Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/443-977/13-3/NS
z 23 stycznia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Gminy przedstawione we wniosku z dnia 22 października 2013 r. (data wpływu 25 października 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 stycznia 2014 r. (data wpływu 23 stycznia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wskazania właściwej stawki podatku dla sprzedaży działki przeznaczonej pod zabudowę – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 października 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wskazania właściwej stawki podatku dla sprzedaży działki przeznaczonej pod zabudowę. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 20 stycznia 2014 r. (data wpływu 23 stycznia 2014 r.) o informacje doprecyzowujące przedstawiony stan faktyczny.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 20 maja 2013 r. do Urzędu Miejskiego w X wpłynął wniosek o nabycie nieruchomości gruntowej niezabudowanej, stanowiącej własność Gminy Miejskiej X, oznaczonej numerem geodezyjnym A o pow. 0,0056 ha, położonej w X przy ul. (…) w celu poprawienia warunków zagospodarowania nieruchomości przyległej, zabudowanej kioskiem handlowym. Przez całą długość wnioskowanej do nabycia działki przebiega magistralna sieć ciepłownicza o średnicy 2xDn 250, ponadto pośrodku działki usytuowana jest komora ciepłownicza. W związku z powyższym, aktem notarialnym rep. A nr (…) z dnia 17 lipca 2013 r. Gmina Miejska X ustanowiła na rzecz przedsiębiorcy przesyłowego – Y – na nieruchomości oznaczonej numerem B na czas nieokreślony odpłatną służebność przesyłu związaną z dokonywaniem konserwacji, remontów, modernizacji, usuwania awarii oraz naprawy urządzenia przesyłowego – sieci cieplnej magistralnej i pośredniej komory ciepłowniczej. Strefa ograniczonego użytkowania (strefa ochronna) związana z przedmiotową służebnością na wskazanej działce wynosić będzie 17,75 m².

Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego miasta X PN. (…) uchwalonym uchwałą Rady Miejskiej X nr (…) z dnia 29 czerwca 2006 r. ogłoszonej w Dzienniku Urzędowym Województwa Z Nr (…), poz. (…) z dnia 18 sierpnia 2006 r. nieruchomość będąca przedmiotem zbycia przeznaczona jest (jako przeznaczenie podstawowe): pod usługi, a jako przeznaczenie uzupełniające: pod zabudowę mieszkaniową powyżej pierwszej kondygnacji (symbol na planie 17U).

W związku powyższym przeznaczeniem sprzedaż przedmiotowej działki została opodatkowana 23% podatkiem VAT.

Jednakże ustanowiona służebność ogranicza prawo nabywcy do swobodnego zagospodarowania przedmiotowej nieruchomości.

Ponadto w piśmie z dnia 20 stycznia 2014 r., stanowiącym uzupełnienie do wniosku, Gmina wskazała, że:

1. Komora ciepłownicza jest własnością przedsiębiorcy przesyłowego – Y.
2. Gmina Miejska X nie przeniosła prawa do rozporządzania komorą ciepłowniczą na nabywcę przedmiotowej nieruchomości.
3. Opisana nieruchomość jest oznaczona numerem geodezyjnym B.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Gmina sprzedając przedmiotową nieruchomość powinna tą dostawę opodatkować podatkiem VAT – stawką podstawową 23% – czy powinna zastosować zwolnienie na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług traktując to jako dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę?

Zdaniem Wnioskodawcy, powyższa sprzedaż nieruchomości powinna być opodatkowana podatkiem VAT – stawką 23% – gdyż zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego nieruchomość ta przeznaczona jest (jako przeznaczenie podstawowe): pod usługi, a jako przeznaczenie uzupełniające: pod zabudowę mieszkaniową powyżej pierwszej kondygnacji (symbol na planie 17U).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Towarami, według art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem w świetle przytoczonych powyżej przepisów, grunt spełnia definicję towaru określoną w art. 2 pkt 6, a jego sprzedaż traktowana jest jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Powyższe oznacza, że zwolnienie przysługuje względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane. Zatem ze zwolnienia od podatku korzystać będą dostawy gruntów o charakterze rolnym, leśnym itp.

Na podstawie art. 2 pkt 33 ustawy, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Wskazać jednocześnie należy, że kluczowa dla sprawy regulacja stanowi implementację art. 135 ust. 1 lit. k Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE. L Nr 347, poz. 1 ze zm.), zgodnie z którym, państwa członkowskie zwalniają z VAT dostawy terenów niezabudowanych, inne niż dostawy terenów budowlanych, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. b Dyrektywy.

Należy ponadto zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 647 ze zm.), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ww. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl zapisów ust. 2 powołanego przepisu – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę”.

Tym samym również w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Przepis art. 2 pkt 33 ustawy w zgodny sposób odpowiada zatem treści ww. orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Z powyższych przepisów wynika, że przeznaczenie określonego gruntu należy oceniać wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości. Bez znaczenia zatem pozostaje klasyfikacja według ewidencji gruntów i budynków lub studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że w dniu 20 maja 2013 r. do Urzędu Miejskiego w X wpłynął wniosek o nabycie nieruchomości gruntowej niezabudowanej, stanowiącej własność Gminy Miejskiej X, oznaczonej numerem geodezyjnym B o pow. 0,0056 ha, położonej w X przy ul. (…) w celu poprawienia warunków zagospodarowania nieruchomości przyległej, zabudowanej kioskiem handlowym. Przez całą długość wnioskowanej do nabycia działki przebiega magistralna sieć ciepłownicza o średnicy 2xDn 250, ponadto pośrodku działki usytuowana jest komora ciepłownicza. W związku z powyższym, aktem notarialnym rep. A nr (…) z dnia 17 lipca 2013 r. Gmina Miejska X ustanowiła na rzecz przedsiębiorcy przesyłowego – Y – na nieruchomości oznaczonej numerem B na czas nieokreślony odpłatną służebność przesyłu związaną z dokonywaniem konserwacji, remontów, modernizacji, usuwania awarii oraz naprawy urządzenia przesyłowego – sieci cieplnej magistralnej i pośredniej komory ciepłowniczej. Strefa ograniczonego użytkowania (strefa ochronna) związana z przedmiotową służebnością na wskazanej działce wynosić będzie 17,75 m². Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego miasta X PN. (…) uchwalonym uchwałą Rady Miejskiej X nr (…) z dnia 29 czerwca 2006 r. ogłoszonej w Dzienniku Urzędowym Województwa Z Nr (…), poz. (…) z dnia 18 sierpnia 2006 r. nieruchomość będąca przedmiotem zbycia przeznaczona jest (jako przeznaczenie podstawowe): pod usługi, a jako przeznaczenie uzupełniające: pod zabudowę mieszkaniową powyżej pierwszej kondygnacji (symbol na planie 17U). W związku powyższym przeznaczeniem sprzedaż przedmiotowej działki została opodatkowana 23% podatkiem VAT. Ponadto Zainteresowany wskazał, że komora ciepłownicza jest własnością przedsiębiorcy przesyłowego – Y. Gmina Miejska X nie przeniosła prawa do rozporządzania komorą ciepłowniczą na nabywcę przedmiotowej nieruchomości.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że aby stwierdzić czy dostawa nieruchomości będzie opodatkowana właściwą stawką podatku VAT, czy też będzie korzystała ze zwolnienia od tego podatku, w pierwszej kolejności konieczne jest ustalenie, czy dana nieruchomość jest zabudowana, a w przypadku, gdy nie jest, to czy jest przeznaczona pod zabudowę, czy też nie.

W myśl art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 1409 ze zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym – należy przez to rozumieć:

1. budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi,
2. budowlę stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami,
3. obiekt małej architektury.
   
   

Na mocy art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane, przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Przez budowlę – stosownie do art. 3 pkt 3 ww. ustawy – należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Zgodnie z art. 3 pkt 9 ustawy Prawo budowlane, przez urządzenia budowlane należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki.

Zgodnie z art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16 poz. 93 ze zm.), zwanej dalej k.c., nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Według art. 48 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Przytoczony przepis łączy się z art. 191 k.c., wyrażającym klasyczną zasadę superficies solo cedit („własność nieruchomości rozciąga się na rzecz ruchomą, która została połączona z nieruchomością w taki sposób, że stała się jej częścią składową”).

Wzniesienie budowli w całości na cudzym gruncie ma miejsce z zachowaniem zasady superficies solo cedit.

Jednak stosownie do art. 49 § 1 k.c., urządzenia służące do doprowadzania lub odprowadzania płynów, pary, gazu, energii elektrycznej oraz inne urządzenia podobne nie należą do części składowych nieruchomości, jeżeli wchodzą w skład przedsiębiorstwa.

Należy zwrócić uwagę na okoliczność, że zgodnie z prezentowanym w orzecznictwie stanowiskiem (vide: Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 2006 r., sygn. akt III CZP 105/05), aby urządzenia energetyczne stały się częścią zakładu energetycznego muszą być łącznie spełnione dwa warunki:

• urządzenie musi być faktycznie przyłączone do sieci przedsiębiorstwa;
• przedsiębiorstwo musi posiadać tytuł prawny do korzystania z przyłączonych urządzeń.
  
  

Należy podkreślić, że jak wynika z art. 7 ust. 1 ustawy, dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Pojęcie to ma szerszy zakres, niż sprzedaż w ujęciu cywilnoprawnym. Przede wszystkim przeniesienie prawa do rozporządzania towarem to nie tylko przeniesienie jego własności. Dostawa towarów nie będzie więc obejmowała tylko sprzedaży towarów (w sensie cywilnoprawnym). Dla uznania, że miała miejsce dostawa towarów, wystarczy, że podmiot nabędzie tzw. własność ekonomiczną, tzn. będzie miał możliwość dowolnego rozporządzania i dysponowania uzyskanym towarem.

Powyższe wskazuje jednoznacznie, że rozważając skutki podatkowe dokonywanej przez Wnioskodawcę transakcji należy mieć na uwadze nie jej aspekty cywilnoprawne, lecz te, które mają znaczenie z punktu widzenia ustawy o podatku od towarów i usług.

O ile jest oczywiste, że zbycie prawa własności gruntu powoduje przeniesienie na nowego właściciela także własności posadowionej na nim budowli (komory ciepłowniczej), jako części składowej gruntu, to bynajmniej nie jest oczywiste, że tym samym dochodzi do dostawy towaru, jakim jest budowla (komora ciepłownicza) w rozumieniu ustawy.

Opisana we wniosku budowla (komora ciepłownicza) – jak wskazał Wnioskodawca – jest własnością przedsiębiorcy przesyłowego – Y. Zatem ww. budowla na moment sprzedaży wchodziła w skład tej spółki i stanowiła część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 49 k.c., a tym samym nie stanowiła własności Gminy. W rezultacie ww. obiektu nie można traktować jako części składowej nieruchomości będącej przedmiotem zbycia przez Gminę.

W niniejszej sprawie nie ma bowiem podstaw do przyjęcia, że Gmina dokona dostawy tej budowli, chociaż przeniesie jej własność – przenosząc na nabywcę własność gruntu. Z punktu widzenia prawa cywilnego, na nabywcę formalnie przejdzie prawo własności budowli (komory ciepłowniczej) z wszystkimi cywilistycznymi konsekwencjami tego faktu, a jednocześnie, biorąc pod uwagę rozwiązania przyjęte w ustawie o podatku od towarów i usług, nie wystąpi dostawa towaru, jakim jest budowla (komora ciepłownicza), gdyż Wnioskodawca nie dysponował tą budowlą jak właściciel.

Skoro zatem art. 7 ust. 1 ustawy mówi o czynności, w wyniku której nabywca otrzyma prawo rozporządzania rzeczą jak właściciel, to niewątpliwie transakcja sprzedaży nieruchomości – w części obejmującej budowlę (komorę ciepłowniczą) – nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, chociaż Wnioskodawca przenosi jego własność – przenosząc na kontrahenta własność gruntu.

Wobec powyższych rozważań należy wskazać, że przedmiotem sprzedaży ze strony Wnioskodawcy jest wyłącznie grunt składający się z działki nr B, na której położona jest budowla (komora ciepłownicza), należąca w sensie ekonomicznym do przedsiębiorstwa przesyłowego.

Należy podkreślić, że analiza powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy wskazuje jednoznacznie, że zwolnienie od podatku obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) innych niż tereny budowlane.

Jak wynika z opisu sprawy, zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego miasta X nieruchomość będąca przedmiotem zbycia przeznaczona jest (jako przeznaczenie podstawowe): pod usługi, a jako przeznaczenie uzupełniające: pod zabudowę mieszkaniową powyżej pierwszej kondygnacji (symbol na planie 17U).

W związku z powyższym sprzedaż działki nr B jako przeznaczonej pod zabudowę, nie korzysta ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, ze względu na odmienny niż rolny lub leśny charakter.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że Gmina sprzedając opisaną nieruchomość powinna tą dostawę opodatkować stawką podatku od towarów i usług w wysokości 23%, na podstawie art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.