Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-497/13/AW
z 23 września 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 czerwca 2013 r. (data wpływu 10 czerwca 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 września 2013 r. (data wpływu 10 września 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania świadczonych przez Wnioskodawcę usług noclegu oraz usług dodatkowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 czerwca 2013 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania świadczonych przez Wnioskodawcę usług noclegu oraz usług dodatkowych.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 4 września 2013 r. (data wpływu 10 września 2013 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 29 sierpnia 2013 r. nr IBPP1/443-497/13/AW.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (Nadleśnictwo) jest jednostką organizacyjną wchodzącą w skład Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe i zarządza majątkiem Skarbu Państwa tzn. prowadzi działalność w zakresie określonym przez ustawę z dnia 28 września 1991 r. o lasach. Prowadzi również działalność dodatkową między innymi w postaci ośrodka szkoleniowo-wypoczynkowego, w którym świadczy również usługi noclegowe dla klientów indywidualnych i grup zorganizowanych.

Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług od dnia 17 czerwca 1993 r. w związku ze sprzedażą między innymi drewna, usług noclegowych itp.

Zgodnie z wydanym zaświadczeniem o numerze indentyfikacyjnym REGON jest zarejestrowana działalność:

PKD 2007 5520Z – obiekty noclegowe turystyczne i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania,

PKD 2004 5523Z – miejsca krótkotrwałego zakwaterowania pozostałe, gdzie indziej niesklasyfikowane.

Wnioskodawca nie świadczy usług turystycznych, ponieważ bezpośrednio sprzedaje usługi noclegowe. Występuje jednak zapotrzebowanie od klientów na usługi w zakresie organizacji pobytu (nocleg + wyżywienie + dodatkowe usługi jak przewodnik, przejazd kolejką itp.).

Z tytułu zakupu usług gastronomicznych oraz pozostałych usług Wnioskodawca otrzymywałby faktury, których wartość brutto byłaby podstawą obciążenia klienta plus wartość noclegów jako usług własnych. Wnioskodawca, starając się o sprzedaż w maksymalnej ilości swojej podstawowej usługi, tzn. noclegu i mając na uwadze konkurencyjność na rynku nie nastawia się na naliczanie marży rozumianej jako różnicę między kwotą należności, którą ma zapłacić Wnioskodawca za zakupione usługi a ceną ich zbycia. Podstawą wystawienia faktury byłyby: wartość brutto noclegu i wartość brutto zakupionych usług.

Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. nie ma obowiązku podawania na fakturze symbolu PKWiU, a jedynie w sytuacji, gdy sprzedaż jest zwolniona od podatku VAT. Gdyby istniał taki obowiązek, Wnioskodawca stosowałby symbol PKWiU 55.10.10.0.

W ramach organizacji pobytu zorganizowanej grupy byłyby świadczone inne usługi towarzyszące (transport, przewodnik, przejazd kolejką itp.).

Wnioskodawca, świadcząc usługi pełne (nocleg – usługa własna, pozostałe usługi zakupione od innych dostawców):

1. działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek,
2. nabywa towary i usługi od innych dostawców dla bezpośredniej korzyści turystów:

jest to między innymi zakup wyżywienia, przejazd, przewodnik itp.

Grupy zorganizowane rezerwują najczęściej nocleg i wyżywienie, dopiero w trakcie pobytu zamawiają dodatkowe usługi.

W uzupełnieniu wniosku podano ponadto:

1. Wnioskodawca we własnym ośrodku szkoleniowo-wypoczynkowym świadczy również usługi hotelarskie polegające na krótkotrwałym, ogólnie dostępnym wynajmowaniu pokoi, miejsc noclegowych, usługi krótkotrwałego zakwaterowania.
2. Na pytanie tut. Organu zadane w wezwaniu z dnia 29 sierpnia 2013 r.: „Jaki jest symbol świadczonych przez Wnioskodawcę we własnym ośrodku szkoleniowo-wypoczynkowym usług własnych o których mowa we wniosku, określony zgodnie z Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. (Dz.U. Nr 207 poz. 1293 ze zm.), Wnioskodawca odpowiedział: „Symbol PKWiU świadczonych w ośrodku usług – 55.10.10.0.”.
3. Dla klientów indywidualnych wyżywienie to same śniadania, dla grup zorganizowanych to kolacje, śniadania lub – przy kilkudniowym pobycie – całodzienne wyżywienie.
4. W ośrodku szkoleniowo-wypoczynkowym ustalane są ceny za nocleg, jeżeli klient życzy sobie ze śniadaniem to do ceny noclegu dolicza się cenę śniadania lub – w przypadku grup zorganizowanych – cenę całodobowego wyżywienia lub dodatkowej usługi (w cenie zakupu od dostawcy) – przy samym noclegu wystawiana jest faktura za nocleg, natomiast przy noclegu z dodatkową usługą – faktura za usługę pobytową.
5. W odpowiedzi na pytanie tut. Organu: „O jaką prowizję chodzi w pytaniu, komu, za co płaconą lub od kogo i za co pobieraną?”, Wnioskodawca podał, że chodziło mu tutaj o stawkę podatku 8% od noclegu i stawkę 23% od zakupionych usług (być może błędnie nazwał to prowizją) przy wyliczeniu należnego podatku VAT jeżeli miałby wystawiać faktury z oznaczeniem „procedura marży dla biur podróży”.
6. Klienci indywidualni rezerwują najczęściej sam nocleg, dopiero po przyjeździe na miejsce decydują się na nocleg ze śniadaniem. Natomiast przy zorganizowanych grupach jest to podzielone – część zamawia usługę kompleksową, a część dopiero w trakcie pobytu dodatkowo zamawia np. wyżywienie, przejazd kolejką itp.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca, nie będąc biurem podróży, a sprzedając usługę pełną tzn. własną jako nocleg oraz pozostałe usługi zakupione od innych dostawców, winien wystawiać faktury z oznaczeniem „procedura marży dla biur podróży” jednocześnie ustalając stawkę podatku należnego od usług własnych zgodnie z art. 29, w tym przypadku 8% plus VAT należny od ewentualnej prowizji w wysokości 23%, czy faktury VAT z treścią „organizacja pobytu” z preferencyjną stawką VAT w wysokości 8%?

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle art. 29 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054) dla Wnioskodawcy niebędącego biurem podróży i niemającego zarejestrowanej działalności na sprzedaż usług turystycznych (wg REGON – obiekty noclegowe turystyczne i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania), obrotem jest kwota z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku.

Wobec powyższego Wnioskodawca winien wystawiać faktury dla klientów i grup zorganizowanych za nocleg i inne usługi jako usługę pobytową z obowiązującą stawką VAT (8%).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 ze zm.) zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6).

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przepis art. 8 ust. 1 przywołanej ustawy stanowi, iż przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów (…).

Zgodnie z przepisem art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Klasyfikacją statystyczną dotyczącą towarów i usług, która ma zastosowanie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług, od dnia 1 stycznia 2011 r. jest Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) – (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 ze zm.). Ponadto należy wskazać, iż stosownie do Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz.Urz. GUS Nr 1, poz. 11) zgodnie z zasadami metodycznymi klasyfikacji zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów. W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania rodzaju prowadzonej działalności, wyrobu lub usługi, towaru, środka trwałego lub obiektu budowlanego zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania wyżej powołanych standardów klasyfikacyjnych.

Na mocy art. 119 ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi, a ceną nabycia przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie (art. 119 ust. 2 ustawy o VAT).

Powyższe regulacje odnoszą się do usług, które w całości składają się na usługę turystyczną świadczoną przez organizatora. Użycie w cytowanym przepisie słowa „w szczególności” oznacza, iż jest to katalog otwarty. Konsekwentnie, inne usługi stanowiące składniki usługi turystyki również powinny być uwzględnione. Podkreślić również należy, iż czynnikiem wyróżniającym konkretną czynność jako usługę, jest przede wszystkim to, że świadczenie tej czynności zmierza do zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego.

Ponieważ ustawa o podatku od towarów i usług nie określa jednoznacznie jakiego rodzaju usługi są usługami nabywanymi dla bezpośredniej korzyści, to na podstawie przepisu art. 119 ust. 2 ustawy o VAT przyjąć należy, iż nabycie tych usług i towarów, które zaspokajają potrzeby i oczekiwania turysty w trakcie korzystania z usługi turystycznej, będzie w przypadku wykonywania usług turystyki stanowić element kalkulacyjny do określenia marży.

Jak stanowi art. 119 ust. 3 ustawy o VAT, przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

1. (uchylony);
2. działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;
3. przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty;
4. (uchylony).
   
   

Łączne spełnienie powyższych przesłanek przesądza o obligatoryjności zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą usług turystyki.

Ponadto, w świetle art. 119 ust. 3a ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty.

Z powyższego wynika, że przepis art. 119 ustawy o VAT nie dotyczy wszelkiego rodzaju usług. Wyraźnie z niego wynika, że dotyczy jedynie usług turystyki.

Ustawa o VAT nie zawiera definicji legalnej „usług turystyki”, jak to czyni choćby w przypadku „usług elektronicznych” (art. 2 pkt 26 ustawy o VAT). Nie zawiera także odesłań do definicji zawartych w innych aktach normatywnych.

Definicji legalnej usług turystyki nie odnajdujemy również w innych ustawach podatkowych. Odnajdujemy ją natomiast w treści art. 307 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. (Dz.Urz. UE L Nr 347, s. 1 ze zm.) – poprzednio art. 26 ust. 2 zdanie pierwsze VI Dyrektywy. Stosownie do powołanego przepisu transakcje dokonywane przez biura podróży w zakresie realizacji podróży uznawane są za pojedynczą usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz turysty. Odnosząc się do treści tekstu dyrektywy w języku francuskim – „Les opérations effectuées par lagence de voyages pour la réalisation du voyage sont considérées comme une prestation de service unique de lagence de voyages au voyageur”, jak też w języku angielskim – „All transactions performed by the travel agent in respect of a journey shall be treated as a single service supplied by the travel agent to the traveller”, należy stwierdzić, że zdanie to powinno być przetłumaczone jako „Wszystkie transakcje dokonywane przez biura podróży w związku z realizacją podróży (imprezy turystycznej) uznawane są za jedną usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz podróżnego”. Należy zaznaczyć, że wprowadzenie Dyrektywy Rady 2006/112/WE miało na celu m.in. jasne przedstawienie przepisów dyrektyw dotyczących podatku od wartości dodanej.

Należałoby więc przyjąć, iż przez usługę turystyki rozumie się kompleksową usługę świadczoną na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Zatem za usługi turystyki należy uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez). Zgodne jest to także z potocznym rozumieniem słowa turystyka – w słowniku języka polskiego „turystyka” to dłuższe lub krótsze wyjazdy wypoczynkowe, połączone zwykle ze zwiedzaniem, uprawianiem sportu, wycieczkami itp. (Słownik języka polskiego, Wydawnictwo PNN Biblioteka Gazety Wyborczej).

Z kolei Słownik Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005, str. 1052), pojęcie to definiuje jako: „zorganizowane wyjazdy poza miejsce stałego zamieszkania na dłuższy lub krótszy pobyt, wędrówki po obcym terenie w celach krajoznawczych lub zdrowotnych”. Natomiast Światowa Organizacja Turystyki (WTO) zaleca dla celów statystycznych następującą definicję turystyki: „Turystyka obejmuje ogół czynności osób, które podróżują i przebywają w celach wypoczynkowych, zawodowych lub innych nie dłużej niż rok bez przerwy poza swoim codziennym otoczeniem, z wyłączeniem wyjazdów, w których głównym celem jest działalność zarobkowa”.

Definicje usług turystycznych odnajdujemy także w szeregu publikacji dotyczących turystyki.

I tak, usługi turystyczne są to, podobnie jak inne usługi, wszelkie wymienne, zbywalne czynności, będące wynikiem pracy, związane bezpośrednio lub pośrednio z zaspokajaniem potrzeb przed i w czasie podróży oraz pobytu turystycznego, ale nie służące bezpośrednio do wytwarzania przedmiotów (por. A. S. Kornak, „Ekonomika turystyki” PWN, Warszawa 1979, s. 159). Inną definicję proponuje S. Wodejko, według którego do usług turystycznych należy zaliczyć wszelkiego rodzaju usługi, których świadczenie jest niezbędne dla turysty w celu umożliwienia dojazdu do miejsca występowania podstawowego dobra (lub dóbr) turystycznego, pobytu w tym miejscu oraz powrotu do stałego miejsca zamieszkania (S. Wodejko, „Czynniki wpływające na rozwój turystyki międzynarodowej”, Ruch turystyczny – Monografie, Warszawa 1975, z. 15, s. 83).

Na podstawie powyższego należy stwierdzić, że usługa turystyki, o której mowa w art. 119 ustawy o VAT to świadczenie złożone, na które składa się szereg usług (obcych i własnych) takich jak np. hotelarstwo, gastronomia, transport mających na celu zorganizowanie pobytu klientowi poza miejscem jego zamieszkania. Usługi te są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość (jedną usługę, jeden produkt).

Według art. 106 ust. 1 ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Na mocy art. 119 ust. 10 powołanej ustawy podatnik, o którym mowa w ust. 3, w wystawionych przez siebie fakturach nie wykazuje kwot podatku.

Z wniosku wynika, że zgodnie z wydanym zaświadczeniem o numerze indentyfikacyjnym REGON Wnioskodawca ma zarejestrowaną m.in. działalność:

PKD 2007 5520Z – obiekty noclegowe turystyczne i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania,

PKD 2004 5523Z – miejsca krótkotrwałego zakwaterowania pozostałe, gdzie indziej niesklasyfikowane.

Wnioskodawca we własnym ośrodku szkoleniowo-wypoczynkowym świadczy również usługi hotelarskie polegające na krótkotrwałym, ogólnie dostępnym wynajmowaniu pokoi, miejsc noclegowych, usługi krótkotrwałego zakwaterowania.

Wnioskodawca bezpośrednio sprzedaje usługi noclegowe. Występuje jednak zapotrzebowanie od klientów na usługi w zakresie organizacji pobytu (nocleg + wyżywienie + dodatkowe usługi jak przewodnik, przejazd kolejką itp.).

Wnioskodawca przedstawił we wniosku następujące przypadki, w jakich świadczone są przez niego usługi:

1. dla klientów indywidualnych, którzy rezerwują sam nocleg, dopiero po przyjeździe na miejsce decydują się również na wyżywienie,
2. dla grup zorganizowanych, które najpierw rezerwują nocleg i wyżywienie, potem w trakcie pobytu zamawiają dodatkowe usługi (którymi są przewodnik, przejazd kolejką itp.),
3. dla grup zorganizowanych, które rezerwują nocleg, a dopiero w trakcie pobytu dodatkowo zamawiają np. wyżywienie, przejazd kolejką itp.,
4. dla grup zorganizowanych, które zamawiają od razu usługę kompleksową.

1)Jeśli chodzi o świadczenie usług dla klientów indywidualnych, to Wnioskodawca wskazał w uzupełnieniu wniosku, że klienci indywidualni rezerwują najczęściej sam nocleg, dopiero po przyjeździe na miejsce decydują się również na wyżywienie. Dla klientów indywidualnych wyżywienie to same śniadania.

Odnosząc się do przedstawionego stanu faktycznego należy wskazać, iż co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji gdy jedna usługa obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia usługi nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną usługę kompleksową, obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład świadczonej usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu usługi kompleksowej.

Aby móc wskazać, iż dana usługa jest usługą złożoną (kompleksową), winna składać się ona z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na usługę złożoną składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu – do wykonania świadczenia głównego – na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast usługę należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza usługa traktowana jest zatem jak element usługi kompleksowej wówczas, jeżeli cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać usługi głównej bez usługi pomocniczej.

Należy podkreślić, iż w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wskazuje się na konieczność traktowania, dla celów podatkowych, złożonego działania podatnika, jako jednolitej całości bez sztucznych podziałów. Oznacza to, że jeżeli podatnik wykonuje więcej niż jedno świadczenie na rzecz klienta i są one ze sobą powiązane tak, że obiektywnie rzecz biorąc tworzą z ekonomicznego punktu widzenia jedną całość, którą jedynie sztucznie można byłoby podzielić, to te elementy lub świadczenia – dla celów podatku od towarów i usług – stanowią jedną całość lub jedną usługę. Ponadto, jeżeli transakcja składa się z zespołu świadczeń i czynności, należy wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności, w jakich dokonywana jest rozpatrywana transakcja. Po pierwsze zatem, czy są to świadczenia odrębne, czy też jest to jedno świadczenie, a po drugie, czy w tym ostatnim przypadku to jedno świadczenie powinno zostać zakwalifikowane jako świadczenie usług.

Transakcja składająca się z jednego świadczenia w aspekcie ekonomicznym nie powinna być sztucznie rozdzielana, gdyż pogarszałoby to funkcjonalność systemu VAT. Stanowisko takie wynika z orzecznictwa ETS (obecnie TSUE). Pogląd taki został wyrażony m.in. w wyroku z dnia 27 października 2005 r., sygn. akt C-41/04 w sprawie Levob Verzekeringen BV, w którym Trybunał stwierdził, iż jeżeli dwie lub więcej niż dwie czynności (typu: dostawa towarów lub/i świadczenie usług) dokonane przez podatnika na rzecz nabywcy są tak ściśle ze sobą związane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te czynności stanowią jednolite świadczenie do celów stosowania podatku VAT (czyli albo dostawę określonego towaru, albo świadczenie konkretnej usługi), i to nawet wówczas, gdy następuje to za zapłatą dwóch lub wielu odrębnych cen. Stanowisko takie Trybunał potwierdził w wyroku z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie C-349/96 Card Protection Plan Ltd p-ko Commissioners of Custom and Excise, w którym stwierdził, że „w celu ustalenia, dla celów VAT, czy świadczenie usług obejmujące klika części składowych należy traktować jako jedno świadczenie, czy też jako dwa lub więcej świadczeń wycenianych odrębnie, należy przede wszystkim wziąć pod uwagę treść przepisu art. 2 (1) VI Dyrektywy, zgodnie z którym każde świadczenie usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne oraz fakt, iż świadczenie obejmujące z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę nie powinno być sztucznie dzielone, co mogłoby prowadzić do nieprawidłowości w funkcjonowaniu systemu podatku VAT”. Trybunał wskazał, że „pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas, gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeżeli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej”.

Tak więc, o świadczeniu złożonym można mówić, gdy istnieje funkcjonalny związek pomiędzy poszczególnymi elementami świadczenia na tyle ścisły, by nie można było wydzielić z tego świadczenia jego poszczególnych elementów i potraktować ich jako świadczeń odrębnych. Muszą one stanowić jedną nierozerwalną całość.

W przypadku, gdy w skład świadczonej usługi wchodzą usługi pomocnicze, czyli takie, które nie stanowią dla klienta celu samego w sobie, a są jedynie uzupełnieniem usługi głównej, opodatkowanie całego świadczenia winno nastąpić wg stawki obowiązującej dla usługi zasadniczej.

Należy zauważyć, iż na gruncie ustawy VAT, opodatkowanie podatkiem od towarów i usług ustawodawca powiązał z wystąpieniem określonych zdarzeń tj. np. z dostawą towaru lub ze świadczeniem usługi. Dla opodatkowania podatkiem VAT istotne jest zatem tylko to, czy w danym przypadku mamy do czynienia z jedną z czynności enumeratywnie wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy VAT. Bez znaczenia dla opodatkowania pozostaje natomiast fakt zarejestrowania Wnioskodawcy jako biura podróży lub nie.

W przedmiotowej sprawie, jak wynika z wniosku, Wnioskodawca świadczy usługi w zakresie pobytu, na które składa się nocleg i śniadanie.

W przypadku usług o charakterze złożonym, o wysokości zastosowanej stawki podatku decydować będzie to, czy w danych okolicznościach mamy do czynienia z jedną usługą kompleksową, czy też z szeregiem jednostkowych usług. Ocena tej okoliczności winna odbywać się przy tym w oderwaniu od treści umowy łączącej strony, a jedynie w oparciu o to, czy dokonywane przez podatnika czynności (świadczenia) wykazują ze sobą tak ścisłe powiązanie, że w sensie gospodarczym tworzą jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter.

Przenosząc zatem powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy należy ustalić, czy mamy do czynienia z usługą kompleksową, obejmującą dodatkowe usługi, świadczone przez Wnioskodawcę w ramach usługi noclegowej.

Należy zauważyć, że Wnioskodawca opisał powyższą usługę noclegową jako świadczenie samoistne, niezwiązane z żadnym innym świadczeniem. Wskazał bowiem, że klienci indywidualni rezerwują najczęściej sam nocleg, dopiero w trakcie pobytu zamawiają dodatkowo wyżywienie. Ponadto Wnioskodawca podał, że w ośrodku szkoleniowo-wypoczynkowym ustalane są ceny za nocleg, a jeżeli klient życzy sobie ze śniadaniem, to do ceny noclegu dolicza się cenę śniadania. Tak przedstawionych świadczeń nie można zatem traktować jako świadczenia kompleksowego, gdyż z opisu sprawy wynika, że są one odrębnymi niezależnie realizowanymi świadczeniami.

Należy więc przyjąć, że usługa wyżywienia nie stanowi usługi towarzyszącej (pomocniczej) służącej realizacji usługi noclegowej. Biorąc pod uwagę charakter wykonywanych czynności uznać należy, że sprzedaż noclegów oraz sprzedaż wyżywienia będą stanowiły świadczenie odrębnych usług.

W kwestii ustalenia prawidłowej stawki podatku należnego VAT, wskazać trzeba, że zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast zgodnie z ust. 2 tego artykułu – dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Jednakże stosownie do art. 146a ustawy w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.
   
   

W załączniku nr 3 do ustawy, pod pozycją 163 wskazano sklasyfikowane w grupowaniu PKWiU 55 – usługi związane z zakwaterowaniem.

Jak wskazał Wnioskodawca, symbol PKWiU świadczonych w ośrodku usług własnych to 55.10.10.0.

Wobec tego świadczone przez Wnioskodawcę usługi noclegowe sklasyfikowane pod symbolem PKWiU 55, jako wymienione w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy o VAT, podlegają opodatkowaniu 8% stawką podatku VAT.

Jeśli chodzi natomiast o sprzedaż wyżywienia dla klientów indywidualnych, to zgodnie z § 7 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2013r., poz. 247 ze zm.), stawkę podatku wymienioną w art. 41 ust. 1 ustawy obniża się do wysokości 8% dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 1 do rozporządzenia. W poz. 7 ww. załącznika zawierającego listę towarów i usług, dla których obniża się stawkę podatku do wysokości 8% (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013r.), wymieniono usługi związane z wyżywieniem (PKWiU ex 56), z wyłączeniem sprzedaży:

1. napojów alkoholowych o zawartości alkoholu powyżej 1,2 %,
2. napojów alkoholowych będących mieszaniną piwa i napojów bezalkoholowych, w których zawartość alkoholu przekracza 0,5 %,
3. napojów, przy przygotowywaniu których jest wykorzystywany napar z kawy lub herbaty, niezależnie od udziału procentowego tego naparu w przygotowywanym napoju,
4. napojów bezalkoholowych gazowanych,
5. wód mineralnych,
6. innych towarów w stanie nieprzetworzonym opodatkowanych stawką, o której mowa w art. 41 ust. 1 ustawy.
   
   

Jeżeli zatem sprzedaż przez Wnioskodawcę klientom indywidualnym wyżywienia spełnia warunki określone w powołanym wyżej przepisie dla opodatkowania tej czynności 8% stawką, to podlega preferencyjnej stawce podatku VAT w wysokości 8%. Jeżeli natomiast sprzedaż wyżywienia nie jest zaklasyfikowana do PKWiU ex 56 jako usługi związane z wyżywieniem, lub objęta jest wyłączeniami określonymi w § 7 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011r., to podlega opodatkowaniu podstawową stawką podatku VAT.

W związku z powyższym, w przypadku sprzedaży noclegów i wyżywienia klientom indywidualnym Wnioskodawca nie powinien wystawić faktury VAT ze wskazaniem usługi pobytowej, tylko Wnioskodawca powinien oddzielnie wykazać wykonywane przez siebie czynności jakimi są nocleg i wyżywienie, opodatkowane właściwymi dla tych czynności stawkami podatku VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że winien wystawić faktury dla klientów za nocleg i inne usługi jako usługę pobytową z obowiązującą stawką podatku VAT (8%), należało uznać za nieprawidłowe.

Oprócz świadczenia usług dla klientów indywidualnych Wnioskodawca świadczy również usługi dla grup zorganizowanych. Jak wskazał Wnioskodawca, w ramach organizacji pobytu zorganizowanej grupy byłyby świadczone inne usługi towarzyszące (transport, przewodnik, przejazd kolejką itp.).

Wnioskodawca, świadcząc usługi pełne (nocleg – usługa własna, pozostałe usługi zakupione od innych dostawców):

1. działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek,
2. nabywa towary i usługi od innych dostawców dla bezpośredniej korzyści turystów: jest to między innymi zakup wyżywienia, przejazd, przewodnik itp.
   
   

2)We wniosku z dnia 5 czerwca 2013 r. Wnioskodawca przedstawił sytuację, w której grupy zorganizowane rezerwują najczęściej nocleg i wyżywienie, dopiero w trakcie pobytu zamawiają dodatkowe usługi (przez które Wnioskodawca rozumie transport, przewodnik, przejazd kolejką itp.).

Biorąc pod uwagę treść art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług oraz znaczenie pojęcia „usługa turystyczna” wynikające z treści art. 307 cyt. Dyrektywy 112, definicji słownikowej tego pojęcia oraz przywołanych publikacji określających pojęcie „usługa turystyczna” nie można przyjąć, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi noclegu wraz z wyżywieniem, które rezerwowane są przez grupy zorganizowane, są usługami turystycznymi. Usługi wskazane przez Wnioskodawcę nie zawierają bowiem istotnych elementów, które pozwałaby na uznanie tych usług za usługi turystyczne. Przede wszystkim Wnioskodawca nie organizuje wyjazdu wypoczynkowego, złożonego m.in. z transportu, zakwaterowania czy wyżywienia.

Należy bowiem wskazać, ze usługa turystyki, o której mowa w art. 119 ustawy, to świadczenie złożone, na które składa się szereg usług (obcych i własnych), mających na celu zorganizowanie pobytu klientowi poza miejscem jego zamieszkania (stałego pobytu). Usługi te są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość (jedną usługę, jeden produkt). Z punktu widzenia klienta (usługobiorcy) istotny musi być zakup usługi turystycznej.

W przedstawionej we wniosku sytuacji, zamówione pierwotnie przez Wnioskodawcę nocleg i wyżywienie stanowią odrębne czynności wykonywane przez Wnioskodawcę na rzecz zorganizowanych grup, które podlegają odrębnemu opodatkowaniu według właściwych dla tych czynności stawek podatku VAT.

Jak wyżej zatem wskazano, świadczone przez Wnioskodawcę usługi noclegowe sklasyfikowane pod symbolem PKWiU 55.10.10.0 „Usługi w zakresie noclegów i usługi towarzyszące świadczone przez hotele, motele, pensjonaty i inne obiekty hotelowe”, jako wymienione w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy o VAT - PKWiU 55 – „Usługi związane z zakwaterowaniem”, podlegają opodatkowaniu według 8% stawki podatku VAT.

Jeśli chodzi natomiast o sprzedaż wyżywienia dla zorganizowanych grup, to należy zauważyć, że jeżeli czynność ta spełnia przesłanki dla zastosowania preferencyjnej stawki podatku VAT zgodnie z § 7 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. to podlega opodatkowaniu preferencyjną 8% stawką podatku VAT, jeżeli natomiast nie spełnia warunków do opodatkowania preferencyjną stawką podatku VAT, wówczas podlega opodatkowaniu 23% stawką VAT.

Natomiast zamówione przez Wnioskodawcę w trakcie pobytu dodatkowe usługi towarzyszące (transport, przewodnik, przejazd kolejką) wypełniają definicję usług turystyki.

Zakupione zatem dla bezpośredniej korzyści turysty transport, przewodnik, przejazd kolejką, wchodzą w skład jednej usługi (usługi turystyki), a zatem podlegają opodatkowaniu według szczególnej procedury, o której mowa w art. 119 ustawy o VAT i ma do nich zastosowanie 23% stawka podatku VAT.

Zauważyć w tym miejscu należy, iż w rozpatrywanej sprawie bez znaczenia pozostaje, że Wnioskodawca nie jest biurem podróży. Jak wynika z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 lutego 2010 r. sygn. akt III SA/Wa 1900/09, pojęcie biura podróży rozumiane jest szeroko co wynika z orzeczeń Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości m.in. w sprawach C-308/96 pomiędzy The Howden Court Hotel a Commissioners of Customs and Excise (Wielka Brytania) oraz C-163/91 pomiędzy Beheersmaatschappij Van Ginkel Waddinxveen BV a Inspecteur der Omzetbelasting (Holandia). Pierwsza z powołanych spraw dotyczyła kryteriów, które powinny decydować o tym, czy czynności dokonywane przez podatnika VAT, niebędącego biurem podróży w potocznym rozumieniu, powinny być opodatkowane zgodnie z artykułem 26 VI Dyrektywy (obecnie 306-310 dyrektywy 2006/112/WE). Trybunał orzekł, że artykuł 26 VI Dyrektywy ma zastosowanie również do tych podmiotów, które nie są formalnie biurami podróży, ale oferują zorganizowany wypoczynek we własnym imieniu i w tym celu nabywają usługi od innych podatników. Zdaniem Trybunału, artykuł 26 VI Dyrektywy ma zastosowanie do podatnika będącego właścicielem hotelu, który w zamian za cenę obejmującą pakiet usług w sposób ciągły oferuje swoim klientom, poza zakwaterowaniem, również np. transport oraz wycieczki autokarowe, w sytuacji gdy usługi transportowe nabywane są od innego podatnika.

Reasumując, sprzedaż na rzecz grup zorganizowanych usług noclegowych z wyżywieniem zamawianych przed przyjazdem do ośrodka podlega opodatkowaniu według właściwych dla tych czynności stawek podatku VAT i powinno być odrębnie wyszczególnione na wystawionej fakturze VAT, gdyż czynności tych nie można uznać za usługi kompleksowe. Natomiast usługi dodatkowe, zamawiane w trakcie pobytu w ośrodku Wnioskodawcy podlegają opodatkowaniu według szczególnej procedury marży w turystyce, o której mowa w art. 119 ustawy o VAT i podlegają odrębnemu fakturowaniu fakturą wystawioną w procedurze marży.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, że powinien wystawić faktury dla grup zorganizowanych za nocleg i inne usługi jako usługę pobytową z obowiązującą stawką podatku VAT (8%) należało uznać za nieprawidłowe.

3)Z uzupełnienia wniosku z dnia 4 września 2013r. wynika, iż przy zorganizowanych grupach najpierw rezerwowany jest nocleg, a dopiero w trakcie pobytu dodatkowo zamawiane np. wyżywienie, przejazd kolejką.

W powyższej sytuacji nie mamy zatem do czynienia ze świadczeniem jednej kompleksowej usługi, bowiem usługi dodatkowe nabyte od innych podatników zostały zamówione przez zorganizowaną grupę odrębnie, niezależnie od świadczonych we własnym zakresie przez Wnioskodawcę usług noclegowych usług głównych). Należy zauważyć, że usługi dodatkowe (wyżywienie, transport, przewodnik, przejazd kolejką) nabywane przez Wnioskodawcę od innych podatników nie stanowią usługi towarzyszącej, nie są bowiem świadczone jako część składowa usługi noclegowej, tylko są zamawiane dopiero w trakcie pobytu.

W takim przypadku świadczona przez Wnioskodawcę usługa noclegowa wraz z nabytymi od podmiotów zewnętrznych usługami dodatkowymi nie stanowi jednego świadczenia usług turystyki, których podstawą opodatkowania jest kwota marży. W takiej sytuacji usługa noclegowa podlega opodatkowaniu według właściwej dla tej usługi stawki podatku VAT 8% (jako wymieniona w poz. 163 zał. Nr 3 do ustawy o VAT), natomiast do usług obcych nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty w ramach świadczonej usługi turystycznej ma zastosowanie art. 119 ustawy o VAT.

W związku z powyższym, sprzedaż na rzecz grup zorganizowanych usług noclegowych zamawianych przed przyjazdem do ośrodka podlega opodatkowaniu według właściwej dla tych usług stawki podatku VAT (8%) jako dla usług wymienionych w poz. 163 zał. Nr 3 do ustawy o VAT i czynność ta powinna być odrębnie wyszczególniona na wystawionej fakturze VAT. Natomiast usługi dodatkowe, zamawiane w trakcie pobytu w ośrodku Wnioskodawcy podlegają opodatkowaniu według szczególnej procedury marży w turystyce, o której mowa w art. 119 ustawy o VAT i podlegają odrębnemu fakturowaniu fakturą wystawioną w procedurze marży.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, że powinien wystawić faktury dla grup zorganizowanych za nocleg i inne usługi jako usługę pobytową z obowiązującą stawką podatku VAT (8%) należało uznać za nieprawidłowe.

4)Ponadto z uzupełnienia wniosku wynika, iż przy zorganizowanych grupach część zamawia od razu usługę kompleksową. Odnośnie zatem usług świadczonych przez Wnioskodawcę dla grup zorganizowanych zamawiających usługi kompleksowe, w skład których wchodzą usługi własne Wnioskodawcy (tj. nocleg) wraz z usługami nabywanymi od innych dostawców dla bezpośredniej korzyści turystów (tj. wyżywienie i usługi dodatkowe) należy stwierdzić, że takie usługi mają cechę usług turystycznych w rozumieniu art. 119 ustawy o VAT.

W tym miejscu należy przytoczyć wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 25 października 2012 r. w sprawie C-557/11 mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 267 TFUE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Naczelny Sąd Administracyjny (Polska). W pkt 19 tego wyroku Trybunał wskazał, iż „głównym celem wprowadzenia uregulowań składających się na szczególną procedurę opodatkowania podatkiem VAT biur podróży było uniknięcie trudności, jakie wynikałyby dla podmiotów gospodarczych ze stosowania ogólnych zasad dyrektywy o podatku VAT do transakcji obejmujących świadczenia nabywane od podmiotów trzecich (zob. podobnie wyrok z dnia 22 października 1998 r. w sprawach połączonych C 308/96 i C 94/97 Madgett i Baldwin, Rec. s. I 6229, pkt 33). Zastosowanie zasad ogólnych w odniesieniu do miejsca i podstawy opodatkowania oraz odliczenia podatku naliczonego powodowałoby bowiem praktyczne trudności dla przedsiębiorstw z powodu wielości i lokalizacji świadczonych usług, co mogłoby stanowić dla nich przeszkodę w prowadzeniu działalności (zob. wyrok z dnia 12 listopada 1992 r. w sprawie C 163/91 Van Ginkel, Rec. s. I 5723, pkt 14)”.

W cytowanym wyroku TSUE podkreślił, iż Trybunał już w przeszłości orzekł, że szczególna procedura opodatkowania biur podróży znajduje zastosowanie wyłącznie do świadczeń nabywanych od podmiotów trzecich. Ta sama linia rozumowania doprowadziła Trybunał do orzeczenia, że procedura ta nie dotyczy usług przewozu świadczonych bez pośredników, które podlegają przepisom ogólnym mającym zastosowanie do przedsiębiorstw transportowych (wyrok z dnia 27 października 1992 r. w sprawie C 74/91 Komisja przeciwko Niemcom, Rec. s. I 5437, pkt 26). Trybunał wywiódł stąd, że w sytuacji gdy podmiot gospodarczy podlegający przepisom o szczególnej procedurze opodatkowania biur podróży świadczy za cenę ryczałtową usługi złożone w części z jego własnych usług, a w części ze świadczeń innych podatników, procedura szczególna znajduje zastosowanie tylko do świadczeń podmiotów trzecich (zob. podobnie ww. wyrok w sprawach połączonych Madgett i Baldwin, pkt 47).

W tym też kontekście należy rozpatrywać pojęcie „pojedynczej usługi” zawarte w art. 307 i 308 Dyrektywy. Pojęcie to obejmuje tylko świadczenia nabywane od innych podatników. Natomiast zasada dotycząca pojedynczej usługi znajduje zastosowanie w ramach ogólnych zasad opodatkowania podatkiem VAT i nie wpływa na interpretację tego pojęcia w ramach szczególnej procedury opodatkowania biur podróży. Nie ma przy tym znaczenia, iż własne usługi są niezbędne do świadczenia uczestnikom całościowych usług turystycznych przez biuro podróży. Niezależnie bowiem od tego, czy usługi te są niezbędne do świadczenia całościowej usługi turystycznej, nie można ich uznać za element „pojedynczej usługi” w rozumieniu art. 307 i 308 Dyrektywy, ani w konsekwencji traktować ich z punktu widzenia opodatkowania w taki sam sposób.

W wyroku w sprawie C-557/11 Trybunał wskazał także, iż „własne usługi przewozu stanowiące element składowy usługi turystycznej świadczonej podróżnym przez biuro podróży za cenę ryczałtową, opodatkowanej zgodnie ze wskazanymi przepisami, podlegają ogólnym zasadom opodatkowania podatkiem VAT, w szczególności w odniesieniu do stawki podatku, a nie szczególnej procedurze opodatkowania transakcji dokonywanych przez biura podróży. Zgodnie z art. 98 tej dyrektywy, jeżeli państwo członkowskie wprowadziło obniżoną stawkę podatku VAT dla usług przewozu, stawka ta znajduje zastosowanie do omawianych usług własnych biura podróży”.

Z uwagi na powyższe wskazać należy, iż w przedmiotowej sprawie szczególna procedura opodatkowania biur podróży będzie miała zastosowanie tylko do świadczeń nabywanych przez Wnioskodawcę od innych dostawców przy świadczeniu usług dla bezpośredniej korzyści turystów. Tej procedurze nie będą natomiast podlegały własne usługi noclegowe świadczone przez Wnioskodawcę.

Usługi zakupione dla bezpośredniej korzyści turysty (wyżywienie, transport, przewodnik, przejazd kolejką) wchodzą w skład jednej usługi (usługi turystyki), a zatem podlegają opodatkowaniu według szczególnej procedury, o której mowa w art. 119 ustawy o VAT i ma do nich zastosowanie 23% stawka podatku VAT, natomiast usługi własne będące w tym przypadku elementem usługi turystyki tj. noclegi (zaklasyfikowane do PKWiU 55.10.10.0) podlegają ogólnym zasadom opodatkowania podatkiem VAT i winny być opodatkowane obniżoną stawką podatku VAT w wysokości 8% jako wymienione w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy o VAT.

Zatem dla kompleksowych usług świadczonych przez Wnioskodawcę należy, zgodnie z art. 119 ust. 5 ustawy o VAT, odrębnie określić podstawę opodatkowania dla usług własnych (noclegi) i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty.

Na całą usługę turystyczną należy natomiast wystawić jedną fakturę w procedurze marży dla biur podróży.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że winien wystawiać faktury dla grup zorganizowanych za nocleg i inne usługi jako usługę pobytową z obowiązującą stawką VAT (8%), należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego, bądź zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163 poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Józefa Ignacego Kraszewskiego 4A, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.