INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 12 grudnia 2011 r. (data wpływu 15 grudnia 2011 r.), uzupełnionym w dniu 14 marca 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie środka trwałego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie środka trwałego.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 5 marca 2012 r. znak ILPB1/415-1399/11-2/AG na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawczynię do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 7 marca 2012 r., a w dniu 14 marca 2012 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 12 marca 2012 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie usług prawniczych. Zainteresowana jest współwłaścicielem samochodu osobowego (zakupionego w październiku 2009 r. za kwotę 3.700,00 euro), który jest użytkowany wyłącznie przez Wnioskodawczynię. W listopadzie 2011 r. Zainteresowana zawarła z drugim współwłaścicielem samochodu umowę użyczenia, w której to umowie strony zgodziły się na to, aby samochód osobowy był wykorzystywany przez Wnioskodawczynię na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

W listopadzie 2011 r. Wnioskodawczyni wprowadziła ww. samochód osobowy jako środek trwały do prowadzonej przez siebie firmy, przyjmując jako wartość początkową środka trwałego 50% ceny nabycia samochodu wynikającej z umowy kupna-sprzedaży tego samochodu z października 2009 r. Jako wartość początkową środka trwałego Wnioskodawczyni przyjęła 50% z kwoty 15535,56 zł, tj. kwotę 7.767,78 zł. Podstawą obliczenia wartości początkowej był średni kurs euro NBP z dnia 19.10.2009 r. (tabela Nr 204/A/NBP/2009).

Od dnia wprowadzenia pojazdu jako środka trwałego do firmy, Zainteresowana zaliczała do kosztów uzyskania przychodu wydatki związane z użytkowaniem tego pojazdu (koszty paliwa, części) oraz koszty ubezpieczenia i przeglądu technicznego.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowana podała, iż drugim współwłaścicielem samochodu osobowego jest ojciec Wnioskodawczyni. Przedmiotowy samochód osobowy nie jest wykorzystywany przez drugiego współwłaściciela w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Udział ułamkowy Wnioskodawczyni we własności przedmiotowego środka trwałego stanowi #189; (50%).

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy środek transportu, stanowiący współwłasność osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, może być wprowadzony do firmy jako środek trwały...
2. Jaka wartość początkowa powinna być brana pod uwagę przy wprowadzaniu środka trwałego do firmy...
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, punktem wyjścia w niniejszej sprawie jest literalne brzmienie ustawy, a w szczególności art. 22a ust. 1 pkt 2 i art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają stanowiące współwłasność podatnika nabyte, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania środki transportu o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania.

W niniejszej sytuacji pojazd wprowadzony przez Wnioskodawczynię do firmy jako środek trwały spełnia wszystkie ustawowe przesłanki do tego, aby zakwalifikować go jako środek trwały i mógł zostać do niej wprowadzony.

W myśl art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia.

Z uwagi na fakt, iż Wnioskodawczyni jest właścicielem #189; pojazdu wprowadzonego jako środek trwały do firmy, jako wartość początkową należało przyjąć 50% ceny nabycia wskazanej w umowie kupna tego pojazdu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawczyni, która wywodzi z tego określone skutki prawne.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 powołanej ustawy.

Treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy stanowi, że podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1 - 3 oraz w art. 22b.

Stosownie do postanowień art. 22a ust. 1 cyt. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jak wynika z ww. przepisu amortyzacji podlegają środki trwałe stanowiące zarówno własność jak i współwłasność podatnika.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Prawidłowe ustalenie wartości początkowej środków trwałych jest bardzo istotne, ponieważ jej wysokość kształtować będzie wartość odpisów amortyzacyjnych.

Stosownie do art 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2 – 18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

Zgodnie z art. 22g ust. 3 cyt. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą. Jest współwłaścicielką #189; samochodu osobowego, który wykorzystuje w prowadzonej działalności na podstawie umowy użyczenia. Drugim współwłaścicielem jest ojciec Zainteresowanej, który ww. samochodu nie wykorzystuje w prowadzonej przez siebie działalności.

Stosownie do treści art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Reasumując, Wnioskodawczyni może środek transportu stanowiący w #189; Jej współwłasność wprowadzić do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych swojej działalności gospodarczej, proporcjonalnie do posiadanego udziału we własności tego składnika majątku. Przy wprowadzeniu środka trwałego do ww. ewidencji Zainteresowana winna ustalić jego wartość początkową w wysokości 50% ceny nabycia wskazanej w umowie kupna tego pojazdu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.