabudowanych obowiązywały do dnia 31 marca 2013r., bowiem od dnia 1 kwietnia 2013r. nastąpiły zmiany w przepisach ustawy o VAT dotyczące kwalifikacji gruntów niezabudowanych dla celów opodatkowania podatkiem VAT.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013r., zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Jednocześnie od dnia 1 kwietnia 2013r. bez znaczenia pozostają zapisy wynikające ewidencji gruntów, jeżeli dla danego gruntu nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz nie wydano decyzji o warunkach zabudowy, grunt taki nie jest uznawany za budowlany.

Zgodnie bowiem z art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013r., przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W świetle powyższego Wnioskodawca dokonując w lipcu 2011r. sprzedaży niezabudowanej działki nr 2 przeznaczonej zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego pod zabudowę winien opodatkować ją stawką podatku VAT w wysokości 23% zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ww. ustawy o VAT.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, że dla działki niezabudowanej zastosowanie znajduje stawka 23%, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana wyłącznie na podstawie danych zawartych w opisie stanu faktycznego przedstawionym we wniosku, a zatem traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego. Interpretację wydano przy założeniu, że w momencie sprzedaży działka nr 2 była w całości niezabudowana, natomiast budynek stacji sprężarek znajdował się w całości na działce nr 3/3 będącej w użytkowaniu wieczystym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.