Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/443-1093/13-4/EK
z 31 grudnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 21 października 2013 r. (data wpływu 28 października 2013 r.) uzupełnione pismem z dnia 17 grudnia 2013 r. (data wpływu 20 grudnia 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania kary umownej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 października 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania kary umownej. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 17 grudnia 2013 r. (data wpływu 20 grudnia 2013 r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

I. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością [dalej: Wnioskodawca lub Spółka;] jest właścicielem nieruchomości składającej się z działek gruntu nr … położonych w miejscowości D. w województwie ł. oraz działki gruntu nr.. położonej w miejscowości D w województwie ł. Wyżej wymienione działki dalej są określane jako Grunt.

Na Gruncie planowana jest inwestycja w postaci budowy nowoczesnego budynku magazynowo- biurowego wraz z przynależną infrastrukturą [w szczególności w postaci miejsc parkingowych, powierzchni załadunkowych; dalej: Inwestycja lub odpowiednio Budynek].

W celu realizacji Inwestycji, Spółka zawarła w dniu 26 sierpnia 2013 r. z P. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością [dalej: P. lub Menedżer Budowy] umowę, na podstawie której P. zobowiązało się do przeprowadzenia procesu inwestycyjnego [dalej: Umowa Budowy]. W Umowie Budowy, jako umowie rezultatu, P. zobligowane zostało w szczególności do:

• wybudowania Budynku wraz z przynależną infrastrukturą z wykorzystaniem wykonawcy i ewentualnych podwykonawców za cenę nieprzekraczającą kwoty określonej w Umowie Budowy,
  

• uzyskania wymaganych decyzji administracyjnych związanych z procesem budowlanym,
  

• zapewnienia zgodności prac prowadzonych przez wykonawcę z przepisami prawa, zawartą umową na wykonanie robót budowlanych oraz pozwoleniem na budowę,
  

• dostarczenia Budynku wraz z przynależną infrastrukturą wolnych od wad,
  

• organizacji i koordynacji procesu budowlanego,
  

• ponoszenia kosztów związanych z procesem budowlanym, w tym wypłaty wynagrodzenia wykonawcy i podwykonawcom.
  
  
  

Na potrzeby realizacji Umowy Budowy w ramach tej umowy, Spółka odpłatnie wynajęła Grunt na rzecz P.

W Umowie Budowy przewidziane zostało stosowne wynagrodzenie dla Menedżera Budowy.

Przed podpisaniem Umowy Budowy Spółka zawarła z przyszłym najemcą [dalej: Najemca] umowę najmu Budynku wraz z przynależną infrastrukturą [dalej; umowa Najmu].

W Umowie Budowy, poza wymienionymi powyżej zobowiązaniami związanymi z realizacją Inwestycji, P. zobowiązało się również do zapewnienia [dalej: Gwarancja Wynajmu], że (niezależnie od obecnego brzmienia Umowy Najmu) od dnia przekazania Najemcy przedmiotu najmu:

• Umowa Najmu nie będzie przewidywała jakichkolwiek obniżek czynszu ani okresów bezczynszowych, a Najemca przejmie do użytkowania wszystkie powierzchnie Budynku,
  

• Najemca będzie zobowiązany do zapłaty na rzecz Spółki wskazanej w Umowie Budowy miesięcznej kwoty czynszu za każdy metr kwadratowy powierzchni magazynowej Budynku, kwoty za każdy metr kwadratowy powierzchni biurowej Budynku - obie powiększone o należny VAT, oraz wskazanej miesięcznej kwoty zaliczek tytułem opłat serwisowych za każdy metr kwadratowy w pierwszym roku kalendarzowym powiększonej o należny VAT.
  
  
  

Umowa Budowy przewiduje, że w przypadku nieosiągnięcia przez Menedżera Budowy wskazanych powyżej celów, tj. Gwarancji Wynajmu, będzie on zobowiązany do uiszczenia na rzecz Spółki kary umownej [dalej: Kara Umowna] jako odszkodowania (angielskie określenie compensation), w określonej wysokości. W Umowie Budowy, w oparciu o obecne brzmienie Umowy Najmu, określona została kwota Kary Umownej należnej Spółce w przypadku nieosiągnięcia celów objętych Gwarancją Wynajmu. Zgodnie z ustaleniami pomiędzy Spółką a Menadżerem Budowy kwota Kary Umownej będzie proporcjonalnie zmniejszana w przypadku częściowej realizacji Gwarancji Wynajmu.

Zgodnie z postanowieniami Umowy Budowy, przewidziana Kara Umowna jest niezależna od winy P. ani od stopnia staranności stron Umowy Budowy.

Zarówno Spółka jak i Menadżer Budowy są zarejestrowanymi podatnikami VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

1. Czy na gruncie przedstawionego zdarzenia przyszłego otrzymanie Kary Umownej będzie wywoływać jakiekolwiek skutki w podatku VAT dla Spółki?
2. Czy na gruncie przedstawionego zdarzenia przyszłego w związku z otrzymaniem Kary Umownej na Spółce będzie ciążył obowiązek rozliczenia podatku należnego VAT z tego tytułu?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Na gruncie przedstawionego zdarzenia przyszłego otrzymanie Kary Umownej nie będzie wywoływać jakichkolwiek skutków w podatku VAT dla Spółki.
2. Na gruncie przedstawionego zdarzenia przyszłego w związku z otrzymaniem Kary Umownej na Spółce nie będzie ciążył obowiązek rozliczenia podatku należnego VAT z tego tytułu.
   
   

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

W opinii Spółki, ewentualna wypłata Kary Umownej nie będzie podlegała opodatkowaniu VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT, opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 Ustawy o VAT).

Stosownie zaś do art. 8 ust. 1 Ustawy o VAT przez świadczenie usług, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 Ustawy o VAT.

W ocenie Spółki, nie ma wątpliwości, że wypłata Kary Umownej nie stanowi wynagrodzenia za dostawę towarów.

Na gruncie opisanego zdarzenia przyszłego Kara Umowna nie stanowi również wynagrodzenia za świadczenie usług, co Spółka wykazuje poniżej.

Zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem organów podatkowych, aby dana czynność mogła być uznana za świadczenie usług, łącznie spełnione zostać muszą następujące warunki:

• obowiązek określonego świadczenia musi wynikać z wyraźnego stosunku zobowiązaniowego łączącego strony,
  

• konieczne jest występowanie świadczenia wzajemnego (odpłatność),
  

• musi istnieć konkretny podmiot będący bezpośrednim beneficjentem (konsumentem) tego zobowiązania.
  
  
  

Ustawa o VAT oraz dyrektywy unijne nie definiują wprost pojęcia „odpłatności” w celu kwalifikacji czynności jako świadczenia usług podlegającego opodatkowaniu VAT. Wydaje się, że dla uznania danej czynności jako usługi opodatkowanej VAT, musi zaistnieć bezpośredni związek (o charakterze przyczynowym) pomiędzy tą czynnością, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za konkretną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Innymi słowy, otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania określonego świadczenia.

O konieczności ekwiwalentności świadczenia i wynagrodzenia, jako elementu konstytutywnego świadczenia usługi wypowiadał się wielokrotnie Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej [dalej: TSUE]. Zgodnie z orzeczeniami TSUE (sprawy C-102/86: Apple and Pear Development Council, C-16/93: R.J Tolsma v. Inspecteur der Omzetbelastling Leeuwarden, C-154/80: Staatssecretaris van Financien v. Stowarzyszenie spółdzielcze „Cooperatieve Aardappelenbewaarplaats GA”) związek wynagrodzenia z istnieniem określonej korzyści dla drugiej strony, jak również konieczność związku prawnego pomiędzy usługodawcą i usługobiorcą w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, stanowią conditio sine qua non uznania czynności (usługi) za opodatkowaną VAT.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach Ministra Finansów. Przykładowo w interpretacji indywidualnej z dnia 15 lipca 2013 r. (znak IBPP2/443-346/13/IK) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach uznał, że: „pod pojęciem odpłatności dostawy towarów lub odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego). W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług”.

Natomiast w interpretacji indywidualnej z dnia 24 stycznia 2013 r. (znak IPPP1/443-1194/12-2/MPe) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdził, że: „Dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia”.

Biorąc pod uwagę powyższe, Wnioskodawca jest zdania, iż w opisanym zdarzeniu przyszłym nie zostanie spełniony warunek ekwiwalentności świadczenia wzajemnego. Menedżer Budowy zobowiązany do wypłaty na rzecz Spółki Kary Umownej (w razie niezrealizowania zobowiązań, tj. nieosiągnięcia celów objętych Gwarancją Wynajmu), nie otrzyma w zamian żadnego świadczenia ze strony Spółki. Kara Umowna stanowi bowiem zadośćuczynienie ze strony Menadżera Budowy na rzecz Spółki za niewykonanie określonych zobowiązań przyjętych przez Menedżera Budowy w ramach Umowy Budowy. Nie zostaje zatem, w przypadku Kary Umownej, spełniony wymóg symetrii między wykonywanym świadczeniem a otrzymywanym wynagrodzeniem za nie, który jest elementem koniecznym świadczenia usług na gruncie VAT.

W związku z tym, że Kara Umowna nie jest usługą na gruncie Ustawy o VAT, w ocenie Spółki nie podlega opodatkowaniu VAT a jej otrzymanie nie wywoła żadnych skutków dla Spółki na gruncie VAT.

W szczególności należy podkreślić, że Karze Umownej (którą ma ewentualnie otrzymać Spółka) nie towarzyszy świadczenie ekwiwalentne ze strony Spółki na rzecz Menadżera Budowy. Za takie świadczenie ekwiwalentne nie może w szczególności zostać uznane wynagrodzenie należne Menadżerowi Budowy w ramach Umowy Budowy.

Należy zauważyć, że kara umowna jest pojęciem niezdefiniowanym w Ustawie o VAT. W świetle regulacji Kodeksu Cywilnego (Dz.U. z 1964 r. Nr 16 poz. 93 ze zm.) jest natomiast zapłatą za wyrządzone szkody, poniesione straty. Zgodnie z art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego, można zawrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna). Istotą kary umownej (odszkodowania) jest zatem rekompensata, zadośćuczynienie. Nie jest to płatność za świadczenie, lecz stanowi wyrównanie wyrządzonej szkody. Brak jest zatem ekwiwalentności, wzajemności jaka zachodzi pomiędzy świadczeniem usługi a wynagrodzeniem za nią. Otrzymana kara umowna nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podmiotu, który je otrzymuje.

Zastrzeżenie, o którym mowa w Kodeksie cywilnym zostało przewidziane również w zawartej przez Spółkę Umowie Budowy. Ma ono na celu zabezpieczenie należytego i efektywnego wykonania zobowiązania przez Menedżera Budowy (zapewnienie osiągnięcia korzystnych dla Spółki zmian warunków Umowy Najmu). Zastrzeżona Kara Umowna ma zasadniczo mobilizować, dyscyplinować P. do przestrzegania uzgodnionych warunków i tym samym służyć ochronie interesów Wnioskodawcy (lub ewentualnie zadośćuczynić Spółce z tytułu niewypełnienia przez P. zobowiązań z Umowy Budowy). Niewątpliwie Kara Umowna ma w tym zakresie wymiar jednostronny, jest zastrzeżona na korzyść Spółki.

W Komentarzu do art. 483 Kodeksu Cywilnego (LEX 2010) Zdzisław Gawlik (Kodeks cywilny. Komentarz cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania – część ogólna, Kidyba Andrzej (red.), Gawlik Zdzisław, Janiak Andrzej, Kozieł Grzegorz, Olejniczak Adam, Pyrzyńska Agnieszka, Sokołowski Tomasz; LeX 2010 nr 61323) podkreśla cechy dyscyplinujące kary umownej: „Kara umowna jest dodatkowym zastrzeżeniem umownym, wprowadzanym do umowy w ramach swobody kontraktowania, mającym na celu wzmocnienie skuteczności więzi powstałej między stronami w wyniku zawartej przez nie umowy i służy realnemu wykonaniu zobowiązań (wyrok SN z 8 sierpnia 2008 r., V CSK 85/08, LEX nr 457785). Skłania ona tym samym stronę zobowiązaniową, może nawet silniej niż jakiekolwiek inne środki, do ścisłego wypełnienia zobowiązania. Dłużnik, godząc się na karę umowną, bierze tym samym na siebie gwarancję jego wykonania. Treścią zastrzeżenia kary umownej jest zobowiązanie się dłużnika do zapłaty wierzycielowi określonej kwoty pieniężnej w razie niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania. Zapłata kary umownej stanowi niejako automatyczną sankcję przysługującą wierzycielowi w stosunku do dłużnika w wypadku niewykonania przez niego lub nienależytego wykonania zobowiązania z przyczyn, za które dłużnik odpowiada”.

Podsumowując, wypłata Kary Umownej będzie w istocie rekompensatą za utraconą korzyść - co oznacza, że nie jest ani czynnością ani zdarzeniem, podlegającym opodatkowaniu VAT. Stanowisko Wnioskodawcy potwierdza praktyka organów podatkowych, Przykładowo w interpretacji z dnia 24 stycznia 2013 r. (znak IPPP1/443-1194/12-2/MPe) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie podkreślił, że: „(...) nałożenie kary umownej stanowić będzie rekompensatę finansową dla Spółki, jako strony dotkniętej niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem umowy i nie wiąże się ze spełnieniem świadczenia wzajemnego przez klienta. Zatem, kara umowna pełniąca funkcję odszkodowawczą (rekompensacyjną) za poniesione straty, nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i tym samym nie podlega opodatkowaniu”.

Analogiczne stanowisko możemy również odnaleźć w interpretacjach indywidualnych wydanych przez:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 1 sierpnia 2013 r. znak IPPP1/443/521/13-3/JL;
  

• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 23 kwietnia 2013 r. znak IPPP2/443-173/13-2/KG;
  

• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 9 lutego 2012 r. znak ITPP1/443-1593/11/TS;
  

• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 3 lutego 2012 r. znak ILPP2/443-1563/11-3/EN;
  

• Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 14 listopada 2011 r. znak ITPP1/443-1142/11/KM
  
  
  

Podobne podejście można odnaleźć również w orzecznictwie polskich sądów administracyjnych. W wyroku z dnia 20 marca 2012 r. sygn. akt I FSK 835/11 Naczelny Sąd Administracyjny zwrócił uwagę, że: „Odszkodowanie w zamian za przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów, a także w zamian za świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa - w powyższych przypadkach pełni funkcjonalnie rolę wynagrodzenia. Opodatkowaniu nie podlega jedynie wypłata odszkodowania lub kary umownej w związku z wystąpieniem jakiegoś zdarzenia - np. niewywiązaniem się (lub niewłaściwym wywiązaniem się) z umowy czy też spowodowanie szkody deliktem.”

Podobnie, w uzasadnieniu do wyroku z dnia 23 lipca 2013 r. o sygn. akt I SA/Wr 591/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu stwierdził, że: „Dla ustalenia czy miało miejsce świadczenie usług istotne jest stwierdzenie, czy świadczenie przyniosło odbiorcy jakąkolwiek korzyść. Niezbędne jest zatem ustalenie, czy dane czynności skutkują uzyskaniem bezpośrednich korzyści przez dokonującego płatności w zamian za ich wykonanie bądź zaniechanie. W przypadku płatności z tytułu kar umownych, odszkodowania, zadatku brak jest zachowania symetrii pomiędzy świadczeniem a wynagrodzeniem. I w takich przypadkach wynagrodzenie stanowi formę zadośćuczynienia - rekompensaty; nie powoduje zwiększenia aktywów po stronie podmiotu, który je otrzymuje”.

Analogiczne stanowisko zaprezentował WSA w Łodzi w wyroku z dnia 3 października 2012 r. o sygn. akt I SA/Id 1018/12: „Nie sposób jednakże nie zauważyć, iż tylko niektóre odszkodowania mają charakter wynagrodzenia. Ma to miejsce np. w sytuacji przymusowej dostawy na rzecz np. gminy gruntu pod inwestycje infrastrukturalne (powołany wyżej art. 7 ust. 1 pkt 1 VAT). W takiej sytuacji wypłata odszkodowania za utraconą własność nieruchomości jest wynagrodzeniem za dostawę towaru (nieruchomości). O opodatkowaniu pozostałych odszkodowań ustawodawca nie mówi nic. Uznać zatem należy, także z tego względu, iż pozostałe odszkodowania nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT. W sytuacji kar czy odszkodowań brak jest zachowania symetrii między świadczeniem a wynagrodzeniem, W takich przypadkach mamy do czynienia jedynie z wynagrodzeniem, które zwykle stanowi formę zadośćuczynienia, zatem nie ma zwiększenia aktywów po stronie beneficjenta”.

Zbieżny z powyższą argumentacją jest również wyrok TSUE z dnia 29 lutego 1996 r. w sprawie C-215/94 (Jurgen Mohr a Finanszamt Bad Segeberg), dotyczącej możliwości traktowania, jako świadczenie usług dla celów VAT, naliczanych kar umownych. TSUE jednoznacznie orzekł, że w związku z brakiem świadczenia (korzyści), pozwalającego uznać za konsumentów usługi podmioty wypłacające kary umowne, zobowiązanie dające podstawę do wypłaty kary nie stanowi usługi w rozumieniu ówczesnej VI Dyrektywy.

Biorąc pod uwagę powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że ewentualna wypłata Kary Umownej nie stanowi wynagrodzenia za odpłatne świadczenie usług w rozumieniu Ustawy o VAT, ze względu na brak elementów niezbędnych i charakterystycznych dla świadczenia usług podlegającego opodatkowaniu VAT.

Podsumowując, wypłata Kary Umownej na gruncie opisanego zdarzenia przyszłego nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu VAT, wymienionych w art. 5 ust. 1 Ustawy o VAT, tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.