Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/415-821/13/MK
z 2 grudnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 29 sierpnia 2013 r. (data wpływu – 2 września 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania darowizny akcji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 września 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania darowizny akcji.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, mającym miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. W przyszłości zamierza zawrzeć, zgodnie z treścią art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego, jako darczyńca, ze spółką prawa handlowego (dalej: „Spółka”), jako obdarowanym, umowę darowizny (dalej: „Darowizna”), której przedmiotem będą stanowiące jego własność akcje (dalej: „Akcje”).

Darowizna zostanie obciążona przez Wnioskodawcę poleceniem albo – alternatywnie – będzie miała charakter tzw. darowizny obciążliwej. Treścią polecenia, a w przypadku nadania Darowiźnie charakteru darowizny obciążliwej obowiązku spoczywającego na obdarowanym, będzie zobowiązanie obdarowanego do spłaty jego zobowiązań wobec podmiotów trzecich (dalej: „Zobowiązania”).

W dniu zawarcia umowy Darowizny Wnioskodawca nie będzie, ani też po tym dniu wspólnikiem, względnie udziałowcem/akcjonariuszem Spółki.

Wartość akcji będących przedmiotem Darowizny będzie przewyższać wartość Zobowiązań, które zostaną uregulowane przez obdarowanego.

Wobec powyższego zadano następujące pytania.

1. Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym Darowizna będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn?
2. Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym dokonanie przez Wnioskodawcę Darowizny Akcji na rzecz Spółki spowoduje po jego stronie jakiekolwiek konsekwencje podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych?
3. Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym umowa Darowizny podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie drugie, natomiast w zakresie pytania pierwszego i trzeciego wniosek zostanie rozpatrzony odrębnym rozstrzygnięciem.

Zdaniem Wnioskodawcy, zawarcie umowy darowizny z poleceniem lub darowizny obciążliwej, której przedmiotem będą Akcje, nie będzie skutkować po jego stronie powstaniem przychodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W opinii Wnioskodawcy z tytułu dokonania darowizny nie powstanie po jego stronie jakikolwiek dochód podlegający opodatkowaniu. Darowizna będzie bowiem powodowała uszczuplenie jego majątku. Wnioskodawca stwierdza, że dokonana przez niego Darowizna na rzecz Spółki będzie stanowiła darowiznę w rozumieniu art. 888 § I Kodeksu cywilnego. Zgodnie z tym przepisem, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Co istotne zatem, istotną cechą umowy darowizny jest nieodpłatność dokonywanego jej tytułem świadczenia. Świadczenie z kolei jest nieodpłatne wówczas, gdy otrzymujący świadczenie nie świadczy nic w zamian, ani też nie zobowiązuje się do innego świadczenia w przyszłości. Jedynym celem, jaki leży u podstaw darowizny, jest chęć przysporzenia majątkowego na rzecz drugiej strony.

Biorąc powyższe pod uwagę, Wnioskodawca zauważa, że Darowizna Akcji na rzecz Spółki dokonana będzie nieodpłatnie. Jedynym podmiotem, który uzyska w skutek jej dokonania przysporzenie będzie Spółka. To zatem Spółka uzyska przysporzenie majątkowe w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, a w konsekwencji dochód Spółki podlegał będzie opodatkowaniu podatkiem dochodowym (jako że Darowizna nie podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn).

W konsekwencji, Wnioskodawca stwierdza, że zawarcie ze Spółką, jako obdarowanym, umowy Darowizny, której przedmiotem będą Akcje, nie będzie skutkować po jego stronie powstaniem przychodu na gruncie ustawy PIT, w szczególności nie powstanie przychód z kapitałów pieniężnych, bowiem przypadki, w których powstaje przychód z kapitałów pieniężnych określony został enumeratywnie w art. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i wśród przypadków tych nie ma wymienionego przypadku darowizny akcji. Dokonanie przez Wnioskodawcę darowizny Akcji na rzecz Spółki nie spowoduje również powstania po jego stronie przychodu z praw majątkowych.

W myśl art. 18 ww. ustawy za przychody z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z. praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.

Natomiast stosownie do art. 20 ust. 1 ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Treść wskazanych wyżej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, iż ustawodawca enumeratywnie określił przypadki i zdarzenia, w wyniku których powstaje przychód ze zbycia. W tych przypadkach jest mowa o odpłatnym zbyciu, realizacji praw, objęciu w zamian. Wśród sytuacji skutkujących powstaniem przychodu ze zbycia nie wymieniono natomiast przypadków, w których podatnik daruje, a więc dokona zbycia o charakterze nieodpłatnym akcji bądź udziałów.

W konsekwencji dokonania Darowizny nie powstanie po stronie Wnioskodawcy przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do treści art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j.t. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Źródłami przychodów w świetle art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a)-c).

Stosownie do treści art. 17 ust. 1 ustawy za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się:

1. odsetki od pożyczek;
   
2. odsetki od wkładów oszczędnościowych i środków na rachunkach bankowych lub w innych formach oszczędzania, przechowywania lub inwestowania, z wyjątkiem środków pieniężnych związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą;
   
3. odsetki (dyskonto) od papierów wartościowych;
   
4. dywidendy i inne przychody z tytułu udziału w zyskach osób prawnych, których podstawą uzyskania są udziały (akcje) w spółce mającej osobowość prawną lub spółdzielni, w tym również:
   
   
   
   1. dywidendy z akcji złożonych przez członków pracowniczych funduszy emerytalnych na rachunkach ilościowych,
      
   2. oprocentowanie udziałów członkowskich z nadwyżki bilansowej (dochodu ogólnego) w spółdzielniach,
      
   3. podział majątku likwidowanej spółki (spółdzielni),
      
   4. wartość dokonanych na rzecz udziałowców i akcjonariuszy nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, określoną według zasad wynikających z art. 11 ust. 2-2b;
      
      
      
5. przychody z tytułu udziału w funduszach kapitałowych, z zastrzeżeniem ust. 1c;
   
6. należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, przychody z:
   
   
   
   1. odpłatnego zbycia udziałów w spółkach mających osobowość prawną oraz papierów wartościowych,
      
   2. realizacji praw wynikających z papierów wartościowych, o których mowa w art. 3 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi;
      
      
      
7. przychody z odpłatnego zbycia prawa poboru, w tym również ze zbycia prawa poboru akcji nowej emisji przez pracowniczy fundusz emerytalny w imieniu członka funduszu;
   
8. przychody członków pracowniczych funduszy emerytalnych z tytułu przeniesienia akcji złożonych na rachunkach ilościowych do aktywów tych funduszy;
   
9. nominalną wartość udziałów (akcji) w spółce mającej osobowość prawną albo wkładów w spółdzielni objętych w zamian za wkład niepieniężny;
   
10. przychody z odpłatnego zbycia pochodnych instrumentów finansowych oraz z realizacji praw z nich wynikających.
    

Należy przy tym wskazać, że na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych akcje zostały sklasyfikowane jako papiery wartościowe. Świadczy o tym przepis art. 5a pkt 11 cytowanej ustawy, zgodnie z którym pod pojęciem „papiery wartościowe” rozumie się papiery wartościowe, o których mowa w art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (j.t. Dz. U. z 2010 r., Nr 211, poz.1384 ze zm.). Z kolei w lit. a) powołanego przepisu ustawy o obrocie instrumentami finansowymi wskazuje się, że do pojęcia „papiery wartościowe” należą również akcje.

Artykuł 30b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi natomiast, iż od dochodów uzyskanych z odpłatnego zbycia papierów wartościowych lub pochodnych instrumentów finansowych, i z realizacji praw z nich wynikających oraz z odpłatnego zbycia udziałów w spółkach mających osobowość prawną oraz z tytułu objęcia udziałów (akcji) w spółkach mających osobowość prawną albo wkładów w spółdzielniach w zamian za wkład niepieniężny w postaci innej niż przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część, podatek dochodowy wynosi 19% uzyskanego dochodu.

Zgodnie zaś z art. 30b ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, dochodem, o którym mowa w ust. 1, różnica między sumą przychodów uzyskanych z tytułu odpłatnego zbycia papierów wartościowych a kosztami uzyskania przychodów, określonymi na podstawie art. 22 ust. 1f lub ust. 1g, lub art. 23 ust. 1 pkt 38, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 13 i 14.

Z kolei za przychód z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw (art. 18 ustawy).

Natomiast stosownie do art. 20 ust. 1 ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Przez pojęcie „darowizny” należy zaś rozumieć typ umowy nazwanej, określonej w art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego, na mocy której darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Natomiast w myśl art. 893 k.c. darczyńca może włożyć na obdarowanego obowiązek oznaczonego działania lub zaniechania, nie czyniąc nikogo wierzycielem (polecenie).

W umowie darowizny bezpłatność należy do przedmiotowo istotnych składników treści tego rodzaju czynności prawnej (essentialia negotii). Brak takiego zamiaru (bezpłatnego przysporzenia) darczyńcy i porozumienia stron co do tego istotnego elementu umowy powoduje niedojście umowy do skutku, gdyż umowa darowizny nie może bez niego powstać.

Świadczenie darczyńcy musi być subiektywnie i obiektywnie bezpłatne, tj. niezależne od uzyskania korzyści lub ekwiwalentu od obdarowanego. Czyniąc darowiznę, darczyńca realizuje zamiar przysporzenia obdarowanemu korzyści kosztem własnego majątku.

Istoty darowizny jako czynności pod tytułem darmym, nie zmienia obciążenie jej poleceniem, czyli włożeniem na obdarowanego obowiązku oznaczonego działania lub zaniechania, bez czynienia kogokolwiek wierzycielem (art. 893 k.c.). Z reguły obciążenie darowizny poleceniem nie oznacza, aby taki był cel jej dokonania, a wypełnienie polecenia nie jest traktowane jako odpłata za świadczenie darczyńcy. Adresatem polecenia, a więc osobą, na rzecz której obdarowany ma podjąć określone działanie, może być nie tylko osoba trzecia, ale także darczyńca. Sam fakt, że z wykonania polecenia ma wynikać dla darczyńcy korzyść majątkowa a dla obdarowanego zmniejszenie wartości przedmiotu darowizny, nie stanowi podstawy twierdzenia, że oceniana czynność nie była darowizną.

Nie niweczy to jednak znaczenia zasadniczej okoliczności, że nieodpłatność, jako istotna przesłanka (element) darowizny, decyduje o jej bycie prawnym. Charakter ten traci świadczenie spełnione w celu uzyskania określonego świadczenia ekwiwalentnego. Dlatego polecenie, z zasady nie pozostające w sprzeczności z istotą darowizny, nie może polegać na nałożeniu takich obowiązków, które odbierają czynności charakter zdziałanej pod tytułem darmym. Może to wystąpić w szczególności wtedy, gdy obciążenie wynikające z polecenia na rzecz darczyńcy stanowi równoważnik świadczenia tegoż darczyńcy; wypełnienie polecenia może w takiej sytuacji stać się oczekiwaną odpłatą za otrzymane przysporzenie, co zniweczy jego nieodpłatny charakter. Pod znakiem zapytania stanie wówczas uzgodniony zamiar stron i to, czy strony rzeczywiście traktowały tę czynność jako darowiznę – vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 2006 r., sygn. akt IV CSK 172/06 (publik. LEX nr 564478).

Należy przy tym wskazać, że nie stanowi polecenia nałożenie na obdarowanego obowiązku świadczenia na rzecz osoby trzeciej, która staje się wierzycielem. Dotyczy to umowy darowizny, w której darczyńca nakłada na obdarowanego obowiązek określonego świadczenia na rzecz darczyńcy lub osoby trzeciej, noszącej wówczas miano „darowizny obciążliwej” – instytucji uregulowanej w nieznajdującym odpowiednika w Kodeksie cywilnym art. 354 § 2 Rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 października 1933 r. Kodeks zobowiązań (Dz. U. Nr 82, poz. 598 ze zm.; dalej: k.z.), zgodnie z którym darczyńca może obciążyć obdarowanego obowiązkiem spełnienia oznaczonego świadczenia, niemniej jednak dopuszczalnej w obowiązującym stanie prawnym na podstawie art. 3531 i art. 58 k.c.

Na tle m.in. art. 354 k.z. zapadło orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 25 listopada 1950 r., sygn. akt C 1151/50 (publik. LEX nr 160355), gdzie w uzasadnieniu skład orzekający stwierdził, że charakteru nieodpłatności przysporzenia nie odbiera darowiźnie nałożenie na obdarowanego oznaczonych obowiązków, jeżeli wypełnienie tych obowiązków zmniejsza jedynie korzyść płynącą z darowizny, nie zmniejsza natomiast majątku stanowiącego przedmiot darowizny (tak ujmuje to zagadnienie uzasadnienie projektu k.z. Kom. Kod.). Treścią obciążenia mogą być tylko takie czynności, którym obdarowany może sprostać, gdyż niemożność sprostania może być uznana za uzasadnioną przyczynę niespełnienia obowiązku (art. 363 k.z.). Przez sformułowanie „darczyńca może obciążyć obdarowanego obowiązkiem” k.z. podkreśla, że obowiązek świadczenia nie jest obowiązkiem samoistnym jak przy umowach wzajemnych, lecz jest tylko obciążeniem darowizny.

Nie bez znaczenia pozostaje jednak stanowisko doktryny, w myśl którego umowa nie może być jednocześnie dokonana pod podwójnym tytułem jako w pewnej części czynność darma, w innej czynność odpłatna. Ponadto zastrzega się, że w pewnych jednak sytuacjach związanych z występowaniem rażącej dysproporcji świadczeń nie będzie wykluczone uznanie umowy za pozorną czynność odpłatną. Do ustalenia, jaka jest wartość przysporzenia po stronie obdarowanego, konieczna będzie niejednokrotnie wnikliwa analiza postanowień umownych. Określenie zakresu przysporzenia może stwarzać trudności na tle umów, które należy uznać za dopuszczalne na gruncie obowiązującego stanu prawnego (pomimo braku odpowiednika art. 354 § 2 k.z.), obciążających obdarowanego obowiązkiem świadczenia na rzecz osoby trzeciej, która staje się jego wierzycielem.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zamierza w przyszłości zawrzeć, zgodnie z treścią art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego, jako darczyńca, ze spółką prawa handlowego, jako obdarowanym, umowę darowizny, której przedmiotem będą stanowiące jego własność akcje. Darowizna zostanie obciążona przez Wnioskodawcę poleceniem albo – alternatywnie – będzie miała charakter tzw. darowizny obciążliwej. Treścią polecenia, a w przypadku nadania darowiźnie charakteru darowizny obciążliwej obowiązku spoczywającego na obdarowanym, będzie zobowiązanie obdarowanego do spłaty jego zobowiązań wobec podmiotów trzecich. W dniu zawarcia umowy darowizny Wnioskodawca nie będzie, ani też po tym dniu wspólnikiem, względnie udziałowcem/akcjonariuszem Spółki. Wartość akcji będących przedmiotem darowizny będzie przewyższać wartość zobowiązań, które zostaną uregulowane przez obdarowanego.

W niniejszej sprawie – jak wynika z treści wniosku – bezpłatność przekazania ww. akcji na rzecz Spółki polegać będzie w szczególności na tym, że Wnioskodawca w zamian nie otrzyma zapłaty czy też nie obejmie udziałów/akcji w Spółce. Dokonanie darowizny stanowić będzie dla ww. spółki przysporzenie majątkowe i zostanie dokonane kosztem jego majątku.

Z treści wskazanych wyżej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż ustawodawca enumeratywnie określił przypadki i zdarzenia, w wyniku których powstaje przychód z kapitałów pieniężnych. W przypadkach tych jest mowa wyłącznie o odpłatnym zbyciu, realizacji praw, objęciu w zamian. Wśród sytuacji skutkujących powstaniem przychodu z kapitałów pieniężnych nie wymieniono natomiast przypadków, w których podatnik daruje akcje.

Uwzględniając powyższe, w sytuacji przedstawionej we wniosku przekazanie akcji na rzecz Spółki w formie darowizny nie będzie skutkować powstaniem po stronie Wnioskodawcy przychodu w rozumieniu art. 17 ust. 1 bądź art. 18 lub art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Gdyby jednak przedmiotowa „darowizna” – jako darowizna z poleceniem lub darowizna obciążliwa – miała charakter zwrotny np. była elementem jakiegokolwiek rozliczenia w teraźniejszości bądź przyszłości, wówczas należałoby uznać, że konkretna czynność nie stanowi darowizny w rozumieniu Kodeksu cywilnego i w związku z tym organ podatkowy mógłby wywieść skutki podatkowe adekwatne do ustalonej sytuacji faktycznej.

Należy przy tym zastrzec, iż rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalenie, czy opisana „darowizna” będzie mieć charakter bezzwrotnego świadczenia, bowiem stanowi to domenę ewentualnego postępowania podatkowego bądź kontrolnego.

Wprawdzie ustawodawca dopuszcza w dyspozycji art. 199a § 1 Ordynacji podatkowej, aby organ podatkowy dokonując ustalenia treści czynności prawnej, uwzględniał zgodny zamiar stron i cel czynności, a nie tylko dosłowne brzmienie oświadczeń woli złożonych przez strony czynności, jednakże w myśl art. 14h ustawy przepis ten nie ma zastosowania w przypadku ww. postępowania.

Ustalenie stanu faktycznego istotnego dla określenia skutków podatkowych wymaga uprzedniego poznania treści czynności prawnej, z którą ów stan się wiąże. Jakakolwiek klasyfikacja zdarzeń na gruncie prawa podatkowego nie może mieć miejsca, jeżeli wcześniej nie zostanie ustalony status zachowania podatnika na gruncie prawa prywatnego oraz skutków, jakie to zachowanie wywołało. Wadliwe zakwalifikowanie umowy czy też jej przedmiotu (kwestia statusu prawnego wzajemnych świadczeń pieniężnych) powoduje konsekwencje w postaci wadliwego ustalenia stanu faktycznego sprawy i ostatecznie wadliwego określenia skutków podatkowych. Dlatego też na gruncie prawa podatkowego tak wielką uwagę przywiązuje się do wykładni oświadczeń woli, co pozwala na ustalenie skutków, które one wywołują, jednak – jak wyżej ustalono w przypadku art. 199a § 1 Ordynacji podatkowej – pozostaje to poza kompetencjami organu wydającego interpretację indywidualną.

Niemniej jednak, jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od stanu faktycznego, który wystąpi w rzeczywistości, w szczególności, jeżeli polecenie spłaty zobowiązań Wnioskodawcy wobec podmiotów trzecich będzie miało – niezależnie od tego czy to będzie darowizna z poleceniem lub darowizna obciążliwa – charakter świadczenia wzajemnego bądź jego wykonanie przez Spółkę stanowić będzie de facto odpłatę za otrzymane przysporzenie, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – j.t. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.