Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/415-261/13-4/AG
z 25 lipca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 9 kwietnia 2013 r. (data wpływu 15 kwietnia 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 lipca 2013 r. (data wpływu 15 lipca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych w latach 2011-2013 na modernizację i adaptację wynajmowanych lokali:

• które nie utracą charakteru mieszkalnego – jest prawidłowe,

• które w wyniku prac adaptacyjnych przekształcone zostaną w lokale użytkowe – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 15 kwietnia 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.), w związku z czym pismem z dnia 3 lipca 2013 r. Nr ….., na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 3 lipca 2013 r. (data doręczenia 8 lipca 2013 r.). Wnioskodawczyni uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 12 lipca 2013 r. (data wpływu 15 lipca 2013 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą jako osoba fizyczna. Przedmiotem tej działalności jest handel, wynajem lokali mieszkalnych i użytkowych oraz praktyka lekarska specjalistyczna. Wnioskodawczyni korzysta z opodatkowania podatkiem liniowym, prowadzi księgę przychodów i rozchodów. W działalności gospodarczej wykorzystuje budynki niemieszkalne i mieszkalne, które stanowią współwłasność Jej i męża. Mąż nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej i wyraził zgodę na wykorzystanie ww. budynków w prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej. Budynki niemieszkalne amortyzowane są wg stawki 2,5%, natomiast budynki mieszkalne wg stawki 1,5%. Wartość początkowa budynków niemieszkalnych została ustalona zgodnie z zasadami określonymi w art. 22g ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wartość początkowa budynków mieszkalnych została ustalona w oparciu o art. 22g ust 10 ww. ustawy w sposób uproszczony, przyjęto w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych używanej do działalności gospodarczej powierzchni użytkowej budynku i kwoty 988,00 zł. Przy czym za powierzchnię użytkową przyjęto powierzchnię dla celów podatku od nieruchomości. Od 2011 r. w trzech budynkach mieszkalnych prowadzone są prace remontowe, modernizacyjne i adaptacyjne. W wyniku prac adaptacyjnych polegających na zmianie charakteru niektórych lokali mieszkalnych na użytkowe, nie uległa zmianie dotychczasowa powierzchnia i kubatura budynków. Do dnia złożenia wniosku wydatki remontowe Wnioskodawczyni zaliczyła bezpośrednio do kosztów podatkowych w momencie poniesienia, natomiast wydatki modernizacyjne i adaptacyjne nie były zaliczane do kosztów podatkowych. Wydatki te Wnioskodawczyni ewidencjonowała w odrębnym rejestrze inwestycyjnym z zamiarem powiększenia wartości początkowej budynków po zakończeniu inwestycji. Obecnie doszła do wniosku, że postępuje nieprawidłowo. Z uwagi na to, że wartość początkową budynków mieszkalnych została ustalona w sposób uproszczony, w oparciu o art. 29g ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to wszystkie wydatki modernizacyjne i adaptacyjne powinna zaliczać do kosztów podatkowych w momencie ich poniesienia.

W piśmie z dnia 12 lipca 2013 r. Wnioskodawczyni wskazała, że budynki mieszkalne, o których mowa we wniosku o wydanie interpretacji, są od 1 marca 2011 r. składnikami majątku związanymi z prowadzoną działalnością gospodarczą, której przedmiotem jest między innymi wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi, PKD 68.20.Z. Lokale w budynkach mieszkalnych, będących składnikami majątku związanymi z prowadzoną działalnością gospodarczą są wynajmowane.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni może zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatki poniesione na modernizację i adaptację pomieszczeń budynków mieszkalnych?

W uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni wyjaśniła, iż przedmiotem interpretacji są trzy stany faktyczne dotyczące zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na modernizację i adaptację wynajmowanych lokali mieszkalnych poniesionych w latach: 2011 r. 2012 r. i 2013 r.

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztem uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem poniesione wszelkie wydatki racjonalnie i gospodarczo uzasadnione, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź zagwarantowanie funkcjonowania źródła przychodów, pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 23 ww. ustawy.

Z brzmienia art. 22g ust. 10 powyższej ustawy wynika, iż podatnicy mogą ustalić wartość początkową budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: wynajmowanych, wydzierżawianych albo używanych przez właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego budynku lub lokalu i kwoty 988 zł, przy czym za powierzchnię użytkową uważa się powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości.

O zakwalifikowaniu budynku jako mieszkalnego bądź niemieszkalnego decyduje jego przeznaczenie. Z rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz.U. Nr 112 poz. 1316 ze zm.) wynika, że budynki mieszkalne są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana dla celów mieszkalnych. W przypadku, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem.

W myśl art. 22g ust. 11 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Stosownie natomiast do treści art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zgodnie z art. 22n ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie podlegają objęciu ewidencją środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych budynki mieszkalne, lokale mieszkalne i własnościowe spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego, spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, których wartość początkową ustala się zgodnie z art. 22g ust. 10.

Przepis art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c ww. ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powiększają wartość środków trwałych, stanowiących podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych. Jednocześnie w myśl art. 22g ust. 17 cytowanej ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3 500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3 500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Wskazać należy, iż cytowany powyżej przepis art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nakazujący powiększenie wartości początkowej środka trwałego o sumę wydatków na jego ulepszenie odnosi się do wartości początkowej ustalonej zgodnie z art. 22g ust. 1, 3-9 i 11-15. Nie został w nim wymieniony natomiast art. 22g ust. 10 ww. ustawy. Dlatego też należy stwierdzić, iż powyższy przepis dotyczący konieczności zwiększenia wartości początkowej środka trwałego o wydatki na ulepszenie nie ma zastosowania w przypadku, gdy wartość ta została ustalona w sposób uproszczony - co ma miejsce w przedstawionej we wniosku sytuacji. W przypadku zastosowania uproszczonej metody ustalenia wartości początkowej budynku mieszkalnego przeznaczonego na potrzeby prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, wydatki które zostaną następnie poniesione nie tylko na remont, ale także na modernizację i adaptację tego budynku, będą mogły być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów tej działalności w momencie jej podniesienia, jeżeli w wyniku przeprowadzonych prac i nakładów nie ulegnie zmianie wielkość powierzchni użytkowej stanowiącej podstawę ustalenia wartości początkowej środka trwałego. W przeciwnym przypadku wydatki te stanowić będą element wartości początkowej środka trwałego.

Reasumując, w przypadku ustalenia wartości początkowej budynku mieszkalnego metodą uproszczoną wydatki poniesione na wykonanie prac modernizacyjnych i adaptacyjnych, nie zwiększające powierzchni budynku, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w momencie poniesienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe w odniesieniu do lokali mieszkalnych, które nie utracą charakteru mieszkalnego, a nieprawidłowe w przypadku lokali mieszkalnych, które przekształcone zostaną w lokale użytkowe.

Stosownie do przepisu art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością w zakresie najmu, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Przepis art. 23 ust. 1 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Kosztem uzyskania przychodów są jednak, w myśl art. 22 ust. 8 tej ustawy, odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Wymieniona ustawa w art. 22a definiuje zatem środek trwały tylko poprzez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać należy za środki trwałe, podlegające amortyzacji.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22g ust. 10 tej ustawy, podatnicy mogą ustalić wartość początkową budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: wynajmowanych, wydzierżawianych albo używanych przez właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego budynku i kwoty 988 zł, przy czym za powierzchnię użytkową uważa się powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości.

Stosownie do art. 22n ust. 3 ww. ustawy, nie podlegają objęciu ewidencją budynki mieszkalne, lokale mieszkalne i własnościowe spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego, spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, których wartość początkową ustala się zgodnie z art. 22g ust. 10.

Przepis art. 22h ust. 2 powyższej ustawy stanowi, iż podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zgodnie z art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli środki trwałe zostały ulepszone w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1,3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych i peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł.

Jednocześnie przepis art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c) ww. ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powiększają wartość środków trwałych, stanowiących podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

Powyższe przepisy wskazują, iż wydatki na remont zaliczane są bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatki mające charakter ulepszeń powiększają wartości początkową środka trwałego, od której dokonuje się odpisów amortyzacyjnych, stosownie do art. 22g ust. 17 ww. ustawy. Przy czym powyższy przepis wskazuje, iż ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie to stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki poniesione na wskazane w tym przepisie cele mogą zostać uznane za wydatki ulepszające środek trwały. Ustawodawca w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zdefiniował pojęcia remontu i poszczególnych rodzajów ulepszenia, w tym modernizacji. Zatem w tym zakresie należy mieć na uwadze znaczenie jakie terminy te mają w języku polskim. Orzecznictwo sądowe wskazuje, iż decydujące znaczenie mają w tym przypadku wnioski wynikające z wykładni gramatycznej ww. pojęć.

Termin „remont”, to naprawa czegoś, doprowadzenie do stanu używalności, przywrócenie wartości użytkowej danego obiektu, naprawa, odnowienie czegoś. Natomiast „Modernizacja” to to samo, co unowocześnienie, uwspółcześnienie czegoś. Natomiast „adaptacja” to przebudowa pomieszczeń lub budowli w celu spełniania innych niż dotąd funkcji użytkowych.

O tym, czy poniesione nakłady stanowią wydatki na remont i są bezpośrednio zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, czy też będą uznane za nakłady na ulepszenie środka trwałego i będą podlegały odpisom amortyzacyjnym odnoszonym w koszty sukcesywnie – zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami – decyduje zakres przeprowadzonych przez podatnika robót.

Zasady określonej w art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie stosuje się jednak do środków trwałych, których wartość początkowa ustalona została metodą uproszczoną, na podstawie art. 22g ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepisy ww. ustawy nie przewidują bowiem takiej możliwości. Konieczność zwiększenia wartości początkowej środka trwałego o wydatki na ulepszenie przekraczające 3.500 zł dotyczy wyłącznie środków trwałych, których wartość początkowa ustalona została zgodnie z art. 22g ust. 1, 3-9 i 11-15powyższej ustawy.

Zatem, wydatki poniesione na remont, a także na ulepszenie lokali mieszkalnych będących przedmiotem najmu, których wartość początkowa została ustalona metodą uproszczoną, będą mogły być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów z najmu w momencie ich poniesienia, jeżeli w wyniku przeprowadzonych prac i nakładów nie ulegnie zmianie wielkość powierzchni użytkowej stanowiącej podstawę ustalenia wartości początkowej środka trwałego. W przeciwnym przypadku wydatki te stanowić będą element wartości początkowej środka trwałego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie wynajmu lokali mieszkalnych i użytkowych. Do tego celu wykorzystuje budynki mieszkalne i niemieszkalne stanowiące współwłasność Jej i męża. Wartość początkowa budynków mieszkalnych ustalona została w sposób uproszczony, zgodnie z art. 22g ust 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Od 2011 r. w trzech budynkach mieszkalnych prowadzone są prace remontowe, modernizacyjne i adaptacyjne. W ich wyniku ulegnie zmianie charakter niektórych lokali mieszkalnych na użytkowe, nie zmieni się natomiast dotychczasowa powierzchnia i kubatura budynków.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz mające w sprawie zastosowanie wymienione wyżej przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, iż w sytuacji ustalenia wartości początkowej lokali mieszkalnych, będących przedmiotem najmu, metodą uproszczoną, wydatki poniesione zarówno na remont takich lokali , jak i na ich ulepszenie, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w momencie poniesienia, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powyższe nie dotyczy jednak lokali mieszkalnych, które wskutek przeprowadzonych prac adaptacyjnych utracą funkcję mieszkalną i staną się lokalami użytkowymi. W efekcie prac adaptacyjnych powstanie bowiem inny środek trwały, tj. lokal użytkowy. Jego wartość początkową ustalić należy na podstawie art. 22g ust. 1 i ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W tym przypadku wydatki poniesione na adaptację powiększą wartość początkową lokali mieszkalnych, na bazie których powstały lokale niemieszkalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.