INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa(t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 22 sierpnia 2013 r. (data wpływu 27 sierpnia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup usług gastronomicznych, zakup żywności i napojów, noclegów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 sierpnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych między innymi w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup usług gastronomicznych, zakup żywności i napojów, noclegów.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji systemów zasilania gazem pojazdów samochodowych (samochodowe instalacje gazowe LPG/CNG) oraz ich sprzedaży w kraju i za granicą.

W ramach prowadzonej działalności wnioskodawca okazjonalnie organizuje spotkania z krajowymi oraz zagranicznymi klientami (odbiorcami towarów jak również dostawcami komponentów), które odbywają się w siedzibie Spółki lub poza nią, tj. w lokalu gastronomicznym lub restauracji. W czasie tych spotkań omawiane są różnego rodzaju kwestie biznesowe. Wnioskodawca w trakcie takich spotkań ustala m.in. warunki sprzedaży towarów, negocjuje ceny sprzedaży/zakupu, przedstawia aktualną ofertę handlową, negocjuje postanowienia umów zawieranych z kontrahentami itp. Niekiedy elementem takich spotkań są szkolenia dotyczące produktów wnioskodawcy, czy też zasad ich prawidłowego montażu. W zależności od długości trwania takiego szkolenia lub negocjacji wnioskodawca, jeśli jest to uzasadnione zapewnia także nocleg o przeciętnym standardzie.

Do dobrych obyczajów handlowych i praktyk gospodarczych należy podjęcie zaproszonego klienta (klientów) obiadem lub innym posiłkiem na koszt zapraszającego, czyli Wnioskodawcy. Catering zamówiony do siedziby Spółki, czy zjedzenie posiłku w restauracji (lub innym lokalu gastronomicznym) nie mają charakteru wytwornego (niezależnie czy jest to, w zależności od pory, lunch, obiad czy kolacja) ani specjalnie zorganizowanej imprezy. Ich celem jest omówienie spraw biznesowych, gdy ich uczestnicy zgłodnieją, a nie chęć okazania przepychu czy wytworności itp. Posiłki zamawiane są z obowiązującego menu. Wydatki na obiad (inny posiłek) z kontrahentem są dokumentowane wystawianymi na Spółkę fakturami VAT, a gdy dany lokal nie ma statusu podatnika VAT - rachunkami. Jeśli spotkania odbywają się w siedzibie Wnioskodawcy, Spółka w czasie tych spotkań zapewnia kontrahentom herbatę, kawę, napoje, cukier, śmietankę do kawy, drobne słodycze, czasami kanapki (drobny poczęstunek), a jeśli spotkanie się przedłuża także posiłki.

Wnioskodawca wydatki takie traktował do tej pory jako koszty reprezentacji i nie zaliczał ich do kosztów uzyskania przychodów. W ocenie wnioskodawcy postępowanie to jest nieprawidłowe i wnioskodawca chce wydatki na usługi gastronomiczne, zakup żywności i napojowi nie będą wychodziły poza ustalone normy i zwyczaje, tj. nie będą miały cech wystawności czy wytworności, zaliczać do kosztów uzyskania przychodu. Wydatki takie nie stanowią wydatków na reprezentację, tj. ponoszonych w związku z tworzeniem ponadstandardowego, wytwornego czy wystawnego wizerunku lub pozycji firmy wobec innych podmiotów, z którymi współpracuje.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wydatki ponoszone przez Spółkę w związku z organizacją spotkań z kontrahentami na usługi gastronomiczne, zakup żywności i napojów, noclegi, nie wychodzące poza ustalone normy i zwyczaje tj. nie posiadające cech wystawności czy wytworności stanowią koszty uzyskania przychodu, o których mowa w art. 15 ust. 1 pdop...

Stanowisko Wnioskodawcy.

W ocenie Spółki, wydatki związane z organizacją spotkań z kontrahentami można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 pdop kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. W art. 16 ust. 1 pkt 28 pdop z kosztów uzyskania przychodów ustawodawca wyłączył wydatki poniesione na reprezentację, w szczególności na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia reprezentacji. Nie czyni tego również żadna inna ustawa podatkowa. W związku z tym należy sięgnąć do definicji słownikowej pojęcia reprezentacji, aby ustalić, jakie znaczenie ma ono w języku powszechnym. Reprezentacja, zgodnie z definicją słownikową ("Słownik języka polskiego" pod red. M. Szymczaka, Wydawnictwo PWN, Warszawa 1992), oznacza okazałość, wystawność, wytworność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną. Podobnie w Komentarzu do ustawy pdof znaczenie terminu "reprezentacja", jest rozumiana jako "okazałość", "wystawność" (Podatek dochodowy od osób fizycznych - Komentarzu pod redakcją J. Marciniuka, Warszawa 2011, s. 540).

Wnioskodawca uważa, że ponoszone przez niego wydatki nie mają charakteru reprezentacyjnego. Zaproponowanie kontrahentom kawy lub herbaty, poczęstowanie drobnymi słodyczami, zaproszenie na obiad, czy też zapewnienie noclegu gdy tego wymagają dane okoliczności, nie jest działaniem o charakterze nadzwyczajnym. Jest to praktyka powszechnie spotykana i stosowana, a w niektórych kulturach wręcz wymagana. Organizacja spotkań biznesowych z kontrahentami w opinii Wnioskodawcy nie wiąże się z chęcią zaimponowania kontrahentowi okazałością czy wystawnością, czy też pokazaniem im wyższości lub dominacji. Ponieważ w trakcie spotkań omawiane są sprawy biznesowe związane z działalnością Spółki, Wnioskodawca uważa, że wydatki na organizację tego rodzaju spotkań stanowią koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 pdop.

Stanowisko wnioskodawcy odnajduje także poparcie w interpretacji organów podatkowych wydanych w innych lecz podobnych sprawach, np:

• Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 30 października 2008 r. (sygn. IPPB3/423-1220/08-2/MW), zgodnie z którą: "wydatki z tytułu zakupu kawy, herbaty, soków, wody mineralnej, słodyczy oraz usługi z firmy cateringowej, jeśli nie noszą znamion reprezentacji, są zwyczajowo przyjęte i nie mają charakteru okazałości mogą stanowić zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 w/w ustawy koszty uzyskania przychodów";
• Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 6 stycznia 2009 r. (sygn. ILPB3/423-666/08-2/KS), zgodnie z którą: "(...) wydatki ponoszone na zakup produktów spożywczych typu kawa, herbata, napoje, cukier w celu poczęstowania klientów oraz potencjalnych klientów, stanowią zwyczajowy poczęstunek klientów i należą do powszechnie obowiązujących kanonów kultury. Przedmiotowe wydatki stanowią koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pod warunkiem, że wydatki te nie posiadają charakteru okazałości";
• Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 23 października 2008 r. (sygn. IPPB3/423-1062/08-2/MW), stosownie do której wydatki ponoszone przez Spółkę na poczęstunek w trakcie spotkań z kontrahentami, taki jak kawa, herbata, soki, woda mineralna, ciastka, obiad oraz wydatki na poczęstunek w trakcie spotkań biznesowych organizowanych w siedzibie Spółki, tj. kawa, herbata, woda mineralna, soki, ciastka, stanowiący zwyczajowy poczęstunek kontrahentów i należący do powszechnie obowiązujących kanonów kultury" mogą zostać uznane za koszt uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pod warunkiem, że przedmiotowe wydatki nie będą posiadały charakteru okazałości";
• Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 13 sierpnia 2008 r. (sygn. IBPB3/423-405/08/PC), zgodnie z którą "wydatki na zakup artykułów spożywczych dla osób nie będących organami Spółki np. kontrahentów, przeznaczonych na poczęstunek na spotkaniach, jeśli są na zwyczajowo przyjętym poziomie mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.";

a ponadto orzecznictwo sądów administracyjnych:

• wyrok WSA w Warszawie z dnia 12 czerwca 2008 r., sygn. III SA/Wa 157/08 (LEX nr 392659), w którym Sąd ten stwierdził, że "wymienienie jako przykładowych wydatków na usługi gastronomiczne, zakupu żywności i napojów, w tym alkoholowych, nie oznacza, iż wydatki te nigdy nie będą kosztami. Stwierdzić należy, że nie są one kosztami jedynie wówczas, gdy mają charakter reprezentacyjny".
• podobnie WSA w Krakowie w wyroku z dnia 18 maja 2010 r., sygn. akt I SA/Kr 620/10;
• a także WSA w Warszawie w wyroku z dnia 30 listopada 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 837/10,
• ponadto NSA w wyroku (7 sędziów) z dnia 17 czerwca 2013 r., sygn. II FSK 702/11, uznał, iż arbitralne wykluczanie konkretnych kosztów z kosztów uzyskania przychodów - np. biorąc pod uwagę miejsce świadczenia usług - jest podejściem nieprawidłowym. W ocenie NSA, wydatki ponoszone na posiłki z kontrahentami na spotkaniach odbywających się w celach biznesowych mają związek z potencjalnymi, przyszłymi przychodami z realizacji zawartych w wyniku tych spotkań kontraktów. Tym samym, koszt takich posiłków stanowić będzie koszt uzyskania przychodu.

W ocenie wnioskodawcy jego stanowisko jest zgodne z wyżej przywołanym stanowiskiem organów podatkowych oraz orzecznictwem sądów i w jego ocenie przedmiotowe wydatki mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, ze zm. – dalej: „ustawa”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Przepis sformułowany przez ustawodawcę ma charakter ogólny (tzw. klauzula generalna).

Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które spełniają kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1, tj.:

• zostały poniesione przez podatnika,
• ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów (tzw. przesłanka celowości kosztów),
• nie zostały wymienione w zamkniętym katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy.

Pierwsza z wymienionych przesłanek odnosi się do możliwości przypisania faktu poniesienia kosztu do osoby podatnika. Kosztem uzyskania przychodu mogą być wyłącznie koszty obciążające samego podatnika – wartość ciężarów, jakie ponosi podatnik w toku prowadzenia działalności (funkcjonowania). Poniesienie kosztu jest – co do zasady – związane z faktycznym i definitywnym przesunięciem określonej wartości z majątku podatnika do majątku innego podmiotu.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.

Katalog wydatków wyłączonych z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy ma charakter zamknięty. Wśród wydatków nieuważanych za koszty uzyskania przychodów ustawodawca wymienił m.in. – w pkt 28 tego przepisu – koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje przy tym terminu „reprezentacja”, ani też nie odsyła w celu jego wyjaśnienia do innych przepisów prawa. Poszukując znaczenia tego pojęcia, należy zatem w pierwszej kolejności odnieść się do języka powszechnego, w którym „reprezentacja” oznacza:

• „grupę osób, instytucję występującą w czyimś imieniu, reprezentującą czyjeś interesy, przedstawicielstwo”;
• „reprezentowanie kogoś lub czegoś”;
• „okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycja społeczną” .
  
  (por. Uniwersalny Słownik Języka Polskie pod red. St. Dubisza, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2007; http://sjp.pwn.pl; Słownik języka polskiego. Tom III., pod red. M. Szymczaka, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1981 r.). Pomocną może być również etymologia tego słowa - „repraesentatio” (łac.) oznacza „wizerunek”.

Należy przy tym podkreślić, że definicje słownikowe nie mogą być wprost i niejako automatycznie przenoszone na grunt prawa podatkowego. W procesie wykładni należy bowiem rozważyć, czy przyjęcie potocznego znaczenia danego pojęcia nie prowadzi do wniosków nie odzwierciedlających celów analizowanej regulacji prawnej.

Zgodnie z podejściem funkcjonalnym, przez reprezentację należy rozumieć działania polegające na kontaktach oficjalnych i handlowych z innymi podmiotami gospodarczymi, w szczególności z przyjmowaniem i utrzymywaniem delegacji lub kontrahentów, uczestnictwem w przyjęciach związanych z pobytem tych podmiotów (zob. B. Brzeziński, M. Kalinowski, Podatek dochodowy od osób prawnych, Komentarz; Warszawa 1997; powoływany w S. Babiarz, Podatek dochodowy od osób prawnych, Komentarz 2009, Wrocław 2009).

Mając na względzie językowe znaczenia tego pojęcia, sposób stosowania go przez ustawodawcę, a także poglądy prezentowane w nauce i praktyce prawa, należy uznać, że w zakresie języka prawnego i prawniczego „reprezentacja” oznacza „przedstawicielstwo, reprezentowanie czyichś interesów, występowanie w czyimś imieniu”. „Reprezentacją”, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy jest zatem „przedstawicielstwo podatnika, działanie w jego imieniu, w jego interesie, na jego rzecz”.

Problemowego pojęcia nie należy przy tym utożsamiać z „wystawnością, wytwornością, czy okazałością” (pomimo, że element taki pojawia się w jednym ze znaczeń analizowanego pojęcia w języku powszechnym). Norma art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy nie odnosi się do kwestii „wystawności, okazałości” bądź też „zwyczajności” w sposobie realizowania działań przedstawicielskich skierowanych do podmiotów zewnętrznych. Rozróżnienie wydatków związanych z reprezentacją na: przeciętne, typowe – wyłączone z zakresu zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 28 i wystawne, okazałe – objęte zakresem zastosowania tego przepisu, nie znajduje tym samym uzasadnienia normatywnego. W szczególności, należy zauważyć, że przyjęcie takiego stanowiska prowadziłoby do uzależnienia stosowania omawianego przepisu od przesłanki mającej nieobiektywny, „nieostry”, ocenny charakter. W istocie o zakresie zastosowania tego przepisu decydowaliby sami podatnicy, ustalając poziom wydatków na rzecz kontrahentów, które będą uważać za zwyczajowe, standardowe w danym środowisku biznesowych – za normę obowiązującą w ramach danego rodzaju kontaktów gospodarczych.

Na gruncie omawianego przepisu nieistotne jest również, czy działania o charakterze reprezentacji są realizowane w siedzibie podmiotu, czy poza tą siedzibą. A zatem, wydatki na wszelkiego typu usługi i artykuły, wiążące się z reprezentowaniem podatnika lub prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa, nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, niezależnie od tego, w jakim miejscu są świadczone na rzecz kontrahentów.

Odnosząc powyższe do wydatków ponoszonych przez Wnioskodawcę, tj. wydatków na usługi gastronomiczne (tj. herbatę, kawę, napoje, cukier, śmietankę do kawy, drobne słodycze, czasami kanapki - drobny poczęstunek) należy wyjaśnić, iż ich ponoszenie – wbrew temu co twierdzi Spółka – służy budowaniu relacji Wnioskodawcy z kontrahentami i jednocześnie podniesieniu prestiżu Spółki, czy wywołaniu jak najlepszego wrażenia. Wydatki te odnoszą się bowiem do występowania w imieniu Spółki w ramach stosunków handlowych z kontrahentami i są ponoszone na ich rzecz w celu budowania odpowiednich relacji Spółki z tymi podmiotami gospodarczymi, a także podtrzymywania pozytywnego wizerunku firmy. Tym samym, podlegają one wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy.

Podsumowując, wydatki na zakup na usług gastronomicznych (tj. herbatę, kawę, napoje, cukier, śmietankę do kawy, drobne słodycze, czasami kanapki - drobny poczęstunek, zaproszenie na obiad, czy też zapewnienie noclegu) świadczonych w trakcie spotkań z kontrahentami, niezależnie od miejsca ich świadczenia, są kosztami reprezentacji, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy i jako takie nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów, choćby nawet przyczyniały się do zwiększenia przychodów Spółki.

Nie znajdują przy tym akceptacji argumenty Spółki, że organizowane przez Spółkę spotkania (w tym w restauracjach) nie mają charakteru specjalnie zorganizowanej imprezy czy wystawnego/wytwornego przyjęcia, że ich celem jest zawsze omówienie warunków współpracy czy rozwiązanie bieżących kwestii związanych z prowadzoną działalnością.

Bowiem dla uznania działań za reprezentacyjne, istotny jest cel tych działań, którym w przedmiotowej sprawie jest stworzenie oczekiwanego wizerunku firmy, stworzenie miłej atmosfery podczas spotkań z kontrahentami, w której partner będzie czuł, że jest traktowany z szacunkiem, właściwie ugoszczony. Niniejsze wypełnia znamiona „reprezentacji”, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy.

Dodatkowo – odnosząc się do przywołanego przez Spółkę w treści wniosku orzeczeń sądów administracyjnych – zauważyć należy, iż stanowią onę rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do niego się odnoszą, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa. W konsekwencji, nie mogą wpływać na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii.

Organy interpretacyjne natomiast – mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych – nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż – jak wskazano powyżej – nie stanowią materialnego prawa podatkowego. Niemniej jednak, dokonując przedmiotowej interpretacji przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tutejszy organ miał na względzie rozstrzygnięcia sądów administracyjnych wydane w podobnych sprawach.

Warto także zauważyć, że w obrocie prawnym funkcjonują również rozstrzygnięcia, w których zaprezentowano odrębne niż Wnioskodawca stanowisko w przedmiotowej sprawie. Przykładowo Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 25 stycznia 2012 r. sygn. akt II FSK 1445/10 stwierdził, że: „Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy dokonał błędnej wykładni art. 23 ust. 1 pkt 23 w związku z art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f., przyjmując, że wydatki na zakup żywności, napojów oraz usług gastronomicznych, podawanych i świadczonych w trakcie spotkań z kontrahentami, odbywającymi się poza siedzibą zakładu podatnika, nie są kosztami reprezentacji, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f., wskutek czego mogą stanowić koszty uzyskania przychodów – podczas gdy prawidłowa wykładnia tego przepisu przemawia za uznaniem, że wydatki takie, niezależnie od miejsca podawania zakupionych artykułów żywnościowych i napojów oraz niezależnie od miejsca świadczenia zakupionych usług gastronomicznych, są kosztami reprezentacji, rozumianej jako występowanie w imieniu i w interesie podatnika lub prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa; wydatki takie na mocy wskazanego przepisu nie są uważane za koszty uzyskania przychodów”.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach zawartej w prawomocnym wyroku z dnia 15 kwietnia 2010 r. sygn. akt I SA/Ke 202/10: „prawidłowo organ uznał, że nawet jeśli posiłki w restauracjach, tak jak wskazuje to Spółka, nie będą miały charakteru wystawności czy okazałości, to i tak wydatki z nimi związane poniesione będą na reprezentację. Reprezentacją jest bowiem kreowanie pozytywnego wizerunku firmy, stwarzanie jej dobrego obrazu. Reprezentacją są wszelkie działania, u podłoża których leży ułatwianie nawiązywania i podtrzymywania kontaktów handlowych, także poprzez budowanie osobistych relacji i których zasadniczym celem jest kształtowanie wizerunku przedsiębiorcy jako godnego zaufania partnera biznesowego”.

Reasumując stanowisko Spółki wyrażone we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego należy uznać za nieprawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15–950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z dnia 13 marca 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.