Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-327/11/BM
z 18 maja 2011 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 17 lutego 2011r. (data wpływu 18 luty 2011r.) uzupełnionym pismem z dnia 5 maja 2011r. (data wpływu 9 maja 2011r.) oraz pismem z dnia 16 i 17 maja 2011r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zbycia 5 lokali mieszkalnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 lutego 2011r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zbycia 5 lokali mieszkalnych.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 5 maja 2011r. oraz pismem z dnia 16 i 17 maja 2011r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego:

W dniu 10.02.2004r. Wnioskodawca kupił kamienicę. Kamienica miała stanowić zabezpieczenie starości. W 2010r. został dokonany remont kamienicy ze środków własnych. Wnioskodawca dokonywał remontu jako osoba fizyczna. W konsekwencji remontu w kamienicy powstało 11 samodzielnych lokali mieszkalnych. Samodzielność lokali została potwierdzona decyzją Prezydenta Miasta w dniu 02.09.2010r. Aktualnie Wnioskodawca zamierza część lokali uzyskanych po remoncie sprzedać, ok. połowę, tj. 5 mieszkań. Wnioskodawca ma wątpliwości czy sprzedaż ta zgodnie z art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług będzie traktowana jako czynność jednorazowa zwolniona z podatku VAT?

Wnioskodawca nadmienia, że jest to jego jedyna kamienica. Nigdy wcześniej nie dokonywał czynności zakupu – remontu i sprzedaży lokali mieszkalnych i w przyszłości nie zamierza tego czynić.

Uzupełniając wniosek pismem z dnia 5 maja 2011r. wskazano, że zakupiona kamienica od początku stanowiła współwłasność dwóch osób fizycznych. Kamienica w momencie zakupu była w części zamieszkała. Mieszkańcy posiadali umowy lokatorskie na czas nieokreślony. Wnioskodawca osiągał dochody z tytułu najmu, które rozliczał w zeznaniu rocznym w pozycji: przychody z najmu i dzierżawy. Wnioskodawca nie zarejestrowała się jako osoba prowadząca działalności gospodarczej. Podatek od towarów i usług z faktur za remont nie był odliczony (gdyż Wnioskodawca nie jest podatnikiem podatku VAT). Aktualnie Wnioskodawca planuje znieść współwłasność i przypadające dla niej po zniesieniu współwłasności lokale sukcesywnie zbyć.

Wnioskodawca środki uzyskane ze sprzedaży planuje przeznaczyć - częściowo na pokrycie kosztu remontu lokali mieszkalnych, pozostałe na własne potrzeby, jak np. zabezpieczenie zdrowia, zabezpieczenie starości, poprawę własnych warunków mieszkaniowych, ewentualnie podarować dzieciom. Nie zamierza angażować ich w prowadzenie jakiejkolwiek działalności gospodarczej.

W piśmie z 16 maja 2011r. wskazano dodatkowo, że kamienica, w której lokale mieszkalne będą sprzedawane została wybudowana w 1912r. Lokale mieszkalne były używane przez najemców posiadających umowy lokatorskie. Dla celów sprzedaży, tj. założenia księgi wieczystej każdego z lokali konieczna była decyzja Prezydenta Miasta o samodzielności każdego z lokali. Decyzja ta została wydana we wrześniu 2010r.

Dokonując zakupu kamienicy w 2004r. Wnioskodawca kupował ją od osób fizycznych (dwóch małżeństw). Zakup był nieopodatkowany podatkiem VAT. Strona sprzedająca była z tego podatku zwolniona. Kupując kamienicę Wnioskodawca opłacała podatek od czynności cywilno-prawnych w wysokości 2% od ceny zakupu.

Dokonując remontu kamienicy Wnioskodawcy nie przysługiwał zwrot podatku VAT, albowiem nie był podatnikiem podlegającym opodatkowaniu podatkiem VAT – zwolnienie z podatku VAT na podstawie art. 113 – nie przekroczyła obrotów, po których opodatkowanie podatkiem VAT jest obowiązkowe. Roczne przychody z najmu w roku 2010 wyniosły 11.311,63 zł. Roczne (stałe) koszty utrzymania kamienicy w 2010r. wyniosły 16.300 zł.

Wnioskodawca planuje sprzedać wszystkie lokale, które po zniesieniu współwłasności staną się jej własnością. Zdaniem Wnioskodawcy jest to czynność jednorazowa pomimo faktu, że czynność ta rozłożona jest w czasie i konieczne będzie do tego spisanie 5 aktów notarialnych. Wnioskodawca wskazał, że nie posiada więcej mieszkań – z wyłączeniem lokalu , który zamieszkuje od przeszło 30 lat. Sprzedaż kamienicy przed remontem i ustanowieniem samodzielności lokali była niemożliwa – mimo wielu ogłoszeń nikt nie był zainteresowany jej nabyciem. Kamienica generowała straty i dalsze jej utrzymywanie było zbyt uciążliwe.

W piśmie z dnia 17 maja 2011r. Wnioskodawca dodatkowo wyjaśnił, że remonty o których mowa we wniosku były remontami bieżącymi, koniecznymi do istnienia budynku i wykonywane były sukcesywnie w przeciągu 5 lat. Ulepszenie w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o VAT miaz charakter jednostkowz dokonzwane bzz sukceszwnie w okresie ostatnich dwch lat, a ich wartođ nie pryekrocyza 30% wartođci nieruchomođci. Najemcz o ktrzch mowa we wniosku

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy sprzedaż 5 lokali mieszkalnych przez osobę fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, a powstałych wskutek remontu posiadanych zasobów - kamienica jest zwolniona z podatku VAT zgodnie z art. 15 ustawy – jako czynność jednorazowa ?

Zdaniem Wnioskodawcy jest to czynność jednorazowa zwolniona z podatku VAT. Ilość sprzedanych lokali nie powinna mieć znaczenia, gdyż w kamienicy można było zrobić remont tak, aby powstało 1 mieszkanie. Suma środków uzyskanych ze sprzedaży byłaby taka sama jak np. sprzedaż tych 5 lokali.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem. W myśl tych przepisów przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Zgodnie z brzmieniem art. 2 pkt 6 ustawy, obowiązującym od 01.01.2011r., przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Ustawodawca w ww. przepisach poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług.

Głównym celem wprowadzenia takiej konstrukcji jest zagwarantowanie, aby każda transakcja, która nie mogłaby zostać uznana za dostawę towarów była opodatkowana jako świadczenie usług, za wyjątkiem tych transakcji, które zostały taksatywnie wyłączone lub zwolnione z opodatkowania.

Powyższe regulacje wynikające z ustawodawstwa wspólnotowego dotyczącego harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych, wprowadzono w tym celu, aby nie dopuścić do:

1. podwójnego opodatkowania,
2. braku opodatkowania,
3. zakłócenia konkurencji.
   
   

Podstawowe bowiem znaczenie dla kształtu i funkcjonowania wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (podatku od towarów i usług) mają fundamentalne cechy tego podatku, tj.:

1. powszechność opodatkowania,
2. faktyczne opodatkowanie konsumpcji,
3. stosowanie podatku od wartości dodanej na wszystkich etapach obrotu towarami i usługami.
   
   

Realizację powyższych fundamentalnych cech podatku od towarów i usług, o których mowa wyżej, gwarantują nie tylko przepisy określające zakres przedmiotowy podatku VAT, tj. cyt. wyżej art. 5, 7 i 8 ustawy o VAT, lecz również przepisy regulujące zakres podmiotowy podatku od towarów i usług, czyli przepisy art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy). Wykorzystanie towarów lub wartości niematerialnych i prawnych ma miejsce przede wszystkim poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem). W tym przypadku ustawa nie wprowadza wymogu częstotliwości wykorzystywania lecz ciągłość wykorzystywania. Ciągłość to niejednorazowość, nieincydentalność wykorzystywania składników majątku. Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca nabył jako współwłasność dwóch osób kamienicę, w której znajdowały się lokale zamieszkałe przez osoby posiadające umowy lokatorskie na czas nieokreślony. W związku z powyższym Wnioskodawca po zakupie kamienicy uzyskiwał dochody z tytułu najmu lokali. Roczne przychody z najmu w roku 2010 wyniosły 11.311,63 zł, natomiast roczne stałe koszty utrzymania kamienicy w 2010r. wyniosły 16.300 zł. Wnioskodawca po dokonaniu remontów i ulepszeń oraz uzyskaniu w drodze Decyzji Prezydenta Miasta o samodzielności każdego z lokali, zamierza obecnie sprzedać 5 lokali mieszkalnych.

Odnosząc się do przedstawionego wyżej zdarzenia przyszłego należy odwołać się do regulacji wynikających z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), zgodnie z którym przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierania pożytków, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Wobec powyższego oddanie w ramach umowy najmu innemu podmiotowi nieruchomości skutkuje uzyskiwaniem korzyści majątkowej po stronie Wnioskodawcy.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że najem lokali mieszkalnych wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywana jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe), bez względu na to, czy najem będzie prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji najem lokali mieszkalnych stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ww. ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

W sprawie będącej przedmiotem wniosku nie można stwierdzić, iż przedmiotowa nieruchomość wykorzystywana była przez Wnioskodawca na cele osobiste. Należy bowiem zauważyć, iż Wnioskodawca w zakupionej kamienicy dokonywał najmu przedmiotowych lokali mieszkalnych, dokonał ich remontów oraz ulepszenia w związku z zamiarem dokonania ich sprzedaży, co jednoznacznie wyklucza wykorzystywanie ww. nieruchomości dla celów osobistych (np. mieszkaniowych) przez Wnioskodawcę.

Z treści wniosku wynika, iż podejmowane przez Wnioskodawcę działania polegające na najmie przedmiotowych lokali mieszkalnych są niczym innym jak właśnie prowadzeniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Zgodnie bowiem z definicją działalności gospodarczej zawartą w powołanym wyżej przepisie, obejmuje ona również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych, bez znaczenia pozostaje fakt, że w jej efekcie Wnioskodawca poniósł stratę.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nabył kamienicę, która była wykorzystywana na cele wynajmu znajdujących się w niej lokali mieszkalnych, co kwalifikuje powyższe czynności jako powtarzalne, a więc wykonywane w sposób częstotliwy, ponadto ww. okoliczności wskazują na wykorzystywanie przez Wnioskodawcę przedmiotowych lokali w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania prawne oraz fakt, że działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług obejmuje wszelką działalność gospodarczą (w tym działalność polegającą na najmie lokali mieszkalnych), ewentualna sprzedaż przedmiotowych lokali mieszkalnych winna być traktowana jako sprzedaż majątku związanego z działalnością gospodarczą.

W efekcie planowaną przez Wnioskodawcę dostawę lokali mieszkalnych, które były wykorzystywane w działalności gospodarczej należy uznać za działalność gospodarczą w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, natomiast Wnioskodawca dla tej czynności występuje w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

Podsumowując tę część interpretacji należy stwierdzić, że Wnioskodawca dokonując sprzedaży 5 lokali mieszkalnych będzie działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, a tym samym sprzedaż ta będzie dokonywana w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu cytowanego art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

W efekcie planowaną sprzedaż 5 lokali mieszkalnych należy traktować jako dostawę towarów, która w oparciu o regulację zawartą w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów o usług.

Jak już wcześniej wskazano, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast przez dostawę towarów w świetle art. 7 ust. 1 ww. ustawy rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Zgodnie z brzmieniem art. 2 pkt 6 ustawy, obowiązującym od 01.01.2011r., przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Co do zasady stosownie do art. 41 ust. 1 ww. ustawy stawka podatku wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym ustawodawca od powyższej zasady ustanowił szereg wyjątków, jednym z nich jest opodatkowanie dostawy budynków mieszkalnych zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym stawką podatku VAT 8% na podstawie art. 41 ust. 12 lub zwolnienie od podatku dostawy budynków na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

W tym miejscu należy zauważyć, że zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, przez pierwsze zasiedlenie - rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Zatem pierwsze zasiedlenie będzie miało miejsce wówczas, gdy wybudowany lub ulepszony obiekt (jego cześć) zostanie sprzedany lub np. oddany w najem. Zarówno sprzedaż, jak i najem są bowiem czynnościami podlegającymi opodatkowaniu.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca w 2004r. nabył od osób fizycznych kamienicę, bez podatku VAT, w której lokale mieszkalne były używane przez najemców posiadających umowy lokatorskie. Od momentu zakupu kamienicy Wnioskodawca uzyskiwał dochody z najmu tych lokali. W trakcie trwania umów najmu Wnioskodawca dokonywał remontów tych lokali jak również ulepszeń, które jednak nie przekroczyło 30% ich wartości początkowej. Od wydatków tych Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, gdyż był podatnikiem zwolnionym z podatku od towarów i usług. Dla celów sprzedaży, tj. założenia księgi wieczystej każdego z lokali konieczna była decyzja Prezydenta Miasta o samodzielności każdego z lokali. Decyzja ta została wydana we wrześniu 2010r. na podstawie inwentaryzacji obiektu.

Dokonując remontu kamienicy Wnioskodawcy nie przysługiwał zwrot podatku VAT, albowiem nie była podatnikiem podlegającym opodatkowaniu podatkiem VAT – zwolniona z podatku VAT na podstawie art. 113 – nie przekroczyła obrotów, po których opodatkowanie podatkiem VAT jest obowiązkowe. Roczne przychody z najmu w roku 2010 wyniosły 11.311,63 zł. Roczne (stałe) koszty utrzymania kamienicy w 2010r. wyniosły 16.300 zł.

Zamierzona dostawa istniejących lokali mieszkalnych będących przedmiotem najmu na cele mieszkaniowe, będzie zatem podlegała zwolnieniu z podatku VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, bowiem dostawa lokali nie nastąpi w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim, nie nastąpi również w okresie krótszym niż 2 lata po pierwszym zasiedleniu.

Należy podkreślić, że w myśl art. 43 ust. 10 ustawy o VAT, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

1. są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
2. złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.
   
   

W myśl art. 43 ust. 11 ustawy o VAT oświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 2, musi również zawierać:

1. imiona i nazwiska lub nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej dokonującego dostawy oraz nabywcy;
2. planowaną datę zawarcia umowy dostawy budynku, budowli lub ich części;
3. adres budynku, budowli lub ich części.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji. Niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczyć zatem należy, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.