Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-329/13-2/JG
z 14 października 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z 11 lipca 2013 r. (data wpływu 15 lipca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca (dalej: „Spółka”) prowadzi działalność w zakresie magazynowania, składowania i przechowywania towarów, kompletacji zamówień oraz transportu.

Pracownicy Spółki w związku z wykonywaniem powierzonych im obowiązków służbowych odbywają podróże służbowe. Za zgodą Spółki, pracownicy do odbycia podróży służbowych wykorzystują swoje prywatne samochody osobowe. Spółka zawarła z takimi pracownikami umowy cywilnoprawne o używanie samochodów będących ich własnością do celów służbowych.

W związku z używaniem samochodów prywatnych w celach służbowych, pracownikom ze strony Spółki przysługuje zwrot kosztów przejazdu wynikający z ewidencji przebiegu pojazdu, jak również zwrot innych udokumentowanych wydatków związanych z realizacją polecenia służbowego. W szczególności, Spółka zwraca pracownikom koszty opłaty za przejazd płatnymi autostradami i opłat za parkingi, ponoszone przez tych pracowników w ramach wykonywanych zadań służbowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym kwota zwracanych pracownikom opłat za przejazd płatnymi autostradami i opłat za parkingi ponoszone przez tych pracowników w ramach wykonywanych przez nich zadań służbowych w ramach podróży służbowych stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodów w ramach limitu kilometrówki?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym kwota zwracanych pracownikom opłat za przejazd płatnymi autostradami i opłat za parkingi ponoszone przez tych pracowników w ramach wykonywanych przez nich zadań służbowych stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodów w ramach limitu kilometrówki.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztami uzyskania przychodów są więc m.in. wydatki na rzecz pracowników, a w szczególności: wynagrodzenia pracowników, zwrot kosztów ich podróży służbowych, diety czy inne należności związane z podróżami służbowymi pod warunkiem, że takie podróże pracowników zostały odbyte w celu osiągnięcia lub zachowania albo zabezpieczenia przychodów.

Jednocześnie niektóre wydatki na rzecz pracowników nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów w sytuacji, gdy zostały wskazane w przepisie art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowiącym katalog wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów.

W tym miejscu wskazać należy na przepis art. 16 ust. 1 pkt 30 lit. a ww. ustawy, w którym ustawodawca stwierdził, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na potrzeby podatnika w celu odbycia podróży służbowej (jazdy zamiejscowe) – w wysokości przekraczającej kwotę ustaloną przy zastosowaniu stawek za jeden kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Jednocześnie, w myśl przepisu art. 16 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, aby powyższe wydatki z tytułu używania samochodów mogły stanowić koszt uzyskania przychodów, przebieg pojazdu należącego do pracownika powinien zostać udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu, potwierdzonej przez podatnika na koniec każdego miesiąca.

Oznacza to, że podatnik może ująć jako koszty uzyskania przychodów kwotę zwracanych pracownikom udokumentowanych wydatków, poniesionych w czasie podróży służbowych i związanych z używaniem przez tych pracowników samochodów prywatnych dla potrzeb podatnika, pod warunkiem prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu. Jednocześnie ustawodawca wskazał, że podatnik może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zwrot powyższych wydatków jedynie do wysokości tzw. „kilometrówki”.

Na wstępie należy jednak zauważyć, że ustawodawca nie zdefiniował, co należy rozumieć przez „wydatki z tytułu używania” samochodów. W związku z tym, należy odwołać się do językowego znaczenia tego zwrotu. Zgodnie z Internetowym Słownikiem Języka Polskiego PWN (http://sjp.pwn.pl) przez pojęcie „wydatki” należy rozumieć „sumę, która ma być wydana albo sumę wydaną na coś”, z kolei pojęcie „używać” oznacza „zastosować coś jako środek, narzędzie”, „zrobić z czegoś użytek”. Oznacza to, że wydatkami z tytułu używania samochodów, o których mowa w przywołanym powyżej przepisie art. 16 ust. 1 pkt 30 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, będą wszelkie niezbędne wydatki, które zostały faktycznie poniesione w związku z korzystaniem przez podatnika z samochodu należącego do pracownika w związku z odbywanymi podróżami służbowymi. Tym samym, będą to wszelkie wydatki, które wiążą się nierozerwalnie z używaniem takiego samochodu w trakcie podróży służbowej pracownika. Niewątpliwie zatem, w pojęciu wydatków z tytułu używania samochodu, o których mowa w powyższym przepisie, mieszczą się również opłaty za przejazd płatnymi autostradami i opłaty za parkingi ponoszone przez pracowników w ramach wykonywanych przez nich zadań służbowych.

Tym samym, zdaniem Spółki, w przedstawionym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym, kwota zwracanych pracownikom opłat za przejazd płatnymi autostradami i opłat za parkingi ponoszone przez tych pracowników w ramach wykonywanych przez nich zadań służbowych stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodów, pod warunkiem posiadania ewidencji przebiegu tego pojazdu, jednak jedynie w ramach limitu „kilometrówki”.

Stanowisko to znajduje potwierdzenie w interpretacjach organów podatkowych oraz orzecznictwie sądów administracyjnych. Przykładowo:

1. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z 5 września 2012 r. nr IBPBI/2/423-673/12/MS, potwierdził, że można „zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zwrócone pracownikom udokumentowane wydatki, związane z użytkowaniem prywatnego samochodu pracownika dla Jego potrzeb, poniesione w czasie podróży służbowej za przejazd autostradą i za parking, pod warunkiem prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, jednak do wysokości nie wyższej niż kwota wynikająca z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra”. Podobnie uznał Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z 8 lutego 2012 r. nr ILPB3/423-531/11-6/JG.
2. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z 24 października 2012 r. sygn. I SA/Gl 289/12, podkreślił, że „opłata za autostradę czy parking wiąże się nierozerwalnie z używaniem samochodu, a zatem objęta jest limitem wynikającym z art. 16 ust. 1 pkt 30 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i nie może być zaliczona do kosztów podatkowych na zasadach ogólnych określonych w art. 15 ust. 1 tej ustawy.”
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz opisu zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Ustosunkowując się z natomiast do powołanego w treści wniosku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego należy wskazać, że nie może ono wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że zdaniem organu podatkowego, teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Z kolei, w odniesieniu do powołanych przez Spółkę interpretacji indywidualnych, należy stwierdzić, że są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Jednocześnie nadmienia się, że wniosek w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych rozpatrzony zostanie odrębnym rozstrzygnięciem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.