Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP2/443-427/13/AW
z 15 lipca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 29 kwietnia 2013 r. (data wpływu 6 maja 2013 r.), uzupełnionym w dniu 28 czerwca 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu opodatkowania usług świadczonych przez spółkę z siedzibą na Jersey i podstawy opodatkowania tych czynności, miejsca świadczenia usług wykonywanych przez Spółkę i prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z tymi usługami – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 maja 2013 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 28 czerwca 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu opodatkowania usług świadczonych przez spółkę z siedzibą na Jersey i podstawy opodatkowania tych czynności, miejsca świadczenia usług wykonywanych przez Spółkę i prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z tymi usługami.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka, zarejestrowana w Polsce jako podatnik VAT czynny, należy do międzynarodowej grupy będącej globalnym liderem w projektowaniu, produkcji, dystrybucji i obsłudze posprzedażnej. Planowane jest zawarcie jednej lub więcej umów sekurytyzacji polskich wierzytelności, na podstawie których wierzytelności Spółki zostaną sprzedane i scedowane do F. J., będącej spółką specjalnego przeznaczenia z siedzibą i rezydencją podatkową na Jersey. Ww. spółka nie jest zarejestrowana w Polsce dla celów podatku od towarów i usług i nie posiada w Polsce siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług.

Wspomniana umowa będzie podlegać prawu polskiemu. Głównym celem jej zawarcia będzie uzyskanie finansowania dla celów prowadzonej działalności gospodarczej. Zgodnie z planami, wierzytelności, które będą przedmiotem transakcji, będą obejmowały wszystkie obecne i przyszłe kwoty należne od dłużników, jakie wynikać będą z ewidencji Spółki, związane z dostawą towarów oraz/lub świadczeniem usług, jak również wszelkie inne kwoty okresowo należne Spółce na podstawie umów, włączając w to kwoty należne do zapłaty w odniesieniu do dostawy towarów lub usług, jak również wszelkie prawa do pozywania oraz uzyskiwania takich należności i kwot, które mogą wynikać z takich umów. Wierzytelności będą powstawać na podstawie umów „na dostawę towarów lub/i usług”, które nie są poddane prawu polskiemu i są zawarte przez Spółkę z dłużnikami niebędącymi podmiotami polskimi. Transakcja będzie obejmować wierzytelności istniejące (zarówno wymagalne, jak i niewymagalne), jak też przyszłe, nie będzie natomiast obejmować wierzytelności uznanych za tzw. wierzytelności wyłączone, zgodnie z dokumentami transakcyjnymi. Na podstawie umowy, Spółka sprzeda i sceduje wierzytelności na F. J. za cenę niższą od ich wartości nominalnej (tj. z dyskontem), gdyż intencją stron jest, aby cena sprzedaży (po zastosowaniu dyskonta od wartości nominalnej) odpowiadała wartości rynkowej tych wierzytelności. F. J. będzie uprawniona do otrzymania określonego wynagrodzenia za przystąpienie do transakcji, które będzie należne od Spółki w formie prowizji obliczonej w oparciu o postanowienia umowy.

W oparciu o zapisy umowy, w dacie oznaczonej jako „data skuteczności” („effective date”), Spółka będzie zobowiązana do:

1. sprzedaży i zaksięgowania na rachunek F. J. wszystkich wierzytelności istniejących w dniu „daty skuteczności”;
2. sprzedaży i zaksięgowania po stronie ww. podmiotu wszelkich wierzytelności nabytych lub powstających po „dacie skuteczności” - automatycznie po ich powstaniu.

Wraz z wierzytelnościami Spółka przeniesie na F. J. otrzymane spłaty, które zgodnie z umową obejmują:

1. wszelkie płatności otrzymane w formie gotówki, kart kredytowych lub debetowych, czeków, płatności SWIFT, przelewów, bezpośrednich obciążeń, przekazów pocztowych, tzw. bank giro credits (polecenie bankowi przekazania pieniędzy na określone konto), przekazów pieniężnych (Oberweisungen) lub innych form płatności na podstawie postanowień obowiązującej umowy dotyczącej takich rozliczeń lub bez takiej podstawy umownej,
2. wszelkie płatności na podstawie jakichkolwiek gwarancji lub/oraz poręczeń lub/oraz ubezpieczeń uzyskanych przez Spółkę w odniesieniu do zobowiązań dłużników do dokonania płatności na podstawie umów; oraz
3. jakiekolwiek kwoty płatne w gotówce przez Spółkę w związku z obniżeniem kwoty wierzytelności lub wcześniejszymi spłatami, jak również związane z wierzytelnościami zabezpieczenia, które są zdefiniowane jako (I) wszelkie prawa Spółki do towarów i produktów w toku (włączając w to zwrócone i odzyskane towary i produkty w toku) związane ze sprzedażą, na podstawie której powstały wierzytelności, oraz wszelkie polisy ubezpieczeniowe, zabezpieczenia, depozyty, gwarancje, odszkodowania, listy kredytowe, weksle, czeki, inne negocjowalne instrumenty, rękojmie, zatrzymania tytułu i inne umowy oraz uzgodnienia wspomagające lub zabezpieczające płatność wierzytelności, (II) wszelkie umowy o świadczenie usług i inne kontrakty i umowy związane z takimi wierzytelnościami, (III) wszelkie ogólne postanowienia i warunki umów mające zastosowanie do dostawy towarów i usług, z których wynikają wierzytelności oraz inne dokumenty prowadzone w odniesieniu do wierzytelności, jak również (IV) wszelkie należności wynikające z powyższego.

Po wejściu w życie umowy, dłużnicy będą dokonywać płatności związanych z wierzytelnościami na jeden lub więcej zagranicznych rachunków bankowych. F. I. Ltd., będąca spółką zawiązaną na podstawie prawa Singapuru, będzie pełniła rolę tzw. głównego serwisera oraz gwaranta, natomiast Bank of A. będzie pełnił rolę menedżera transakcji oraz agenta administracyjnego. Zawarcie umowy stanowić będzie część szerszej transakcji dotyczącej sprzedaży i cesji wierzytelności wielu spółek należących do grupy. Transakcja ta uregulowana jest w umowie zakupu wierzytelności („umowa generalna”) oraz w umowie serwisowej („umowa serwisowa”). Zgodnie z warunkami transakcji, wierzytelności nabyte przez F. J. będą sprzedane do Bank of A. wraz z przeniesieniem wszelkich praw, tytułów własności oraz pożytków wynikających z wierzytelności, jak również powiązanych z nimi zabezpieczeń, jak też prawa do ściągania należności na tej podstawie w odniesieniu do wymagalnych, niewymagalnych, istniejących lub przyszłych wierzytelności.

Zgodnie z powyższymi umowami, Spółka będzie działać nie tylko jako podmiot sprzedający i cedujący swoje wierzytelności na F. J., ale także jako tzw. lokalny serwiser w odniesieniu do wierzytelności. Poza Spółką obsługą wierzytelności będzie się zajmowała również F. I. Ltd., działająca jako główny serwiser. Zakres obowiązków związanych z obsługą wierzytelności będzie obejmował wszelkie funkcje dotyczące obsługi i poboru w odniesieniu do wierzytelności oraz odpowiednich dłużników i umów. Usługi Spółki dotyczące powyższego będą obejmować m. in.:

• monitorowanie płatności dokonywanych przez dłużników i ich notyfikowanie o zaległych płatnościach,
• prowadzenie odpowiednich ewidencji, ksiąg rachunkowych i dokumentów dotyczących wierzytelności, danych dłużników oraz umów,
• przechowywanie wszelkich dokumentów i aktów dotyczących wierzytelności,
• prowadzenie ewidencji korespondencji z dłużnikami,
• podejmowanie starań celem odzyskania kwot należnych od dłużników niewywiązujących się z zapłaty należności wynikających z wierzytelności,
• podejmowanie starań celem skorzystania z wszelkich dostępnych środków przymusu celem wyegzekwowania kwot należnych od dłużników zalegających z płatnościami, itd.

Za ww. usługi Spółka będzie uprawniona do otrzymywania wynagrodzenia od F. J., które będzie kalkulowane w oparciu o odpowiednie postanowienia umowy serwisowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

• Czy opisana sprzedaż wierzytelności będzie stanowić usługę ściągania długów świadczoną przez F. J. na rzecz Spółki, podlegającą opodatkowaniu w Polsce podstawową stawką podatku?
• Czy Spółka będzie zobowiązana do rozpoznania ww. usługi jako importu usług, podlegającego opodatkowaniu w Polsce podstawową stawką podatku?
• Czy podstawą naliczenia podatku należnego od ww. usługi będzie prowizja należna F. J. od Spółki?
• Czy świadczone przez Spółkę usługi obsługi wierzytelności przeniesionych do F. J. nie będą podlegały opodatkowaniu w Polsce i czy w konsekwencji nie będzie zobowiązana do rozliczenia w Polsce podatku należnego z tytułu ich świadczenia?
• Czy obrót uzyskiwany przez Spółkę z tytułu świadczenia ww. usług na rzecz F. J. będzie uprawniał do odliczenia podatku naliczonego z tytułu dokonywanych zakupów towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż wierzytelności na podstawie umowy stanowić będzie dla celów podatku od towarów i usług usługę ściągania długów świadczoną przez F. J. na rzecz Spółki, opodatkowaną podstawową stawką podatku w Polsce.

Spółka wskazała, że zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu tym podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Podstawową stawką podatku w Polsce mającą obecnie zastosowanie do świadczenia usług jest stawka 23%, niemiej jednak ustawa wprowadza szereg zwolnień od podatku w odniesieniu do różnych usług.

Stwierdziła, że w przypadku planowanej transakcji, na podstawie której wierzytelności zostaną sprzedane przez Spółkę do F. J., rozważać można zwolnienie wskazane w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, dotyczące usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usług pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzania kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę. Kolejną podstawą prawną, która może być rozważana dla celów zwolnienia transakcji jest art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy stanowiący, że zwolnione od podatku są usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług. Spółka wskazała, że skoro głównym celem przystąpienia do transakcji jest uzyskanie środków finansowych na prowadzoną działalność gospodarczą, to istnieją argumenty za twierdzeniem, że przedmiotowa transakcja „podpada” pod jedno z ww. zwolnień. Jednocześnie zaznaczyła, że w świetle art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy, zwolnienia, o których mowa m. in. w art. 43 ust. 1 pkt 38 i 40 nie mają zastosowania do czynności ściągania długów, w tym factoringu. Spółka podniosła, że analiza interpretacji podatkowych wydawanych przez organy podatkowe w podobnych sprawach (np. w interpretacjach Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 24 marca 2011 r. nr IPPP3/443-1281/10-2/LK oraz z dnia 15 czerwca 2012 r. nr IPPP3/443-378/12-2/MGr) prowadzi do wniosku, że sprzedaż wierzytelności powinna być uznana za usługę ściągania długów świadczoną przez nabywcę wierzytelności na rzecz jej zbywcy, która opodatkowana jest według stawki podstawowej podatku.

W kwestii pytania 2 Spółka stwierdziła, że w odniesieniu do świadczonych przez F. J. usług ściągania długów polegających na nabywaniu wierzytelności, będzie zobowiązana do rozpoznania w Polsce obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług na zasadzie importu usług, przy zastosowaniu podstawowej stawki podatku.

Wskazała, że dla ustalenia podmiotu zobowiązanego do rozliczenia podatku z tytułu usług świadczonych przez F. J. polegających na nabyciu wierzytelności, konieczne jest określenie miejsca świadczenia tych usług. Stosownie do art. 28b ust. 1 ustawy, co do zasady, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej. Przez „podatnika” w rozumieniu powyższego przepisu rozumie się, zgodnie z art. 28a ustawy, m. in. podmiot, który wykonuje samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6 ustawy. Spółka stwierdziła, że jest podatnikiem w rozumieniu powyższej definicji i jednocześnie będzie usługobiorcą usługi świadczonej przez F. J. polegającej na nabywaniu wierzytelności od Spółki, miejscem świadczenia przedmiotowych usług będzie Polska, jako kraj, w którym ma siedzibę działalności gospodarczej.

Jak stanowi art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
2. usługobiorcą, w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b (co ma w tym przypadku miejsce), jest podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.

Zgodnie z art. 17 ust. 2 ustawy, w przypadku wymienionym w wyżej powołanym ust. 1 pkt 4 usługodawca nie rozlicza podatku należnego.

W świetle art. 2 pkt 9 ustawy, pod pojęciem „import usług” rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy.

Spółka wskazała, że mając na uwadze powyższe, usługi ściągania długów świadczone przez F. J. poprzez nabywanie wierzytelności stanowić będą import usług w rozumieniu art. 2 pkt 9 ustawy podlegający opodatkowaniu na terenie Polski, zatem jako odbiorca tych usług, będzie zobowiązana do ich rozliczenia dla celów podatku od towarów i usług. Dodała, że powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w ww. interpretacjach Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie. Ponadto wskazała, że przedmiotowe usługi będą podlegać opodatkowaniu według podstawowej stawki podatku obowiązującej w Polsce.

W odniesieniu do pytania 3 Spółka zaprezentowała stanowisko, że podstawą opodatkowania usługi świadczonej przez F. J. polegającej na nabywaniu wierzytelności, będzie należna jej prowizja. Nadmieniła, że zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku. Ponownie wskazała, że za nabycie wierzytelności w ramach transakcji F. J. będzie uprawniona do otrzymania wynagrodzenia w formie prowizji. Zdaniem Spółki, prowizja ta powinna być uznana za wynagrodzenie należne za świadczoną usługę (tj. przejęcie wierzytelności od Spółki) w rozumieniu art. 29 ustawy i co za tym idzie za podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług usługi realizowanej przez F. J. Podkreśliła, że poprawność przedstawionego wyżej stanowiska znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku z dnia 26 czerwca 2003 r. w sprawie 305/01 MKG-Kraftfahrzeuge-Factoring Trybunał stwierdził, że prowizja uzyskiwana przez faktora z tytułu faktoringu stanowi wynagrodzenie za usługę ściągania długów i nie podlega ona zwolnieniu z podatku VAT. W opinii Spółki, jako wynagrodzenie za świadczoną usługę nie powinno natomiast być traktowane dyskonto od wartości nominalnej wierzytelności, które będzie stosowane dla celów ustalenia ceny sprzedaży wierzytelności. Intencją stron transakcji jest, aby cena sprzedaży płacona za wierzytelności odzwierciedlała ich wartość rynkową. Dlatego też dyskonto od wartości nominalnej wierzytelności, które będzie zastosowane dla celów ustalenia ceny, stanowić będzie w istocie instrument pozwalający na odzwierciedlenie wartości rynkowej nabywanych wierzytelności, a nie dodatkową korzyść uzyskiwaną przez F. J. W konsekwencji, w opinii Spółki, kwota takiego dyskonta nie powinna być traktowana jako należne wynagrodzenie i nie powinna być uwzględniana w podstawie opodatkowania, od której wyliczony zostanie podatek w Polsce. Podniosła, że poprawność powyższego podejścia znajduje potwierdzenie w wyroku TSUE z dnia 27 października 2011 r., który został wydany w sprawie C-93/10 Finanzamt Essen-NordOst v GFKL Financial Services AG. Jak wynika z tego wyroku, różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności a ceną ich sprzedaży (tj. dyskonto) nie powinna być traktowana jako wynagrodzenie za usługę, jeżeli taka różnica odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży. Spółka podniosła, iż właśnie taka sytuacja wystąpi w przypadku transakcji, ponieważ cena płacona przez F. J. po zastosowaniu dyskonta od wartości nominalnej wierzytelności, odzwierciedlać będzie wartość rynkową tych wierzytelności. Podobne stanowisko wyrażone zostało także w licznych orzeczeniach polskich sądów administracyjnych. Przykładem takiego orzeczenia jest uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego podjęta w składzie 7 sędziów w dniu 19 marca 2012 r. (sygn. FPS S/11).

W opinii Spółki, w zakresie do pytania 4, usługi obsługi wierzytelności przeniesionych do F. J. nie będą opodatkowane w Polsce i w konsekwencji nie będzie, jako usługodawca, zobowiązana do rozliczenia w kraju podatku należnego z tytułu świadczenia przedmiotowych usług. Ponownie wskazała, że po sprzedaży wierzytelności będzie pełnić funkcję lokalnego serwisera. Zakres usług będzie obejmował wszelkie funkcje dotyczące obsługi i poboru w odniesieniu do wierzytelności oraz poszczególnych dłużników i umów. Za przedmiotowe usługi będzie wynagradzana przez F. J. Stwierdziła, iż biorąc pod uwagę, że F. J. jest spółką specjalnego przeznaczenia prowadzącą działalność gospodarczą w odniesieniu do nabywania wierzytelności oraz nie posiada w Polsce siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, miejscem świadczenia usług obsługi wierzytelnościami będzie Jersey, na której F. J. ma siedzibę. W konsekwencji, przedmiotowe usługi nie będą podlegały opodatkowaniu w Polsce, a Spółka nie będzie zobowiązana do rozliczenia w Polsce podatku należnego z tytułu świadczenia tych usług. Dodała, że stanowisko takie znajduje potwierdzenie w interpretacjach wydanych przez organy podatkowe w analogicznych sprawach (np. Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 16 marca 2011 r. nr IPPP3/443-1279/10-2/IB oraz z dnia 15 czerwca 2012 r. nr IPPP3/443-378/12-2/MGr).

Zdaniem Spółki, w kwestii dotyczącej pytania 5, obrót uzyskiwany z tytułu świadczenia usług obsługi sprzedanych wierzytelności będzie uprawniał do odliczenia podatku naliczonego z tytułu dokonywanych zakupów towarów i usług. Wskazała, że zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Zgodnie z ust. 8 pkt 1 tego artykułu, podatnik ma również prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą dostawy towarów lub świadczenia usług przez podatnika poza terytorium kraju, jeżeli kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju, a podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami. Stwierdziła, że z powyższego przepisu wynika, że podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w przypadku, gdy wykonując analogiczne czynności (tj. świadcząc usługi obsługi wierzytelności) na terytorium Polski, miałby prawo do odliczenia tego podatku. Spółka ponownie wymieniła czynności, jakie może obejmować serwisowanie wierzytelności. Podniosła, że gdyby miejscem świadczenia przedmiotowych usług było terytorium Polski, usługi te podlegałyby w Polsce opodatkowaniu według stawki podstawowej. Przedmiotowe usługi powinny być bowiem uznane za usługi ściągania długów, które są wyłączone ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy. Dlatego też, gdyby miejscem świadczenia usług dotyczących obsługi wierzytelnościami była Polska, usługi te podlegałyby opodatkowaniu według stawki podstawowej, a Spółka byłaby uprawniona do odliczenia podatku naliczonego w odniesieniu do nabywanych towarów i usług. Biorąc to pod uwagę, w opinii Spółki, obrót uzyskiwany z tytułu usług serwisowania wierzytelności będzie uprawniał do odliczenia podatku naliczonego od nabywanych towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.