Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-867/13/BJ
z 5 grudnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 września 2013 r. (data wpływu do tut. Biura – 18 września 2013 r.), uzupełnionym 15 listopada 2013 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów:

• w części dotyczącej sposobu rozliczenia 50% kosztów uzyskania przychodów za okres, w którym Wnioskodawca przebywał na urlopie – jest nieprawidłowe,
• w pozostałej części – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 18 września 2013 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów.

Z uwagi na braki formalne wniosku, pismem z 6 listopada 2013 r. znak: IBPB II/1/415-867/13/BJ wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Przedmiotowy wniosek uzupełniono 15 listopada 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest zatrudniony obecnie w firmie A. W firmie tej pracuje od 1 maja 2005 r. na stanowisku programisty a następnie jako „Starszy Inżynier Oprogramowania”. Stosunek pracy regulowany jest umową o pracę na czas nieokreślony na pełny etat. Zadaniem Wnioskodawcy określonym w umowie jest projektowanie oraz tworzenie oprogramowania na potrzeby klientów firmy zgodnie z przyjętymi w firmie standardami i specyfikacjami.

Zgodnie z umową o pracę, „Autorskie prawa majątkowe do wszystkich utworów stworzonych przez pracownika w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, nabywa pracodawca. Nabycie to obejmuje wszystkie pola eksploatacji określone w art. 50 i 74 ust. 4 prawa autorskiego, a także wyłączne prawo zezwalania na wykonanie zależnego prawa autorskiego.”

Jak stwierdza w dalszej części umowa: „Wynagrodzenie określone w punkcie ... obejmuje także wynagrodzenie z tytułu nabycia przez pracodawcę autorskich praw majątkowych oraz z tytułów korzystania przez pracodawcę z tych praw na wszystkich polach eksploatacji.”

W myśl art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

W szczególności – jak stanowi ust. 2 tego przepisu – przedmiotem prawa autorskiego są utwory: wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe).

Praca Wnioskodawcy polegająca na tworzeniu oprogramowania komputerowego wyczerpuje, jego zdaniem, znamiona utworu autorskiego, o którym mowa jest w powyższej ustawie.

Bazując na tych przesłankach Wnioskodawca próbował uzyskać w dziale finansowym firmy możliwość rozliczania 50% kosztów uzyskania przychodu. Otrzymał jednak odpowiedź odmowną umotywowaną większą komplikacją wyliczeń miesięcznych zaliczek na podatek. Ponadto Wnioskodawca został poinformowany, że nie jest obowiązkiem pracodawcy takie rozliczanie kosztów uzyskania przychodu, oraz że może wykonać to samodzielnie w rozliczeniu rocznym. Otrzymał jedynie pełne zestawienie ilości dni roboczych w każdym miesiącu oraz ilości dni, w których Wnioskodawca nie pracował twórczo (urlop, zwolnienie chorobowe).

Pomimo to, Wnioskodawca rozliczył samodzielnie podatek PIT z uwzględnieniem 50% kosztów uzyskania przychodu; rozliczenie to zostało jednak zakwestionowane w Urzędzie Skarbowym. Wnioskodawca uzyskał informację, że Urząd Skarbowy nie może przyjąć takiego rozliczenia, ponieważ kwota kosztów uzyskania przychodu wyliczona osobiście przez Wnioskodawcę nie zgadza się z kwotami jakie widniały na formularzu PIT-11 wystawionym przez pracodawcę.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy pracując na stanowisku Starszego Inżyniera Oprogramowania gdzie obowiązkiem pracowniczym jest tworzenie oprogramowania wyczerpującego znamiona utworu wg ustawy o prawie autorskim Wnioskodawca uprawniony jest do odliczania 50% kosztów uzyskania przychodu w rocznym rozliczeniu podatkowym?
2. Czy prawidłowe jest rozliczenie kosztów uzyskania przychodu w taki sposób, że oblicza się je od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenie emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe?
3. Czy prawidłowe jest stwierdzenie, że jeżeli przez np. 5 dni Wnioskodawca był na urlopie w miesiącu gdzie wymiar pracy wynosi 20, to czas pracy twórczej wynosi 75%, natomiast czas spędzony na urlopie wynosi 25%. Wobec tego 50% koszt uzyskania przychodu należy liczyć od 75% wynagrodzenia natomiast dla pozostałych 25% wynagrodzenia stosować standardowy koszt uzyskania przychodu w wysokości 111,25 zł (bez względu na to ile procent czasu pracy stanowiły dni urlopu)? Jako koszt uzyskania przychodu w danym miesiącu traktuje się wówczas sumę kwoty 50% kosztów uzyskania przychodu i stałej kwoty 111,25 zł.
4. Czy, jeżeli odpowiedź na pytanie pierwsze jest pozytywna, to czy Wnioskodawca uprawniony jest do złożenia korekty zeznania podatkowego?
   
   

Ad. 1.

Wnioskodawca uważa, iż jest uprawniony do rozliczania 50% kosztów uzyskania przychodu od swojego wynagrodzenia. Praca Wnioskodawcy w całości polega na tworzeniu oprogramowania. Oprogramowanie to spełnia wszelkie przesłanki pozwalające nazwać go indywidualnym i niepowtarzalnym dziełem autorskim w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Według umowy o pracę w ramach wynagrodzenia Wnioskodawca przekazuje pracodawcy całość praw autorskich do wszelkich wytworów swojej pracy. Pomimo tego, że pracodawca nie rozlicza miesięcznie 50% kosztów uzyskania przychodu Wnioskodawca uważa, że jest uprawniony do samodzielnego rozliczenia tych kosztów w zeznaniu rocznym.

Ad. 2.

Wnioskodawca uważa, że prawidłowe jest rozliczenie 50% kosztów uzyskania przychodu w taki sposób, że oblicza się je od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenie emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe.

Ad. 3.

Wnioskodawca uważa, że jeżeli w danym miesiącu był na urlopie to wylicza 50% koszty uzyskania przychodu od kwoty pomniejszonej proporcjonalnie tak, by odpowiadała rzeczywistym dniom pracy. Do pozostałej kwoty stosuje się standardowe koszty uzyskania przychodu w wysokości 111,25 zł. Do całkowitego kosztu uzyskania przychodu za dany miesiąc stosuje się sumę powyższych wartości. Jeżeli natomiast w danym miesiącu Wnioskodawca przepracował 100% czasu, to nie może uwzględnić stałej kwoty 111,25 zł.

Ad. 4.

Wnioskodawca uważa, że jeżeli odpowiedź na pytanie pierwsze jest pozytywna, tzn. jest uprawniony do rozliczenia 50% kosztów uzyskania przychodu, to również ma prawo złożyć korektę PIT, gdzie zastosował standardowe koszty uzyskania przychodu.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Osobom posiadającym status pracownika, uzyskującym przychody m.in. ze stosunku pracy, przysługuje co do zasady, zgodnie z przepisami art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie jednej pełnej miesięcznej normy kosztów uzyskania przychodów niezależnie od wymiaru czasu pracy.

Inaczej jednakże jest traktowana sprawa kosztów uzyskania przychodów twórców i autorów zatrudnionych na umowę o pracę. O zastosowaniu 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decyduje wyłącznie fakt uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za wykonanie czynności (utworu), będącej przedmiotem prawa autorskiego.

W takim przypadku koszty uzyskania przychodów ustala się zgodnie z przepisem art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy, który – w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2012 r. – stanowi, iż koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2013 r., koszty uzyskania niektórych przychodów określa się: z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami – w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Stosownie do art. 22 ust. 9a ww. ustawy w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, nie mogą przekroczyć 1/2 kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1.

O zastosowaniu 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decyduje wyłącznie fakt uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za wykonanie czynności (utworu), będącej przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.).

W myśl art. 1 ust. 1 ww. ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

W art. 1 ust. 2 tej ustawy ustawodawca określił, iż w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

1. wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);
   
2. plastyczne;
   
3. fotograficzne;
   
4. lutnicze;
   
5. wzornictwa przemysłowego;
   
6. architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;
   
7. muzyczne i słowno-muzyczne;
   
8. sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;
   
9. audiowizualne (w tym filmowe).
   
   

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Natomiast z przepisu art. 8 ust. 2 ww. ustawy wynika, iż domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.

Ponadto w rozumieniu prawa autorskiego jako twórczy traktowany jest taki rezultat działalności, który na tyle związany jest z osobą twórcy, by było mało prawdopodobne, aby inna osoba podejmująca identycznie skierowany wysiłek twórczy uzyskała analogiczny lub zasadniczo zbliżony rezultat.

Kwestie prawne związane z powstaniem i nabyciem prawa autorskiego do utworów pracowniczych reguluje art. 12 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie z ust. 1 tego przepisu, jeżeli ustawa lub umowa o pracę nie stanowią inaczej, pracodawca, którego pracownik stworzył utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, nabywa z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowe w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron.

W konsekwencji, zastosowanie kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50% jest możliwe wówczas, gdy dana osoba uzyska przychód za wykonanie czynności będącej przedmiotem prawa autorskiego lub pokrewnego oraz gdy twórca dokona rozporządzenia prawami autorskimi do swojego utworu, czyli gdy przejdą one na zamawiającego dzieło (pracodawcę) lub gdy udzieli licencji na korzystanie z nich.

Jednakże zauważyć należy, iż zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Przepis art. 3 pkt 2 ww. Ordynacji podatkowej stanowi, że ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Natomiast poprzez ustawy podatkowe, zgodnie z art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej, należy rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Stosownie do tej definicji, cytowana powyżej ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie stanowi przepisów prawa podatkowego, a więc działający w imieniu Ministra Finansów Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach nie jest upoważniony do interpretowania tej ustawy w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, a tym samym do stwierdzenia, czy dana osoba (Wnioskodawca) jest twórcą w rozumieniu przepisów ww. ustawy lub czy konkretna praca stanowi prawo autorskie lub prawo pokrewne. W sprawach interpretowania przepisów ww. ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych uprawnione jest Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego Departament Prawno-Legislacyjny.

Przychody z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub artystów wykonawców z praw pokrewnych albo rozporządzania tymi prawami, występują wówczas gdy spełnione są dwie przesłanki:

• Po pierwsze, konieczne jest wystąpienie przedmiotu praw majątkowych w postaci utworu lub artystycznego wykonania.
• Po drugie zaś, osiągnięty przychód musi być bezpośrednio związany z korzystaniem z określonych praw autorskich lub pokrewnych albo rozporządzaniem nimi, stanowić skutek takiego korzystania lub rozporządzania w postaci odpowiedniego wynagrodzenia autorskiego lub wykonawczego.
  
  

W umowach, które towarzyszą zamawianiu utworów, strony powinny wyraźnie postanowić, że przedmiotem zamówienia jest właśnie dobro niematerialne, podlegające ochronie na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. W razie zatem wykonywania na podstawie umowy o pracę czynności zarówno chronionych prawem autorskim jak i niebędących przedmiotem prawa autorskiego, pozbawionych cech twórczych, z umowy tej (lub innego stosownego dokumentu) powinno wynikać, jaka część wynagrodzenia obejmuje wynagrodzenie z tytułu korzystania z prawa autorskiego, a jaka część dotyczy czynności nie chronionych prawem autorskim. Tylko bowiem takie rozróżnienie, jak również dokumentowanie prac – utworów chronionych prawem autorskim oraz wypłaconych wynagrodzeń z tego tytułu daje podstawę do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów.

Z treści umowy (lub innego dokumentu) winno więc wynikać, że obowiązki ze stosunku pracy obejmują także działalność twórczą, a wyodrębniona część wynagrodzenia stanowi honorarium za przeniesienie praw autorskich do utworu. Konieczne jest dokładne wyróżnienie (w jasny czytelny sposób) tej części wynagrodzenia, która związana jest z wykonywaniem czynności czy prac objętych prawami autorskimi oraz pozostałej jego części związanej z wykonywaniem typowych obowiązków pracowniczych czy też typowych czynności, dla których umowa o pracę została zawarta.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca jest zatrudniony w firmie, gdzie pracuje od 1 maja 2005 r. na stanowisku programisty a następnie jako „Starszy Inżynier Oprogramowania”. Stosunek pracy regulowany jest umową o pracę. Zadaniem Wnioskodawcy, określonym w umowie, jest projektowanie oraz tworzenie oprogramowania na potrzeby klientów firmy zgodnie z przyjętymi w firmie standardami i specyfikacjami. Zgodnie z umową o pracę „Autorskie prawa majątkowe do wszystkich utworów stworzonych przez pracownika w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, nabywa pracodawca. Nabycie to obejmuje wszystkie pola eksploatacji określone w art. 50 i 74 ust. 4 prawa autorskiego, a także wyłączne prawo zezwalania na wykonanie zależnego prawa autorskiego.” (…)„Wynagrodzenie określone w punkcie ... obejmuje także wynagrodzenie z tytułu nabycia przez pracodawcę autorskich praw majątkowych oraz z tytułów korzystania przez pracodawcę z tych praw na wszystkich polach eksploatacji.”

Zauważyć należy, że tylko wówczas gdy:

• praca wykonywana przez stronę umowy (pracownika) jest twórcza tzn. niepowtarzalna, ma indywidualny charakter oraz spełnia przesłanki utworu określone w ww. ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych,
• strona umowy jest twórcą bądź artystą wykonawcą w rozumieniu tej ustawy,

do przychodów osiągniętych z tego źródła mogą być zastosowane, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, 50% koszty uzyskania przychodu.

Organ wskazuje, że jeżeli Wnioskodawca świadczy na podstawie jednej umowy o pracę czynności chronione prawem autorskim jak i nie będące przedmiotem prawa autorskiego, to w tym przypadku powinny być uwzględnione 50% koszty uzyskania przychodu za czas pracy twórczej, natomiast koszty uzyskania przychodu wynikające z art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powinny być zastosowane do tej części wynagrodzenia, która nie dotyczy praw autorskich.

Ad. pytanie nr 1.

Przyjmując za Wnioskodawcą, że jego praca polegająca na tworzeniu oprogramowania wyczerpuje znamiona utworu określone w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych, do ustalenia czego Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach nie jest uprawniony, to Wnioskodawca może w rozliczeniu rocznym zastosować, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych 50% koszty uzyskania przychodu, pomimo że – jak wynika z wniosku – pracodawca ich nie zastosował, ale oczywiście tylko i wyłącznie do tej części wynagrodzenia, która otrzymywana jest za faktyczne (rzeczywiście) czynności o charakterze twórczym.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy dotyczące możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodu można uznać za prawidłowe w sytuacji gdy spełnione są wszystkie ww. warunki.

Ad. pytanie nr 2.

50% koszty uzyskania przychodu oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenie emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe. Powyższy sposób rozliczenia przedmiotowych kosztów uzyskania przychodu wynika z treści przywołanego wyżej przepisu art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w tej kwestii również jest prawidłowe.

Ad. pytanie nr 3.

Odnośnie możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów w sytuacji gdy Wnioskodawca przebywał na urlopie, należy stwierdzić, że w czasie urlopu Wnioskodawca nie wykonywał pracy twórczej. Wynagrodzenie wypłacane za czas urlopu nie może pozostawać w uchwytnym związku przyczynowo-skutkowym z działaniami twórczymi, kreującymi utwory w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, stąd też nie może być wynagrodzeniem z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich.

Organ nie podziela tej części stanowiska Wnioskodawcy, w którym stwierdza on, że „w sytuacji gdy w danym miesiącu przebywa na urlopie to 50% koszty uzyskania przychodu rozlicza od kwoty pomniejszonej proporcjonalnie tak, by odpowiadała rzeczywistym dniom pracy. Do pozostałej kwoty stosuje standardowe koszty uzyskania przychodu w wysokości 111,25 zł. Do całkowitego kosztu uzyskania przychodu za dany miesiąc stosuje sumę powyższych wartości. Jeżeli natomiast w danym miesiącu przepracował 100% czasu, to nie może uwzględnić stałej kwoty 111,25 zł”.

Zauważyć należy, iż w przypadku miesiąca, w którym pracownik przebywa na urlopie, do części wynagrodzenia wypłacanego za okres urlopu – jako wynagrodzenia za pracę nie mającą przymiotu pracy twórczej – powinny być zastosowane koszty uzyskania przychodów określone w art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Do pozostałej części wynagrodzenia, tj. do wynagrodzenia należnego za okres faktycznie świadczonej pracy należy natomiast zastosować 50% koszty uzyskania przychodów, ale tylko do tej części wynagrodzenia, która otrzymywana jest za faktyczne (rzeczywiste) czynności o charakterze twórczym. Przy czym część wynagrodzenia autorskiego wypłacana z tytułu korzystania przez Wnioskodawcę z praw autorskich winna wynikać z dokumentacji prowadzonej w tym zakresie.

Tym samym Organ nie zgadza się z Wnioskodawcą, że jeżeli przez np. 5 dni był na urlopie w miesiącu gdzie wymiar pracy wynosi 20, to czas pracy twórczej wynosi 75%, natomiast czas spędzony na urlopie wynosi 25%.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

Ad. pytanie nr 4.

Wskazać należy, że ustawodawca zobowiązał płatnika do poboru zaliczek w prawidłowej wysokości, tj. od dochodu ustalonego zgodnie z regułami określonymi w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych a więc z uwzględnieniem kosztów w takiej wysokości, w jakiej ustawodawca w danych okolicznościach przewidział. Tym samym, jeśli zgodnie z uregulowaniami wskazanej ustawy pracownikowi mogą być uwzględnione 50% koszty uzyskania przychodu, to płatnik winien takie koszty zastosować.

Niemniej nie ma przeszkód prawnych, aby Wnioskodawca uwzględnił w zeznaniu rocznym, przysługujące koszty uzyskania przychodu, w sytuacji gdy płatnik dokonał poboru zaliczki na podatek dochodowy z pominięciem uwzględnienia normy 50% kosztów uzyskania przychodów i koszty te – jak wskazano we wniosku – nie zostały wykazane w informacji podatkowej PIT-11 o wysokości dochodu.

Informacja o wysokości dochodu służy określeniu wysokości pobranych zaliczek na podatek i nie może przesądzać o przysługujących podatnikowi, bądź nie, kosztach uzyskania przychodu.

Podatek pobrany przez płatnika ma charakter zaliczek na podatek, zaś właściwe rozliczenie z dochodu uzyskanego w danym roku podatkowym następuje poprzez złożenie zeznania rocznego. Jednakże prawidłowość sporządzonego rocznego zeznania podatkowego (ewentualnie korekty tego zeznania), ustalenie istnienia oraz wysokości nadpłaty stwierdzone mogą zostać dopiero przez organ podatkowy w trakcie przeprowadzonych czynności sprawdzających lub postępowania podatkowego. Organ interpretacyjny nie może więc rozstrzygać w kwestiach, które wymagają przeprowadzenia postępowania dowodowego i należą do kompetencji innego organu.

Co do możliwości dokonania korekty zeznania rocznego, należy wskazać, że zgodnie z art. 75 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku. Z § 2 pkt 1 lit. a) powyższego przepisu wynika, iż uprawnienie to przysługuje również podatnikom, których zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania, jeżeli w zeznaniach (deklaracjach) rocznych, wykazali zobowiązanie podatkowe nienależne lub w wysokości większej od należnej i wpłacili zadeklarowany podatek albo wykazali nadpłatę w wysokości mniejszej od należnej.

Zgodnie natomiast z art. 75 § 3 Ordynacji podatkowej podatnik równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty obowiązany jest złożyć skorygowane zeznanie (deklarację).

Art. 81 § 2 ww. ustawy stanowi, że skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Należy również wskazać, iż zgodnie z art. 79 § 2 ww. ustawy Ordynacja podatkowa, prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty w przedmiotowej sprawie wygasa – po upływie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

W myśl art. 70 § 1 powołanej ustawy, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Co do zasady obowiązek uregulowania należnego zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za dany rok podatkowy upływa z dniem 30 kwietnia następnego roku podatkowego. Tym samym prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty (i korekty zeznania) wygasa z upływem 5 lat liczonych od końca roku podatkowego, w którym należało zapłacić podatek za poprzedni rok podatkowy, gdyż z tym dniem następuje również przedawnienie zobowiązania.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że Wnioskodawca ma prawo złożyć we właściwym urzędzie skarbowym wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku dochodowego od osób fizycznych za lata 2007-2012 wraz z korektami zeznań rocznych.

Tym samym również w tej części stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.