Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-384/13-2/PR
z 14 listopada 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z 12 sierpnia 2013 r. (data wpływu 16 sierpnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 sierpnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

„A” Spółka Akcyjna w upadłości układowej (dalej: Spółka) sporządza sprawozdania finansowe zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości, Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej oraz związanymi z nimi interpretacjami ogłoszonymi w formie rozporządzeń Komisji Europejskiej (dalej: MRS). Rok podatkowy Spółki pokrywa się z rokiem kalendarzowym.

Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonała na rzecz „B” Spółka Akcyjna (obecnie w upadłości likwidacyjnej – dalej: Kontrahent) odpłatnej dostawy towarów oraz odpłatnego świadczenia usług na podstawie szeregu umów zawartych z tym Kontrahentem. Z tytułu wykonanych świadczeń Spółka wystawiła na rzecz swojego Kontrahenta faktury VAT i rozpoznała w podatku dochodowym od osób prawnych przychód należny z tego tytułu w wartościach netto wynikających z wystawionych faktur. Kontrahent nie wywiązał się w pełni z realizacji zawartych umów, bowiem nie zapłacił w całości należnych Spółce pieniędzy za dostarczone mu towary i wykonane na jego rzecz usługi. W dniu 11 czerwca 2012 r. Sąd Rejonowy ogłosił upadłość Kontrahenta z możliwością zawarcia układu. Z kolei w dniu 13 września 2012 r. ten sam sąd wydał postanowienie w sprawie zmiany trybu postępowania upadłościowego na upadłość likwidacyjną. Stosownie do art. 236 i 240 Prawa upadłościowego i naprawczego, Spółka zgłosiła w 2012 r. swoje wierzytelności do masy upadłości Kontrahenta.

Spółka ujęła w księgach rachunkowych 2012 r. odpisy aktualizujące opisane wyżej należności przysługujące jej od Kontrahenta. Spółka nie zaliczyła jednak przedmiotowych odpisów aktualizujących do kosztów uzyskania przychodów roku 2012 pomimo, że umożliwiał to przepis art. 16 ust. 1 pkt 26a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W chwili obecnej Spółka chce jednak zaliczyć wspomniane odpisy aktualizujące nieściągalne należności od Kontrahenta do kosztów uzyskania przychodów bieżącego (tj. 2013) roku podatkowego bądź do kosztów uzyskania przychodów roku 2012 poprzez złożenie stosownej korekty zeznania CIT - 8 za rok podatkowy 2012.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka może zaliczyć odpisy aktualizujące nieściągalne należności od Kontrahenta do kosztów uzyskania przychodów bieżącego (tj. 2013) roku podatkowego, czy też powinna zaliczyć te odpisy do kosztów uzyskania przychodów roku 2012 poprzez złożenie stosownej korekty zeznania CIT-8 za rok podatkowy 2012?

Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowe odpisy aktualizujące nieściągalne należności od Kontrahenta powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów roku 2012 poprzez złożenie przez Spółkę stosownej korekty zeznania CIT-8 za rok podatkowy 2012.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie zaś z art. 16 ust. 1 pkt 26a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 12 ust. 3 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 2a pkt 1. Zatem zasadą jest, że odpisy aktualizujące nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów za wyjątkiem odpisów spełniających łącznie następujące warunki:

1. są odpisami aktualizującymi należności określonymi w ustawie o rachunkowości;
2. zostały dokonane od należności bądź części należności uprzednio zaliczonej do przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych;
3. nieściągalność należności została uprawdopodobniona zgodnie z art. 16 ust. 2a pkt 1 ww. ustawy.
   
   

Stosownie do art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Natomiast na podstawie art. 16 ust. 2a pkt 1 ww. ustawy, nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną w przypadku określonym w ust. 1 pkt 26a, w szczególności jeżeli:

1. dłużnik zmarł, został wykreślony z ewidencji działalności gospodarczej, postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość obejmująca likwidację majątku, albo
2. zostało wszczęte postępowanie upadłościowe z możliwością zawarcia układu w rozumieniu przepisów prawa upadłościowego i naprawczego lub na wniosek dłużnika zostało wszczęte postępowanie ugodowe w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków.
   
   

Ujęte przez Spółkę w księgach rachunkowych 2012 roku odpisy aktualizujące należności od Kontrahenta spełniały wszystkie opisane wyżej warunki, bowiem:

1. były odpisami aktualizującymi określonymi w art. 35b ust. 1 pkt 1 ustawy o rachunkowości, którą Spółka stosuje w zakresie nieuregulowanym przez MSR na podstawie art. 2 ust. 3 ww. ustawy;
2. zostały dokonane od należności bądź ich części uprzednio zaliczonych przez Spółkę do przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych;
3. nieściągalność należności została uprawdopodobniona zgodnie z art. 16 ust. 2a pkt 1 ww. ustawy, z uwagi na fakt ogłoszenia upadłości Kontrahenta z możliwością zawarcia układu, zmienionej później na upadłość likwidacyjną.
   
   

Rozważenia wymaga natomiast kwestia zaliczenia odpisów aktualizujących do kosztów uzyskania przychodów danego roku podatkowego. Zdaniem Spółki, dokonane odpisy aktualizujące należności stanowiły pośredni koszt podatkowy. Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tego rodzaju koszty są potrącalne w dacie ich poniesienia. Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów (z wyjątkami nieistotnymi dla rozstrzygnięcia sprawy) uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e powołanej wyżej ustawy). Oznacza to, że przedmiotowe odpisy aktualizujące należności były potrącalne w podatku dochodowym od osób prawnych w dacie, w której zostały prawidłowo ujęte w księgach rachunkowych Spółki. Skoro uprawdopodobnienie nieściągalności należności miało miejsce w roku 2012, a odpisy aktualizujące te należności zostały utworzone w roku 2012, zatem koszt podatkowy winien wystąpić również w 2012 roku. Z uwagi na fakt, że Spółka złożyła już zeznanie CIT-8 za rok podatkowy 2012, zatem odpisy aktualizujące nieściągalne należności od Kontrahenta powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów roku 2012 poprzez złożenie przez Spółkę stosownej korekty zeznania CIT-8 za rok podatkowy 2012.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 cyt. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 26a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 12 ust. 3 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 2a pkt 1.

Zatem – co do zasady – ustawodawca wyłącza odpisy aktualizujące z kategorii kosztów podatkowych. Wyjątkiem są odpisy spełniające łącznie następujące warunki:

• są odpisami aktualizującymi wartość należności określonymi w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 330 ze zm.),
• zostały dokonane od należności bądź części należności uprzednio zaliczonej do przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
• nieściągalność należności została uprawdopodobniona zgodnie z art. 16 ust. 2a pkt 1 ww. ustawy.
  
  

Jak stanowi art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Natomiast na podstawie art. 16 ust. 2a pkt 1 ww. ustawy, nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną w przypadku określonym w ust. 1 pkt 26a, w szczególności jeżeli:

1. dłużnik zmarł, został wykreślony z ewidencji działalności gospodarczej, postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość obejmująca likwidację majątku, albo
2. zostało wszczęte postępowanie upadłościowe z możliwością zawarcia układu w rozumieniu przepisów prawa upadłościowego i naprawczego lub na wniosek dłużnika zostało wszczęte postępowanie ugodowe w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków, albo
3. wierzytelność została potwierdzona prawomocnym orzeczeniem sądu i skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego, albo
4. wierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika na drodze powództwa sądowego.
   
   

Należy dodać, że prawidłowe ujęcie odpisów aktualizujących należności w księgach rachunkowych jest niezbędne w celu zaliczenia ich w momencie uprawdopodobnienia do kosztów uzyskania przychodów. Koszt podatkowy nie wystąpi bowiem w sytuacji uprawdopodobnienia nieściągalności należności, jeżeli nie został dokonany odpis aktualizujący tę należność, bowiem kosztem tym jest odpis aktualizujący, a nie wierzytelność czy należność, której nieściągalność została uprawdopodobniona.

Wskazać należy również, że katalog możliwości uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności wymieniony w art. 16 ust. 2a pkt 1 powołanej ustawy ma charakter otwarty, czyli są możliwe sytuacje, gdy wierzyciel w inny sposób uprawdopodobni, że dana wierzytelność jest nieściągalna. Wobec powyższego, nieściągalność wierzytelności będzie uznana za uprawdopodobnioną w przypadkach określonych w ww. przepisie oraz gdy przesłanki uprawdopodobnienia będą miały charakter przesłanek o znaczeniu prawnym równorzędnym w stosunku do wskazanych w ww. przepisie. Dodać należy, że udowodnienie nieściągalności wierzytelności ciąży na podatniku.

Podsumowując, nieściągalna wierzytelność zaliczana jest do kosztów uzyskania przychodów w dacie łącznego spełnienia dwóch warunków:

• wierzytelność powinna być odpisana jako nieściągalna (powinien być dokonany odpowiedni zapis w ewidencji) oraz
• nieściągalność wierzytelności powinna być uprawdopodobniona.
  
  

Gdy warunki te zostaną spełnione w różnych latach podatkowych, zaliczenie należności do kosztów uzyskania przychodów będzie możliwe w roku podatkowym, w którym spełniony zostanie drugi z warunków.

Zatem, gdy nieściągalność wierzytelności została uprawdopodobniona wcześniej, niż dokonano jej ewidencyjnego odpisania, to odpisaną wierzytelność zalicza się do kosztów uzyskania przychodów w roku, w którym nastąpił odpis aktualizujący wierzytelności jako nieściągalnej.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonała na rzecz Kontrahenta odpłatnej dostawy towarów oraz odpłatnego świadczenia usług na podstawie szeregu umów zawartych z tym Kontrahentem. Z tytułu wykonanych świadczeń Spółka wystawiła na rzecz swojego Kontrahenta faktury VAT i rozpoznała w podatku dochodowym od osób prawnych przychód należny z tego tytułu w wartościach netto wynikających z wystawionych faktur. Kontrahent nie wywiązał się w pełni z realizacji zawartych umów, bowiem nie zapłacił w całości należnych Spółce pieniędzy za dostarczone mu towary i wykonane na jego rzecz usługi. W dniu 11 czerwca 2012 roku Sąd Rejonowy ogłosił upadłość Kontrahenta z możliwością zawarcia układu. Z kolei w dniu 13 września 2012 roku ten sam sąd wydał postanowienie w sprawie zmiany trybu postępowania upadłościowego na upadłość likwidacyjną. Stosownie do art. 236 i 240 Prawa upadłościowego i naprawczego, Spółka zgłosiła w 2012 roku swoje wierzytelności do masy upadłości Kontrahenta.

Spółka ujęła w księgach rachunkowych 2012 roku odpisy aktualizujące opisane wyżej należności przysługujące jej od Kontrahenta. Spółka nie zaliczyła jednak przedmiotowych odpisów aktualizujących do kosztów uzyskania przychodów roku 2012 pomimo, że umożliwiał to przepis art. 16 ust. 1 pkt 26a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W chwili obecnej Spółka chce jednak zaliczyć wspomniane odpisy aktualizujące nieściągalne należności od Kontrahenta do kosztów uzyskania przychodów bieżącego (tj. 2013) roku podatkowego bądź do kosztów uzyskania przychodów roku 2012 poprzez złożenie stosownej korekty zeznania CIT-8 za rok podatkowy 2012.

Odpis aktualizujący wartość należności, dokonany zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości, który dotyczy wierzytelności zarachowanych uprzednio do przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3, można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 26a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Z uwagi na charakter tego kosztu stanowi on pośredni koszt podatkowy.

Odnosząc się do zagadnienia związanego z momentem zaliczania do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnej wierzytelności, należy stwierdzić, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzuje momentu, w którym nieściągalne wierzytelności zalicza się do kosztów uzyskania przychodów. Niemniej jednak należy stosować w takim przypadku generalną zasadę „przypisywania” kosztów do określonego roku podatkowego.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tego rodzaju koszty są potrącalne w dacie ich poniesienia. Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f - 4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e powołanej ustawy).

Oznacza to, że przedmiotowy odpis aktualizujący jest potrącalny w dacie, na którą został prawidłowo ujęty w księgach rachunkowych Wnioskodawcy. Innymi słowy, stanowi on koszt uzyskania przychodów w dacie dokonania odpisu aktualizującego należność, której nieściągalność została uprawdopodobniona.

Zatem, skoro podatkowe okoliczności uprawdopodobnienia nieściągalności miały miejsce w 2012 roku oraz odpis aktualizujący tą należność, w oparciu o przepisy o rachunkowości, utworzony został również w 2012 roku to koszt podatkowy wystąpi w roku, w którym spełnione zostały obie przesłanki umożliwiające zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów przedmiotowej nieściągalnej wierzytelności, tj. w roku 2012.

W myśl art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z wyjątkiem zwolnionych od podatku na podstawie art. 6 ust. 1, art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a i przepisów ustawy wymienionej w art. 40 ust. 2 pkt 8, są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości dochodu (straty) osiągniętego w roku podatkowym – do końca trzeciego miesiąca roku następnego i w tym terminie wpłacić podatek należny albo różnicę między podatkiem należnym od dochodu wykazanego w zeznaniu a sumą należnych zaliczek za okres od początku roku.

Zgodnie z art. 81 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749), jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację.

Jednocześnie należy nadmienić, że stosownie do brzmienia art. 81 § 2 cyt. ustawy, skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Korekta deklaracji ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy poprzednim jej sporządzeniu i może dotyczyć każdej jej pozycji – o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Skorygowanie deklaracji polega więc na ponownym – poprawnym już – wypełnieniu jej formularza z zaznaczeniem, że w tym przypadku mamy do czynienia z korektą uprzednio złożonej deklaracji, z wynikającym z przepisu prawa obowiązkiem dołączenia pisemnego uzasadnienia przyczyn korekty.

W tym miejscu należy również zwrócić uwagę na przepis art. 3 pkt 5 ustawy Ordynacja podatkowa, który stanowi, że ilekroć w ustawie jest mowa o deklaracjach – rozumie się przez to również zeznania, wykazy oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego, podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Podsumowując, przedmiotowe odpisy aktualizujące nieściągalne należności od kontrahenta powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów roku 2012 poprzez złożenie przez Spółkę stosownej korekty zeznania CIT-8 za rok podatkowy 2012.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.