Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-833/13-2/AP
z 18 października 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, prowadzącego działalność gospodarczą, reprezentowanego przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 8 lipca 2013 r. (data wpływu 19 lipca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z praw do wzoru przemysłowego wraz z kosztami zastępstwa procesowego – jest:

• prawidłowe – w części dotyczącej wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z praw do wzoru przemysłowego,
• nieprawidłowe – w części dotyczącej kosztów zastępstwa procesowego.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 19 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z praw do wzoru przemysłowego wraz z kosztami zastępstwa procesowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy (dalej również: Podatnik) jest działalność w zakresie sprzedaży towarów handlowych na rynku hurtowym oraz detalicznym. Towary, które Podatnik sprzedaje zarówno w kraju, jak i zagranicą (Czechy, Niemcy), pochodzą z Chin. Jako importer tych rzeczy na teren UE odpowiada za ich zgodność z prawem UE. W zdecydowanej większości nabywane towary są zgodne z prawem UE, w szczególności z szeroko rozumianym prawem własności intelektualnej. Kilka z kilkudziesięciu tysięcy towarów sprowadzonych przez Podatnika okazało się naruszać zarejestrowany wzór przemysłowy na terenie Niemiec, w związku z czym właściciel tych praw zażądał wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z tych wzorów na podstawie prawa właściwego dla danego kraju oraz pokrycia kosztów zastępstwa procesowego.

W celu uniknięcia kosztownego postępowania sądowego Podatnik zawarł z właścicielami ugodę. Na mocy ugody Wnioskodawca zobowiązał się zapłacić właścicielowi oprogramowania wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z praw do wzoru przemysłowego, w tym koszty procesowe (honorarium zagranicznych prawników) w kwocie 2096,18 euro, co nastąpiło w kwietniu 2013 r. Zapłata tego wynagrodzenia pozbawia właściciela wzoru przemysłowego wszelkich roszczeń wynikających z korzystania z jego praw bez wymaganej zgody, co skutkuje jednocześnie brakiem możliwości zgłaszania w przyszłości roszczeń o zapłatę jakichkolwiek dodatkowych opłat z tytułu dotychczasowego używania. Wynagrodzenie wypłacone właścicielowi oprogramowania stanowi de facto uregulowanie wszelkich należności za dotychczasowe korzystanie przez Podatnika ze wzoru przemysłowego. Przed zapłatą Podatnik osiągnął przychody ze sprzedaży towarów objętych ugodą.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z praw do wzoru przemysłowego wraz z kosztami zastępstwa procesowego, które zapłacił Podatnik, stanowią dla niego koszt uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, poniesiony wydatek na wynagrodzenie z tytułu bezumownego korzystania z praw do wzorów przemysłowych opisany w przedstawionym wyżej stanie faktycznym będzie stanowił koszt uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm., dalej: ustawy o PDOF).

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o PDOF, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1.

W przedstawionym stanie faktycznym uiszczenie opłaty z tytułu bezumownego korzystania z praw do wzorów przemysłowych - będących towarem handlowym przedsiębiorstwa, niezbędnych dla funkcjonowania przedsiębiorstwa i osiągania przez nie przychodów - stanowi wynagrodzenie dla ich właściciela. Wynagrodzenie to należy się właścicielowi praw do wzorów przemysłowych na mocy niemieckich przepisów o prawie o własności intelektualnej. Zdaniem Podatnika, tego rodzaju opłata nie znalazła się w zamkniętym katalogu wyłączeń z art. 23 ust. 1 ustawy o PDOF. Brak możliwości rozszerzania ww. katalogu potwierdzają liczne interpretacje indywidualne Izb Skarbowych, m.in. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 16 kwietnia 2010 r. sygn. IPPB3/423-38/10-2/GJ, stanowiąca co następuje: kary umowne i odszkodowania inne niż wymienione, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów pod warunkiem, że spełniają ww. warunek związku przyczynowo-skutkowego z przychodem.

Powyższe twierdzenie uzasadnia także inna interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 15 marca 2011 r. sygn. IPPB3/423-41/11-2/GJ.

Ponieważ wynagrodzenie jest opłacane na mocy niemieckich przepisów o ochronie własności intelektualnej, w opinii Podatnika wydatek poniesiony przez niego stanowi wynagrodzenie podobne to tego, o którym mowa w art. 296 ustawy o prawie własności przemysłowej oraz art. 79 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Zgodnie zaś z orzeczeniem Sądu Najwyższego z dnia 25 marca 2004 r. (II CK 90/03) wynagrodzenie stosowne w rozumieniu art. 79 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, to takie wynagrodzenie, jakie otrzymałby autor, gdyby osoba, która naruszyła jego prawa majątkowe, zawarła z nim umowę o korzystanie z utworu w zakresie dokonanego naruszenia. W innym orzeczeniu z dnia 26 czerwca 2003 r. (V CKN 411/01) Sąd Najwyższy stwierdził, że tego rodzaju wynagrodzenia stanowią cywilnoprawne środki ochrony praw autorskich.

Kwestia zakwalifikowania tego wydatku do kosztów uzyskania przychodu uzależniona jest od związku między jego poniesieniem a uzyskaniem przychodu. W opinii Podatnika, sprowadzone towary handlowe mają niewątpliwy związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i dlatego wszelkie wydatki z tym związane stanowić powinny koszt uzyskania przychodu. W związku z powyższym, uzasadnione jest twierdzenie, iż zapłata wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z praw do wzorów przemysłowych stanowi wydatek poniesiony w celu uzyskania przychodu i powinna być zakwalifikowana do kosztów uzyskania przychodu. Tym bardziej, iż Podatnik osiągnął dzięki nim przychody opodatkowane na terenie Polski.

W podobnym stanie faktycznym wydana została interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 8 września 2006 r. (1401/BPI/4230Z-95/06/KK). Dyrektor stwierdził w niej, że wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z praw autorskich oraz zapłacone odsetki nie zostały wymienione w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ponieważ celem utworów reklamowych było m.in. zachęcenie potencjalnych klientów do korzystania z oferowanych przez podatnika usług, przedmiotowy wydatek wraz z zapłaconymi odsetkami pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskiwanymi przychodami i należy uznać go za koszt uzyskania przychodu.

Podobne stanowiska wyrażały również inne Izby Skarbowe, jednak w odniesieniu do bezumownego korzystania z nieruchomości lub maszyn. Dla przykładu wskazać można, że Izba Skarbowa w Katowicach wydała w dniu 26 listopada 2009 r. interpretację nr IBPBI/2/423-1021/09/BG, w której wyraziła stanowisko dopuszczające uznanie za koszt uzyskania przychodu wypłaconego odszkodowania za bezumowne korzystanie z nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• prawidłowe – w części dotyczącej wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z praw do wzoru przemysłowego,
• nieprawidłowe – w części dotyczącej kosztów zastępstwa procesowego.
  
  

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów egzekucyjnych związanych z niewykonaniem zobowiązań.

Natomiast zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Przytoczona regulacja zawarta w art. 23 ust. 1 pkt 19 cyt. ustawy dotyczy zatem wyraźnie wymienionych w niej rodzajów kar umownych oraz odszkodowań. Tylko kary umowne i odszkodowania, których przyczyną zapłaty są określone w powołanym przepisie przesłanki, są wyłączone z kosztów uzyskania przychodu na tej podstawie. Powyższa regulacja nie może być samoistną przyczyną wyłączenia kar umownych i odszkodowań, których zapłata jest powodowana innymi przesłankami niż wymienione w tym przepisie. Przepisy art. 23 ustawy nie wyłączają z kosztów uzyskania przychodu wydatków z tytułu innych – niewymienionych w nim – kar umownych oraz odszkodowań.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej sprzedaje towary pochodzące z Chin. Jako importer tych rzeczy na teren Unii Europejskiej odpowiada za ich zgodność z prawem unijnym. Kilka towarów sprowadzonych przez Zainteresowanego okazało się naruszać zarejestrowany wzór przemysłowy na terenie Niemiec, w związku z czym właściciel tych praw zażądał wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z tych wzorów na podstawie prawa właściwego dla danego kraju oraz pokrycia kosztów zastępstwa procesowego. W celu uniknięcia kosztownego postępowania sądowego Wnioskodawca zawarł z właścicielami ugodę, na mocy której zobowiązał się zapłacić właścicielowi oprogramowania wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z praw do wzoru przemysłowego, w tym koszty procesowe ¬(honorarium zagranicznych prawników), co nastąpiło w kwietniu 2013 r. Jak wskazał Wnioskodawca, zapłata tego wynagrodzenia pozbawia właściciela wzoru przemysłowego wszelkich roszczeń wynikających z korzystania z jego praw bez wymaganej zgody. Wynagrodzenie wypłacone właścicielowi oprogramowania stanowi de facto uregulowanie wszelkich należności za dotychczasowe korzystanie przez Zainteresowanego ze wzoru przemysłowego. Przed zapłatą Wnioskodawca osiągnął przychody ze sprzedaży towarów objętych ugodą.

W związku z tym Zainteresowany powziął wątpliwość, czy wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z praw do wzoru przemysłowego wraz z kosztami zastępstwa procesowego –honorarium zagranicznych prawników – mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

W odniesieniu do wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z praw do wzoru przemysłowego tut. Organ zauważa, że świadczenie pieniężne z tego tytułu nie zostało wymienione w katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Możliwość zaliczenia ww. wydatku do kosztów uzyskania przychodów zależy zatem od spełnienia pozostałych przesłanek określonych w ww. art. 22 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w szczególności od oceny zasadności poniesienia tego wydatku.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca na mocy ugody zapłacił wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z praw do wzoru przemysłowego na podstawie prawa właściwego dla danego kraju. Wynagrodzenie to stanowi de facto uregulowanie wszelkich należności za dotychczasowe korzystanie ze wzoru przemysłowego. Zainteresowany wskazał przy tym, że wskazane wynagrodzenie jest opłacane na mocy niemieckich przepisów o ochronie własności intelektualnej i jest podobne do wynagrodzenia wskazanego w art. 296 ustawy o prawie własności przemysłowej oraz art. 79 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

W myśl art. 296 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (t. j. Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 ze zm.), osoba, której prawo ochronne na znak towarowy zostało naruszone, lub osoba, której ustawa na to zezwala, może żądać od osoby, która naruszyła to prawo, zaniechania naruszania, wydania bezpodstawnie uzyskanych korzyści, a w razie zawinionego naruszenia również naprawienia wyrządzonej szkody:

1. na zasadach ogólnych albo
   
2. poprzez zapłatę sumy pieniężnej w wysokości odpowiadającej opłacie licencyjnej albo innego stosownego wynagrodzenia, które w chwili ich dochodzenia byłyby należne tytułem udzielenia przez uprawnionego zgody na korzystanie ze znaku towarowego.
   
   

Natomiast stosownie do treści art. 79 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.), uprawniony, którego autorskie prawa majątkowe zostały naruszone, może żądać od osoby, która naruszyła te prawa:

1. zaniechania naruszania;
   
2. usunięcia skutków naruszenia;
   
3. naprawienia wyrządzonej szkody:
   
   1. na zasadach ogólnych albo
      
   2. poprzez zapłatę sumy pieniężnej w wysokości odpowiadającej dwukrotności, a w przypadku gdy naruszenie jest zawinione - trzykrotności stosownego wynagrodzenia, które w chwili jego dochodzenia byłoby należne tytułem udzielenia przez uprawnionego zgody na korzystanie z utworu;
4. wydania uzyskanych korzyści.
   
   

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego, należy wskazać, że sprzedane przez Wnioskodawcę towary, co do których zapłacił wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z praw do wzoru przemysłowego, przyczyniły się do powstania przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej. Co więcej, wynagrodzenie wypłacone właścicielowi oprogramowania stanowi uregulowanie należności za dotychczasowe korzystanie z praw do wzoru przemysłowego w odniesieniu do tych towarów.

W związku z tym wypłacona na podstawie ugody kwota z tytułu bezumownego korzystania z praw do wzoru przemysłowego w odniesieniu do towarów, które zostały przez Wnioskodawcę sprzedane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, stanowi wydatek poniesiony w związku z uzyskiwanymi przez Wnioskodawcę przychodami z tej działalności. Zatem kwota ta może zostać uznana za koszt uzyskania przychodów tej działalności na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast w odniesieniu do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów zastępstwa procesowego, tj. honorarium zagranicznych prawników, tut. Organ zauważa, że koszty te również nie znajdują się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów. Wydatki te nie stanowią też kosztów egzekucyjnych związanych z niewykonaniem zobowiązań, wskazanych w art. 23 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednakże z faktu niezaliczenia danej kategorii wydatku do wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów na podstawie wyłączenia zawartego w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wynika automatyczny wniosek, że wydatek ten może stanowić koszt uzyskania przychodów. Wydatek ten musi bowiem spełniać ogólną zasadę zawartą w art. 22 ust. 1 tej ustawy, tj. zostać poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Oceniając, czy dany wydatek może stanowić koszt uzyskania przychodu, należy mieć na uwadze przede wszystkim fakt, czy był on poniesiony w celu obrony przed bezprawnie skierowanymi roszczeniami, czy też konieczność jego poniesienia związana była z niewywiazaniem się podatnika z ciążących na nim obowiązków.

W przedmiotowej sprawie należy zauważyć, że Wnioskodawca na podstawie ugody zobowiązał się zapłacić właścicielowi oprogramowania koszty procesowe, tj. koszty honorarium zagranicznych prawników, nazywane w treści wniosku również kosztami zastępstwa procesowego. Zapłata tych kosztów była skutkiem naruszenia przez Wnioskodawcę prawa własności przemysłowej (sprzedaży towarów naruszających zarejestrowany wzór przemysłowy) oraz konsekwencją zawartej ugody, na mocy której Wnioskodawca spełnił żądanie właściciela oprogramowania dotyczące pokrycia kosztów honorarium zagranicznych prawników. Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika zatem, że Zainteresowany poniósł wydatek mający na celu ochronę interesów właściciela oprogramowania, a nie Wnioskodawcy. Wydatek ten dotyczy dochodzenia roszczeń ze strony właściciela oprogramowania i do tej sytuacji się odnosi, a nie do działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę.

W związku z tym wydatek z tego tytułu nie pozostawał w związku z uzyskiwanymi przychodami z działalności gospodarczej i nie miał na celu zachowania czy też zabezpieczenia źródła przychodów. Z tej też przyczyny koszty zastępstwa procesowego, tj. koszty honorarium zagranicznych prawników właściciela oprogramowania, nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

Tut. Organ zauważa zatem, że w odniesieniu do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów zastępstwa procesowego nie znajduje potwierdzenia argumentacja Wnioskodawcy, w myśl której z uwagi na to, że wszelkie towary handlowe mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, to wszystkie wydatki z nimi związane stanowić powinny koszt uzyskania przychodów.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz przytoczone regulacje prawne, należy wskazać, że Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z praw do wzoru przemysłowego. Natomiast koszty zastępstwa procesowego nie mogą zastać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z praw do wzoru przemysłowego należało uznać za prawidłowe, natomiast w części dotyczącej możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów zastępstwa procesowego – należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę pism organów podatkowych, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Jednocześnie wskazać należy, że powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, że zdaniem tut. Organu tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.