Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-272/13-4/JG
z 19 września 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 4 czerwca 2013 r. (data wpływu 10 czerwca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 czerwca 2013 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z dnia 30 sierpnia 2013 r. (data wpływu 3 września 2013 r.) – o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w ramach przedsiębiorstwa prowadzi dwa rodzaje działalności: pozarolniczą działalność gospodarczą od 1992 roku i w ramach tej działalności osiąga obecnie przychody m.in. z:

• utylizacji odpadów,
• sprzedaży odzyskanych surowców wtórnych,
• sprzedaży usług laboratorium,
• wynajmu lokali

oraz rolniczą działalność.

Działalność rolnicza prowadzona jest w gospodarstwie rolnym S. gmina B., które zakupione zostało od A. w G. W skład zakupionego gospodarstwa weszły grunty rolne - 320 ha, grunty zabudowane budynkami gospodarczymi oraz pałacem wraz z parkiem.

W roku 2005 Spółka zakupiła kombajn zbożowy, który został przyjęty do ewidencji środków trwałych i został zaklasyfikowany do działalności rolnej, w związku z czym odpisy amortyzacyjne od zakupionej maszyny nie stanowiły podatkowego kosztu uzyskania, a są amortyzowane bilansowo. Kombajn zbożowy został zakupiony wyłącznie do działalności rolnej w celu zbioru zbóż z własnych upraw i nie świadczył usług opodatkowanych stosownie do przepisu art. 2 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przedsiębiorstwo posiada wyodrębnione konta analitycznie wg rodzaju działalności i miejsca powstawania kosztu, na których ewidencjonowane są zdarzenia gospodarcze związane z daną konkretną działalnością i miejscem powstania kosztu. Konta firmy podzielone są na konta działalności rolniczej i pozarolniczej. Tym samym wszelkie koszty, które są przypisane konkretnej działalności rolniczej, czy to pozarolniczej ewidencjonowane są na konkretnym koncie miejsca powstania kosztu z grupy 5 kosztów. Prowadząc w ramach jednego przedsiębiorstwa 2 rodzaje działalności: rolniczą i pozarolniczą - firma ponosi tzw. koszty wspólne jak np. koszty opłat bankowych, koszty pocztowe, koszty pracy administracji, paliw do samochodów ogólnych firmy, telefonów, art. biurowych, środków czystości, inne, które służą obu rodzajom działalności i nie ma możliwości ich bezpośredniego zaklasyfikowania do konkretnej działalności rolniczej lub pozarolniczej. Koszty te gromadzone są na tzw. kontach kosztów wspólnych, a w efekcie rozliczenia kosztów firmy za okres rozliczeniowy przypisywane są do kosztów konkretnego rodzaju działalności rolniczej lub pozarolniczej stosownie do przepisów art. 15 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w myśl którego jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodu ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu oraz koszty związane z przychodami z innych źródeł, a nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów.

W 2012 r. Spółka podjęła decyzję w ramach prowadzonej działalności rolniczej o przejściu z upraw zbóż na nasadzenie na powierzchni 313 ha rośliny energetycznej miskanta olbrzymiego. W związku z tym, kombajn zbożowy wykorzystywany wyłącznie do zbioru zbóż ze względów technicznych nie będzie mógł być wykorzystany do zbioru miskanta olbrzymiego. Stąd decyzja o jego sprzedaży. Jednocześnie Wnioskodawca zaznacza, że kombajn zbożowy był nie w pełni umorzony zarówno podatkowo, jak i bilansowo.

W piśmie z dnia 30 sierpnia 2013 r. (data wpływu 3 września 2013 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie do uzupełnienia wniosku, Spółka – odnosząc się do wątpliwości Organu, jak należy rozumieć stwierdzenie, że „kombajn zbożowy był nie w pełni umorzony zarówno podatkowo, jak i bilansowo” w kontekście wskazania, że kombajn został zakwalifikowany jako środek trwały do działalności rolnej, w związku z czym odpisy amortyzacyjne od tej zakupionej maszyny nie stanowiły podatkowego kosztu uzyskania przychodów – wskazała, że środek trwały został przypisany do działalności rolnej, a odpisy amortyzacyjne podatkowe nie stanowiły kosztu uzyskania przychodów. Powstała w wyniku transakcji kupna – sprzedaży kombajnu niezamortyzowana część, również nie stanowiła podatkowego kosztu uzyskania przychodu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Jaka jest podstawa opodatkowania transakcji sprzedaży kombajnu zbożowego?

Zdaniem Wnioskodawcy, podstawą opodatkowania z ww. transakcji będzie wartość pomniejszona o koszt uzyskania przychodu, który w przedmiotowej sprawie stanowi niezamortyzowana wartość kombajnu. Zdaniem Spółki, niezamortyzowana cześć powstała w wyniku sprzedaży środka trwałego, jest bezpośrednio związana z osiągniętym przychodem ze sprzedaży kombajnu zbożowego. Spółka wskazuje, że przedmiotowe wydatki nie zostały wymienione w katalogu kosztów podlegających wyłączeniu z podstawy opodatkowania zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a fakt wyłączenia przez ustawodawcę w art. 16 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy wyłącznie strat powstałych w wyniku likwidacji środków trwałych (nie w pełni umorzonych) z powodu utraty ich przydatności, w związku ze zmianą rodzaju działalności, świadczy o tym, że we wszystkich innych przypadkach nieumorzona wartość środka trwałego może stanowić koszt uzyskania przychodów.

Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej należy brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności. Oznacza to, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wymienionych w ustawie, mogą być kosztami uzyskania przychodów, jeżeli pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z przychodami, w tym służą osiągnięciu przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów. Są to więc koszty bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwanym przychodem oraz koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika, czyli związane z funkcjonowaniem firmy.

Należy przy tym zauważyć, że, pomimo, iż przychód z tytułu sprzedaży nie w pełni umorzonych środków trwałych lub ich części nie jest literalnie ujęty w katalogu źródeł przychodów, zawartym w art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, to z uwagi na fakt, iż wspomniany katalog nie jest zamknięty (o czym świadczy użycie przez ustawodawcę w ust. 1 art. 12 ww. ustawy wyrażenia „w szczególności”), winien być uwzględniony jako przysporzenie w rachunku podatkowym.

W świetle powyższego, straty powstałe w wyniku sprzedaży nie w pełni umorzonych środków trwałych lub ich części stanowić będą bezpośrednie koszty uzyskania przychodów. Zatem, na podstawie art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami uzyskanymi z tytułu sprzedaży nie w pełni umorzonych środków trwałych lub ich części będą potrącane w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Podkreślić należy, że ustawodawca podatkowy nie ujął w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych definicji kosztu bezpośredniego i pośredniego (według ustawy - koszt „inny niż koszt bezpośrednio związany z przychodem”), mimo że to od określonej kwalifikacji kosztu uzależnił jednocześnie sposób i możliwość jego potrącania w czasie. Wskazówki co do reguł ich rozpoznania oraz rozliczania zawarł jednak w treści art. 15 ust. 4 i 4d ww. ustawy, zaś niezbędne w tym zakresie normy prawne dają się wyprowadzić przy zastosowaniu dyrektyw wykładni funkcjonalnej ww. przepisów, co potwierdza i rozwija bogate w tej kwestii orzecznictwo sądowe. I tak, skoro ustawodawca podatkowy zastrzegł w treści art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, że koszt bezpośrednio związany z przychodami (koszt bezpośredni) potrącany jest w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające mu przychody, to oznacza to, że koszty bezpośrednie to takie koszty, które dają się identyfikować z określonym przychodem.

Innymi słowy, dostrzegalny jest na gruncie tego przepisu wyraźny związek określonego kosztu z konkretnym przychodem. Przepis ten podkreśla zasadę związku ponoszonych kosztów (wydatków) z uzyskanymi przez podatnika przychodami, wskazując – co do zasady – że w danym roku podatkowym mogą być potracone tylko takie koszty, które maja związek z osiągniętymi w tym roku przychodami. Tak też przepis art. 15 ust. 4 powyższej ustawy, wykładany jest w orzecznictwie sądowym, gdzie podkreśla się, że przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpłynęło bezpośrednio na uzyskanie określonego przychodu (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 25 maja 2010 r. sygn. akt I SA/Gd 165/10; LEX nr 585950).

Reasumując, przychód uzyskany ze sprzedaży kombajnu zbożowego podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, z uwzględnieniem bezpośrednich kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), przepisów ustawy nie stosuje się do przychodów z działalności rolniczej, z wyjątkiem dochodów z działów specjalnych produkcji rolnej, chyba że ustalenie przychodów jest wymagane dla celów określenia dochodów wolnych od podatku dochodowego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4e.

Pojęcie działalności rolniczej dla celów podatku dochodowego od osób prawnych zostało określone w art. 2 ust. 2 ww. ustawy, zgodnie z którym działalnością rolniczą w rozumieniu ust. 1 pkt 1 jest działalność polegająca na wytwarzaniu produktów roślinnych lub zwierzęcych w stanie nieprzetworzonym (naturalnym) z własnych upraw albo hodowli lub chowu, w tym również produkcja materiału siewnego, szkółkarskiego, hodowlanego oraz reprodukcyjnego, produkcja warzywnicza gruntowa, szklarniowa i pod folią, produkcja roślin ozdobnych, grzybów uprawnych i sadownicza, hodowla i produkcja materiału zarodowego zwierząt, ptactwa i owadów użytkowych, produkcja zwierzęca typu przemysłowo - fermowego oraz hodowla ryb, a także działalność, w której minimalne okresy przetrzymywania zakupionych zwierząt i roślin, w trakcie których następuje ich biologiczny wzrost, wynoszą co najmniej:

1. miesiąc - w przypadku roślin,
2. 16 dni - w przypadku wysokointensywnego tuczu specjalizowanego gęsi i kaczek,
3. 6 tygodni - w przypadku pozostałego drobiu rzeźnego,
4. 2 miesiące - w przypadku pozostałych zwierząt

– licząc od dnia nabycia.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że regulacja art. 2 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wskazuje, że przychody z działalności rolniczej, z wyjątkiem dochodów z działów specjalnych produkcji rolnej zostały wyłączone z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych. Zawarty w tym przepisie zwrot normatywny „przychodów z działalności rolniczej” oznacza, że ustawodawca odwołuje się w nim do efektów działalności rolniczej (jej przychodów), a nie do działalności rolniczej jako takiej. W związku z tym, omawianym zwolnieniem przedmiotowym, którego zakresu nie można interpretować rozszerzająco, objęte są tylko te czynności (zdarzenia gospodarcze), które zostały wprost wymienione w art. 2 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie zaznaczyć należy, że ustawodawca precyzuje wyraźnie, co dla celów podatku dochodowego od osób prawnych należy rozumieć przez działalność rolniczą, a wyliczenie dokonane w ww. art. 2 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma charakter wyczerpujący. W konsekwencji, przychody uzyskane z czynności wykraczających poza ustawowo zdefiniowany zakres działalności rolniczej należy traktować jako „pozarolnicze” i tym samym podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych według zasad określonych w ustawie.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi zarówno działalność rolniczą, jak i działalność pozarolniczą. W roku 2005 Spółka zakupiła kombajn zbożowy, który został przyjęty do ewidencji środków trwałych i zaklasyfikowany do działalności rolniczej. Tym samym, odpisy amortyzacyjne nie stanowiły dla Wnioskodawcy podatkowego kosztu uzyskania przychodów. W związku z tym, że kombajn zbożowy przestał być wykorzystywany przez Spółkę, podjęta została decyzja o jego sprzedaży.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia ustalenia podstawy opodatkowania z tytułu transakcji sprzedaży kombajnu.

Mając na uwadze powyższe, w pierwszej kolejności należy zatem wskazać, że sprzedaż kombajnu zbożowego, pomimo że jest związany z wykonywaną przez Wnioskodawcę działalnością rolniczą, nie stanowi przychodu z działalności rolniczej, lecz jedynie przychód z tą działalnością związany. Przymiot „związania” z określonym źródłem przychodu nie oznacza pochodzenia z tego źródła. Powyższe oznacza więc, że nie można potraktować przychodu ze sprzedaży kombajnu zbożowego jako wyłączonego z przedmiotowego zakresu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 1 i tym samym zastosować należy zasady ogólne wynikające z regulacji powołanej ustawy.

Zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Z art. 7 ust. 2 ww. ustawy wynika z kolei, że dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą.

W świetle powyższego, dochód podatkowy stanowi różnicę pomiędzy osiągniętym przychodem a kosztami jego uzyskania. Co istotne, dochód podatkowy ustalany jest wyłącznie na podstawie przepisów prawa podatkowego. Wpływ na wysokość dochodu podatkowego mają bowiem tylko wymienione w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych przychody i koszty uzyskania przychodów, zasady przypisywania ich do danego roku podatkowego oraz przewidziane w tej ustawie zwolnienia i ulgi podatkowe.

W tym miejscu wskazać także należy, że taka, a nie inna konstrukcja przepisu art. 7 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych powoduje, że kluczowe znaczenie dla ustalenia zasad opodatkowania podatkiem dochodowym mają: po pierwsze – przychód, a po drugie – koszty jego uzyskania.

I tak, przychodami podatkowymi, o których mowa w regulacjach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych są w szczególności: otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe, a w zakresie przychodów związanych z działalnością gospodarczą także przychody należne, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont (art. 12 ust. 1 pkt 1 oraz ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Jednocześnie, należy zwrócić uwagę na przepis art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w myśl którego przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem ust. 4 i 5, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej.

Wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia (art. 14 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Natomiast z treści art. 15 ust. 1 ww. ustawy wynika, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje zatem podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Biorąc pod uwagę fakt, że przychodem Spółki będzie kwota uzyskana ze sprzedaży kombajnu zbożowego, kosztem uzyskania tego przychodu będą wydatki na jego nabycie.

W przepisie art. 15 ust. 4 ustawy określono z kolei, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawierają kryteriów jakimi należy kierować się przy zaliczaniu konkretnych wydatków do kosztów bezpośrednio związanych z przychodami. Natomiast generalną zasadą podatkowego rozliczania kosztów bezpośrednich jest ujęcie (potrącenie) w rachunku podatkowym kosztu bezpośrednio związanego z przychodem w roku jego związania z odpowiadającym mu przychodem.

Odnosząc zatem powyższe do przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzić należy, że podstawę opodatkowania (dochód) w analizowanej sprawie kształtować będzie wartość przychodu uzyskana ze sprzedaży kombajnu zbożowego pomniejszona o koszty uzyskania przychodów, tj. wydatki na nabycie kombajnu. Co istotne, zauważyć należy, że kosztami podatkowymi będą wydatki poniesione na nabycie kombajnu zbożowego w pełnej wysokości, bowiem – jak wskazał Wnioskodawca – zakupiona maszyna była amortyzowana tylko bilansowo, a na gruncie podatkowym odpisy amortyzacyjne nie stanowiły kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że kosztem uzyskania przychodów przy sprzedaży kombajnu zbożowego będzie niezamortyzowana część wartości kombajnu.

Jednocześnie za słuszne uznać należy stwierdzenie Wnioskodawcy, że przedmiotowe koszty stanowią koszty bezpośrednio związane z przychodem, w stosunku do których zastosowanie znajdzie przepis art. 15 ust. 4 ww. ustawy.

Reasumując, podstawą opodatkowania w omawianej transakcji będzie przychód uzyskany ze sprzedaży kombajnu zbożowego, pomniejszony o koszt uzyskania przychodów stanowiący wydatki na nabycie kombajnu. Tak ustalony dochód będzie podlegał opodatkowaniu na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Końcowo tut. Organ pragnie zauważyć, że odwołanie się przez Spółkę w niniejszej sprawie do art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest nieuzasadnione. Przepis ten stanowi bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności, natomiast w rozpatrywanej kwestii mamy do czynienia ze sprzedażą środka trwałego zakwalifikowanego do działalności rolniczej, dla której odpisy amortyzacyjne nie stanowiły podatkowych kosztów uzyskania przychodów.

Ponadto wskazać należy, że powołane w treści wniosku orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że zdaniem organu podatkowego, teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.