Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB3/423-481/08/NG
z 8 września 2008 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 27 maja 2008r. (data wpływu do tut. Biura 6 czerwca 2008r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych zbycia własnej wierzytelności - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 czerwca 2008r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych zbycia własnej wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest świadczenie przez Spółkę usług obróbki i przewozów kolejowych. W celu zapewnienia sobie płynności finansowej, Spółka posiadające wierzytelności z tytułu sprzedaży konstrukcji stalowych zbyła w drodze cesji wierzytelności innej firmie zajmującej się taką działalnością. Przychody ze sprzedaży konstrukcji Spółka ujęła jako przychody należne w momencie ich sprzedaży. Należność z powyższej transakcji została zbyta według wartości nominalnej, wynikającej z faktury sprzedaży konstrukcji (czyli wartości brutto). W momencie sprzedaży wierzytelności Spółka ustaliła zysk na sprzedaży wierzytelności tj. różnica pomiędzy kwotą netto z faktury a kwotą brutto i ujęła jako przychód do opodatkowania:

• wierzytelność, którą firma otrzymała na rachunek bankowy – 388 587,48
• VAT od wierzytelności 70 073,15
• wierzytelność netto 318 514,33 (opodatkowano w momencie sprzedaży konstrukcji)
• wynik podatkowy =388 587,48 - 318 514,33 = 70 073,15 zysk kwotowo równy podatkowi VAT.

Za usługę skupu wierzytelności Spółka otrzymała fakturę, którą ujęła jako koszt uzyskania przychodu.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy cesja wierzytelności własnych powoduje powstanie przychodu podatkowego po stronie sprzedającego (E.)?

Czy w momencie sprzedaży wierzytelności po stronie sprzedającego powstaje przychód do opodatkowania mimo, iż przychód przy pierwotnej sprzedaży był już raz opodatkowany?

Czy fakturę za usługę zbycia wierzytelności, którą Spółka otrzymała od firmy kupującej należność może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów?

Spółka różnicę pomiędzy kwotą netto a kwotą brutto (co odpowiada wysokości odprowadzonego należnego podatku VAT) sprzedanej wierzytelności ujęła jako zysk i zaliczyła do przychodu do opodatkowania.

Natomiast fakturę za usługę zbycia wierzytelności zaliczyliśmy do kosztów uzyskania przychodów.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 12 ust 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54 poz. 654 ze zm.) za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont (…).

Kwestię przychodów z odpłatnego zbycia praw majątkowych (jakim jest m.in. wierzytelność ) reguluje również przepis art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, że przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem ust 4 i 5 jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie.

Zgodnie z art. 15 ust 1 w/w ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust 1 w/w ustawy.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3 została zarachowana jako przychód należny.

Jak wynika z wniosku Spółki, dokonała ona cesji wierzytelności własnej z tytułu sprzedaży swoich produktów. Przychody ze sprzedaży towarów Spółka ujęła jako przychód należny w momencie wystawienia faktury. Zatem zbycie wierzytelności, zarachowanej uprzednio, zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jako przychód należny, nie powoduje powstania przychodu podatkowego po stronie Spółki. U zbywcy wierzytelności, jeżeli wierzytelność została uprzednio zaliczona do przychodów należnych, odpłatność za zbytą wierzytelność nie zwiększa przychodów, bowiem w tym przypadku następuje jedynie spłata należności zaliczonej już wcześniej do przychodów. Jednocześnie, zbywca wierzytelności nie uwzględnia w kosztach uzyskania przychodów kwoty odpowiadającej wartości nominalnej zbywanej wierzytelności, zaliczonej do przychodów na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Oceniając, czy VAT należny wpływa w jakikolwiek sposób na transakcję sprzedaży własnej wierzytelności, którą uprzednio zaliczono do przychodów należnych należy zwrócić uwagę, że co do zasady:

• VAT należny nie stanowi przychodu dla celów podatkowych
• VAT należny nie stanowi kosztów uzyskania przychodów.

Zasady te wynikają odpowiednio:

• z art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy, w świetle którego, do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług. Tym samym podatnicy mogą powiększać koszty uzyskania przychodów o wskazane straty wyłącznie w wartości wyrażonej w kwocie netto,
• z art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług (z wyjątkiem podatku należnego w przypadku importu usług, jeśli nie stanowi on podatku naliczonego w rozumieniu odrębnych przepisów oraz w przypadku przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji i reklamy, obliczonego zgodnie z odrębnymi przepisami).
  
  

W związku z powyższym, podatek od towarów i usług zawarty w przychodzie ze zbywanej wierzytelności nie może stanowić przychodu w świetle w/w ustawy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że z tytułu transakcji zbycia wierzytelności realizowanych przez Spółkę na podstawie w/w umowy, Wnioskodawca uzyskuje zapłatę równą wartości nominalnej zbywanej wierzytelności.

Biorąc powyższe przepisy pod uwagę, stanowisko Spółki odnośnie zaliczenia różnicy pomiędzy kwotą brutto a kwotą netto (odpowiadającej wysokości odprowadzonego należnego podatku VAT) do przychodów podlegających opodatkowaniu należy uznać za nieprawidłowe.

Odnośnie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu należności, za usługę skupu wierzytelności, należy wskazać iż zgodnie z art. 15 ust. 1 w/w ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 w/w ustawy. Wydatki związane z usługą skupu wierzytelności mogą stanowić koszt podatkowy o ile Spółka wykaże istnienie co najmniej pośredniego związku poniesionych wydatków z prowadzoną działalnością, i że zostały one poniesione w celu osiągnięcia przychodów, lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Reasumując stanowisko Spółki odnośnie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów należności za usługę skupu wierzytelności należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.