Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP4/443-377/13-2/ISN
z 17 października 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia – brak daty sporządzenia (data wpływu 12 sierpnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 sierpnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

„A” Sp. z o.o. (dalej: Spółka) będąca zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT (oraz VAT UE) w Polsce, prowadzi w kraju opodatkowaną VAT działalność gospodarczą w zakresie produkcji i sprzedaży sprzętu radiowo-telewizyjnego.

W ramach prowadzonej działalności Spółka m.in. sprzedaje swoje produkty oraz towary (dalej: towary) do kontrahentów w krajach Unii Europejskiej, będących zarejestrowanymi podatnikami VAT w odpowiednich krajach UE. Wywóz towarów z terytorium Polski na terytorium innych krajów UE realizowany jest zazwyczaj przez zewnętrzną firmę przewozową (dalej: Przewoźnik) działającą na zlecenie Spółki. Transakcje te, w świetle regulacji art. 13 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. (t. j. Dz. U. Nr 177, poz. 1054 ze zm. – dalej ustawa o VAT), spełniają warunki do uznania ich za wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów w Polsce (dalej: WDT). Spółka dokumentuje realizowane WDT fakturą sprzedaży, która jednocześnie zawiera specyfikację dokonanej dostawy wskazując, obok obligatoryjnych danych na fakturze, również opisy i kody towarów, ich ilości, cenę oraz indywidualny numer zlecenia sprzedaży dotyczący każdej poszczególnej faktury (dalej: Nr zlecenia).

W związku z tym że transport towarów jest dokonywany przez Przewoźnika, Spółka zobowiązana jest pozyskać od niego dokumentację potwierdzającą wywóz towarów poza terytorium kraju i dostarczenie ich do nabywców na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju – dla możliwości zastosowania stawki VAT 0%.

Spółka otrzymuje od Przewoźnika następujące dokumenty:

1. fakturę dokumentującą wykonane przez Przewoźnika usługi transportu towarów z Polski do innego niż Polska kraju UE;
2. specyfikację wykonanych usług – zawierającą informacje o zrealizowanych wysyłkach towarów Spółki;
3. potwierdzenie dostawy (dalej: Potwierdzenie) – przesyłane Spółce przez Przewoźnika każdorazowo wraz z wystawioną przez niego fakturą za wykonane usługi transportu i specyfikacją do niej. Jest to standardowy dokument wystawiany przez Przewoźnika, zawierający następujące informacje:
   1. oświadczenie Przewoźnika o dostarczeniu towarów do miejsca ich przeznaczenia w kraju UE innym niż Polska;
   2. adres miejsca odbioru towarów w Polsce oraz adres do którego dostarczono towary w innym niż Polska kraju UE (wraz z nazwą kontrahenta/odbiorcy towarów);
   3. datę dostarczenia przez Przewoźnika towarów do odbiorcy;
   4. numer przesyłki nadany przez Przewoźnika, jak również
   5. numer referencyjny (dalej: Nr referencyjny) nadany przez Przewoźnika oraz
   6. Nr zlecenia wskazany uprzednio przez Spółkę na fakturze sprzedaży towarów, których dotyczy dana wysyłka;
   7. ilość i wagę dostarczonych towarów.
   
   

Powyższy dokument jednoznacznie potwierdza, że w efekcie usługi transportu towarów wykonanej przez Przewoźnika na zlecenie Spółki, towary w nim wskazane (transportowane z Polski w ramach dostawy na rzecz kontrahenta będącego zarejestrowanym podatnikiem VAT w innym kraju UE) zostały dostarczone do uzgodnionego miejsca przeznaczenia w innym niż Polska kraju UE. Jak wspomniano powyżej, Potwierdzenie jest sporządzane przez Przewoźnika. Z uwagi na fakt, że Potwierdzenie jest zazwyczaj dołączane do odpowiedniej faktury VAT wystawianej przez Przewoźnika z tytułu wykonanych usług transportu wraz ze specyfikacją wykonanych usług (wskazującą m.in. Nr przesyłki oraz Nr referencyjny), samo Potwierdzenie nie zawiera już dodatkowego podpisu czy też pieczęci Przewoźnika, wskazuje jedynie imię i nazwisko osoby (pracownika Przewoźnika) wystawiającej ten dokument.

Tym samym Spółka odnośnie każdej dokonanej dostawy towarów w ramach WDT posiada co do zasady:

• kopię faktury sprzedaży towarów, która jednocześnie zawiera specyfikację sztuk ładunku w ramach dokonanej dostawy, jak również m.in. Nr zlecenia sprzedaży;
• Potwierdzenie wystawione przez Przewoźnika.
  
  

Dodatkowo Spółka sporządza systematycznie (zazwyczaj każdego dnia kiedy realizowana jest wysyłka towarów) zestawienia dokonanych dostaw (dokument wewnętrzny Spółki) na potrzeby weryfikacji danych o realizowanych wysyłkach, w szczególności dla potrzeb przyporządkowania odpowiednich dostaw (udokumentowanych fakturami wystawionymi przez Spółkę) do poszczególnych wysyłek towarów (dalej: Zestawienie). Zestawienie zawiera m.in.:

• Nr referencyjny danej wysyłki/transportu nadany przez Przewoźnika w momencie odbioru towarów ze Spółki i wskazany następnie w Potwierdzeniu oraz
• wynikający z faktury wystawionej przez Spółkę Nr zlecenia.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym w opisanej sytuacji w szczególności posiadając dla udokumentowania każdej dostawy stanowiącej po stronie Spółki WDT następujące dokumenty:

• kopię faktury sprzedaży zawierającą specyfikację dostarczonych towarów oraz
• Potwierdzenie otrzymane od Przewoźnika zawierające dane opisane powyżej

Spółka ma prawo uznać, że spełnione są warunki wskazane w art. 42 ust. 1 oraz ust. 3 ustawy o VAT, a zatem Spółka ma prawo zastosować 0% stawkę podatku VAT dla tych dostaw w oparciu o oba wskazane powyżej dokumenty, tj. bez konieczności gromadzenia innych (dodatkowych) dokumentów?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanej sytuacji posiadane przez niego każdorazowo dokumenty w postaci:

• kopii faktury sprzedaży zawierającej specyfikację dostarczonych towarów oraz
• Potwierdzenia otrzymanego od Przewoźnika, zawierającego dane opisane powyżej

stanowią wystarczającą podstawę do wykazania przez Spółkę 0% stawki podatku VAT dla omawianych dostaw i zdaniem Spółki potwierdzają one w sposób jednoznaczny, że towary będące przedmiotem analizowanych transakcji zostały dostarczone z Polski do nabywcy w innym kraju UE – co uprawnia Spółkę do zastosowania stawki 0% VAT zgodnie z warunkami wskazanymi w art. 42 ust. 1 oraz ust. 3 ustawy o VAT. W konsekwencji, w ocenie Spółki nie jest konieczne gromadzenie przez Spółkę ewentualnych innych (dodatkowych) dokumentów dla potrzeb stosowania stawki 0% VAT w przedmiotowych dostawach towarów.

Uzasadnienie

1.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0% pod warunkiem, że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.
   
   

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, są co do zasady następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),

– z zastrzeżeniem ust. 4 i 5 ustawy o VAT.

Spółka podkreśla, że ww. przepisy nie precyzują wymogów formalnych, jakie powinny spełniać dokumenty w nich wymienione. Ustawodawca nie zastrzegł w jaki sposób (tj. w jakiej dokładnie formie lub w jakim konkretnie dokumencie) należy w nich dokonać potwierdzenia faktu dostarczenia towarów do miejsca przeznaczenia poza terytorium Polski. W ocenie Spółki w świetle literalnego brzmienia przepisów, istotne jest jedynie aby zgromadzone przez podatnika dokumenty zawierały informacje, które w swojej treści potwierdzają jednoznacznie i w sposób niebudzący wątpliwości, że określone towary objęte dostawą zostały wywiezione z Polski i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa Unii Europejskiej innego niż terytorium kraju. Natomiast ani graficzny sposób prezentacji tych informacji na ww. dokumentach, ani fizyczna forma samych dokumentów nie mają de facto znaczenia i nie mogą przesądzać o prawie do zastosowana stawki 0% VAT dla transakcji, której dotyczą.

2.

Odnosząc się zatem szczegółowo do przywołanego powyżej przepisu art. 42 ust. 3 ustawy o VAT należy zauważyć, że ustawa o VAT nie zawiera definicji „dokumentu przewozowego”. Nawiązując do cytowanego powyżej art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, dokument ten powinien być zdaniem Spółki dowodem, że towar będący przedmiotem WDT został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Niewątpliwie dowodem zawarcia umowy przewozu jest w praktyce list przewozowy/CMR. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa jednak na istnienie ani na ważność samej umowy przewozu. Tym samym nieuprawnione byłoby utożsamianie pojęcia dokumentu przewozowego z art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT tylko i wyłącznie z listem przewozowym. W ocenie Spółki, za taki dokument uznać należy każdy dokument – otrzymany od przewoźnika – potwierdzający powierzenie przewoźnikowi (spedytorowi) przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją i fakturą, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki (niezależnie od formy w jakiej zostanie przygotowany) potwierdza essentialia negotii umowy przewozu (obowiązkiem dostawcy towarów jest wydanie towaru i zapłata wynagrodzenia za przewóz, natomiast podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy) nie można mu odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT (chyba, że istnieje dowód przeciwny).

Biorąc pod uwagę powyższe – zdaniem Spółki – dokumentem przewozowym o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT, może być każdy odpowiedni dokument otrzymany od przewoźnika odnoszący się specyficznie do wykonywanej przez niego usługi transportu, z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Zatem dokumentem tym może być obok tradycyjnego listu przewozowego także każdy inny dokument potwierdzający powyższe.

Odnosząc się do przedstawionego opisu sprawy – w ocenie Spółki należy więc uznać – że Potwierdzenie otrzymywane przez Spółkę od Przewoźnika wypełnia przesłanki dokumentu, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT. Dokument ten zawiera bowiem informacje o dacie dostawy oraz miejscu wysyłki i dostarczenia towarów na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Spółka jest również w stanie przyporządkować poszczególne Potwierdzenia do właściwych transakcji sprzedaży na podstawie odpowiednich numerów (Nr zlecenia, Nr referencyjny) zawartych w Potwierdzeniach i fakturach sprzedaży. Posiadając dodatkowo sporządzone na własne potrzeby Zestawienie Spółka ma każdorazowo możliwość jednoznacznego określenia kiedy i jakie towary zostały wysłane i do których odbiorców, oraz że zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia.

Takie stanowisko Spółki zgadza się ze stanowiskiem prezentowanym przez Ministra Finansów m.in. w następujących interpretacjach: z 21 czerwca 2010 r. sygn. IPPP3/443-335/10-4/KC, z 18 lutego 2010 r. sygn. IBPP3/443-889/09/BWO, z 19 stycznia 2010 r. sygn. IPPP1-443 -1187/09-2/IŻ, z 8 lipca 2009 r. sygn. ILPP2/443-500/09-2/MR, z 7 lipca 2009 r. sygn. IPPP2/443-474/09-2/BM, z 26 czerwca 2009 r. sygn. ILPP2/443-582/09-4/GZ, z 27 marca 2009 r. sygn. IPPP2/443-203/09-4/KK, z 12 lutego 2009 r. sygn. ILPP2/443-1115/08-2/MR, z 31 października 2008 r. sygn. IBPP2/443-715/08/BW, z 14 maja 2008 r. sygn. IPPP1/443 -828/08-2/AW, z 21 marca 2008 r. sygn. IBPP1/443-146/08/PK, z 21 marca 2008 r. sygn. IP PP2-443-771/07-2/PS.

Natomiast w odniesieniu do drugiego z dowodów wymaganych przepisami art. 42 ust. 3 ustawy o VAT (tj. specyfikacji sztuk ładunku), Spółka jest zdania, że posiadana przez nią kopia faktury sprzedaży zawierająca spis towarów będących przedmiotem dostawy, ze wskazaniem ich rodzajów i ilości, spełnia funkcję tego dokumentu. Skoro bowiem ustawodawca nie sprecyzował, że np. dokument ten powinien być zatytułowany w sposób wskazany w ww. przepisie, zdaniem Spółki nie ma przeszkód, aby kopia faktury sprzedaży stanowiła zarazem specyfikację poszczególnych sztuk ładunku, o ile zawiera wystarczające informacje w tym zakresie (mimo, że po nowelizacji ustawy o VAT z 2013 r. sama kopia faktury sprzedaży nie jest już dokumentem wymaganym przez art. 42 ust. 3 ustawy o VAT do zapewnienia stawki 0% VAT przy WDT).

Analogiczny do stanowiska Spółki pogląd przedstawił m.in. NSA w wyroku z 9 grudnia 2009 r. (sygn. akt I FSK 1388/08) stwierdzając, że w celu dokonania wywozu towarów za granicę możliwe jest posłużenie się przez podatnika dokumentem, który jednocześnie pełnić będzie kilka funkcji. W szczególności Sąd przedstawił pogląd, że „podatnik nie jest zmuszony do posiadania w swej dokumentacji odrębnej specyfikacji dostarczanych w ramach WDT towarów, jeśli specyfikacja taka została zawarta w fakturze VAT. Tym samym, na pełną akceptację zasługuje pogląd, że dla udowodnienia faktu wywozu towarów objętych dostawą za granicę, istotne znaczenie ma treść wymienionych w art. 42 ust. 3 u.p.t.u. dokumentów, a nie ich liczba”. Dodatkowo NSA podkreślił, że „specyfikacja nie jest żadnym konkretnym dokumentem, a jedynie pewnego rodzaju wyliczeniem, które w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego podatnik może sporządzić zarówno na odrębnym dokumencie jak i w ramach wystawionej faktury, z podkreśleniem, że zarówno w jednym, jak i w drugim przypadku chodzi o osiągnięcie celu jakim jest możliwości identyfikacji towaru będącego przedmiotem dostawy”.

4.

Spółka pragnie przy tym zauważyć, że jakkolwiek Potwierdzenia nie są opatrzone własnoręcznym podpisem ani pieczęcią Przewoźnika, nie ma to wpływu na ich wartość dowodową. Spółka otrzymując Potwierdzenie wraz z fakturą za usługi transportowe od Przewoźnika nie ma wątpliwości odnośnie autentyczności tego dokumentu. Co więcej, jak wskazano w stanie sprawy każda faktura od Przewoźnika zawiera również jako załącznik specyfikację wykonanych usług. Powyższe dokumenty pozwalają Spółce każdorazowo jednoznacznie przyporządkować daną dostawę (wysyłkę) towarów do odpowiedniej faktury sprzedaży towarów wystawionej przez Spółkę oraz ustalić, kiedy i czy dana partia towarów wskazana na odpowiedniej fakturze została dostarczona do odbiorcy na terytorium innego państwa członkowskiego niż terytorium kraju (w oparciu o otrzymane od Przewoźnika Potwierdzenie). W szczególności przyporządkowanie transakcji sprzedaży do poszczególnych wysyłek następuje na podstawie: Nr zlecenia (umieszczanego na fakturze sprzedaży towarów, Potwierdzeniu oraz Zestawieniu) oraz Nr referencyjnego (wskazanego każdorazowo na Potwierdzeniu oraz Zestawieniu).

W związku z powyższym, w toku dokonywania rozliczeń ww. transakcji Spółka jest każdorazowo w stanie jednoznacznie wskazać, które towary, kiedy i w jakiej ilości zostały wysłane do odbiorców oraz kiedy i czy dostarczono je do miejsca ich przeznaczenia.

Spółka na podstawie danych zawartych w tej specyfikacji oraz Potwierdzeniu każdorazowo posiada pewność, jakich wysyłek towarów dokonano oraz w jakim okresie. Co więcej Potwierdzenie zawiera imię i nazwisko pracownika Przewoźnika odpowiedzialnego za jego sporządzenie.

Jednocześnie Spółka zwraca uwagę, że omawiane przepisy art. 42 ustawy o VAT w żadnym miejscu nie wskazują na obowiązek umieszczania podpisów czy pieczęci, ani na dokumentach przewozowych ani specyfikacjach sztuk ładunku. W ocenie Spółki gdyby intencją ustawodawcy było, aby takie informacje znalazły się w tych dokumentach wyraźnie zawarłby taki wymóg w omawianych przepisach (jak to przykładowo uczynił w zakresie obligatoryjnych danych umieszczanych na fakturach VAT wystawianych przez podatników na podstawie przepisów rozporządzenia wykonawczego do ustawy o VAT). Podobne stanowisko wyrażone zostało w wyroku WSA w Warszawie z 11 kwietnia 2008 r. (sygn. akt III SA/Wa 155/08), w którym sąd zauważył, że przepisy ustawy o VAT dotyczące WDT nie stanowią o formie dokumentów dających prawo do stosowania stawki 0% dla tego typu transakcji. Zdaniem sądu, zasadniczo dopuszczalna będzie więc każda forma dokumentu, byle uprawdopodobniona była jego autentyczność.

Jednocześnie Spółka wskazuje, że dla oceny mocy dowodowej posiadanych przez nią dokumentów nie bez znaczenia są przepisy dotyczące postępowania podatkowego, w szczególności art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa. Przepis ten wyraźnie wskazuje, że jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Jakkolwiek w niektórych przypadkach, przepisy prawa materialnego określają ustawowe dowody w konkretnej formie (np. zgodnie z art. 86 ust. 1 i 2 ustawy o VAT prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych przypadkach przysługuje tylko w oparciu o fakturę lub dokument odprawy celnej i nie może nastąpić na podstawie innego dowodu), są to sytuacje enumeratywnie wskazane w ustawie. Natomiast – w braku takiego doprecyzowania – nie ma podstaw, aby je sztucznie wywodzić z ogólnego brzmienia przepisów.

Powyższe podejście zgodne jest ze stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego przedstawionym w uchwale 7 sędziów z 11 października 2010 r. (sygn. akt I FPS 1/10), która zawiera istotne wskazówki odnośnie zasad dokumentowania dostawy towarów w ramach WDT pozwalających na zastosowanie stawki 0% dla tego typu transakcji.

Reasumując zdaniem Spółki, w odniesieniu do omawianych dostaw towarów stanowiących dla potrzeb VAT transakcje WDT, w opisanej sytuacji posiadane przez nią każdorazowo dokumenty w postaci: (i) kopii faktury sprzedaży zawierającej specyfikację dostarczonych towarów oraz (ii) Potwierdzenia otrzymanego od Przewoźnika, zawierającego dane opisane w stanie sprawy, stanowią wystarczającą podstawę do wykazania przez Spółkę stawki podatku 0% VAT dla omawianych dostaw (zdaniem Spółki potwierdzają one w sposób jednoznaczny, że towary będące przedmiotem analizowanych transakcji zostały dostarczone z Polski do nabywcy w innym kraju UE – co uprawnia Spółkę do zastosowania stawki 0% VAT zgodnie z warunkami wskazanymi w art. 42 ust. 1 oraz ust. 3 ustawy o VAT). W konsekwencji, Spółka nie jest zobligowana do gromadzenia ewentualnych dodatkowych dokumentów w tym zakresie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym;
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.