Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP2/443-505/13-4/IR
z 27 września 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 14 czerwca 2013 r. (data wpływu 21 czerwca 2013 r.) uzupełnionym pismem z dnia 5 września 2013 r. (data wpływu 6 września 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania czynności związanych z nabyciem wierzytelności wniesionej do Spółki aportem – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 czerwca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania czynności związanych z nabyciem wierzytelności wniesionej do Spółki aportem.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 5 września 2013 r. poprzez doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego oraz własnego stanowiska.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

…… S.A. (dalej: Wnioskodawca lub Spółka Akcyjna) posiada siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT prowadzącym działalność w zakresie hurtowej sprzedaży materiałów włókienniczych. Wnioskodawca nie prowadzi działalności w zakresie obrotu wierzytelnościami oraz nie zamierza rozszerzać zakresu działalności o czynności związane z obrotem wierzytelnościami, w szczególności ze ściąganiem długów.

Obecnie w związku z restrukturyzacją grupy kapitałowej, do której należy Spółka Akcyjna planowane jest wniesienie do niej aportem wierzytelności, którą posiada ….. Spółka Jawna (dalej: Spółka Jawna). Planowane działania podejmowane w ramach restrukturyzacji działalności mają przede wszystkim na celu ograniczenie ryzyka ponoszonego przez wspólników Spółki Jawnej jak również dokapitalizowanie Spółki Akcyjnej poprzez wniesienie do niej aktywa w postaci wierzytelności.

Wartość rynkowa wierzytelności najprawdopodobniej będzie wyższa od wartości nominalnej akcji objętych w zamian za aport. Różnica między wartością rynkową wierzytelności, a wartością nominalną akcji zostanie przekazana na kapitał zapasowy Spółki Akcyjnej.

Spółka Jawna nie wypłaci Spółce Akcyjnej wynagrodzenia w związku z przekazaniem wierzytelności. Z tytułu spłaty wierzytelności Spółka Jawna również nie otrzyma od Spółki Akcyjnej zapłaty.

W tak przedstawionym zdarzeniu przyszłym, Wnioskodawca pragnie dokonać potwierdzenia konsekwencji podatkowych na grancie podatku od towarów i usług otrzymania w ramach aportu wierzytelności.

W piśmie z dnia 5 września 2013 r. będącym uzupełnieniem wniosku Wnioskodawca wskazał, iż:

1. Przedmiotowa wierzytelność jest wierzytelnością pieniężną (umowa pożyczki/kredytu).
2. Wnioskodawca potwierdza, że wartość akcji przekazanych w zamian za wniesienie wierzytelności w formie aportu będzie odpowiadać wartości ekonomicznej tej wierzytelności. Wartość wierzytelności będzie odpowiadać wartości emisyjnej akcji, która w przypadku Spółki będzie wyższa od wartości nominalnej akcji wydanych w zamian, za aport. Cena emisyjna będzie wyższa od wartości nominalnej akcji, gdyż wartość Spółki, przypadająca na jedną akcję, przewyższa wartość nominalną akcji. Różnica pomiędzy ceną emisyjną a nominalną danej akcji zasili kapitał zapasowy Spółki (tylko w takim przypadku dotychczasowi akcjonariusze Spółki nie zostaną pokrzywdzeni). Innymi słowy, wartość rynkowa/ekonomiczna wierzytelności będzie odpowiadać sumie wartości nominalnej wydanych akcji oraz części przekazanej na kapitał zapasowy.
3. Otrzymana w formie aportu wierzytelność będzie w dacie jej nabycia wierzytelnością częściowo wymagalną.
4. Przedmiotowa wierzytelność nie jest wierzytelnością trudną, co do której może istnieć wątpliwość co do ściągnięcia długu, zgodnie ze stanem wiedzy Wnioskodawcy, na dzień składania wniosku oraz sporządzania niniejszego pisma. W ocenie Wnioskodawcy na dzień składania wniosku o interpretację (jak również na dzień, sporządzenia pisma stanowiącego uzupełnienie wniosku) nie ma przyczyn wskazujących, że wierzytelność będąca przedmiotem wniosku o interpretację należy potraktować jako wierzytelność trudną.
5. W stosunku do przedmiotowej wierzytelności, zgodnie ze stanem wiedzy Wnioskodawcy na dzień wysłania wniosku (jak również na dzień wysłania uzupełnienia wniosku) nie toczy się żadne postępowanie, w tym egzekucyjne i upadłościowe.
6. Wniesienie aportem wierzytelności na rzecz Wnioskodawcy nie będzie nakładać żadnych świadczeń na rzecz zbywcy wierzytelności, zgodnie ze stanem wiedzy Wnioskodawcy na dzień wysłania wniosku (jak również na dzień wysłania uzupełnienia wniosku).
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy aport wierzytelności przez Spółkę Jawną do Spółki Akcyjnej będzie czynnością pozostającą poza zakresem opodatkowania VAT po stronie Wnioskodawcy?

Zdaniem Wnioskodawcy, czynność polegająca na otrzymaniu w ramach aportu wierzytelności od Spółki Jawnej nie rodzi po Jego stronie obowiązków na gruncie ustawy o VAT, jest bowiem czynnością niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Poniżej Wnioskodawca szczegółowo uzasadniał swoje stanowisko.

Na wstępie Zainteresowany podkreślił, że wierzytelność jako prawo majątkowe może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Zgodnie z brzmieniem art. 509 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r., nr 16, poz. 93 ze zm.), wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, o ile nie sprzeciwia się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa.

W świetle art. 510 § 1 tej ustawy, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Biorąc pod uwagę powyższe, nie istnieją więc przesłanki uniemożliwiające przeprowadzenie działania polegającego na wniesieniu wierzytelności, w ramach aportu.

Analizując skutki takiej czynności na gruncie prawa podatkowego, w ocenie Zainteresowanego, na wstępie warto podkreślić, że w myśl art. 5 ust. 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT za dostawę towarów uznaje się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Należy jednak zauważyć, że wierzytelność jako prawo majątkowe nie spełnia definicji towaru zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, w świetle której za towary uznaje się rzeczy oraz ich części oraz wszelkie postacie energii. Tym samym, nabycia wierzytelności przez Wnioskodawcę nie można uznać za dostawę towaru. Przedstawione stanowisko Spółki, znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 11 maja 2012 r. (nr IPPP3/443-179/12-4/MK).

W art. 8 ust. 1 ustawy o VAT wskazano, że każde świadczenie, które nie stanowi dostawy towarów należy traktować jako świadczenie usług. Jednakże aby można było mówić o usłudze muszą istnieć dwie strony takiego stosunku, a mianowicie usługodawca – świadczący usługę oraz usługobiorca - odbierający, korzystający z usługi. Pomiędzy stronami usługi musi występować stosunek prawny, na mocy którego wykonywana jest usługa. Z samej istoty takiego stosunku powinno wynikać, że usługodawca wykonuje świadczenie, w zamian za które otrzymuje wynagrodzenie, w formie zapłaty lub świadczenia wzajemnego.

Nawet gdyby uznać, że w ramach, zdarzenia przyszłego będącego przedmiotem niniejszego wniosku Wnioskodawca będzie świadczyć na rzecz Spółki Jawnej usługę polegającą na zwolnieniu z konieczności obsługiwania wierzytelności, to nie można wskazać, że dojdzie do odpłatnego świadczenia usług. Jak podkreślono w opisie zdarzenia przyszłego, Zainteresowany nie uzyska bowiem wynagrodzenia w związku z otrzymaniem wierzytelności. Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy, nabycie wierzytelności przez Spółkę nie podlega opodatkowaniu w świetle art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. Co ważne takie stanowisko zostało potwierdzone przez organy podatkowe w interpretacjach indywidualnych. Tytułem przykładu można wskazać na interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z 7 stycznia 2013 r. (nr IPTPP2/443-864/12-2/AW).

Ponadto, omawianej transakcji nie można również uznać za nieodpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 ustawy o VAT (nieodpłatne świadczenie usług zrównane z odpłatnym świadczeniem usług). Nie ulega bowiem wątpliwości, że nabycie wierzytelności będzie mieć związek z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Wnioskodawcę.

Analizując, czy w omawianej sytuacji strony transakcji będą występować w charakterze podatników VAT, należy podkreślić, że w świetle art. 15 ust. 1 omawianej ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą. Z treści art. 15 ust. 2 ustawy o VAT wynika natomiast, że działalnością gospodarczą jest wszelka działalność producentów, handlowców lub usługodawców, a także działalność osób wykonujących wolne zawody.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku wykonywania czynności niepodlegających przepisom ustawy o VAT nie można uznać, że podmiot występuje w charakterze podatnika VAT. Tym samym, uznanie, że nabycie wierzytelności w ramach aportu nie jest czynnością podlegającą przepisom ustawy o VAT, determinuje wskazanie, że w takiej sytuacji dany podmiot gospodarczy nie występuje w charakterze podatnika VAT. Prawidłowość takich konkluzji potwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 11 maja 2012 r. (nr IPPP2/443-171/12-4/RR).

Ponadto, należy zauważyć, że Wnioskodawca nie prowadzi i nie zamierza prowadzić działalności w zakresie obrotu wierzytelnościami, w związku z czym jest to kolejny argument wskazujący, że nie powinien zostać uznany za podatnika VAT z tytułu otrzymania aportem wierzytelności. Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Zainteresowanego, nabycie wierzytelności w ramach aportu w zamian za akcje należy uznać za czynność pozostającą poza zakresem opodatkowania VAT po stronie Wnioskodawcy. Dla prawidłowości takiego stwierdzenia nie ma znaczenia, że planowane wniesienie wierzytelności będzie stanowić aport z agio.

W uzupełnieniu swojego stanowiska Wnioskodawca podkreślił, że wierzytelność wniesiona zostanie po jej wartości rynkowej. Wartość rynkowa wierzytelności odpowiadać może sumie wartości nominalnej wydanych akcji albo sumie wartości emisyjnej (ekonomicznej) wydanych akcji.

W ocenie Wnioskodawcy organ wydający interpretację powinien w swoim rozstrzygnięciu uwzględnić konkluzje płynące z wyroku Trybunału Sprawiedliwości UE (dalej: TSUE) z dnia 27 października 2011 r., w sprawie C-93/10.

W powyższym orzeczeniu TSUE wskazał, iż artykuł 2 pkt 1 i art. 4 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstwa państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania ww. dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży.

Stanowisko zaprezentowane w przywołanym orzeczeniu Trybunału Sprawiedliwości UE znalazło potwierdzenie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego podjętym w składzie siedmiu sędziów z dnia 19 marca 2012 r., sygn. akt I FPS 5/11. NSA zaznaczył, iż nabycie wierzytelności pieniężnej, co wymaga podkreślenia, na własne ryzyko, w celu windykacji w swoim imieniu i na swoją rzecz, nie jest odpłatną usługą w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży. Co więcej NSA wskazał, że „Wobec tego należy dojść do wniosku, że żadna transakcja nabycia na własne ryzyko wierzytelności trudnej, po cenie niższej od jej wartości nominalnej (wierzytelności, przyp. Wnioskodawcy), nie będzie mogła być zakwalifikowana jako świadczona przez nabywcę wierzytelności usługa w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u”.

Mając na względzie powyższe wskazówki zawarte w wyrokach TSUE oraz NSA, jak również fakt, że zgodnie ze stanem faktycznym wartość ekonomiczna wierzytelności będzie odpowiadać wartości emisyjnej (ekonomicznej) wydanych akcji.

W konsekwencji, należy uznać, że otrzymanie przez Wnioskodawcę aportu wierzytelności nie będzie stanowić czynności podlegającej opodatkowaniu VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Towarami – w świetle art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez świadczenie usług natomiast rozumie się, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Stosownie do art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Z powyższych przepisów wynika zatem, iż nie ma podstaw do opodatkowania usług świadczonych wprawdzie nieodpłatnie, lecz do celów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych - art. 15 ust. 2 ustawy.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.).

Stosownie do treści art. 509 § 1 ustawy Kodeks cywilny, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki – art. 509 § 2 cyt. ustawy.

W oparciu o art. 510 § 1 ww. ustawy, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Z powyższego wynika, że przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności, które następuje na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz zbywcy wierzytelności (cedenta). Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja będzie miała charakter odpłatny).

Z punktu widzenia nabywcy wierzytelności do świadczenia usług dochodzi już w momencie samego nabycia tej wierzytelności, obojętnie czy nabycie zostało dokonane w celu windykacji tej wierzytelności przez samego nabywcę, czy też w celu dalszej jej odsprzedaży. Celem nabycia cudzej wierzytelności nie musi być jej odsprzedaż, ale także inne wykorzystanie do celów prawno-gospodarczych przez nabywcę, sposób wykorzystania nabytej wierzytelności może decydować, o charakterze usługi nie zaś o istocie czynności prawnej jaką jest nabycie cudzej wierzytelności. Usługą jest nabycie wierzytelności danego podmiotu w celu jej wykorzystania do operacji prawno-podatkowych.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca (Spółka) jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT prowadzącym działalność w zakresie hurtowej sprzedaży materiałów włókienniczych. Wnioskodawca nie prowadzi działalności w zakresie obrotu wierzytelnościami oraz nie zamierza rozszerzać zakresu działalności o czynności związane z obrotem wierzytelnościami, w szczególności ze ściąganiem długów.

Obecnie w związku z restrukturyzacją grupy kapitałowej, do której należy Spółka planowane jest wniesienie do niej aportem wierzytelności, którą posiada … Spółka Jawna (dalej: Spółka Jawna). Planowane działania podejmowane w ramach restrukturyzacji działalności mają przede wszystkim na celu ograniczenie ryzyka ponoszonego przez wspólników Spółki Jawnej jak również dokapitalizowanie Spółki poprzez wniesienie do niej aktywa w postaci wierzytelności. Wartość rynkowa wierzytelności najprawdopodobniej będzie wyższa od wartości nominalnej akcji objętych w zamian za aport. Różnica między wartością rynkową wierzytelności, a wartością nominalną akcji zostanie przekazana na kapitał zapasowy Spółki. Spółka Jawna nie wypłaci Wnioskodawcy wynagrodzenia w związku z przekazaniem wierzytelności. Z tytułu spłaty wierzytelności Spółka Jawna również nie otrzyma od Wnioskodawcy zapłaty.

Nadto Wnioskodawca wskazał, iż przedmiotowa wierzytelność jest wierzytelnością pieniężną (umowa pożyczki/kredytu). Wartość akcji przekazanych w zamian za wniesienie wierzytelności w formie aportu będzie odpowiadać wartości ekonomicznej tej wierzytelności. Wartość wierzytelności będzie odpowiadać wartości emisyjnej akcji, która w przypadku Spółki będzie wyższa od wartości nominalnej akcji wydanych w zamian, za aport. Cena emisyjna będzie wyższa od wartości nominalnej akcji, gdyż wartość Spółki, przypadająca na jedną akcję, przewyższa wartość nominalną akcji. Różnica pomiędzy ceną emisyjną a nominalną danej akcji zasili kapitał zapasowy Spółki (tylko w takim przypadku dotychczasowi akcjonariusze Spółki nie zostaną pokrzywdzeni). Innymi słowy, wartość rynkowa/ekonomiczna wierzytelności będzie odpowiadać sumie wartości nominalnej wydanych akcji oraz części przekazanej na kapitał zapasowy. Otrzymana w formie aportu wierzytelność będzie w dacie jej nabycia wierzytelnością częściowo wymagalną. Przedmiotowa wierzytelność nie jest wierzytelnością trudną, co do której może istnieć wątpliwość co do ściągnięcia długu. W stosunku do przedmiotowej wierzytelności, nie toczy się żadne postępowanie, w tym egzekucyjne i upadłościowe. Wniesienie aportem wierzytelności na rzecz Wnioskodawcy nie będzie nakładać żadnych świadczeń na rzecz zbywcy wierzytelności.

W odniesieniu do powyższego, wskazać należy, iż świadczenie usług zakłada istnienie dwóch podmiotów, a więc tego, który świadczy usługę (usługodawcę) i tego, który świadczenie odbiera (usługobiorcę), czyli konsumenta usługi. Skoro opodatkowaniu podlega odpłatne świadczenie usług, to znaczy, że istnieje stosunek prawny pomiędzy usługodawcą i usługobiorcą, a rezultatem tego związku jest wzajemne działanie tych podmiotów. Działanie to polega na tym, że wynagrodzenie otrzymywane przez wykonawcę usługi następuje w zamian za wykonanie usługi na rzecz jej odbiorcy. Pomiędzy odpłatną czynnością podlegającą opodatkowaniu, a otrzymywanym z tytułu tej czynności wynagrodzeniem musi istnieć bezpośredni, czytelny i dostrzegalny związek.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, iż czynność polegająca na nabyciu wierzytelności, spowoduje niewątpliwie „uwolnienie” zbywcy wierzytelności od ciężaru egzekwowania wierzytelności i w przedmiotowej sprawie stanowi usługę polegającą na uwolnieniu podmiotu wnoszącego wierzytelności w formie aportu od wykonywania czynności związanych ze ściąganiem długu i ryzyka jego nieściągnięcia. Jednocześnie należy jednak zauważyć, że z okoliczności sprawy nie wynika, aby Wnioskodawca miał uzyskać wynagrodzenie w związku z otrzymaniem wierzytelności, zatem w przedmiotowej sprawie nie dojdzie do odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy.

Wnioskodawca nie dokona również nieodpłatnego świadczenia usług, zrównanego z odpłatnym świadczeniem, o którym mowa w art. 8 ust. 2 ustawy, podlegającym opodatkowaniu, bowiem treść wniosku nie wskazuje by nabywane przez Zainteresowanego wierzytelności miały służyć do celów innych niż Jego działalność gospodarcza.

W świetle powyższego, nabycie wierzytelności wniesionej w formie aportu w zamian za akcje, nie będzie podlegać u Wnioskodawcy opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Należy również podkreślić, że niniejsza interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Końcowo zauważa się, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W przedmiotowej sprawie powyższa interpretacja indywidualna nie wywiera zatem skutku prawnego dla kontrahenta Wnioskodawcy.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.