INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 15 grudnia 2011 r. (data wpływu 20 grudnia 2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 12 marca 2012 r. (data wpływu 13 marca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT cesji wierzytelności – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT cesji wierzytelności. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony w dniu 13 marca 2012 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy oraz o należną opłatę za wydanie interpretacji indywidualnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej Spółka) od trzech miesięcy prowadzi działalność gospodarczą w formie Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, zajmującą się windykacją należności z tytułu nieopłacenia biletu na przejazd komunikacją miejską. Na Spółkę wierzytelności z tytułu niezapłaconych mandatów przenoszone są cesją przez podmiot, który obsługuje poszczególne miasta w zakresie kontroli posiadania przez pasażerów ważnego biletu na przejazd środkami komunikacji miejskiej (dalej zlecający). Przejęcie własności przez Spółkę odnośnie poszczególnych mandatów następuje z warunkiem rozwiązującym w postaci wyegzekwowania przez Spółkę należności wynikających z ww. tytułów, a zwrot wyegzekwowanych należności następuje w formie cesji zwrotnej. W przypadku częściowego wyegzekwowania należności umowa przeniesienia mandatów będzie się rozwiązywać w odpowiedniej części odzyskanej należności.

Zgodnie z umową zawartą między zlecającym windykację mandatów, a Spółką uprawniona jest ona do zatrzymania z momentem zajścia warunku rozwiązującego kwoty 7,5% wyegzekwowanej należności, z tytułu poszczególnych mandatów. Wskazana kwota 7,5% jest kwotą netto powiększoną o podatek VAT w oparciu o fakturę doręczoną zlecającemu windykację mandatów. Ponadto, zgodnie z umową Spółka była uprawniona do wystawienia faktur zaliczkowych. Zgodnie z tym zapisem Spółka wystawiła zlecającemu fakturę zaliczkową na poczet przyszłego wynagrodzenia w kwocie 9.000 zł netto, odprowadzając stosowny podatek VAT do Urzędu Skarbowego.

Na końcu każdego miesiąca Spółka potrąca 7,5% wynagrodzenia z wyegzekwowanych sum dokonując cesji zwrotnej reszty kwot. W związku z powyższym Spółka wystawiła zlecającemu windykację fakturę VAT, w której określa ilość poszczególne windykacje należności oraz rozliczenie wynikające z częściowej spłaty faktury zaliczkowej. W rubryce faktury odnoszącej się do kwoty do zapłaty Spółka wpisuje zero rozliczając uzyskaną zaliczkę.

Przykład:

1. Wystawiona przez Spółkę faktura zaliczkowa dla zlecającego – 9.000 zł netto.
2. Kwota wynikająca ze skutecznie przeprowadzonej windykacji – 2.000 zł netto.
3. Kwota podlegająca cesji zwrotnej – 1.850 zł netto.
4. Wynagrodzenie Spółki (2.000 x 7,5%) – 150 zł netto.
   
   

W oparciu o powyższy stan faktyczny Spółka wystawia zlecającemu fakturę w kwocie 150 zł netto + podatek VAT – z adnotacją, iż jest to spłata faktury zaliczkowej np. nr 01/2011.

W związku z powyższą spłatą wierzytelność zlecającego wobec Spółki zmniejsza się do kwoty 8.850 zł netto. Spółka w ten sposób umorzy całość swojego zadłużenia wynikającego z faktury zaliczkowej.

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowany wskazał, iż:

1. Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT,
2. wystawione przez Spółkę na rzecz zlecającego faktury zaliczkowe wiązały się z faktycznym otrzymaniem kwoty zaliczki. Faktury były wystawiane w terminie 7 dni od otrzymania zaliczki,
3. kwota 9.000,00 zł zaliczki odpowiada wynagrodzeniu jakie na mocy umowy ma otrzymać w nieokreślonym dokładnie terminie Spółka. Wynagrodzenie to odpowiada 7,5% wartości przekazanych wierzytelności, które uda się skutecznie odzyskać. Wnioskodawca na mocy umowy zatrzymuje po skutecznej egzekucji tytułem wynagrodzenia 7,5% uzyskanych sum zwracając resztę cesją na rzecz kontrahenta. W konsekwencji 7,5% wynagrodzenia z wartości wierzytelności odzyskanych odpowiada 9.000,00 zł zaliczki otrzymanej tytułem wynagrodzenia jednakże termin rozliczenia zaliczki zależy od skutecznych czynności windykacyjnych Spółki,
4. wskazany we wniosku z dnia 19 grudnia 2011 r. stan faktyczny miał za zadanie zilustrowanie sytuacji szeroko opisanej w punkcie „C” niniejszego wyjaśnienia. Spółka we wniosku z dnia 19 grudnia 2011 r. błędnie użyła sformułowania „umorzy”. Spółka w żaden sposób nie umorzy swojego zadłużenia wobec zlecającego tylko rozliczy wynagrodzenie, do którego otrzyma prawo po realizacji usługi, z otrzymaną zaliczką.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy cesja powiernicza podlega zwolnieniu od podatku od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, cesja wierzytelności jako czynność zaliczająca się do usług pośrednictwa finansowego korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT, co wynika z treści załącznika nr 4 ustawy o podatku od towarów i usług. W pozycji 3 załącznika nr 4 do ustawy o VAT, zwolnione od podatku zostały usługi pośrednictwa finansowego, Sekcja J ex (65-67), z wyjątkiem m.in. usług ściągania długu oraz faktoringu, które podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT. Niewątpliwie w opisanym przypadku usługę świadczy jedynie cesjonariusz. Generalnie jest to usługa pośrednictwa finansowego, a jej celem jest uwolnienie sprzedawcy od ciężaru jej egzekwowania. Podobnej oceny dokonuje Urząd Statystyczny wg. którego, sprzedaż własnych wierzytelności nie jest usługą w rozumieniu PKWiU.

Dlatego ocenie należy poddać zachowanie się cesjonariusza. To zachowanie nie stanowi inkasa, przez które rozumie się nabywanie wierzytelności, za natychmiastową zapłatą i późniejsze ich ściąganie (PKWiU 74.84.12). Także nie będzie to faktoring, który jest złożoną instytucją obejmującą nabycie wierzytelności w celu jej sprzedaży i dodatkowo cechuje się pewną trwałością. Jest to rodzaj stałego przedsięwzięcia – działalności. Faktor nabywając wierzytelność płaci za nią cenę pomniejszoną o jego prowizję.

Pozostałe usługi finansowe (poza kilkoma innymi, które ewidentnie nie odpowiadają zachowaniu Spółki takie jak: działalność lombardów, doradztwo finansowe itp.) podlegają zwolnieniu z opodatkowania. Jedną z nich będzie też cesja wierzytelności, mieszcząca się w grupowaniu: „Usługi pośrednictwa finansowego gdzie indziej niesklasyfikowane, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalno-rentowych (PKWiU 65.23.10). Tak też należy ocenić i zaklasyfikować działalność Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, w tym również m.in. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Z cytowanych wyżej przepisów jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu, czy określonym zachowaniu mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne musi istnieć stosunek prawny między świadczącym usługę a odbiorcę, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami art. 509-517 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Zgodnie z treścią art. 509 § 1 wyżej cytowanej ustawy, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl art. 509 § 2 ww. ustawy, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności następuje – w myśl art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego – na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja miała charakter odpłatny).

Wierzytelność jest prawem majątkowym, będącym przedmiotem obrotu gospodarczego. Przeniesienie praw do wierzytelności, jako niematerialnych praw majątkowych, co do zasady, stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. Jednakże w tym przypadku o świadczeniu usług można mówić jedynie w odniesieniu do nabywcy tych wierzytelności. A zatem usługą jest nabycie wierzytelności danego podmiotu w celu jej wykorzystania do operacji prawno-gospodarczych. Nabycie wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie mieści się niewątpliwie w zakresie usług pośrednictwa finansowego. W tak ujmowanej usłudze mieści się cywilnoprawna instytucja przelewu wierzytelności (cesji) polegająca na przeniesieniu wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku osoby trzeciej na mocy umowy zawartej między zbywcą wierzytelności (cedentem), a jej nabywcą (cesjonariuszem). W takim przypadku nabywca wierzytelności świadczy na rzecz jej zbywcy usługę pośrednictwa finansowego, której celem jest uwolnienie sprzedawcy wierzytelności od ciężaru jej egzekwowania. Z treści wniosku niewątpliwie wynika, iż Wnioskodawca świadczy usługę, której przedmiotem jest uwolnienie cedenta od ciężaru egzekwowania tych wierzytelności wobec osób trzecich.

Zatem umowa cesji wierzytelności wypełnia znamiona usługi, określone w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, polega bowiem na przeniesieniu prawa do wartości niematerialnych i prawnych. Stanowi zatem świadczenie usług w rozumieniu tej ustawy.

Z punktu widzenia nabywcy wierzytelności do świadczenia usług dochodzi już w momencie samego nabycia tej wierzytelności, obojętnie czy nabycie zostało dokonane w celu windykacji tej wierzytelności przez samego nabywcę, czy też w celu dalszej jej odsprzedaży. Celem nabycia cudzej wierzytelności nie musi być jej odsprzedaż, ale także inne wykorzystanie do celów prawno-gospodarczych przez nabywcę, sposób wykorzystania nabytej wierzytelności może decydować, o charakterze usługi nie zaś o istocie czynności prawnej jaką jest nabycie cudzej wierzytelności. Usługą jest nabycie wierzytelności danego podmiotu w celu jej wykorzystania do operacji prawno-podatkowych.

Zakup wierzytelności stanowi usługę polegającą na przeniesieniu wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku osoby trzeciej na mocy umowy zawartej między zbywcą wierzytelności (cedentem), a jej nabywcą (cesjonariuszem). Oznacza to, że w takim przypadku nabywca wierzytelności świadczy na rzecz jej zbywcy usługę, której celem jest uwolnienie sprzedawcy od ciężaru egzekwowania wierzytelności.

W praktyce obrotu wierzytelnościami ukształtowane zostały trzy podstawowe formy przelewu wierzytelności (cesji). Można wyróżnić:

1. cesję powierniczą, której istota sprowadza się do czasowego przejęcia (nabycia) wierzytelności od właściciela w celu odzyskania należności,
2. cesję warunkową polegającą na tym, że wierzyciel pierwotny przelewa na wierzyciela wtórnego należność w celu jej realizacji, uzyskując w zamian warunkowe zobowiązanie przejmującego (wierzyciela wtórnego), że ten przekaże na rzecz wierzyciela pierwotnego określoną w umowie równowartość należności ze zrealizowanej części wierzytelności,
3. cesję bezwarunkową, która polega na tym, że wierzyciel pierwotny (cedent) przelewa należność za określoną w umowie równowartość na wierzyciela wtórnego (cesjonariusza) w celu jej realizacji; cesjonariusz przejmuje jednocześnie ryzyko niewypłacalności dłużnika.
   
   

Zauważyć należy, iż zarówno cesja powiernicza, jak i również cesja warunkowa z istoty swej zmierzają do „ściągnięcia” wierzytelności (tj. długu jaki posiada wobec wierzyciela dłużnik), a zatem czynności przelewu wierzytelności dokonane na warunkach charakteryzujących oba wyżej wymienione rodzaje cesji podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą – zajmuje się windykacją należności z tytułu nieopłacenia biletu na przejazd komunikacją miejską. Wierzytelności z tytułu niezapłaconych mandatów przenoszone są cesją na Spółkę przez podmiot, który obsługuje poszczególne miasta w zakresie kontroli posiadania przez pasażerów ważnego biletu na przejazd środkami komunikacji miejskiej Przejęcie własności przez Spółkę odnośnie poszczególnych mandatów następuje z warunkiem rozwiązującym w postaci wyegzekwowania przez Spółkę należności wynikających z ww. tytułów, a zwrot wyegzekwowanych należności następuje w formie cesji zwrotnej. W przypadku częściowego wyegzekwowania należności umowa przeniesienia mandatów będzie się rozwiązywać w odpowiedniej części odzyskanej należności.

A zatem, z treści wniosku wynika, iż Zainteresowany świadczy usługi, których przedmiotem jest uwolnienie cedenta od ciężaru egzekwowania wierzytelności wobec osób trzecich. Z uwagi na powyższe, w sytuacji przedstawionej we wniosku, czynność nabycia przez Wnioskodawcę wierzytelności od podmiotu, który obsługuje poszczególne miasta w zakresie posiadania przez pasażerów ważnego biletu na przejazd środkami komunikacji miejskiej (zlecający), należy uznać za świadczenie usług w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, podlegające opodatkowaniu tym podatkiem. Mamy tu bowiem do czynienia ze świadczeniem usługi przez nabywcę wierzytelności (Spółkę) na rzecz zlecającego z tytułu nabycia przysługującej jej wierzytelności.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W tym miejscu zaznaczyć należy, iż na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110 wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Tut. Organ informuje, iż z dniem 1 stycznia 2011 r. weszła w życie ustawa z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 226, poz. 1476). Przepisy nowelizacji uchylają załącznik nr 4 do ustawy, zawierający wykaz usług zwolnionych od podatku, który w pozycji 3 wymieniał jako zwolnione usługi pośrednictwa finansowego i przenoszą uregulowania dotyczących tej tematyki do treści ustawy.

Ponadto, przy określaniu zakresu zwolnień, które dotychczas były ujęte w załączniku nr 4 do ustawy, odstąpiono od ich identyfikacji przy pomocy klasyfikacji statystycznych określając ich zakres z wykorzystaniem treści zapisów prawa unijnego i krajowego oraz orzecznictwa sądów.

W konsekwencji od dnia 1 stycznia 2011 r., zwalnia się od podatku, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Natomiast z art. 43 ust. 15 ustawy wynika, iż zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37 -41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu,
2. usług doradztwa,
3. usług w zakresie leasingu.
   
   

Należy zauważyć, iż wskazane wyżej wyłączenie usług ściągania długów i faktoringu ze zwolnienia od podatku od towarów i usług zgodne jest z przepisem art. 13B (1) (d) Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG) (Dz. Urz. WE L Nr 145, str. 1 ze zm.), obowiązującej do dnia 31 grudnia 2006 r. Stosownie bowiem do ww. przepisu Państwa Członkowskie zwalniają transakcje, nie naruszając innych przepisów Wspólnoty, na warunkach, które ustalają w celu zapewnienia właściwego i prostego zastosowania zwolnień od podatku i zapobieżenia oszustwom podatkowym, unikaniu opodatkowania lub nadużyciom transakcje, łącznie z negocjacjami, dotyczące depozytu i bieżących rachunków, płatności, transferów, długów, czeków i papierów wartościowych, z wyjątkiem jednakże odzyskiwania długów i factoringu.

Ponadto, zgodnie z treścią przepisu art. 135 (1) (d) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2007 r., Państwa członkowskie zwalniają transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności.

Dodatkowo wskazać należy, że Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich w wyroku z dnia 26 czerwca 2003 r. w sprawie C-305/01, definiując factoring, o którym mowa w ww. przepisie Szóstej Dyrektywy podkreślił, iż działalność gospodarcza, w ramach której podmiot gospodarczy nabywa wierzytelności, przejmując ryzyko niewywiązania się dłużnika ze zobowiązania i w zamian wystawia swojemu klientowi faktury z tytułu prowizji, stanowi odzyskiwanie długów w rozumieniu art. 13B (d) (3) tej dyrektywy i dlatego działalność ta wyłączona jest ze zwolnienia określonego w tym przepisie.

Usługi ściągania długów i factoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady, factoring polega na tym, że faktor trudniący się zawodowo tego typu działalnością nabywa wierzytelności przysługujące przedsiębiorcy (faktorantowi) z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności pomniejszonej o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora.

W pojęciu usług ściągania długów i faktoringu mieści się zatem m.in. skup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub odprzedaży. Usługa tego typu polegająca na „wyręczeniu” klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez możliwości skorzystania ze zwolnienia.

W tym miejscu należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług nie uzależnia opodatkowania usług faktoringu od rodzaju umowy zawartej pomiędzy stronami, co oznacza, że każdy typ faktoringu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Faktoring na gruncie ustawy winien być traktowany analogicznie jak cesja wierzytelności.

Natomiast istota rozróżnienia usług obrotu wierzytelnościami, inkasa oraz factoringu sprowadza się do zapisów umów łączących strony przelewu wierzytelności, analizy ich treści oraz czynności faktycznych wynikających z tych umów.

A zatem usługę świadczoną przez Zainteresowanego polegającą na nabyciu na podstawie cesji wierzytelności od zlecającego (cedenta) i uwolnieniu jego od obowiązku egzekwowania tych wierzytelności potraktować należy jako usługę ściągania długów, która została wyłączona ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

Odnosząc zatem powołane wyżej regulacje prawne do przedstawionego stanu faktycznego stwierdzić należy, iż czynność polegająca na nabyciu przez Wnioskodawcę wierzytelności w celu ich windykacji, spowoduje niewątpliwie „uwolnienie” cedenta od ciężaru egzekwowania wierzytelności i stanowi czynność odzyskiwania długów wyłączoną ze zwolnienia od podatku od towarów i usług. Koncepcja odzyskiwania długów nie zależy bowiem od sposobu, w jaki odzyskiwanie się odbywa, od tego na czyją rzecz dług zostaje ściągnięty ani od tego w jaki sposób zostaną pozyskane środki na finansowanie nabycia wierzytelności. Pojęcie odzyskiwania długów dotyczy jasno sprecyzowanych transakcji finansowych mających na celu uzyskanie zapłaty wierzytelności pieniężnej (vide: pkt 77 i 78 wyroku w sprawie C-305/01).

Tym samym należy stwierdzić, że cesja wierzytelności stanowi usługę polegającą na uwolnieniu od długu cedenta przez nabywcę wierzytelności (Wnioskodawcę), a zatem transakcja ta nie korzysta ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 41 ust. 1 pkt 40 ustawy, lecz jest opodatkowana według podstawowej stawki podatku VAT w wysokości 23%.

Jednocześnie tut. Organ informuje, iż od dnia 1 stycznia 2011 r. został uchylony załącznik nr 4 do ustawy, zawierający wykaz usług zwolnionych od podatku, który w pozycji 3 wymieniał jako zwolnione usługi pośrednictwa finansowego i przenoszą uregulowania dotyczących tej tematyki do treści ustawy. A zatem, Wnioskodawca w swoim uzasadnieniu powołał przepisy, które od dnia 1 stycznia 2011 r. straciły swoją moc.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT cesji wierzytelności. Natomiast wniosek w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług zostanie rozpatrzony odrębnym pismem.

Jednocześnie wniosek w części dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku od czynności cywilnoprawnych zostanie rozpatrzony odrębnymi pismami.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.