INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 28 maja 2013 r. (data wpływu 31 maja 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 3 lipca 2013 r. (data wpływu 8 lipca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości złożenia korekty zeznania rocznego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 maja 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie wykazania dochodów w zeznaniu rocznym oraz możliwości złożenia korekty zeznania rocznego.

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.), w związku z czym pismem z dnia 26 czerwca 2013 r., Nr IPTPB2/415-394/13-3/KSM, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów na podstawie art. 169 § 1 ww. ustawy wystąpił do Wnioskodawczyni o usunięcie braków wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 1 lipca 2013 r., natomiast w dniu 8 lipca 2013 r. uzupełniono ww. wniosek (data nadania 4 lipca 2013 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe.

W 2007 r. Wnioskodawczyni otrzymała w formie darowizny, od rezydenta niemieckiego, certyfikaty wydane w miesiącu marcu 1992 r., dotyczące akcji (udziałów w funduszu inwestycyjnym) X.

W 2011 r. złożyła ww. dokumenty w Niemczech, w depozycie bankowym, po czym wydała dyspozycję ich sprzedaży. Po sprzedaży otrzymała wpływ środków pieniężnych na konto bankowe, jednakże upomniał się o nie darczyńca. Sprawa trafiła do niemieckiego sądu, i w pierwszej instancji wydane zostało niekorzystne dla Wnioskodawczyni orzeczenie, od którego wniesiona została apelacja. Dalej podano, że do dnia dzisiejszego nie został wydany wyrok przez sąd drugiej instancji i trudno jest określić kiedy on zapadnie.

Wnioskodawczyni dodała, że w międzyczasie niemiecka administracja podatkowa powiadomiła polskie organy o ww. zdarzeniu i według Wnioskodawczyni ma Ona obowiązek złożyć zeznanie podatkowe.

Wnioskodawczyni wyjaśnia, że miała i ma miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej. W 2011 r. oprócz ww. dochodów kapitałowych nie osiągnęła żadnych innych dochodów zarówno w Polsce, jak i poza jej granicami.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 3 lipca 2013 r, Wnioskodawczyni oświadczyła, że posiada obywatelstwo polskie oraz ma zameldowanie na terytorium Polski. Tak było też w 2011 r., dlatego w 2011 r. posiadała nieograniczony obowiązek podatkowy w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dodała, że dyspozycję sprzedania certyfikatów wydała C. w połowie września 2011 r. Środki z tytułu transakcji odpłatnego zbycia ww. certyfikatów, na polecenie Wnioskodawczyni wypłaciła filia C. w G. Od przychodów osiągniętych z tytułu odpłatnego zbycia przedmiotowych certyfikatów nie został odprowadzony podatek w Niemczech ani w Polsce, dlatego że w grudniu 2011 r. Wnioskodawczyni została powiadomiona o toczącej się przeciwko Niej sprawie. Sprawa sądowa założona została przez rodzinę darczyńcy, która domagała się zwrotu pieniędzy uzyskanych ze sprzedaży ww. certyfikatów. W związku z zaistniałą sytuacją pieniądze (8.900 euro), które pozostały na koncie w C. w Niemczech w celu zapłacenia należnego podatku, zostały zablokowane przez niemiecki sąd.

Dalej podała, że sprawa sądowa, dotyczyła kradzieży ww. certyfikatów, o którą to Wnioskodawczyni została oskarżona. Przedmiotem sprawy było oskarżenie Wnioskodawczyni o kradzież przedmiotowych certyfikatów przez rodzinę darczyńcy. Wnioskodawczyni została uznana za winną i została zobowiązana do zwrotu na rzecz rodziny darczyńcy, środków uzyskanych ze sprzedaży powyższych certyfikatów. Ponadto wskazuje, że od tego wyroku złożyła odwołanie i do dnia złożenia wniosku czeka na termin rozprawy w II instancji.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Na jakim druku Wnioskodawczyni powinna złożyć zeznanie podatkowe za 2011 r....
2. Czy w przypadku, gdy sprawa sądowa zostanie rozstrzygnięta na niekorzyść Wnioskodawczyni i będzie Ona zmuszona do zwrotu uzyskanej kwoty powodowi postępowania sądowego, wystarczającą podstawą do złożenia korekty zeznania podatkowego będzie wyrok sądowy wraz z przelewem środków pieniężnych na rzecz powoda...
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 2 w zakresie możliwości złożenia korekty zeznania podatkowego. Natomiast wniosek w zakresie pytania nr 1 dotyczący wykazania dochodów w zeznaniu rocznym za 2011 r., zostanie rozpatrzony odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawczyni, art. 81 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przyznaje m.in. podatnikom uprawnienia do skorygowania uprzednio złożonej deklaracji podatkowej, poza wyjątkowymi sytuacjami, określonymi w odrębnych przepisach. Zgodnie z § 2 ww. artykułu, skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie deklaracji korygującej wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Ponadto, na podstawie art. 75 § 2 pkt 1 lit. a) ww. ustawy podatnik może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku, jeżeli w zeznaniu podatkowym wykazał zobowiązanie podatkowe nienależne i wpłacił zadeklarowany podatek.

Wnioskodawczyni podaje, że w takim przypadku, w celu udokumentowania zasadności złożenia korekty zastosowanie będzie miał art. 180 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawe. Dodatkowo wskazuje, że w przypadku jakichkolwiek wątpliwości jest Ona gotowa złożyć odpowiednie oświadczenie, na podstawie art. 180 § 2 powyższej ustawy, w celu dodatkowego uwiarygodnienia zaistniałego stanu faktycznego, który może być powodem złożenia deklaracji korygującej.

Wnioskodawczyni wskazuje, że biorąc pod uwagę wyżej opisane przepisy oraz przesłanki jakimi być może będzie Ona musiała się kierować składając korektę zeznania, stoi na stanowisku, że wyrok sądowy wraz z przelewem środków pieniężnych na rzecz powoda, będą wystarczającymi dokumentami do złożenia skutecznej korekty zeznania podatkowego oraz wniosku o stwierdzenie nadpłaty. W przeciwnym razie musiałaby zapłacić podatek od dochodu, którego de facto nie uzyskała.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.), obowiązkiem podatkowym jest wynikająca z ustaw podatkowych nieskonkretyzowana powinność przymusowego świadczenia pieniężnego w związku z zaistnieniem zdarzenia określonego w tych ustawach. Natomiast podatkiem jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej (art. 6 powyższej ustawy).

Zgodnie z art. 5 ww. ustawy, zobowiązaniem podatkowym jest wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego.

Stosownie do art. 70 § 1 cyt. wyżej ustawy, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

W myśl art. 3 pkt 5 ustawy Ordynacja podatkowa, ilekroć w ustawie jest mowa o deklaracjach, rozumie się przez to również zeznania, wykazy oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego, podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Natomiast z art. 21 § 1 ww. ustawy wynika, że zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem:

1. zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania;
2. doręczenia decyzji organu podatkowego, ustalającej wysokość tego zobowiązania.
   
   

Zgodnie z art. 21 § 2 powyższej ustawy, jeżeli przepisy prawa podatkowego nakładają na podatnika obowiązek złożenia deklaracji, a zobowiązanie podatkowe powstaje w sposób określony w § 1 pkt 1, podatek wykazany w deklaracji jest podatkiem do zapłaty, z zastrzeżeniem § 3. Jeżeli w postępowaniu podatkowym organ podatkowy stwierdzi, że podatnik, mimo ciążącego na nim obowiązku, nie zapłacił w całości lub w części podatku, nie złożył deklaracji albo że wysokość zobowiązania podatkowego jest inna niż wykazana w deklaracji, organ podatkowy wydaje decyzję, w której określa wysokość zobowiązania podatkowego (art. 21 § 3 cyt. ustawy).

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni uzyskała przychód z tytułu odpłatnego zbycia w Niemczech certyfikatów inwestycyjnych otrzymanych w drodze darowizny.

Od przychodów osiągniętych z tytułu odpłatnego zbycia przedmiotowych certyfikatów nie został odprowadzony podatek w Niemczech ani w Polsce. Z uwagi na postępowanie sądowe, toczące się przeciwko Wnioskodawczyni, środki pieniężne uzyskane w ww. transakcji zostały zablokowane przez bank niemiecki w celu zapłacenia należnego podatku.

Wątpliwości Wnioskodawczyni budzi kwestia dotycząca możliwości złożenia korekty zeznania podatkowego w przypadku rozstrzygnięcia sprawy na niekorzyść Wnioskodawczyni.

Zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8. W terminie określonym w ust. 1 podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym odrębne zeznania, według ustalonych wzorów, o wysokości osiągniętego w roku podatkowym dochodu (poniesionej straty) z kapitałów opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30b (art. 45 ust. 1a pkt 1 ww. ustawy).

Stosownie do art. 81 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Przy czym, w myśl art. 3 pkt 5 Ordynacji podatkowej, ilekroć w ustawie jest mowa o deklaracjach, rozumie się przez to również zeznania, wykazy oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego, podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty (art. 81 § 2 ww. ustawy).

W myśl natomiast art. 81b § 1 Ordynacji podatkowej, uprawnienie do skorygowania deklaracji:

1. ulega zawieszeniu na czas trwania postępowania podatkowego lub kontroli podatkowej - w zakresie objętym tym postępowaniem lub kontrolą;
2. przysługuje nadal po zakończeniu:
   1. kontroli podatkowej,
   2. postępowania podatkowego - w zakresie nieobjętym decyzją określającą wysokość zobowiązania podatkowego.
      
      

Korekta, złożona w przypadku, o którym mowa w § 1 pkt 1, nie wywołuje skutków prawnych (art. 81b § 2 cyt. ustawy).

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 180 § 1 ww. ustawy, jako dowód dopuszcza się wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

W szczególności dowodami takimi mogą być księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej, z zastrzeżeniem art. 284a § 3, art. 284b § 3 i art. 288 § 2, oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe (art. 181 Ordynacji podatkowej).

Szczególną moc dowodową omawiana ustawa nadaje:

• księgom podatkowym, które stanowią dowód tego, co wynika z zawartych w nich zapisów, pod warunkiem, że są prowadzone rzetelnie i w sposób niewadliwy (art. 193 § 1 ww. ustawy),

• dokumentom urzędowym sporządzonym w formie określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy władzy publicznej, które stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone (art. 194 § 1 cyt. ustawy).
  
  

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, że w przypadku otrzymania niekorzystnego dla Wnioskodawczyni rozstrzygnięcia, przysługuje Jej prawo do złożenia korekty zeznania podatkowego za 2011 r., o ile nie występują u Niej okoliczności, o których mowa w cyt. art. 81b § 1 pkt 1ustawy Ordynacja podatkowej.

Należy zauważyć, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego, w którym zastosowanie znajdą np. przepisy art. 180 i 191 ustawy Ordynacja podatkowa. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postepowania dowodowego. Na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku tego postepowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.