2014.02.13 - Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP2/443-922/13-2/PR
z 13 lutego 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 27 listopada 2013 r. (data wpływu 29 listopada 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel oraz powstania obowiązku podatkowego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 listopada 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel oraz powstania obowiązku podatkowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Podatnik (dalej także: Wnioskodawca) jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Dokonuje dostawy wyrobów ceramiki budowlanej, przede wszystkim płytek ceramicznych. Nabywcami wyrobów produkowanych przez Podatnika są kupujący mający siedzibę w Polsce, w innych państwach UE oraz w państwach nienależących do UE. Wnioskodawca dokonuje sprzedaży Wyrobów na podstawie umów handlowych zawartych z kontrahentami („Kupujący”). Umowy określają wzajemne relacje stron, w tym zasady sprzedaży produktów i towarów Podatnika, organizowania transportu, szczegółowe warunki w zakresie składania zamówień i odbiorów, regulaminu i warunki płatności, cen i upustów, rozpatrywania reklamacji.

Podatnik planuje wprowadzić do Umów handlowych zawieranych z Kupującymi, mającymi siedzibę w Polsce, postanowienia dotyczące zasad sprzedaży wyrobów Podatnika wraz z ich przechowaniem. Mechanizm zawarcia umowy sprzedaży dotyczącej towarów objętych konkretnym zamówieniem określony jest w art. 68(2) k.c., tj. Wnioskodawca, otrzymując od osoby, z którą pozostaje w stałych stosunkach gospodarczych (Kupujący), ofertę zawarcia umowy i nie składając Kupującemu niezwłocznej odpowiedzi, przyjmuje ofertę (jedynie w przypadkach, gdy realizacja zamówienia z jakichkolwiek powodów okaże się niemożliwa, Kupujący będzie o tym informowany - w takim przypadku nie dochodzi do zawarcia umowy sprzedaży i faktura nie będzie wystawiana). Przyjęcie oferty oznacza z kolei zawarcie umowy sprzedaży między stronami. Umowy przewidywać będą, że po złożeniu przez Kupującego zaakceptowanego przez Wnioskodawcę w opisany wyżej sposób zamówienia, wystawiana będzie faktura, niezwłocznie dostarczana Kupującemu elektronicznie i z tym momentem nastąpi przeniesienie na Kupującego prawa do dysponowania wyrobami jak właściciel. Kupujący będzie mógł w każdej chwili odebrać zakupione wyroby z magazynu Wnioskodawcy. Wyroby nabyte przez Kupującego na podstawie zamówienia potwierdzonego fakturą pozostaną w przechowaniu Wnioskodawcy do momentu odbioru ich przez Kupującego, koszt ich przechowania zawarty będzie w cenie sprzedaży i nie będzie wyodrębniony jako odrębna pozycja na fakturze.

Zgodnie z umową, jeżeli Kupujący nie odbierze Wyrobów w określonym w umowie terminie od daty wystawienia faktury, Podatnik będzie mógł odstąpić od umowy sprzedaży. Ponadto jeżeli na dzień planowanego odbioru Podatnik posiadać będzie względem Kupującego wymagalne wierzytelności lub gdy saldo zobowiązań Kupującego przekroczy dostępny Kupującemu limit kredytowy, Podatnik będzie mógł odmówić wydania Kupującemu nabytych wyrobów, wezwać Kupującego do zapłaty wymagalnych wierzytelności, wyznaczając w tym celu stosowny termin, a po jego bezskutecznym upływie - będzie mógł odstąpić od umowy sprzedaży poprzez wystawienie faktury korygującej. W czasie przechowywania Podatnik traktuje wyroby nabyte przez Kupujących w opisany wyżej sposób jako zapasy obce. Postanowienia umowne w zakresie przechowania towaru mają zastosowanie niezależnie od warunków odbioru towaru (Incoterms), tzn. czy odbioru dokonywał będzie Kupujący własnym środkiem transportu czy zleconym firmie transportowej czy też organizacją transportu oraz transportem będzie zajmował się sam Wnioskodawca.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy wystawienie faktury potwierdzającej zawarcie umowy sprzedaży towarów w opisany wyżej sposób, z pozostawieniem towarów w przechowaniu Podatnika, w sytuacji gdy kupujący jest uprawniony do odbioru towaru w każdym czasie z ograniczeniami opisanymi wyżej należy rozumieć jako „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” w rozumieniu art. 7 ust. 1 Ustawy?
Czy wystawienie faktury potwierdzającej zawarcie umowy sprzedaży towarów w opisany wyżej sposób, z pozostawieniem towaru w przechowaniu Podatnika, w sytuacji gdy kupujący jest uprawniony do odbioru towaru w każdym czasie z ograniczeniami opisanymi wyżej stanowi „dokonanie dostawy” w rozumieniu art. 19a ust. 1 Ustawy, a co za tym idzie, czy obowiązek podatkowy powstawać będzie z chwilą wystawienia faktury z uwagi na uzgodnienie między stronami w umowie sprzedaży, że z chwilą wystawienia faktury dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Z kolei art. 7 ust. 1 Ustawy precyzuje, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel”.

Ustawa nie definiuje już bliżej tego pojęcia, w literaturze (A. Bartosiewicz, VAT. Komentarz, LEX 2013) podnosi się, że mowa jest tu o takiej czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nią jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przecie wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności. Zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”. W orzecznictwie i praktyce ETS pojawił się w tym kontekście termin „własność ekonomiczna” - tak w orzeczeniu C-320/88 (Shipping and Forwarding Safe B.V. v. Staatsecretaris van Financiën). Własność ekonomiczna to sytuacja, w której z punktu widzenia aspektów ekonomicznych oraz w rozumieniu potocznym należałoby uznać kogoś za właściciela rzeczy. W każdym razie w przypadku przejścia własności ekonomicznej ma miejsce dostawa towarów.

Czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, jednakże przeniesienie posiadania rzeczy na nabywcę w każdy dozwolony prawem sposób w powiązaniu z intencją stron czynności uprawnia do przyjęcia, że miało miejsce „przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel”. W przywoływanym już orzeczeniu C-320/88 ETS wyraźnie stwierdził, że „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. Podobnie interpretują to pojęcie sądy polskie. Przykładowo, NSA, w wyroku z dnia 28 maja 2010 r. (I FSK 963/09) zauważył, że „przez dostawę towarów w VAT rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Gdy sytuacja nabywcy jest porównywalna z pozycją właściciela, to nie jest istotne, czy jego prawo zostało nabyte według norm prawa cywilnego”. Zwrotu „przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel” również nie można rozumieć do końca w sposób dosłowny.

Przykładowo, restrykcyjna wykładnia językowa tego zwrotu wskazywałaby, że w sytuacji kiedy zbywca nakłada na nabywcę pewne ograniczenia we władaniu zakupionym towarem (np. zakaz jego odprzedaży na określonym terenie czy w określonym czasie), nie mielibyśmy do czynienia z dostawą bowiem zbywca nie miałby prawa postępowania z rzeczą jak właściciel. Takiej restrykcyjnej interpretacji w świetle systemowych i funkcjonalnych dyrektyw wykładni nie sposób jednak zaakceptować.

Przenosząc powyższe uwagi na grunt zdarzenia przyszłego będącego przedmiotem wniosku, zauważyć w pierwszej kolejności należy, że zgodnie z prawem polskim posiadanie może zostać przeniesione nie tylko przez „fizyczne” wydanie rzeczy, ale także na przykład przez pozostawienie rzeczy w posiadaniu dotychczasowego posiadacza na podstawie innego stosunku prawnego (na przykład umowa przechowania). Chodzi tu o tzw. constitutum possesorium, tj. zgodnie z art. 340 k.c., przeniesienie posiadania samoistnego może nastąpić także w ten sposób, że dotychczasowy posiadacz samoistny zachowa rzecz w swoim władaniu jako posiadacz zależny albo jako dzierżyciel na podstawie stosunku prawnego, który strony jednocześnie ustalą. Nie dochodzi tu więc do wydania rzeczy, ponieważ posiadacz samoistny w dalszym ciągu zachowuje władztwo nad rzeczą a strony porozumiewają się tylko co do zmiany charakteru tego władztwa, z posiadania samoistnego na zależne lub dzierżenie; określają przy tym treść stosunku prawnego, z którego to posiadanie zależne lub dzierżenie będzie wynikać. Skoro umowa sprzedaży uznana jest za zawartą z chwilą potwierdzenia zamówienia i towarzyszącego temu potwierdzeniu wystawieniu faktury, przyjąć należy, że z tym samym momentem następuje przeniesienie na nabywcę posiadania, które to przeniesienie następuje zgodnie z treścią art. 340 k.c., tj. Podatnik zachowuje towar w posiadaniu zależnym jako przechowawca. Przeniesienie posiadania w sposób opisany w art. 340 k.c., zdaniem Podatnika może być uznane jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, zwłaszcza, że z umowy jednoznacznie wynika, że od tej chwili Kupujący ma prawo w każdym czasie odebrać zakupiony towar. Dodatkowo wskazać należy, że zgodnie z zasadą autonomii woli stron, nic nie stoi na przeszkodzie aby to same strony zdefiniowały moment „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel”. Postanowienie takiej treści zostanie wprowadzone do Umów handlowych wiążących Podatnika z Kupującymi.

Zaznaczyć należy w tym miejscu, że Wnioskodawcy wiadomo jest, że ustawodawca z dniem 1 stycznia 2014 roku zrywa związek między wystawieniem faktury a powstaniem obowiązku podatkowego. Wnioskodawca łączy zatem w zdarzeniu przyszłym powstanie obowiązku podatkowego z wystawieniem faktury wyłącznie dlatego, że strony umowy sprzedaży, w granicach dopuszczalnych prawem podatkowym, zdecydowały się umownie określić moment przejścia prawa do dysponowania towarem jak właściciel i określić go na moment wystawienia faktury.

Odpowiadając na pytanie pierwsze, zdaniem Podatnika, wystawienie faktury z pozostawieniem towarów w przechowaniu Podatnika i przeniesieniem posiadania w drodze constitutum possesorium, w sytuacji gdy Kupujący jest uprawniony do odbioru towaru w każdym czasie z ograniczeniami opisanymi wyżej, stanowi „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” w rozumieniu art. 7 ust. 1 Ustawy. Należy w związku z tym uznać, odpowiadając na pytanie drugie, że z tą samą chwilą, tj. chwilą wystawienia faktury potwierdzającej zawarcie umowy sprzedaży, czemu towarzyszy przejście na Kupującego prawa do dysponowania towarem jak właściciel, następuje „dokonanie dostawy towarów”, a co za tym idzie - powstanie dla tej czynności obowiązek podatkowy na podstawie art. 19a ust. 1 Ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 roku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Według art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

W odniesieniu do przyjmowanych częściowo usług, usługę uznaje się również za wykonaną, w przypadku wykonania części usługi, dla której to części określono zapłatę - art. 19a ust. 2 ustawy.

Stosownie do art. 19a ust. 3 ustawy, usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Usługę świadczoną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem w danym roku nie upływają terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi.

W myśl art. 19a ust. 4 ustawy, przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio do dostawy towarów, z wyjątkiem dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2.

W myśl art. 19a ust. 8 ustawy, jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, iż podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powołany przepis art. 19a ust. 1 ustawy formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, iż podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

W tym miejscu zauważyć należy, iż z wydaniem towaru przez dostawcę łączy się istotny skutek dokonania sprzedaży towarów, polegający m.in. na przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru jest - co do zasady - wydanie towaru. Dokonanie dostawy, o którym mowa w art. 19a ust. 1 ustawy oznacza zatem faktyczne zrealizowanie dostawy. Jeżeli strony oznaczyły inną chwilę niż wydanie towaru dla przejścia korzyści i ciężarów, to w razie wątpliwości przyjmuje się, że ta sama chwila dotyczy przejścia ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru.

Zgodnie z art. 353^¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Z powyższej zasady wynika, że strony mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez obowiązujące przepisy prawa, w tym także przepisy prawa podatkowego.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Podatnik planuje wprowadzić do Umów handlowych zawieranych z Kupującymi, mającymi siedzibę w Polsce, postanowienia dotyczące zasad sprzedaży wyrobów Podatnika wraz z ich przechowaniem. Mechanizm zawarcia umowy sprzedaży dotyczącej towarów objętych konkretnym zamówieniem określony jest w art. 68(2) k.c., tj. Wnioskodawca, otrzymując od osoby, z którą pozostaje w stałych stosunkach gospodarczych (Kupujący), ofertę zawarcia umowy i nie składając Kupującemu niezwłocznej odpowiedzi, przyjmuje ofertę (jedynie w przypadkach, gdy realizacja zamówienia z jakichkolwiek powodów okaże się niemożliwa, Kupujący będzie o tym informowany - w takim przypadku nie dochodzi do zawarcia umowy sprzedaży i faktura nie będzie wystawiana). Przyjęcie oferty oznacza z kolei zawarcie umowy sprzedaży między stronami. Umowy przewidywać będą, że po złożeniu przez Kupującego zaakceptowanego przez Wnioskodawcę w opisany wyżej sposób zamówienia, wystawiana będzie faktura, niezwłocznie dostarczana Kupującemu elektronicznie i z tym momentem nastąpi przeniesienie na Kupującego prawa do dysponowania wyrobami jak właściciel. Kupujący będzie mógł w każdej chwili odebrać zakupione wyroby z magazynu Wnioskodawcy. Wyroby nabyte przez Kupującego na podstawie zamówienia potwierdzonego fakturą pozostaną w przechowaniu Wnioskodawcy do momentu odbioru ich przez Kupującego, koszt ich przechowania zawarty będzie w cenie sprzedaży i nie będzie wyodrębniony jako odrębna pozycja na fakturze.

Odnosząc się do powyższego należy wskazać, że zgodnie z definicją zawartą w art. 7 ust. 1 ustawy, istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W celu przedstawienia właściwego rozumienia pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy zaznaczyć, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”. Idąc dalej należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy.

Jednocześnie należy podkreślić, że dla celów powstania obowiązku podatkowego dokonanie czynności następuje z chwilą faktycznego jej dokonania, za wyjątkiem przypadków w których przepisy ustawy określają wprost ten moment. W konsekwencji postanowienia umów cywilnoprawnych o uznaniu dostawy towarów za dokonaną pozostają bez znaczenia dla celów powstania obowiązku podatkowego, mogą pełnić jedynie funkcję pomocniczą w przypadku zaistnienia wątpliwości.

Wobec powyższego, nie sposób zgodzić się z Wnioskodawcą, iż wystawienie faktury potwierdzającej zawarcie umowy sprzedaży towarów należy rozumieć jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy. Jakkolwiek Wnioskodawca wskazał, że umowy przewidywać będą, że po złożeniu przez Kupującego zaakceptowanego przez Wnioskodawcę zamówienia, wystawiana będzie faktura, niezwłocznie dostarczana Kupującemu elektronicznie i z tym momentem nastąpi przeniesienie na Kupującego prawa do dysponowania wyrobami jak właściciel, a Kupujący będzie mógł w każdej chwili odebrać zakupione wyroby z magazynu Wnioskodawcy, to jednak należy zwrócić uwagę na ograniczenia wynikające z ww. umów. Z opisu sprawy wynika bowiem, że jeżeli na dzień planowanego odbioru Wnioskodawca posiadać będzie względem Kupującego wymagalne wierzytelności lub gdy saldo zobowiązań Kupującego przekroczy dostępny Kupującemu limit kredytowy, Wnioskodawca będzie mógł odmówić wydania Kupującemu nabytych wyrobów, wezwać Kupującego do zapłaty wymagalnych wierzytelności, wyznaczając w tym celu stosowny termin, a po jego bezskutecznym upływie - będzie mógł odstąpić od umowy sprzedaży.

Zatem, w świetle przedstawionych okoliczności sprawy wystawienie faktury potwierdzającej zawarcie umowy sprzedaży towarów, z pozostawieniem towarów u Wnioskodawcy, z ww. ograniczeniami, nie daje Kupującemu prawa do swobodnego dysponowania rzeczą jak właściciel. Tym samym, fakt wystawienia faktury potwierdzającej zawarcie umowy sprzedaży nie będzie stanowił o przeniesieniu prawa do rozporządzania towarami jak właściciel oraz o dokonaniu dostawy towarów i w konsekwencji dzień wystawienia faktury nie będzie dniem powstania obowiązku podatkowego, o którym mowa w art. 19a ust. 1 ustawy.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniami wskazanymi we wniosku nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin