INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 30 września 2013 r. (data wpływu 2 października 2013 r.), uzupełnionym w dniu 11 grudnia 2013 r. w odpowiedzi na wezwanie z dnia 28 listopada 2013 r. znak IPPP3/443-912/13-2/IG do uzupełnienia wniosku otrzymane przez Stronę w dniu 10 grudnia 2013 r. oraz w piśmie z dnia 17 grudnia 2013 r. (data wpływu 19 grudnia 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania cesji wierzytelności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 października 2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania cesji wierzytelności, uzupełniony w dniu 11 grudnia 2013 r. w odpowiedzi na wezwanie z dnia 28 listopada 2013 r. znak IPPP3/443-912/13-2/IG do uzupełnienia wniosku otrzymane przez Stronę w dniu 10 grudnia 2013 r. oraz w piśmie z dnia 17 grudnia 2013 r. (data wpływu 19 grudnia 2013 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (Wnioskodawca) powstała w maju 2013 roku. Działa na podstawie podatkowej książki przychodów i rozchodów oraz jest zgłoszona jako podatnik VAT. Zajmuje się doradztwem prawnym związanym z przepisami dotyczącymi procedury administracyjnej oraz karnej, w tym karnej skarbowej. Oprócz tego zajmuje się dochodzeniem roszczeń odszkodowawczych od towarzystw ubezpieczeniowych w imieniu swoich klientów (umowa o dochodzenie roszczeń odszkodowawczych przewiduje wynagrodzenie Kancelarii określone jako „succes fee”). Od niedawna Kancelaria dokonuje cesji wierzytelności (umowy sprzedaży wierzytelności) związanych z komunikacyjnymi roszczeniami odszkodowawczymi, których to roszczeń już we własnym imieniu dochodzi od towarzystw ubezpieczeniowych. Cedentem jest zawsze osoba fizyczna poszkodowana (chodzi tylko o szkody majątkowe, a nie osobowe) w jakimś zdarzeniu drogowym. Cesjonariuszem jest Paweł C., jako prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą Kancelaria Prawna „…”.

Osoby poszkodowane, po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego przez towarzystwo ubezpieczeniowe, otrzymują pewną kwotę odszkodowania. Jeżeli uważają, że wysokość tego odszkodowania jest zaniżona, ale nie chcą spierać się z towarzystwem ubezpieczeniowym w zakresie dopłaty odszkodowania, bądź nie wiedzą jak tę dopłatę uzyskać przesyłają całość dokumentacji ubezpieczeniowej do Kancelarii celem jej weryfikacji z zapytaniem o wycenę wierzytelności, bądź już z propozycją jakiejś kwoty. Jeżeli obie strony zgadzają się to podpisywana jest cesja wierzytelności. Głównym i podstawowym zapisem w treści cesji jest oświadczenie cedenta, że w związku z konkretnym zdarzeniem drogowym uszkodzeniu uległ pojazd będący własnością cedenta i z tytułu tego zdarzenia przysługuje cedentowi wierzytelność o zapłatę odszkodowania do sprawcy szkody oraz do konkretnego towarzystwa ubezpieczeniowego, w którym pojazd sprawcy szkody objęty był w chwili zdarzenia obowiązkowym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

Cedent dalej oświadcza, że otrzymał od towarzystwa ubezpieczeniowego odszkodowanie w konkretnej wysokości, które jednak nie czyni w pełni zadość obowiązkowi pełnego naprawienia szkody, ponieważ nie wystarczyło do przeprowadzenia pełnej naprawy pojazdu. Z chwilą zawarcia niniejszej umowy cedent zbywa za umówioną cenę, a cesjonariusz nabywa wierzytelność o zapłatę pozostałej należnej części odszkodowania powyżej już wypłaconej przez towarzystwo ubezpieczeniowe kwoty do wysokości pełnego odszkodowania. Na cesjonariusza wraz z wierzytelnością przechodzą wszelkie prawa z nią związane (również prawo do odsetek i zwrotu kosztów wykonania opinii niezależnego rzeczoznawcy). Pozostała należna część odszkodowania, o której mowa w treści umowy cesji, nie jest określona kwotowo w treści umowy i nie jest dokładnie znana w chwili podpisywania umowy cesji. Jej wysokość jest bowiem ustalana dopiero później, na podstawie wyceny dokonywanej poprzez specjalistyczną firmę zewnętrzną, której Kancelaria zleca wykonanie kosztorysu naprawy danego pojazdu w oparciu o licencjonowany program komputerowy A., za pomocą którego wyliczona zostaje prawidłowa wartość części zamiennych niezbędnych w wykonaniu naprawy pojazdu oraz prawidłowa kwota za roboczogodzinę pracowników warsztatu przyjęta jako średnia kwota cen stosowanych w tym zakresie. Tak ustalony koszt naprawy pojazdu wynikający z wyceny jest pomniejszany o wysokość odszkodowania uprzednio wypłaconego przez towarzystwo ubezpieczeniowe poszkodowanemu. W ten sposób ustalona zostaje przewidywana wysokość roszczenia, czyli pozostałej należnej części odszkodowania, o której mowa w treści umowy cesji.

Przykład: zaniżona wartość odszkodowania wypłacona poszkodowanemu przez towarzystwo ubezpieczeniowe: 2500 zł, koszt naprawy pojazdu wynikający z wyceny: 7500 zł, przewidywana wartość dopłaty: 5000 zł, koszt wyceny: 100 zł, cena zakupu wierzytelności: 500 zł.

Po zebraniu w ten sposób niezbędnych danych sporządzane jest do towarzystwa ubezpieczeniowego wezwanie do zapłaty opiewające na:

kwotę dopłaty wraz z odsetkami ustawowymi, kwotę wykonania wyceny i koszty korespondencji.

Towarzystwo ubezpieczeniowe albo wypłaca żądaną sumę albo proponuje jakąś jej część do wypłaty zgadzając się częściowo z wezwaniem przedstawiając proponowaną kwotę do zapłaty do akceptacji Kancelarii albo odmawia dopłaty w ogóle. W przypadku odmowy sprawa kierowana jest przez Kancelarię do postępowania nakazowego, w wyniku którego wydawany jest wyrok nakazowy, który przymusza towarzystwo ubezpieczeniowe do dopłaty wraz z odsetkami ustawowymi oraz kosztami wyceny i kosztem korespondencji, bądź sprawa toczy się w wyniku sprzeciwu w postępowaniu zwykłym przed sądem.

W uzupełnieniu z dnia 17 grudnia 2013 r. (data wpływu 19 grudnia 2013 r.) Wnioskodawca wskazał, że przedmiotem działalności gospodarczej Kancelarii są:

• doradztwo prawne w zakresie opisanym we wniosku i opisanym we wpisie do ewidencji pod kodem 69.10.Z jako „działalność prawnicza”,
• dochodzenie odszkodowań w zakresie opisanym we wniosku i opisanym we wpisie do ewidencji pod kodem 66.21.Z jako „działalność związana z oceną ryzyka i szacowaniem poniesionych strat”, której podklasa obejmuje dochodzenie roszczeń ubezpieczeniowych.
  
  

Opisana we wniosku sytuacja dokonania cesji wierzytelności jest pośrednim wynikiem prowadzenia spraw związanych z dochodzeniem odszkodowań i wynikła w związku z propozycją złożoną przez klienta Kancelarii który zrezygnował z pomocy w dochodzeniu jego roszczeń składając jednocześnie propozycję odkupu przez Kancelarię jego praw do odszkodowania komunikacyjnego. Cesja roszczeń odszkodowawczych dokonywana jest w celu dochodzenia roszczeń ubezpieczeniowych i odbywa się na takich samych zasadach jak samo świadczenie pomocy w dochodzeniu tych roszczeń dla poszkodowanego. Odszkodowanie nie jest w żadnym razie długiem, zaś roszczenia odszkodowawcze są dochodzone na podstawie Kodeksu Cywilnego, ustawy o działalności ubezpieczeniowej oraz ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, bądź w ostateczności w ramach procesu cywilnego.

W przekonaniu Wnioskodawcy dochodzenie roszczeń komunikacyjnych nabytych przez Kancelarię w drodze cesji podlega pod podklasę 66.21.Z. Kancelaria nie prowadzi i nie jest celem jej działalności obrót wierzytelnościami, które ewidentnie wiążą się z odzyskiwaniem tzw. „trudnych” długów od nierzetelnych kontrahentów danego podmiotu i prowadzeniem egzekucji u dłużnika.

Co prawda termin „obrót wierzytelnościami” nie występuje w liście kodów PKD, to jednak przyjmuje się przypisanie działalności związanej z tym obrotem do kodu 64.99.Z – „pozostała finansowa działalność usługowa, gdzie indziej niesklasyfikowana, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych”. Podklasa ta obejmuje:

• pozostałe pośrednictwo finansowe związane głownie z dystrybucją środków finansowych, w inny sposób niż udzielanie pożyczek:
• faktoring,
• wystawianie swapów, dokonywanie opcji oraz zawieranie transakcji zabezpieczających,
• działalność inwestycyjną na własny rachunek dokonywaną poprzez lokatę kapitału za pośrednictwem przedsiębiorstw wysokiego ryzyka, klubów inwestycyjnych itp.
  
  

Trudno zatem nazywać działalność Kancelarii jako „pośrednictwo finansowe związane z dystrybucją środków finansowych”.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy opisany przykład cesji wierzytelności stanowi usługę opodatkowaną podatkiem od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z treścią art. 2 pkt 22 ustawy o VAT sprzedażą jest m.in. odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zgodnie zaś z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W ocenie Wnioskodawcy wierzytelność jest prawem majątkowym, będącym przedmiotem obrotu gospodarczego. Przeniesienie praw do wierzytelności, jako niematerialnych praw majątkowych, co do zasady, stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

W tym przypadku o świadczeniu usług można mówić jedynie w odniesieniu do nabywcy tych wierzytelności. Zakup wierzytelności, zdaniem Wnioskodawcy, stanowi usługę polegającą na przeniesieniu wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku osoby trzeciej na mocy umowy zawartej między zbywcą wierzytelności (cedentem), a jej nabywcą (cesjonariuszem). Oznacza to, że w takim przypadku nabywca wierzytelności świadczy na rzecz jej zbywcy usługę, której celem jest uwolnienie sprzedawcy od ciężaru egzekwowania wierzytelności. Za usługę tę jednak żadne wynagrodzenie nie jest pobierane przez Wnioskodawcę. Brak jest zatem elementu odpłatności, który musi wystąpić, by wystąpiła sprzedaż. Co za tym idzie, przedmiotowa czynność nie wyczerpuje definicji „odpłatnego świadczenia usług na terytorium kraju” a więc nie podlega podatkowi od towarów i usług. Wniosek ten wynika a contrario również z treści interpretacji indywidualnej ILPP2/443-160/13-5/MR.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy stanowi, że ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży – rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Przeniesienie praw do wierzytelności jako niematerialnych praw majątkowych, co do zasady, stanowi świadczenie usług w rozumieniu cyt. wyżej art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami art. 509-517 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z treścią art. 509 § 1 wyżej cytowanej ustawy wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl § 2 cytowanego artykułu wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa (...). Przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności następuje – w myśl art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego – na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja miała charakter odpłatny).

Z cytowanych wyżej przepisów jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu, czy określonym zachowaniu mieści się w tak sformułowanej definicji usługi. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne musi istnieć stosunek prawny między świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Z opisanego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zajmuje się m.in. dochodzeniem roszczeń odszkodowawczych od towarzystw ubezpieczeniowych w imieniu swoich klientów (umowa o dochodzenie roszczeń odszkodowawczych przewiduje wynagrodzenie Kancelarii określone jako „succes fee”). Od niedawna Kancelaria dokonuje cesji wierzytelności (umowy sprzedaży wierzytelności) związanych z komunikacyjnymi roszczeniami odszkodowawczymi, których to roszczeń już we własnym imieniu dochodzi od towarzystw ubezpieczeniowych. Cedentem jest zawsze osoba fizyczna poszkodowana (chodzi tylko o szkody majątkowe, a nie osobowe) w jakimś zdarzeniu drogowym. Cesjonariuszem jest Wnioskodawca, jako prowadzący działalność gospodarczą.

Osoby poszkodowane, po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego przez towarzystwo ubezpieczeniowe, otrzymują pewną kwotę odszkodowania. Jeżeli uważają, że wysokość tego odszkodowania jest zaniżona, ale nie chcą spierać się z towarzystwem ubezpieczeniowym w zakresie dopłaty odszkodowania, bądź nie wiedzą jak tę dopłatę uzyskać przesyłają całość dokumentacji ubezpieczeniowej do Kancelarii celem jej weryfikacji z zapytaniem o wycenę wierzytelności, bądź już z propozycją jakiejś kwoty. Jeżeli obie strony zgadzają się to podpisywana jest cesja wierzytelności. Głównym i podstawowym zapisem w treści cesji jest oświadczenie cedenta, że w związku z konkretnym zdarzeniem drogowym uszkodzeniu uległ pojazd będący własnością cedenta i z tytułu tego zdarzenia przysługuje cedentowi wierzytelność o zapłatę odszkodowania sprawcy szkody oraz do konkretnego towarzystwa ubezpieczeniowego, w którym pojazd sprawcy szkody objęty był w chwili zdarzenia obowiązkowym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

Cedent dalej oświadcza, że otrzymał od towarzystwa ubezpieczeniowego odszkodowanie w konkretnej wysokości, które jednak nie czyni w pełni zadość obowiązkowi pełnego naprawienia szkody, ponieważ nie wystarczyło do przeprowadzenia pełnej naprawy pojazdu. Z chwilą zawarcia umowy cedent zbywa za umówioną cenę, a cesjonariusz nabywa wierzytelność o zapłatę pozostałej należnej części odszkodowania powyżej już wypłaconej przez towarzystwo ubezpieczeniowe kwoty do wysokości pełnego odszkodowania. Na cesjonariusza wraz z wierzytelnością przechodzą wszelkie prawa z nią związane (również prawo do odsetek i zwrotu kosztów wykonania opinii niezależnego rzeczoznawcy). Pozostała należna część odszkodowania, o której mowa w treści umowy cesji, nie jest określona kwotowo w treści umowy i nie jest dokładnie znana w chwili podpisywania umowy cesji. Jej wysokość jest bowiem ustalana dopiero później, na podstawie wyceny dokonywanej poprzez specjalistyczną firmę zewnętrzną, której Kancelaria zleca wykonanie kosztorysu naprawy danego pojazdu w oparciu o licencjonowany program komputerowy A., za pomocą którego wyliczona zostaje prawidłowa wartość części zamiennych niezbędnych w wykonaniu naprawy pojazdu oraz prawidłowa kwota za roboczogodzinę pracowników warsztatu przyjęta jako średnia kwota cen stosowanych w tym zakresie. Tak ustalony koszt naprawy pojazdu wynikający z wyceny jest pomniejszany o wysokość odszkodowania uprzednio wypłaconego przez towarzystwo ubezpieczeniowe poszkodowanemu. W ten sposób ustalona zostaje przewidywana wysokość roszczenia, czyli pozostałej należnej części odszkodowania, o której mowa w treści umowy cesji.

Przykład: zaniżona wartość odszkodowania wypłacona poszkodowanemu przez towarzystwo ubezpieczeniowe: 2500 zł, koszt naprawy pojazdu wynikający z wyceny: 7500 zł, przewidywana wartość dopłaty: 5000 zł, koszt wyceny: 100 zł, cena zakupu wierzytelności: 500 zł.

Po zebraniu w ten sposób niezbędnych danych sporządzane jest do towarzystwa ubezpieczeniowego wezwanie do zapłaty opiewające na:

kwotę dopłaty wraz z odsetkami ustawowymi, kwotę wykonania wyceny i koszty korespondencji.

Towarzystwo ubezpieczeniowe albo wypłaca żądaną sumę albo proponuje jakąś jej część do wypłaty zgadzając się częściowo z wezwaniem przedstawiając proponowaną kwotę do zapłaty do akceptacji Kancelarii albo odmawia dopłaty w ogóle. W przypadku odmowy sprawa kierowana jest przez Kancelarię do postępowania nakazowego, w wyniku którego wydawany jest wyrok nakazowy, który przymusza towarzystwo ubezpieczeniowe do dopłaty wraz z odsetkami ustawowymi oraz kosztami wyceny i kosztem korespondencji, bądź sprawa toczy się w wyniku sprzeciwu w postępowaniu zwykłym przed sądem.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczę tego czy opisany przykład cesji wierzytelności stanowi usługę opodatkowaną podatkiem od towarów i usług.

Należy zauważyć, że przelew wierzytelności niepodlegający zwrotnemu przeniesieniu i niezwiązany z żadnymi usługami, ani dodatkowymi świadczeniami poza zapłatą ceny sprzedaży ustaloną ostatecznie w umowie cesji, nie stanowi usługi w rozumieniu ustawy o VAT. Wierzyciel dokonuje cesji wierzytelności i nie działa w tym zakresie jako usługodawca, Wnioskodawca jest nabywcą wierzytelności i również nie może być usługodawcą.

Bezzwrotna cesja wierzytelności nie jest usługą w rozumieniu ustawy o VAT, jeżeli nie jest związana ze świadczeniem dodatkowych czynności, których wykonanie lub chociażby zobowiązanie do ich wykonania może stanowić o świadczeniu usługi nabywcy na rzecz zbywcy, która to może również obejmować nabycie wierzytelności.

Stosownie do cytowanego art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, a więc przez odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

Z opisanej wyżej definicji usług w ustawie o VAT należy wyprowadzić następujące wnioski:

• świadczenie usług zakłada istnienie dwóch podmiotów, a więc tego, który świadczy usługę (usługodawcę) i tego który świadczenie odbiera (usługobiorcę), czyli konsumenta usługi,

• opodatkowaniu podlega odpłatne świadczenie usług, to znaczy, że istnieje stosunek prawny pomiędzy usługodawcą i usługobiorcą a rezultatem tego związku jest wzajemne działanie tych podmiotów, polegające na tym, że wynagrodzenie otrzymane przez wykonawcę usługi jest świadczeniem wzajemnym za wykonanie usługi na rzecz jej odbiorcy,

• pomiędzy odpłatną czynnością podlegającą opodatkowaniu, a otrzymywanym z tytułu tej czynności wynagrodzeniem musi istnieć bezpośredni związek, czytelny i dostrzegalny związek.
  
  

W opisanej we wniosku transakcji uczestniczą dwa podmioty z tym, że to nabywca (Wnioskodawca) płaci Sprzedawcy określoną cenę za wierzytelność.

Kluczowa jest odpowiedź na pytania: kto i kiedy dokonuje odzyskiwania długów oraz czy przewidziano możliwość powrotnego przejścia wierzytelności na zbywcę.

Umowa cesji, scharakteryzowana we Wniosku o interpretację (polegająca na bezzwrotnym przeniesieniu własności wierzytelności i ich „wydaniu” przez sprzedającego i „odebraniu wierzytelności” i zapłacie ceny ze strony nabywającego) po dokonaniu przez strony tej czynności po prostu wygasła. Sprzedawcy na podstawie tej umowy nie przysługuje już żadne roszczenie.

W sytuacji opisanej we wniosku, tj. gdy sprzedawca nie płaci ceny za transakcję, a wierzytelności w żadnym przypadku nie mogą powrócić do sprzedającego, nie mamy do czynienia z usługą.

Jeśli nabywanie jest usługą „uwalniania” sprzedawcy od ciężaru odzyskiwania należności to w ramach ustawy o VAT, w relacji Usługodawca - Nabywający a Usługobiorca - Sprzedający, usługa w całości jest „skonsumowana”, wykonana w momencie cesji wierzytelności. To właśnie w tej chwili Sprzedawca pozbawiany jest wspominanego ciężaru odzyskiwania należności.

Strumień pieniądza w ramach scharakteryzowanej we Wniosku umowy zakupu, skierowany jest wyłącznie od nabywcy do sprzedawcy. Skoro definicja usługi w ustawie o VAT mówi, że odpłatność leży po stronie usługobiorcy, tj. usługobiorca płaci usługodawcy, to aby Wnioskodawca był usługodawcą to musi zaistnieć sytuacja, w której Sprzedawca zapłaci coś Wnioskodawcy. Z opisanej we wniosku charakterystyki umowy nabywania nie wynika aby Sprzedawca zapłacił wynagrodzenie nabywcy. Wszelkie strumienie pieniężne z tytułu posiadania praw do nabytej wierzytelności na konto Wnioskodawcy wpłyną już jako realizacja praw właścicielskich. Środki pieniężne od dłużnika Wnioskodawca otrzyma już jako wierzyciel tego dłużnika, a nie jako usługodawca dla sprzedającego.

Charakter opisanej w przedstawionym stanie faktycznym umowy cesji wierzytelności prowadzi do potwierdzenia, że cesjonariusz jednorazowo nabywa we własnym imieniu i na własną rzecz wymienioną w tej umowie określoną wierzytelność. Umowa nie określa celu nabycia tej wierzytelności, pozostawia to do wyłącznej dyspozycji nabywcy, jego uprawnień właścicielskich. Wraz z zawarciem umowy określona w niej wierzytelność przechodzi na nabywcę. Z chwilą zawarcia umowy cesji jedynym uprawionym do dysponowania zakupioną wierzytelnością, jako przedmiotem własności, jest nabywca wierzytelności.

Umowa cesji wierzytelności zawarta między cedentem, a cesjonariuszem nie zawiera żadnych upoważnień do korzystania przez jakikolwiek podmiot z nabytych wierzytelności. Umowa nie formułuje także żadnego polecenia świadczenia na rzecz zbywcy wierzytelności, w szczególności odzyskiwania długów, prowadzenia ksiąg, rachunków.

Skoro strony poza wydaniem, przyjęciem i zapłatą ceny nie formułują żadnych obowiązków, to ściąganie przez nabywcę zakupionych wierzytelności jest jedynie realizacją przysługującego mu prawa podmiotowego, realizacją jego uprawnień właścicielskich.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że w opisanej sytuacji brak jest elementu odpłatności i przedmiotowa czynność nie wyczerpuje definicji odpłatnego świadczenia usług, więc nie podlega podatkowi od towarów i usług należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od czynności cywilnoprawnych zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.