Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-463/13/MS
z 5 września 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 maja 2013r. (data wpływu 28 maja 2013r.), uzupełnionym pismem z dnia 19 sierpnia 2013r. (data wpływu 23 sierpnia 2013r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku skorygowania odliczonego uprzednio podatku naliczonego związanego z zaniechaną inwestycją - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 maja 2013r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek z dnia 17 maja 2013r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku skorygowania odliczonego uprzednio podatku naliczonego związanego z zaniechaną inwestycją.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 19 sierpnia 2013r. (data wpływu 23 sierpnia 2013r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 13 sierpnia 2013r. znak: IBPBI/1/415-531/13/AB, IBPP1/443-463/13/MS.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w 2008r. zakupił prawo wieczystego użytkowania nieruchomości gruntowej wraz z prawem własności znajdujących się na niej budynków i budowli. Następnie, prawo wieczystego użytkowania gruntu zostało przekształcone w prawo własności.

Wnioskodawca na nabytej nieruchomości zaplanował realizację inwestycji polegającej na wybudowaniu pawilonu handlowego. Jednakże znajdujące się na nieruchomości budynki i budowle nie nadawały się do wykorzystania ich dla celów związanych z użytkowaniem pawilonu handlowego. Dlatego też Wnioskodawca dokonał ich wyburzenia, przy czym następowało to etapami (wyburzenie miało miejsce w latach od 2010 do 2012) . Wyburzenie było procesem długotrwałym oraz realizowane było stopniowo, gdyż Wnioskodawca nie był zmuszony dokonać wyburzenia jednorazowo. Jednym z pierwszych etapów było sporządzenie niezbędnej dokumentacji związanej z planowaną inwestycją oraz pozwoleń budowlanych (co umożliwiało rozłożenie procesu wyburzenia budynków i budowli na dłuży okres czasu).

Na koszty, jakie Wnioskodawca poniósł w związku z realizowaną inwestycją składały się:

• koszty nabycia budynków/budowli,
• koszty towarzyszące nabyciu budynków/budowli (notarialne, sądowe: wieczysto-księgowe),
• koszty finansowe (prowizja bankowa, odsetki od kredytu na nabycie budynków i budowli),
• koszty sporządzenia niezbędnych dokumentów dla celów realizacji planowanej inwestycji (mapy, wypisy, wszelkie koszty administracyjne oraz prawne jak opłaty sądowe w celu pozyskania wypisów z ksiąg wieczystych, opłaty w celu uzyskania pozwolenia na budowę, itp.).
  
  

Powyższe koszty nigdy nie zostały zaliczone przez Wnioskodawcę do kosztów podatkowych.

Budynki i budowle znajdujące się na wskazanej nieruchomości gruntowej nie były przyjęte przez Wnioskodawcę na stan środków trwałych i nie były amortyzowane dla celów podatkowych. Wynikało to stąd, iż budynki/budowle nie były użytkowane, ale w zamiarze Wnioskodawcy było ich wyburzenie a w ich miejsce wybudowanie pawilonu handlowego.

Niektóre wydatki poniesione przez Wnioskodawcę były obciążone podatkiem VAT, który to podatek naliczony został przez Wnioskodawcę odliczony, gdyż realizowana inwestycja była związana ze sprzedażą opodatkowaną podatkiem VAT.

Jednakże w związku z różnymi okolicznościami towarzyszącymi inwestycji, Wnioskodawca ostatecznie w 2013r. podjął decyzję o zaniechaniu realizowanej inwestycji. Fakt zaniechania realizacji inwestycji został potwierdzony stosownym protokołem z likwidacji.

Ponieważ ostatecznie Wnioskodawca nie zdecydował się na budowę pawilonu handlowego, przedmiotowa nieruchomość została przez niego zbyta. Zbycie nieruchomości nastąpiło poprzez jej wniesienie w formie wkładu niepieniężnego (aport) do spółki prawa handlowego - spółki komandytowo akcyjnej (Spółka).

Nie jest wykluczone, że Spółka - po uzyskaniu niezbędnego finansowania - będzie realizowała plan budowy pawilonu handlowego. Jednakże to Spółka, a nie Wnioskodawca będzie inwestorem na gruncie będącym własnością Spółki. Wnioskodawca osobiście nie zamierza już realizować na nieruchomości żadnych inwestycji.

Wnioskodawca był (i jest nadal) zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej, nieprzerwanie od początku jej prowadzenia, tj. od 2005r.

Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą od 2005r. Prowadzona przez niego działalność jest działalnością handlową (handel maszynami, urządzeniami, odzieżą, handel hurtowy węglem), ponadto w zakresie jego działalności wchodzą usługi transportowe oraz dzierżawa nieruchomości.

W 2008r. przedmiotem nabycia przez Wnioskodawce były następujące budynki/budowle:

• budynek magazynowo-produkcyjny jednokondygnacyjny o powierzchni ok. 1000 m2;
• budynek administracyjno-biurowy dwukondygnacyjny o powierzchni ok. 600 m2;
• portiernia o powierzchni ok. 20 m2;
• budowle (głównie ogrodzenie).
  
  

Wszystkie budynki/budowle zostały wyburzone w okresie 2010-2012.

Wnioskodawca odliczył podatek naliczony od następujących wydatków:

• nabycia ww. budynków/budowli,
• sporządzenia niezbędnych dokumentów dla celów realizacji planowanej inwestycji (mapy, wypisy, koszty prawne, itp.).
  
  

Wnioskodawczyni zaniechała wskazanej we wniosku inwestycji (budowy pawilonu
handlowego) z przyczyn zewnętrznych, obiektywnie od niej niezależnych.

Głównym powodem zaniechania inwestycji przez Wnioskodawcę było wycofanie się potencjalnych najemców, którzy mieli wynajmować powierzchnie użytkowe w planowanym pawilonie handlowym oraz dekoniunktura na lokalnym mieleckim rynku dla najmu powierzchni użytkowych. Brak najemców dla minimalnej powierzchni użytkowej, z której czynsz najmu pokryłby koszty finansowania inwestycji, spowodował, że realizacja kilkumilionowej inwestycji była biznesowo nieuzasadniona i obarczona zbyt dużym ryzykiem utraty płynności finansowej przez Wnioskodawcę.

Wycofanie się najemców z inwestycji wynikało z faktu, że w ostatnim okresie na terenie Mielca wybudowano kilka pawilonów handlowych, które w wówczas zaspokoiły potrzeby lokalnego rynku i konsumenta. Wnioskodawca, po wycofaniu się potencjalnych najemców, nie mógł przez długi okres czasu znaleźć innych najemców (stąd również długi okres wyburzenia budynków i budowli na nieruchomości). Wnioskodawca nie mógł również znaleźć innego inwestora, który odkupiłby od niego nieruchomość.

Ponieważ Wnioskodawca nie znalazł najemców, ani inwestora podjął decyzję o zaniechaniu inwestycji.

Aport nieruchomości do spółki komandytowo-akcyjnej wskazany we wniosku został dokonany w marcu 2013r. Nieruchomość została wniesiona do spółki jako niezabudowana, już bez budynków i budowli na nieruchomości (już po wyburzeniu budynków/budowli, które były wcześniej na nieruchomości).

Aport przedmiotowej nieruchomości do spółki komandytowo-akcyjnej był czynnością opodatkowaną podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca zachowuje prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT (który został przez Wnioskodawcę odliczony), przy poniesieniu kosztów związanych z realizacją zaniechanej inwestycji?

Zdaniem Wnioskodawcy, zachowuje on prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT (który został przez Wnioskodawcę odliczony), przy poniesieniu kosztów związanych z realizacją zaniechanej inwestycji.

Zaniechanie procesu inwestycyjnego nie oznacza, że Wnioskodawca jest zobowiązany do skorygowania odliczonego uprzednio podatku naliczonego VAT. Obowiązek korekty nie wynika z żadnego z przepisów Ustawy VAT.

O przeznaczeniu zakupów Wnioskodawca decyduje w trakcie ich dokonywania. Skoro zatem w chwili dokonywania zakupów inwestycyjnych Wnioskodawca określił, iż są to zakupy związane z przyszłą działalnością opodatkowaną - co do zasady miał prawo do odliczenia całego naliczonego VAT.

Zatem, Wnioskodawca ponosząc wydatki na zakup towarów i usług związanych z inwestycją, która miała służyć w działalności opodatkowanej, miał prawo do odliczenia podatku naliczonego z otrzymanych faktur, w terminach przewidzianych w ustawie VAT.

Tym samym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do skorygowania odliczonego uprzednio podatku naliczonego VAT związanego z przedmiotową inwestycją.

Brak konieczności dokonania korekty w odniesieniu do nakładów na zaniechaną inwestycję potwierdzają organy podatkowe, m.in.: Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia 23 listopada 2012r., nr IPTPP2/443-766/12-4/KW, w której stwierdza: „(...) w przypadku gdy Wnioskodawczyni przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu poniesionych wydatków dotyczących sporządzenia przez pierwszego architekta koncepcji projektowych oraz kosztorysów, a następnie z powodów pozostających poza kontrolą Wnioskodawczyni ww. zakupy nie zostały wykorzystane do prowadzenia działalności opodatkowanej podatkiem VAT, to Zainteresowana nie jest zobowiązana do dokonania korekty podatku naliczonego uprzednio odliczonego, związanego z przedmiotowymi wydatkami. (...)”.

Powyższe potwierdza również Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie interpretacji z dnia 20 stycznia 2011r., nr IPPP3/443-82/08/ll-9/S/MPe.

W świetle powyższego stanowisko zaprezentowane w niniejszym wniosku przez Wnioskodawcę jest prawidłowe. Wnioskodawca wnosi o jego potwierdzenie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Powołany przepis art. 86 ust. 1 ustawy o VAT przyjmuje zatem zasadę, że prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Przez czynności opodatkowane należy rozumieć w tym przypadku czynności, które faktycznie zostały (bądź zostaną) objęte opodatkowaniem.

Powyżej przedstawione prawo do odliczenia podatku naliczonego stanowi implementację prawa do odliczenia wyrażonego w przepisach wspólnotowych.

Podstawowym aktem określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 1 stycznia 2007r. jest Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 s.1 ze zm.), a wcześniej Szósta Dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku – 77/388/EWG (Dz. Urz. WE L Nr 145 ze zm.).

Do fundamentalnych cech podatku od wartości dodanej, wynikających z postanowień artykułu 1 Dyrektywy 2006/112/WE, należy zaliczyć zasadę neutralności podatku dla podatników. Cechą podatku od wartości dodanej, wskazaną w ustępie 2 artykułu 1 ww. Dyrektywy, jest faktyczne obciążenie ciężarem podatku od wartości dodanej jedynie konsumpcji towarów i usług. Z treści tego przepisu należy wnioskować, że podatek ten nie powinien obciążać podmiotów biorących udział w obrocie towarami i usługami, niebędących ich ostatecznymi odbiorcami. Należy jednak zwrócić uwagę, że zgodnie z postanowieniami artykułu 1, podatek powinien być naliczany na wszystkich stadiach obrotu, z etapem sprzedaży detalicznej włącznie. Mechanizmem zapewniającym obciążenie podatkiem wyłącznie ostatecznych odbiorców towarów i usług, przy jednoczesnym naliczaniu podatku na każdym etapie obrotu, jest wskazane w ustępie 2 prawo do odliczenia od podatku należnego podatku zapłaconego przy nabyciu towarów i usług. Ograniczenie prawa do odliczenia podatku przez podatnika, podobnie jak wszelkie odstępstwa od zasady powszechności opodatkowania, powinny mieć charakter wyjątkowy i mogą być wprowadzane jedynie na podstawie wyraźnych przepisów prawa.

Szczegółowe zasady realizacji prawa do odliczenia podatku zawierają przepisy Tytułu X Dyrektywy. Z tego powodu należy uznać, że przepisy tego Tytułu należą bez wątpienia do najistotniejszych regulacji Dyrektywy VAT. Neutralność podatku od wartości dodanej dla podatnika wyraża się m.in. dążeniem do poszukiwania, wdrażania i ochrony rozwiązań legislacyjnych zapewniających stan prawny, w którym wartość podatku zapłaconego przez podatnika w cenie zakupywanych przez niego towarów i usług wykorzystywanych do celów działalności opodatkowanej nie będzie stanowić dla podatnika ostatecznego kosztu. Podatnik musi mieć zapewnioną możliwość odzyskania podatku naliczonego związanego ze swoją działalnością opodatkowaną. Wszelkie korzystne dla podatnika konsekwencje wynikające z koncepcji neutralności podatku są traktowane w doktrynie wspólnego systemu VAT jako fundamentalne prawo podatnika, nie zaś jako jego przywilej.

Zgodnie z art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE (odpowiednik art. 17 ust. 2 Szóstej Dyrektywy), jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, podatnik jest uprawniony, w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia następujących kwot od kwoty VAT, którą jest zobowiązany zapłacić:

1. VAT należnego lub zapłaconego w tym państwie członkowskim od towarów i usług, które zostały mu dostarczone lub które mają być mu dostarczone przez innego podatnika;
2. VAT należnego od transakcji uznanych za dostawy towarów i świadczenie usług zgodnie z art. 18 lit. a) i art. 27;
3. VAT należnego od wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów zgodnie z art. 2 ust. 1 lit. b) pkt (i);
4. VAT należnego od transakcji uznanych za wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów zgodnie z art. 21 i 22;
5. VAT należnego lub zapłaconego z tytułu importu towarów na terytorium tego państwa członkowskiego.
   
   

W tym miejscu należy podkreślić również, że Trybunał Sprawiedliwości UE wielokrotnie stwierdzał, iż prawo do odliczenia zostało wprowadzone, aby całkowicie uwolnić przedsiębiorcę od kosztów VAT zapłaconego lub podlegającego zapłacie w toku jego działalności gospodarczej. Wspólny system podatku od wartości dodanej konsekwentnie zapewnia, że każda działalność gospodarcza, niezależnie od jej celu i efektu, pod warunkiem że sama podlega VAT, jest opodatkowana w sposób całkowicie neutralny.

Powyższe stwierdzenie obrazuje rolę, jaką prawo do odliczenia podatku naliczonego odgrywa w systemie podatku od wartości dodanej.

Potwierdzeniem powyżej przedstawionej linii orzecznictwa jest m. in. wyrok TSUE w sprawie C-268/83 D. A. Rompelman i E. A. Rompelman-Van, z którego to wynika, że regulacja dotycząca odliczenia ma za cel całkowicie odciążyć podmiot podlegający opodatkowaniu VAT od podatku od wartości dodanej, który jest winien zapłacić w związku ze swoją działalnością gospodarczą. Wspólny system wartości dodanej zapewnia, że obciążenie podatkiem VAT jest całkowicie neutralne wobec każdego przedsiębiorstwa, niezależnie od celów i wyników przedsiębiorstwa, pod warunkiem, że takie przedsiębiorstwo samo w sobie podlega opodatkowaniu VAT.

Na zasadę neutralności podatku od wartości dodanej powoływano się również w sprawach dotyczących przypadków, gdy z powodów niezależnych od podatnika, podatnik nigdy nie wykorzystał nabytych towarów i usług do prowadzenia działalności opodatkowanej, ale nabycie zostało dokonane z zamiarem takiego wykorzystania. Sytuacja tego rodzaju miała miejsce m.in. w przypadku spółki belgijskiej, która dokonała odliczenia podatku VAT związanego z robotami inwestycyjnymi przeprowadzonymi na nabytej przez firmę działce (sprawa Ghent Coal Terminal NV C-37/95).

Trybunał Sprawiedliwości UE stwierdził, że w sytuacji kiedy nabycie towarów i usług zostało poczynione z zamiarem wykorzystania ich do działalności opodatkowanej, ale z powodów pozostających poza kontrolą podatnika nie wykorzystał on nabytych towarów i usług w prowadzeniu tej działalności, prawo do odliczenia zostaje zachowane.

W świetle powyżej przytoczonych regulacji prawnych oraz uwzględniając okoliczności przedstawione we wniosku należy stwierdzić, iż Wnioskodawca ponosząc wydatki na zakup towarów i usług związanych z planowaną inwestycją (budową pawilonu handlowego), służącą w zamiarze działalności opodatkowanej, miał prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT związanych z poniesieniem tych wydatków [nabycia wskazanych we wniosku budynków/budowli, sporządzenia niezbędnych dokumentów dla celów realizacji planowanej inwestycji (mapy, wypisy, koszty prawne, itp.)], w terminach przewidzianych w ustawie o VAT. Przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego wskazuje, że przyczyny podjęcia decyzji o zaniechaniu inwestycji wynikały z okoliczności niezależnych od Wnioskodawcy, bowiem decyzję tę podjęto na skutek regresu (dekoniunktury) na lokalnym rynku najmu powierzchni użytkowych. Wnioskodawca stwierdził, że głównym powodem zaniechania inwestycji było wycofanie się potencjalnych najemców, którzy mieli wynajmować powierzchnie użytkowe w planowanym pawilonie handlowym. Wycofanie się najemców z inwestycji wynikało z faktu, że w ostatnim okresie na terenie Mielca wybudowano kilka pawilonów handlowych, które wówczas zaspokoiły potrzeby lokalnego rynku i konsumenta. Brak najemców dla minimalnej powierzchni użytkowej, z której czynsz najmu pokryłby koszty finansowania inwestycji, spowodował, że realizacja kilkumilionowej inwestycji była biznesowo nieuzasadniona i obarczona zbyt dużym ryzykiem utraty płynności finansowej przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca po wycofaniu się potencjalnych najemców nie mógł przez długi okres czasu znaleźć innych najemców ani innego inwestora, który odkupiłby od Wnioskodawcy nieruchomość.

Gdy okoliczności danej sprawy sprowadzają się do zmiany ogólnej sytuacji ekonomicznej czyniącej inwestycję nieopłacalną, nie oznacza, że wydatki poniesione na inwestycję nie zostały poniesione w celu wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu.

Dla oceny związku wydatku ze sprzedażą opodatkowaną należy brać pod uwagę przede wszystkim cel wydatku w dacie jego poniesienia. W przedmiotowej sprawie cel ten był taki sam w dacie poniesienia przedmiotowych wydatków oraz w dacie rezygnacji z kontynuowania inwestycji. Rezygnacja przez Wnioskodawcę z kontynuowania inwestycji w postaci budowy pawilonu handlowego nie spowodowała, że uległ zmianie cel wydatków poniesionych w związku z tą inwestycją, w okresie, w którym się Wnioskodawca przygotowywał do jej rozpoczęcia.

Zatem zmiana warunków inwestowania w określonym czasie oraz na określonym terenie winna być traktowana jako okoliczność, która ma charakter zewnętrzny niezależny od woli podatnika. Zatem rezygnacja z inwestycji spowodowana jest okolicznościami, za które podatnik nie ponosi odpowiedzialności.

Jednocześnie z wniosku wynika, że Wnioskodawca nabytą w celu budowy pawilonu handlowego nieruchomość (po wyburzeniu budynków/budowli, które były wcześniej na nieruchomości) wniósł aportem do spółki komandytowo-akcyjnej. Aport przedmiotowej nieruchomości do spółki komandytowo-akcyjnej był czynnością opodatkowaną podatkiem od towarów i usług. Zatem po zaniechaniu inwestycji zakupiona nieruchomość została wykorzystana do transakcji opodatkowanej.

Jeżeli zatem w przedstawionej sytuacji, prowadzona inwestycja została po pewnym czasie zaniechana, z powodów niezależnych od Wnioskodawcy, podejmowane przez Wnioskodawcę działania nie mają na celu wyłudzenia lub nadużycia, a ponadto nieruchomość gruntowa po wyburzeniu znajdujących się na niej budynków wniesiona została aportem do spółki komandytowo-akcyjnej, która to czynność była opodatkowana podatkiem od towarów i usług, to Wnioskodawca nie utraci prawa do odliczenia podatku naliczonego i nie będzie zobowiązany do skorygowania odliczonego uprzednio podatku naliczonego związanego z tą inwestycją. Wnioskodawca jest uprawniony do odliczenia VAT naliczonego za towary i usługi nabyte w związku z pracami inwestycyjnymi wykonanymi z przeznaczeniem ich na planowaną działalność gospodarczą opodatkowaną, a nabyte prawo do odliczenia pozostaje w mocy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, iż zachowuje on prawo do odliczenia podatku naliczonego (który został przez Wnioskodawcę odliczony), przy poniesieniu kosztów związanych z realizacją zaniechanej inwestycji, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczyć należy, że niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Na marginesie należy też zauważyć, że powołane przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne zostały wydane w indywidualnych sprawach, w których indywidualnie oceniano stan faktyczny i stanowisko wnioskodawcy. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa i tut. organ nie jest nimi związany.

W pozostałym zakresie objętym wnioskiem wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Józefa Ignacego Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.