Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP2/443-858/13-6/JN
z 22 stycznia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 29 października 2013 r. (data wpływu 31 października 2013 r.) uzupełnionym pismami z dnia 19 grudnia 2013 r. (data wpływu 23 grudnia 2013 r.) i z dnia 14 stycznia 2014 r. (data wpływu 17 stycznia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT sprzedaży sieci oświetlenia ulicznego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 października 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT sprzedaży sieci oświetlenia ulicznego.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismami z dnia 19 grudnia 2013 r. i z dnia 14 stycznia 2014 r. poprzez doprecyzowanie zdarzenia przyszłego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina wykonuje czynności z zakresu zadań publicznych dotyczących oświetlenia drogowego, nałożone odrębnymi przepisami tj. art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. oraz art. 18 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne. Zadanie to realizowane jest poprzez eksploatację sieci oświetlenia ulicznego, zamontowanej w pasie drogowym. Działalność ta, zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, nie podlega ustawie. W ramach tego zadania Gmina dokonała modernizacji oświetlenia drogowego, która polega na wymianie opraw i źródeł światła oraz wymianie przewodów zasilających. Modernizacja oświetlenia drogowego na terenie Gminy została sfinansowana ze środków własnych Gminy i wykonana w kilku etapach:

1. w 2005 r. na kwotę 19.090,00 zł – oddana do użytku (pierwsze zasiedlenie) 02.01.2005 r.
2. w 2005 r. na kwotę 14.400,00 zł – oddana do użytku 10.10.2005 r.
3. w 2008 r. na kwotę 18.944,16 zł – oddana do użytku 15.11.2006 r.
4. w 2008 r. na kwotę 35.718,42 zł – oddana do użytku 16.07.2008 r.
5. w 2008 r. na kwotę 32.837,58 zł – oddana do użytku 16.07.2008 r.
6. w 2011 r. na kwotę 861.233,45 zł – oddana do użytku 07.04.2011 r.
7. w 2012 r. na kwotę 56.903,08 zł – oddana do użytku 26.06.2012 r.
   
   

Zadanie nie było związane z wykonywaniem czynności opodatkowanych i Gminie nie przysługiwało prawo obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Zmodernizowane lampy stanowią budowle w rozumieniu art. 3 pkt 3 Prawo budowlane i zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych Gminy jako budowle w klasyfikacji rodzajowej (KŚT) – 220. Dostawca energii elektrycznej zwrócił się z propozycją zakupu posiadanej przez Gminę sieci oświetlenia drogowego, do której dostarcza energię elektryczną. W tym celu została sporządzona wycena sieci i Gmina jako zarejestrowany, czynny podatnik VAT, zamierza w 2014 r. dokonać sprzedaży sieci na podstawie faktury VAT z zastosowaniem zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT.

W pismach stanowiących uzupełnienie wniosku Wnioskodawca wskazał, że sieć oświetlenia drogowego, będąca przedmiotem planowanej sprzedaży, dotyczy lamp ulicznych zamontowanych na słupach niebędących własnością Gminy i nie jest trwale związana z gruntem. Gmina jest właścicielem sieci oświetlenia drogowego od momentu wybudowania. Całość nakładów inwestycyjnych na wybudowanie i modernizację oświetlenia ponosiła Gmina z własnych środków. W związku z wybudowaniem i modernizacją oświetlenia ulicznego Gminie nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Sieć oświetlenia ulicznego nigdy nie była przedmiotem najmu, dzierżawy ani innej umowy o podobnym charakterze. Od wydatków poniesionych na modernizację oświetlenia drogowego Gminie nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Ww. sieci nigdy nie były wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Lampy uliczne, będące przedmiotem planowanej sprzedaży, są i będą przez Gminę wykorzystywane wyłącznie do działalności zwolnionej od podatku VAT. Oświetlenie drogowe jest zadaniem własnym Gminy regulowanym przepisami ustawy o samorządzie gminnym oraz prawo energetyczne.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Gmina ma prawo dokonać sprzedaży sieci oświetlenia drogowego, dostawcy energii, zgodnie ze sporządzonym operatem szacunkowym, z zastosowaniem zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, oświetlenie drogowe jest zadaniem własnym Gminy. Zadanie to Gmina wykonuje we własnym imieniu i na własną odpowiedzialność na podstawie zawartej umowy cywilnoprawnej o świadczenie usługi oświetleniowej. Zadanie inwestycyjne „…” nie było związane z wykonywaniem czynności opodatkowanych i Gminie nie przysługiwało prawo obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Gmina nie ponosiła też wydatków na ulepszenie tej sieci w stosunku, do których występowałoby prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. W związku ze zdarzeniem przyszłym sprzedażą sieci, Gmina zamierza dokonać sprzedaży na podstawie faktury VAT z zastosowaniem zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl przepisu art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Należy zauważyć, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towaru w rozumieniu art. 7 ustawy i świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże, w świetle unormowań prawa wspólnotowego w przypadku, gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r., poz. 594, z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy między innymi wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych, wysypisk i unieszkodliwiania odpadów komunalnych, zaopatrzenia w energię elektryczną i cieplną oraz gaz (art. 7 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy o samorządzie gminnym).

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Na mocy art. 146a pkt 1 ustawy – w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, przewidziane zostały zwolnienia od podatku oraz obniżone stawki.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r., zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W myśl przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Przez pierwsze zasiedlenie – art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

W tym miejscu należy zauważyć, iż w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.
   
   

Należy zauważyć, iż aby dostawa budynków, budowli lub ich części mogła korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, muszą być spełnione łącznie dwa warunki występujące w tym artykule.

Ponadto, jak wynika z art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

W tym miejscu wskazać należy, iż stosownie do treści art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623, z późn. zm.), przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Przez budowlę rozumie się natomiast każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową (art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane).

W myśl natomiast art. 3 pkt 3a ustawy Prawo budowlane przez obiekt liniowy należy rozumieć obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenergetyczna, linia kablowa nadziemna i, umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable w niej zainstalowane nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego.

Z opisu sprawy wynika, że Gmina wykonuje czynności z zakresu zadań publicznych dotyczących oświetlenia drogowego, nałożone odrębnymi przepisami tj. art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. oraz art. 18 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne. Zadanie to realizowane jest poprzez eksploatację sieci oświetlenia ulicznego, zamontowanej w pasie drogowym. Działalność ta, zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, nie podlega ustawie. W ramach tego zadania Gmina dokonała modernizacji oświetlenia drogowego, która polega na wymianie opraw i źródeł światła oraz wymianie przewodów zasilających. Modernizacja oświetlenia drogowego na terenie Gminy została sfinansowana ze środków własnych Gminy i wykonana w kilku etapach. Zadanie nie było związane z wykonywaniem czynności opodatkowanych i Gminie nie przysługiwało prawo obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Zmodernizowane lampy stanowią budowle w rozumieniu art. 3 pkt 3 Prawo budowlane i zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych Gminy jako budowle w klasyfikacji rodzajowej (KŚT) – 220.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że sieć oświetlenia drogowego, będąca przedmiotem planowanej sprzedaży, dotyczy lamp ulicznych zamontowanych na słupach niebędących własnością Gminy i nie jest trwale związana z gruntem. Gmina jest właścicielem sieci oświetlenia drogowego od momentu wybudowania. Całość nakładów inwestycyjnych na wybudowanie i modernizację oświetlenia ponosiła Gmina z własnych środków. W związku z wybudowaniem i modernizacją oświetlenia ulicznego Gminie nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Sieć oświetlenia ulicznego nigdy nie była przedmiotem najmu, dzierżawy ani innej umowy o podobnym charakterze. Od wydatków poniesionych na modernizację oświetlenia drogowego Gminie nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Ww. sieci nigdy nie były wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Lampy uliczne, będące przedmiotem planowanej sprzedaży, są i będą przez Gminę wykorzystywane wyłącznie do działalności zwolnionej od podatku VAT.

Mając na uwadze powyższy opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa należy stwierdzić, że przedmiotem planowanej sprzedaży przez Wnioskodawcę nie będzie budynek, budowla lub ich część, gdyż – jak wynika z okoliczności sprawy – dostawa dotyczy lamp ulicznych zamontowanych na słupach niebędących własnością Gminy i nie jest trwale związana z gruntem. Tym samym, przedmiotowa dostawa nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy.

W okolicznościach niniejszej sprawy należy rozważyć czy przedmiotowa dostawa będzie mogła korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy. Wnioskodawca wskazał, że lampy uliczne, będące przedmiotem planowanej sprzedaży, są i będą przez Gminę wykorzystywane wyłącznie do działalności zwolnionej od podatku VAT. Z powyższym twierdzeniem nie sposób się zgodzić. Jak wynika bowiem z wniosku eksploatacja sieci oświetlenia ulicznego należy do zadań własnych Gminy nałożonych odrębnymi przepisami tj. m.in. ustawą o samorządzie gminnym. Zatem eksploatacja sieci oświetlenia ulicznego odbywa się w związku z wykonywanymi przez Gminę zadaniami publicznymi we własnym imieniu i na własną odpowiedzialność. Tym samym, lampy uliczne, będące przedmiotem planowanej sprzedaży, są wykorzystywane przez Wnioskodawcę do czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT.

Wobec powyższego, planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż sieci oświetlenia drogowego, która w przedmiotowej sprawie dotyczy lamp ulicznych zamontowanych na słupach niebędących własnością Gminy, nie będzie spełniała warunku określonego w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy i nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie tego przepisu. Tym samym, planowana przez Wnioskodawcę dostawa będzie podlegała opodatkowaniu według stawki 23%, na podstawie art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy.

W świetle powyższego, oceniając stanowisko Wnioskodawcy, należało uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.