INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 12.04.2013 r. (data wpływu: 17.04.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• momentu ujęcia faktur korygujących wartość przychodów – jest nieprawidłowe,

• momentu powstania przychodu z tytułu zawartej ugody - jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 17.04.2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu ujęcia faktur korygujących wartość przychodów oraz momentu powstania przychodu z tytułu zawartej ugody.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: „Spółka”) jest czynnym i zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, prowadzącym działalność w zakresie precyzyjnej obróbki elementów metalowych. Spółka zawarła umowę (dalej jako „umowa”) z kontrahentem zagranicznym posiadającym siedzibę na terytorium Unii Europejskiej i będącym podatnikiem podatku od wartości dodanej. Umowa miała charakter ramowy, na jej podstawie składane miały być przez kontrahenta konkretne zlecenia produkcyjne. W związku z zawarciem umowy Spółka nabyła materiały i komponenty przeznaczone do realizacji przyszłych zleceń produkcyjnych, jakie miały być składane przez kontrahenta. Ostatecznie zlecenie produkcji nie nastąpiło, Kontrahent nie odebrał również nabytych przez Spółkę materiałów i komponentów, tj. nie opuściły one jej magazynu, mimo że umowa ramowa zobowiązywała go do pokrycia ich kosztu (odkupienia).

W związku z faktem, że przedmiotowe materiały i komponenty stanowiły rzeczy oznaczone jedynie co do gatunku, do przeniesienia ich własności na kontrahenta, zgodnie z art. 155 Kodeksu cywilnego, potrzebne było przeniesienie ich posiadania. Wobec powyższego pomiędzy Spółką a kontrahentem nie doszło zatem w ogóle do zawarcia prawnie skutecznej umowy sprzedaży przedmiotowych materiałów i komponentów.

W związku z powyżej opisaną sytuacją w dniu 22 czerwca 2009 r. Spółka wystawiła kontrahentowi fakturę VAT o numerze 20903565 na zakupione, a nie wykorzystane do produkcji materiały i komponenty. Po stronie Spółki w dacie wystawienia faktury został rozpoznany przychód należny, uwzględniony w rozliczeniu podatku dochodowego od osób prawnych Spółki za rok 2009 (w ciągu roku Spółka rozliczała się poprzez uiszczanie zaliczek miesięcznych w uproszczonej formie).

W momencie wystawienia w/w faktury, po stronie Spółki został również rozpoznany obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług. Materiały i komponenty miały zostać co prawda wywiezione z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju, jednakże w związku z brakiem akceptacji kontrahenta dla samego faktu wystawienia faktury i w związku z wysokim prawdopodobieństwem odmowy przyjęcia przez niego dostawy, Spółka co prawda wystawiła fakturę dokumentującą WDT, jednakże wykazała z tego tytułu od razu na fakturze i w rejestrze sprzedaży prowadzonym dla celów podatku od towarów i usług podatek VAT w wysokości 22%, podatek ten został ujęty w rozliczeniu VAT za miesiąc czerwiec 2009 r.

Wystawiona faktura nie została zapłacona przez kontrahenta, nie została też Spółce zwrócona, materiały i komponenty zaś, w braku otrzymania zapłaty, nie zostały wysłane do kontrahenta, a Spółka wystąpiła przeciwko niemu z powództwem wniesionym do sądu arbitrażowego w Niemczech.

W dniu 09.07.2012 r. Spółka i kontrahent zawarli ugodę, w treści której potwierdzili, iż nie doszło pomiędzy nimi do sprzedaży przedmiotowych materiałów i komponentów oraz, że kontrahent nie nabył do nich żadnych praw i zrezygnował z ich odbioru. Ponieważ nie zostały one wykorzystane, strony postanowiły, że kontrahent wypłaci Spółce odszkodowanie za „szkody poniesione przez Spółkę z powodu bezużytecznego zakupu i niewykorzystania materiałów i komponentów”, przy czym kwota tego odszkodowania wynegocjowana w ramach ugody nie pokrywała w pełni kosztów, jakie poniosła Spółka na nabycie tych materiałów i komponentów. W zamian za odszkodowanie Spółka zrzekła się jakichkolwiek roszczeń wobec kontrahenta w związku z przedmiotową umową ramową.

W roku 2013 Spółka zamierza wystawić fakturę korygującą, która skoryguje do zera kwoty wykazane w fakturze z dnia 22 czerwca 2009 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy w związku z niedokonaniem sprzedaży komponentów i materiałów na rzecz kontrahenta, Spółka powinna dokonać korekty rozpoznanego z tego tytułu w 2009 r. przychodu należnego poprzez korektę rocznego rozliczenia podatku dochodowego od osób prawnych za 2009 r. czy też korekta taka powinna zostać dokonana w rozliczeniu za rok, w którym wystawiona zostanie faktura korygująca...
2. Czy Spółka, w związku z zamiarem wystawienia faktury korygującej do faktury z dnia 22 czerwca 2009 r., powinna skorygować po jej wystawieniu rozliczenie podatku od towarów i usług za czerwiec 2009 r., czy też powinna dokonać takiej korekty w rozliczeniu za okres, w którym wystawi fakturę korygującą...
3. Czy odszkodowanie otrzymane przez Spółkę stanowi przychód w rozumieniu updop w momencie jego faktycznego otrzymania (uzyskania zapłaty)...
4. Czy odszkodowanie otrzymane przez Spółkę należy uznać za odszkodowanie niepodlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...
   
   

Przedmiotem interpretacji jest rozstrzygnięcie dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych w przedstawionym przez Spółkę, tj. w zakresie pytań 1 i 3. W zakresie podatku od towarów i usług tj. w zakresie pytań oznaczonych nr 2 i 4 sprawa zostanie rozpatrzona odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

W opinii Spółki, w związku z niedokonaniem sprzedaży komponentów i materiałów na rzecz kontrahenta, jest ona uprawniona do skorygowania rozpoznanego w 2009 r. przychodu należnego poprzez dokonanie korekty rocznego rozliczenia podatku dochodowego od osób prawnych za rok 2009.

Jak wynika z art. 12 ust. 3 updop, za przychody związane z działalnością gospodarczą osiągnięte w roku podatkowym uważa się przychody należne, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Na podstawie art. 12 ust. 3a za datę powstania przychodów związanych z działalnością gospodarczą uważa się zasadniczo dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, jednakże nie później niż dzień:

• wystawienia faktury albo

• uregulowania należności.
  
  

W związku z faktem, iż Spółka wystawiła w dniu 22 czerwca 2009 r. fakturę VAT, dokonała ona również zaliczenia do przychodów podatkowych wskazanej w tej fakturze należności od kontrahenta i ujęła ją w rozliczeniu podatku dochodowego od osób prawnych za rok 2009. Ponieważ nie doszło do sprzedaży przedmiotowych komponentów i materiałów, wskazana w fakturze kwota netto nie powinna stanowić dla Spółki przychodu podatkowego. W takiej sytuacji konieczne jest więc dokonanie korekty zeznania.

Stosownie zatem do art. 8l § 2 Ordynacji podatkowej, Spółka jest uprawniona do skorygowania uprzednio złożonego zeznania przez złożenie jego korekty wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyny jej dokonania oraz do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty w trybie art. 75 § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa.

Zdaniem Spółki korekta powinna nastąpić poprzez złożenie zeznania korygującego za rok 2009, jako że kwota wykazana w pierwotnie złożonym zeznaniu za rok 2009 od początku była wykazana nieprawidłowo, skoro przychód nie wystąpił. Stanowisko Spółki w tym zakresie zgodne jest ze stanowiskiem sądów administracyjnych, m. in. z wydanym w ostatnich dniach wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego sygn. III SA/Wa 2715/12, zgodnie z którym moment ujęcia faktur korygujących przychody dla celów CIT jest uzależniony od przyczyny dokonania korekty, tj. jeśli przyczyna korekty istniała w momencie dokonania sprzedaży, korekta przychodu powinna zostać rozpoznana w okresie, w którym ujęto korygowany przychód.

Ad. 3

W opinii Spółki otrzymane przez nią odszkodowanie stanowi przychód w rozumieniu updop w momencie faktycznego otrzymania tej kwoty (na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 updop).

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 30 maja 2006 r. (sygn. II FSK 699/05, ONSA WSA 2007, nr 4, poz. 89) stwierdził, że za zdarzenia gospodarcze związane z prowadzeniem działalności nie można uznać tych zdarzeń, które występują bez aktywności danego przedsiębiorcy, będąc swego rodzaju efektem ubocznym wykonywanych przez niego czynności. Uzyskanie odszkodowania nie stanowi normalnego następstwa prowadzonej działalności gospodarczej a tym samym przychody z tego tytułu, mimo że występują w kontekście działalności gospodarczej powinny być uznawane za przychody w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tzn. na zasadzie kasowej, a nie na zasadzie art. 12 ust. 3c tej ustawy. Podobne stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 30 marca 2004 r., FSK 93/04 ONSA WSA 2004 nr 1, poz. 2. Spółka podziela powyższe stanowisko.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się w zakresie:

• momentu ujęcia faktur korygujących wartość przychodów – za nieprawidłowe,

• momentu powstania przychodu z tytułu zawartej ugody - za prawidłowe.
  
  

Ad. 1

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r., nr 74, poz. 397 ze zm., dalej: updop), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności: otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Stosownie do art. 12 ust. 3 updop, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Przychodem należnym jest zatem przychód, który w następstwie działalności gospodarczej stał się należnością (wierzytelnością) ustaloną pomiędzy stronami.

Wykładnia powołanego powyżej przepisu art. 12 ust. 3 cyt. ustawy prowadzi do wniosku, iż objęte hipotezą tego przepisu przychody muszą być następstwem prowadzonej działalności gospodarczej. Zatem, między przychodem a wymienionymi rodzajami działalności gospodarczej musi istnieć związek, skutkujący powstaniem przychodu. Omawiany przepis stanowi, że przychodami uznanymi za przychody z działalności gospodarczej są nie tylko przychody otrzymane, ale także należne, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane. Przychodami należnymi są przychody, które w następstwie działalności gospodarczej stały się należnością (wierzytelnością), chociaż faktycznie jeszcze ich nie uzyskano.

Zasady rozpoznawania momentu uzyskania przychodów określonych w art. 12 ust. 3 updop, uregulowane są w art. 12 ust. 3a-3e. Zgodnie natomiast z art. 12 ust. 3a ww. ustawy, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3e, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.
   
   

Jak stanowi art. 12 ust. 3c ww. ustawy, jeżeli strony ustalą, iż usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku.

Natomiast art. 12 ust. 3e stanowi, że w przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3, do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c i 3d, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

Jednocześnie zauważyć należy, iż powołane powyżej przepisy art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy interpretować łącznie z art. 9 ust. 1 tej ustawy, na mocy którego podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a - 16m. Zasady prowadzenia tej ewidencji określa ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2013 r. poz. 330 ze zm.).

Prowadzenie ww. ewidencji służy nie tylko wypełnieniu obowiązku składania urzędom skarbowym zeznania o wysokości dochodu (straty) osiągniętego w roku podatkowym i wpłaty podatku należnego (art. 27 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), ale również realizacji obowiązku wpłacania zaliczek na podatek dochodowy, tj. zaliczek miesięcznych w wysokości różnicy pomiędzy podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku podatkowego a sumą zaliczek należnych za poprzednie miesiące albo zaliczek kwartalnych w wysokości różnicy pomiędzy podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku podatkowego a sumą zaliczek należnych za poprzednie kwartały (art. 25 tej ustawy).

Mając na względzie powyższe przepisy oraz definicję roku podatkowego, zawartą w art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy stwierdzić, że ustawa ta przewiduje następujące okresy sprawozdawcze:

1. miesiąc – dla potrzeb ustalania miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy,
2. kwartał – dla potrzeb ustalania kwartalnych zaliczek na podatek dochodowy,
3. rok podatkowy – dla potrzeb ustalania podatku należnego za rok podatkowy.
   
   

Co do zasady, skutki podatkowe określonych zdarzeń są zatem najpierw uwzględniane przy ustalaniu zaliczek na podatek za poszczególne okresy sprawozdawcze, a następnie – dla celów ustalenia podatku należnego za rok podatkowy obejmujący te miesięczne albo kwartalne okresy.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie określają zasad dokonywania korekt przychodów. Brak jest również uregulowań kwestii dotyczących momentu zmniejszania lub zwiększania przychodów, tj. czy przychód pomniejsza się lub powiększa w dacie korekty, czy też w dacie powstania przychodu należnego.

Wobec powyższego, należy posłużyć się literalną wykładnią wyżej powołanych przepisów, która prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są należne podatnikowi, czyli są wymagalne, niewątpliwe i bezwarunkowe. Dla ustalenia przychodu istotnym zagadnieniem jest określenie daty uzyskania przychodu, z którą ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych łączy moment powstania obowiązku podatkowego. Pierwszeństwo w kształtowaniu daty powstania przychodu należnego ma dzień dokonania czynności – wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego wykonania usługi lub jej częściowego wykonania. Późniejsze wystawienie faktury VAT korygującej nie powoduje zmiany daty powstania tego przychodu. Faktura korygująca powinna mieć wpływ na przychody należne, określone w fakturze podstawowej, bowiem dotyczy uprzednio wykazanych przychodów, a nie jakichkolwiek innych przychodów.

Podkreślić należy, iż faktura korygująca nie dokumentuje odrębnego, niezależnego zdarzenia gospodarczego, lecz odnosi się ściśle do stanu zaistniałego w przeszłości. Przyczyny jej wystawienia mogą być zróżnicowane. Niezależnie jednak od przyczyny korekty wskazać należy, że punktem odniesienia dla faktury korygującej jest zawsze faktura pierwotna. Faktura korygująca nie generuje bowiem nowego (innego) momentu powstania przychodu lecz modyfikuje jedynie „pierwotną” wysokość przychodu.

Z treści wniosku wynika, że Spółka zawarła z kontrahentem zagranicznym umowę ramową, na podstawie której kontrahent miał zamawiać konkretne zlecenia produkcyjne. W związku z powyższym Spółka nabyła materiały i komponenty przeznaczone do realizacji przyszłych zleceń produkcyjnych, jakie miały być składane przez kontrahenta. Ostatecznie zlecenie produkcji nie nastąpiło. Kontrahent nie odebrał również nabytych przez Spółkę materiałów i komponentów, tj. nie opuściły one jej magazynu, mimo że umowa ramowa zobowiązywała go do pokrycia ich kosztu (odkupienia).

W związku z faktem, że przedmiotowe materiały i komponenty stanowiły rzeczy oznaczone jedynie co do gatunku, do przeniesienia ich własności na kontrahenta, zgodnie z art. 155 Kodeksu cywilnego, potrzebne było przeniesienie ich posiadania. Wobec powyższego pomiędzy Spółką a kontrahentem nie doszło zatem w ogóle do zawarcia prawnie skutecznej umowy sprzedaży przedmiotowych materiałów i komponentów.

W związku z powyżej opisaną sytuacją w dniu 22 czerwca 2009 r. Spółka wystawiła kontrahentowi fakturę VAT na zakupione, a nie wykorzystane do produkcji materiały i komponenty. Po stronie Spółki w dacie wystawienia faktury został rozpoznany przychód należny, uwzględniony w rozliczeniu podatku dochodowego od osób prawnych Spółki za rok 2009 (w ciągu roku Spółka rozliczała się poprzez uiszczanie zaliczek miesięcznych w uproszczonej formie).

Wystawiona faktura nie została zapłacona przez kontrahenta, nie została też Spółce zwrócona, dlatego też materiały i komponenty, nie zostały wysłane do kontrahenta, a Spółka wystąpiła przeciwko niemu z powództwem wniesionym do sądu arbitrażowego w Niemczech.

W dniu 09.07.2012 r. Spółka i kontrahent zawarli ugodę, w treści której potwierdzili, iż nie doszło pomiędzy nimi do sprzedaży przedmiotowych materiałów i komponentów oraz, że kontrahent nie nabył do nich żadnych praw i zrezygnował z ich odbioru. Strony postanowiły, że kontrahent wypłaci Spółce odszkodowanie za „szkody poniesione przez Spółkę z powodu bezużytecznego zakupu i niewykorzystania materiałów i komponentów”, przy czym kwota tego odszkodowania wynegocjowana w ramach ugody nie pokrywała w pełni kosztów, jakie poniosła Spółka na ich nabycie. W zamian za odszkodowanie Spółka zrzekła się jakichkolwiek roszczeń wobec kontrahenta w związku z zawarciem przedmiotowej umowy ramowej.

W roku 2013 Spółka zamierza wystawić fakturę korygującą, która skoryguje do zera kwoty wykazane w fakturze z dnia 22 czerwca 2009 r.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi moment ujęcia faktur korygujących wartość przychodu.

Mając na względzie powyższe uregulowania prawne oraz przedstawiony stan faktyczny i zdarzenie przyszłe należy podkreślić, iż jak wskazano powyżej, faktura korygująca nie dokumentuje odrębnego, niezależnego zdarzenia gospodarczego, lecz odnosi się ściśle do stanu zaistniałego w przeszłości. Ponadto faktury korygujące służą rzetelnemu obliczeniu (doprecyzowaniu) prawidłowej wysokości przychodu należnego, już osiągniętego za dany okres rozliczeniowy, a nie przychodu, który dopiero zostanie osiągnięty. Jeśli więc faktura korygująca dotyczy przychodu ze sprzedaży towaru w roku podatkowym wcześniejszym niż data wystawienia faktury korygującej to faktura ta powinna być uwzględniona w okresie rozliczeniowym, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu dokonania sprzedaży poprzez złożenie odpowiedniej korekty zeznania podatkowego. Faktura korygująca wskazuje bowiem właściwy, (obniżony) przychód ze sprzedaży.

Zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), obowiązkiem podatkowym jest wynikająca z ustaw podatkowych nieskonkretyzowana powinność przymusowego świadczenia pieniężnego w związku z zaistnieniem zdarzenia określonego w tych ustawach. Natomiast, jak stanowi art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, obowiązek podatkowy powstaje, kiedy przychody z działalności gospodarczej są należne, choćby nie zostały jeszcze faktycznie uzyskane, przy czym ustawodawca w ust. 3a - 3e określił datę powstania tego obowiązku poprzez określenie daty powstania przychodu.

Obowiązek podatkowy jest kategorią prawną i faktycznie zobiektywizowaną, co oznacza, że powstaje w warunkach przez prawo określonych niejako automatycznie, tj. niezależnie od woli i zamiaru podmiotów temu obowiązkowi podlegających. Na powstanie obowiązku podatkowego nie ma wpływu zawinione lub niezawinione działanie podatnika. Podkreślić należy, iż wystawienie faktury jest jedynie następstwem powstania obowiązku podatkowego.

W związku z powyższym korekta przychodu wynikająca z faktury korygującej, powinna być odnoszona do uprzednio wykazanego przychodu należnego, ponieważ późniejsze wystawienie faktury korygującej nie powoduje zmiany daty powstania tego przychodu (daty dokonania transakcji). Niezależnie od przyczyny korekty, będzie ona odnosić się w każdej sytuacji do przychodu pierwotnego. Moment ujęcia faktur korygujących przychody zależny jest od daty powstania danego przychodu, a nie od przyczyny dokonywanej korekty.

Zatem, w przedmiotowej sprawie, koniecznym stanie się skorygowanie przychodów w poszczególnych okresach rozliczeniowych (miesiącach lub kwartałach) stosownie do sposobu dokonywania przez Spółkę rozliczeń podatku dochodowego od osób prawnych, a także ujęcie korekty przychodów w rozliczeniu rocznym.

Zgodnie z art. 81 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty (§ 2).

Jednocześnie wskazać należy, iż niniejsza interpretacja nie rozstrzyga o obowiązku wystawienia faktur korygujących, który to obowiązek regulują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 212, poz. 360 ze zm.), lecz odnosi się jedynie do określenia momentu korekty przychodów w związku z wystawieniem faktur korygujących.

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny/zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, iż faktury korygujące przychód Wnioskodawca powinien w każdym przypadku odnosić do faktur pierwotnych dokumentujących dokonaną sprzedaż niezależnie od tego, czy faktura korygująca została wystawiona w tym samym roku co faktura sprzedaży czy też w roku po nim następującym oraz niezależnie od podstawy będącej przyczyną wystawienia ww. korekty. Zatem należy skorygować pierwotny przychód w poszczególnych okresach rozliczeniowych (miesiącach lub kwartałach) stosownie do sposobu dokonywania przez Spółkę rozliczeń podatku dochodowego od osób prawnych, a także ujęcie korekty przychodów w rozliczeniu rocznym, niezależnie od tego czy przyczyna korekty istniała już w momencie sprzedaży czyli wystawienia pierwotnej faktury czy też przyczyna korekty powstała po wystawieniu faktury pierwotnej i była niemożliwa do przewidzenia w chwili wystawiania faktury pierwotnej.

Stanowisko Spółki w powyższym zakresie należy uznać za nieprawidłowe.

Ad. 2

Odnosząc się z kolei do drugiego zagadnienia dotyczącego określenia momentu powstania przychodu z tytułu zawartej ugody, jak wynika z przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, w dniu 09.07.2012 r. Spółka i kontrahent zawarli ugodę, w treści której Strony postanowiły, że kontrahent wypłaci Spółce odszkodowanie za „szkody poniesione przez Spółkę z powodu bezużytecznego zakupu i niewykorzystania materiałów i komponentów”. W zamian za odszkodowanie Spółka zrzekła się jakichkolwiek roszczeń wobec kontrahenta w związku z przedmiotową umową ramową.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawierają definicji „przychodu”, jednak z analizy przytoczonych do pytania pierwszego przepisów wynika, że przychodem dla celów podatkowych są wszelkiego rodzaju przysporzenia majątkowe, w wyniku których dochodzi do zwiększenia aktywów podatnika, o charakterze trwałym, których rzeczywiste otrzymanie (a w niektórych przypadkach już sam fakt, że są należne) powoduje obowiązek zapłaty podatku dochodowego. W doktrynie podnosi się, że przychodami należnymi, które to określenie nie zostało zdefiniowane w ustawie, są przychody, które w następstwie działalności gospodarczej stały się należnością (wierzytelnością), która została ustalona między stronami.

Posługując się wykładnią literalną powyższych przepisów stwierdzić należy, iż do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są należne podatnikowi, czyli są wymagalne, niewątpliwe i bezwarunkowe. Przychodami należnymi są przychody wymagalne w rozumieniu prawa cywilnego, to jest możliwe do prawnie skutecznego ich dochodzenia. Dniem powstania przychodów związanych z działalnością gospodarczą będzie dzień postawienia przychodów do dyspozycji podatnika w sposób umożliwiający ich wykorzystanie.

Z przedmiotowego wniosku wynika, że Spółka zawarła ugodę w następstwie niewywiązania się kontrahenta Spółki z postanowień zawartej wcześniej umowy. Zawarcie ugody a następnie wypłata odszkodowania ma zatem związek z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 12 ust. 3 updop.

Zgodnie z art. 12 ust. 3e updop, w przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3, do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c i 3d, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty. W przedmiotowej sprawie nie będzie miał zastosowania art. 12 ust. 3a, 3c i 3d. Zatem otrzymane odszkodowanie winno być rozpoznane metodą kasową.

Przychód podatkowy z tytułu otrzymania odszkodowania wynikającego z zawartej ugody winien być zatem rozpoznany w dniu jego otrzymania. W niniejszej sprawie będzie to dzień faktycznego otrzymania kwoty odszkodowania.

Stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Należy zauważyć, iż powołane przez Wnioskodawcę orzeczenia sądowe wydane zostały w indywidualnych sprawach w odzwierciedleniu do konkretnych stanów faktycznych/zdarzeń przyszłych i nie mają charakteru wiążącej wykładni prawa podatkowego. Powołane orzeczenie nie są źródłem prawa i nie mogą stanowić podstawy prawnej działań organów administracji. Organy administracji są związane oceną prawną i wskazaniami co do dalszego postępowania wyrażonymi w orzeczeniu sądu administracyjnego, jednakże to związanie istnieje tylko w ramach tej sprawy, która była rozpoznawana przez sąd administracyjny – zgodnie z art. 153 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Organ wydający interpretację indywidualną jest nią związany tylko w skonkretyzowanej, indywidualnej sprawie, co oznacza, że jego poglądy mogą ewoluować np. pod wpływem orzecznictwa sądowego. Zmiana stanowiska w konkretnych sprawach została przewidziana przez ustawodawcę, co znalazło wyraz w treści art. 14e ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.), a skorzystanie z tej instytucji służy w istocie realizacji zasady jednolitości interpretacji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.