Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP2/443-511/13-6/KW
z 15 października 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 czerwca 2013 r. (data wpływu 24 czerwca 2013 r.) uzupełnionym pismami z dnia 9 września 2013 r. (data wpływu 11 września 2013 r.) oraz 27 września 2013 r. (data wpływu 4 października 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania przez Wnioskodawcę transakcji na rzecz kontrahenta polskiego, jako krajowe dostawy towarów, w przypadku, gdy towary te zostaną przetransportowane drogą morską do Polski – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 czerwca 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania przez Wnioskodawcę transakcji na rzecz kontrahenta polskiego, jako krajowe dostawy towarów, w przypadku, gdy towary te zostaną przetransportowane drogą morską, lądową i lotniczą do Polski oraz drogą morską do Niemiec.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismami z dnia 9 września 2013 r. oraz 27 września 2013 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Kontrahent Wnioskodawcy importuje towary handlowe głównie z Chin, Bangladeszu oraz Turcji. Zainteresowany chce podpisać z nim umowę, na mocy której import będzie dokonywany za pośrednictwem Spółki X Sp. z o.o. (dalej: X, Wnioskodawca, Spółka). Wnioskodawca nabywałby towary od zagranicznych kontrahentów, a następnie zbywał je na terytorium Polski na rzecz kontrahenta, traktując transakcję jako dostawę krajową, opodatkowaną według podstawowej stawki podatku.

Zainteresowany planuje następujące sposoby dokonywania dostaw towarów:

1. towary transportowane drogą morską z Chin/Bangladeszu do Hamburga (Niemcy), a następnie drogą lądową do A (Polska),
2. towary transportowane drogą lądową z Istambułu (Turcja) do A (Polska),
3. towary transportowane bezpośrednio do Polski z krajów trzecich drogą lotniczą (do B), a następnie drogą lądową przewożone do A.
   
   

Zbycie towarów na rzecz kontrahenta nastąpi przed dopuszczeniem towarów do swobodnego obrotu, kontrahent pozostanie odpowiedzialny za dokonanie wszelkich formalności związanych z wprowadzeniem towarów na terytorium Polski.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że:

1. towarami, jakie Spółka zamierza nabywać od kontrahentów zagranicznych, a następnie zbywać na rzecz kontrahenta polskiego, będą odzież i akcesoria;
2. z założenia Zainteresowany nie będzie obejmował towaru żadną procedurą. Dopiero kontrahent polski może objąć towar procedurą tranzytu, w tym także składowaniem czasowym przed nadaniem przeznaczenia celnego oraz procedurą składu celnego lub procedurą dopuszczenia do obrotu;
3. przedmiotowe towary przestaną podlegać powyższym procedurom na terytorium RP;
4. obowiązek uiszczenia cła będzie ciążył na podmiocie, który kupi towar od Wnioskodawcy;
5. informacje zawarte w opisie sprawy odnośnie transportu towarów do A dotyczą transportu tych towarów bezpośrednio do polskiego kontrahenta Spółki;
6. Zainteresowany będzie nabywał prawo do rozporządzania przedmiotowymi towarami jak właściciel w momencie rozliczenia się z konosamentu (B/L).
   
   

Ponadto Zainteresowany wskazał, że:

1. ponosić będzie koszt i ryzyko transportu z Chin/Indii/Bangladeszu do portu polskiego (G., G., B, A, P., G.). Od portu polskiego koszt i ryzyko jest po stronie spółki polskiej, której towar zostanie sprzedany w porcie przez Wnioskodawcę;
2. będzie nabywał prawo do rozporządzania przedmiotowymi towarami jak właściciel od chwili, w której towar zostanie załadowany na pokład wyznaczonego przez kupującego statku (zgodnie z warunkami FOB), czyli poza terytorium Polski albo w momencie rozliczenia się z konosamentu, tj. także poza terytorium Polski, ponieważ towar nie jest wprowadzony na polski obszar celny do chwili rozliczenia się z B/L;
3. sprzedawać będzie sprowadzane towary na rzecz spółek krajowych w trakcie ich transportu na terytorium Polski. Sprzedaż importowanych towarów nastąpi już na terytorium Polski (np. po wejściu transportującego je statku do portu w G.). Od chwili przejścia własności na rzecz polskiego kontrahenta Spółki podmiot ten będzie odpowiedzialny za dokonywanie wszelkich formalności związanych z wprowadzeniem sprowadzanych towarów na terytorium Polski, jak również objęcia ich procedurą składu celnego;
4. dostawa towarów pomiędzy Wnioskodawcą a ostatecznym odbiorcą towarów będzie odbywać się po uprzednim złożeniu zamówienia przez tego ostatecznego odbiorcę;
5. zapłata przez ostatecznego odbiorcę towarów będzie odbywać się po dostawie towarów, ale możliwe są ustalenia w zakresie wcześniejszej wpłaty jakiejś zaliczki;
6. towary nie są odsprzedawane przed opuszczeniem kraju wysyłki, odsprzedawane są w kraju dostawy. Wnioskodawca nie informuje zagranicznych kontrahentów komu potem są sprzedawane towary.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy słusznie Wnioskodawca zamierza opodatkować dostawy towarów niewspólnotowych dokonywanych przez Spółkę na rzecz kontrahenta? Czy opisane transakcje należy uznać za transakcje dostawy krajowej opodatkowanej podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, co do zasady, w przypadku importu towarów miejscem importu jest terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie ich wprowadzenia na terytorium Unii Europejskiej, stosownie do art. 26a ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, ze zm., dalej: u.p.t.u.). Jednakże w przypadku zastosowania procedury tranzytu zewnętrznego, miejscem importu jest terytorium państwa członkowskiego, na którym towary te przestaną podlegać tym procedurom i przeznaczeniom (stosownie do ust. 2 pkt 4 powołanego przepisu). W przypadku Spółki zakończenie procedury tranzytu zewnętrznego nastąpi w momencie przedstawienia towarów oraz odpowiednich dokumentów w urzędzie celnym przeznaczenia (art. 93 WKC) – zatem miejscem importu będzie Polska.

Z dniem 1 kwietnia 2013 r. utracił moc obowiązującą art. 36 u.p.t.u. Stosownie do ust. 1 tego przepisu, w przypadku gdy towary zostały objęte, na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, procedurą składu celnego, tranzytu, odprawy czasowej z całkowitym zwolnieniem od należności celnych przywozowych, uszlachetniania czynnego w systemie zawieszeń i towary te przestały podlegać tym procedurom na terytorium kraju, uważało się, iż import tych towarów został dokonany na terytorium kraju. W miejsce tego przepisu wprowadzony został art. 26a u.p.t.u. W ocenie Zainteresowanego, zmiana ta nie wpływa na zakres obowiązków kontrahenta w związku z importem towarów. Obowiązek podatkowy, stosownie do art. 19 ust. 7 u.p.t.u., powstaje z chwilą powstania długu celnego. Z kolei dług celny nie może powstać wcześniej, niż z chwilą dopuszczenia do swobodnego obrotu towaru (art. 201 ust. 1 lit. a WKC), zatem dopiero po zakończeniu procedury tranzytu zewnętrznego. Podmiotem rozpoznającym obowiązek podatkowy z tytułu importu towarów będzie kontrahent Spółki, jako nabywca towarów niewspólnotowych od Wnioskodawcy. W przypadku Zainteresowanego nastąpi sprzedaż przez niego towarów na rzecz kontrahenta jeszcze przed zakończeniem procedury tranzytu i przed dopuszczeniem towarów do swobodnego obrotu. Według Spółki transakcja taka powinna zostać opodatkowana na terytorium Polski jako dostawa krajowa.

W każdej sytuacji dostawie dokonywanej przez Spółkę na rzecz kontrahenta podlegać będą towary niewspólnotowe, niedopuszczone do obrotu na terytorium Wspólnoty. Do momentu finalizacji obowiązków celnych na terenie Wspólnoty towary niewspólnotowe nie mogą być przedmiotem konsumpcji. Z kolei podatek od towarów i usług jest podatkiem mającym na celu opodatkowanie konsumpcji, co wynika bezpośrednio z art. 1 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z 2006 r., nr 347 (1) ze zm.).Tym samym można twierdzić, że do momentu rozpoznania obowiązku podatkowego z tytułu importu towarów, wszelkie rozporządzenia towarem – pomimo, że dokonane fizycznie na terytorium Wspólnoty – pozostaną neutralne na gruncie podatku od towarów i usług (podatku od wartości dodanej). Stanowisko takie znajduje pośrednio potwierdzenie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 6 listopada 2009 r. (sygn. I FSK 300/09) oraz w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 8 lutego 2012 r. (nr IPTPP2/443-754/11-3/IR).

Znane są również Wnioskodawcy interpretacje indywidualne Ministra Finansów, nakazujące uznać podobne transakcje za transakcje dostawy krajowej opodatkowanej podatkiem od towarów i usług (np. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 6 lipca 2011 r., nr IBPP3/443-443/11/DG). W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Z powyższej definicji pojęcia ,,towary” wynika, iż ustawa o podatku od towarów i usług nie rozróżnia towarów niewspólnotowych i wspólnotowych. Przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów – art. 2 pkt 22 ustawy. W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast w myśl art. 5 ust. 2 ustawy czynności określone w ust. 1 podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa. Stosownie do powyższego należy stwierdzić, iż w rozpatrywanym przypadku sprzedaży na terytorium kraju towarów niewspólnotowych dochodzi do odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Tym samym podlega ona opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach ogólnych, z zastosowaniem stawek obowiązujących dla konkretnego towaru.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W art. 7 ust. 1 ustawy postanowiono, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W tym miejscu należy zaznaczyć, że z przepisu art. 5 ust. 1 ustawy, regulującego zakres przedmiotowy opodatkowania podatkiem od towarów i usług wynika, iż dla opodatkowania danej transakcji rozstrzygające znaczenie ma ustalenie miejsca dostawy (świadczenia). Miejsce świadczenia to nic innego jak miejsce opodatkowania danej czynności. Zatem, jego określenie ma istotne znaczenie dla prawidłowego ustalenia państwa, w którym powstanie obowiązek podatkowy z tytułu danej czynności.

Podatek od towarów i usług jest podatkiem o charakterze terytorialnym. Opodatkowaniu bądź zwolnieniu od podatku w danym państwie podlegają tylko te czynności, które zostały wykonane w danym państwie, a ściślej te czynności, które zostały uznane za wykonane w danym miejscu. W tym wypadku określenie miejsca świadczenia determinuje miejsce opodatkowania. Określenie miejsca świadczenia jest szczególnie istotne w przypadku dostawy towarów, która odbywa się pomiędzy podmiotami z różnych państw członkowskich. Jak już wskazano powyżej, miejsce świadczenia wskazuje jednocześnie państwo, w którym dana czynność winna zostać opodatkowana.

Według art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Transakcja łańcuchowa cechuje się zatem tym, że towar będący przedmiotem więcej niż jednej transakcji, jest fizycznie wydawany tylko raz bezpośrednio ostatniemu nabywcy. Każda z dostaw w transakcji łańcuchowej traktowana jest odrębnie, co oznacza, że dla każdej z nich odrębnie ustalane jest też miejsce dokonania dostawy.

W myśl art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Z postanowień zawartych w ust. 2 powołanego artykułu, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r., w przypadku, gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

Na podstawie ust. 3 art. 22 ustawy, w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów która:

1. poprzedza wysyłkę lub transport towarów uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów,
2. następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.
   
   

Według art. 22 ust. 4 ustawy w przypadku gdy miejscem rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów jest terytorium państwa trzeciego, dostawę towarów dokonywaną przez podatnika lub podatnika podatku od wartości dodanej, który jest również podatnikiem z tytułu importu albo zaimportowania tych towarów, uważa się za dokonaną na terytorium państwa członkowskiego importu albo zaimportowania tych towarów.

Z cytowanych wyżej przepisów wynika, iż w przypadku transakcji łańcuchowych, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie jest przemieszczany tylko od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy, wówczas przyjmuje się, że ma miejsce tylko jedna wysyłka (transport), więc tylko w odniesieniu do jednej z transakcji można ustalić miejsce świadczenia w oparciu o art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy (dostawa ruchoma). W odniesieniu do pozostałych dostaw, którym nie można przypisać wysyłki (transportu), ustalanie miejsca świadczenia odbywa się jak dla towarów niewysyłanych, a więc według miejsca, w którym towary znajdowały się w momencie dostawy (dostawa nieruchoma).

Ponadto należy zauważyć, że koniecznym jest, aby dostarczany towar był przedmiotem jednego transportu pomiędzy krajem rozpoczęcia transportu a krajem docelowym. Przy czym nie chodzi tutaj o aspekt logistyczny tego transportu czyli o to, aby transportu dokonywał tylko jeden podmiot (np. spedytor) ale o aspekt organizacyjny. Mianowicie chodzi o to, aby tylko jeden z podmiotów biorących udział w transakcji odpowiadał za jego organizację. Powyższe co prawda nie wynika expressis verbis z przytoczonych przepisów lecz znajduje pośrednio potwierdzenie w orzeczeniu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 6 kwietnia 2006 r. w sprawie C 245/04, gdzie stwierdzono, że „jeżeli w następstwie dwóch następujących po sobie dostaw tych samych towarów, które zostały zrealizowane odpłatnie między podatnikami działającymi w takim charakterze, ma miejsce pojedyncza wysyłka wewnątrzwspólnotowa lub pojedynczy transport wewnątrzwspólnotowy tych towarów, to owa wysyłka lub transport mogą być przypisane tylko jednej z tych dwóch dostaw, która – jako jedyna – zostanie zwolniona z opodatkowania (…)”.

Zatem, aby móc uznać przedmiotową transakcję jako łańcuchową (szeregową) należy każdorazowo rozpatrywać, czy zostały spełnione wszystkie ww. warunki.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zamierza podpisać umowę z kontrahentem importującym towary handlowe głównie z Chin, Bangladeszu oraz Turcji. Zainteresowany nabywałby towary od zagranicznych kontrahentów, a następnie zbywałby je na terytorium Polski na rzecz kontrahenta. Wnioskodawca planuje następujące sposoby dokonywania dostaw towarów:

1. towary transportowane drogą morską z Chin/Bangladeszu do Hamburga (Niemcy), a następnie drogą lądową do A (Polska),
2. towary transportowane drogą lądową z Istambułu (Turcja) do A (Polska),
3. towary transportowane bezpośrednio do Polski z krajów trzecich drogą lotniczą (do B), a następnie drogą lądową przewożone do A.
   
   

Transport towarów do A oznacza transport tych towarów bezpośrednio do polskiego kontrahenta Spółki. Zbycie towarów na rzecz kontrahenta nastąpi przed dopuszczeniem towarów do swobodnego obrotu, kontrahent pozostanie odpowiedzialny za dokonanie wszelkich formalności związanych z wprowadzeniem towarów na terytorium Polski.

Towarami, jakie Spółka zamierza nabywać od kontrahentów zagranicznych, a następnie zbywać na rzecz kontrahenta polskiego, będą odzież i akcesoria. Zainteresowany nie będzie obejmował towaru żadną procedurą. Dopiero kontrahent polski może objąć towar procedurą tranzytu, w tym także składowaniem czasowym przed nadaniem przeznaczenia celnego oraz procedurą składu celnego lub procedurą dopuszczenia do obrotu. Przedmiotowe towary przestaną podlegać powyższym procedurom na terytorium RP. Obowiązek uiszczenia cła będzie ciążył na podmiocie, który kupi towar od Wnioskodawcy.

Ponadto Zainteresowany wskazał, że będzie ponosić koszt i ryzyko transportu z Chin/Indii/Bangladeszu do portu polskiego (G., G., B, A, P., G.). Od portu polskiego koszt i ryzyko jest po stronie spółki polskiej, której towar zostanie sprzedany w porcie przez Wnioskodawcę. Zainteresowany będzie nabywał prawo do rozporządzania przedmiotowymi towarami jak właściciel od chwili, w której towar zostanie załadowany na pokład wyznaczonego przez kupującego statku (zgodnie z warunkami FOB), czyli poza terytorium Polski albo w momencie rozliczenia się z konosamentu; tj. także poza terytorium Polski, ponieważ towar nie jest wprowadzony na polski obszar celny do chwili rozliczenia się z B/L. Wnioskodawca sprzedawać będzie sprowadzane towary na rzecz spółek krajowych w trakcie ich transportu na terytorium Polski. Sprzedaż importowanych towarów nastąpi już na terytorium Polski (np. po wejściu transportującego je statku do portu w G.). Dostawa towarów pomiędzy Wnioskodawcą a ostatecznym odbiorcą towarów będzie odbywać się po uprzednim złożeniu zamówienia przez tego ostatecznego odbiorcę. Zapłata przez ostatecznego odbiorcę towarów będzie odbywać się po dostawie towarów, ale możliwe są ustalenia w zakresie wcześniejszej wpłaty jakiejś zaliczki. Towary nie są odsprzedawane przed opuszczeniem kraju wysyłki, odsprzedawane są w kraju dostawy. Wnioskodawca nie informuje zagranicznych kontrahentów komu następnie sprzedawane są towary.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis zdarzenia przyszłego w świetle powołanych przepisów prawa, wskazać należy, że transportowane do Polski drogą morską towary, które Wnioskodawca będzie nabywał od kontrahentów zagranicznych, a następnie zbywał na rzecz polskiego kontrahenta, będą każdorazowo przedmiotem odrębnych dostaw. Z okoliczności sprawy nie wynika, aby towary będące przedmiotem dostaw pomiędzy kontrahentami zagranicznymi, Wnioskodawcą a kontrahentem ostatecznym przemieszczane były od pierwszego dostawcy – kontrahenta spoza Unii Europejskiej bezpośrednio do finalnego nabywcy na terytorium Polski. Zainteresowany ponosić będzie koszt i ryzyko transportu z Chin/Indii/Bangladeszu do portu w Polsce, natomiast od portu polskiego koszt i ryzyko będzie przechodziło na kontrahenta polskiego, któremu towar zostanie sprzedany w porcie przez Wnioskodawcę. Ponadto Spółka nie będzie informowała zagranicznych kontrahentów o tym, komu następnie będą odsprzedawane przedmiotowe towary.

Wobec powyższego, uznać należy, że w przedmiotowej sprawie nie będzie dochodziło do bezpośredniego wydania towarów ostatecznemu kontrahentowi polskiemu przez zagranicznego kontrahenta, lecz będą one wydawane Wnioskodawcy, który następnie będzie wydawał te towary polskiemu kontrahentowi. Tym samym nastąpi przerwanie ciągłości bezpośredniego wydania towaru pomiędzy podmiotem spoza Unii Europejskiej a polskim kontrahentem Spółki, wobec czego nie będą miały zastosowania postanowienia zawarte w art. 22 ust. 2 ustawy, dotyczące transakcji łańcuchowych.

W konsekwencji, skoro przeniesienie prawa do rozporządzania towarami pomiędzy Wnioskodawcą a polskim kontrahentem nastąpi na terytorium Polski, to uznać należy, że transakcje pomiędzy Spółką a jej polskim kontrahentem stanowić będą dostawy towarów na terytorium kraju, o których mowa w art. 7 ust. 1 ustawy. Zatem dostawy towarów niewspólnotowych dokonywane przez Zainteresowanego na rzecz kontrahenta polskiego będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium kraju, stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, z zastosowaniem stawek podatku VAT właściwych dla przedmiotowych towarów.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Odnośnie natomiast powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Należy podkreślić także, iż na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie może wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, bowiem stanowi ono rozstrzygnięcie w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.), który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Organ podatkowy jest zatem zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy.

Ponadto należy wskazać, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej opodatkowania przez Wnioskodawcę transakcji na rzecz kontrahenta polskiego, jako krajowe dostawy towarów, w przypadku, gdy towary te zostaną przetransportowane drogą morską do Polski. Natomiast kwestie dotyczące opodatkowania przez Wnioskodawcę transakcji na rzecz kontrahenta polskiego, jako krajowe dostawy towarów, w przypadku, gdy towary te zostaną przetransportowane drogą lądową i lotniczą do Polski oraz drogą morską do Niemiec zostały załatwione odrębnym rozstrzygnięciem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.