Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-1162/13-2/TW
z 16 stycznia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 16 października 2013 r. (data wpływu 18 października 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 października 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka posiada szereg stanowisk pracy, z których zajmowaniem wiąże się konieczność dostarczenia pracownikom odzieży roboczej. Stosownie do przepisów art. 237 ze znaczkiem 7 i art. 237 ze znaczkiem 8 Kodeksu pracy, pracodawca określił szczegółowo rodzaj odzieży i obuwia roboczego na konkretnych stanowiskach pracy Zarządzeniem Dyrektora z 2010 r. w sprawie zasad przydzielania pracownikom firmy odzieży roboczej i obuwia roboczego oraz środków ochrony indywidualnej (odzieży ochronnej i sprzętu ochronnego) oraz środków do utrzymania higieny osobistej. Zgodnie z tym zarządzeniem jak i zapisem art. 237 ze znaczkiem 9, konserwacja przedmiotów, naprawa oraz pranie należą do obowiązków pracodawcy. Pracodawca realizuje swój obowiązek poprzez dostarczenie pracownikom środków piorących, sprzętu piorącego oraz umożliwia pracownikom, w czasie godzin pracy dokonanie prań i konserwacji przydzielonych przedmiotów lub przez wypłatę ekwiwalentu za wykonanie powyższych we własnym zakresie, poza godzinami pracy.

W związku z brakiem możliwości prania odzieży roboczej przez jeden z oddziałów Spółki (brak suszarni) ustalono dla 4 stanowisk pracy kwotę ekwiwalentu pieniężnego za pranie odzieży roboczej we własnym zakresie na 13 zł na miesiąc. Skalkulowano tę kwotę na podstawie porównania cen takiej usługi w pralniach chemicznych, a także skalkulowano wartość proszku do prania, energii, wody, amortyzacji pralki i częstotliwości prania. Kwota ekwiwalentu wypłacana jest wraz z wynagrodzeniem za pracę i przekazywana na konto bankowe pracownika w terminach wypłaty wynagrodzenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółka postępuje prawidłowo nie zaliczając do podstawy opodatkowania ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej i ochronnej, ponieważ zdaniem pracodawcy wydatki te wynikają z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy art. 237 ze znaczkiem 9 Kodeksu pracy?

Zdaniem Wnioskodawcy, z ogólnej definicji przychodów zawartej w art. 11 UPDOF wynika, że przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Ponieważ po stronie pracodawcy istnieje obowiązek zapewnienia odzieży roboczej a także jej prania i konserwacji, pracodawca nie uwzględnia kwoty ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej przez pracownika we własnym zakresie w podstawie opodatkowania, ponieważ uważa, że ekwiwalent ten wynika wprost z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jest de facto zwrotem kosztów prania, które poniósł pracownik, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 UPDOF. Z przepisów nie wynika też aby pracownik musiał dokumentować poniesione wydatki w jakikolwiek sposób, tzn. fakturami, rachunkami czy paragonami. Ustalając kwotę ekwiwalentu pracodawca dokonał to w sposób taki aby uwzględnić nakład pracy na ten cel oraz aktualne koszty (energii, wody, środków piorących) a przepisy nie precyzują w jaki sposób dokonać wyliczenia wartości tego ekwiwalentu. Reasumując wnioskodawca stoi na stanowisku, że ekwiwalent ten nie stanowi przychodu do opodatkowania.

Podobne stanowisko wyraził Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w piśmie z dnia 6 sierpnia 2009 r. nr ITPB1/415-407/09/PSZ oraz Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w piśmie z dnia 8 lipca 2013 r., nr IPBPBII/1/415-413/HK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 11 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca określił katalog źródeł przychodów, wśród których w pkt 1 wymienił: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zatem przyznany pracownikowi ekwiwalent pieniężny za pranie odzieży roboczej stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów m.in. przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy.

Jednakże na mocy art. 21 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Zagadnienia dotyczące dostarczania pracownikom środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, a także związanych z tym wypłat ekwiwalentów pieniężnych reguluje dział X „Bezpieczeństwo i higiena pracy”, rozdział IX „Środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze” ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.).

Stosownie do postanowień art. 2377 § 1 Kodeksu pracy, pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie odzież i obuwie robocze, spełniające wymagania określone w Polskich Normach:

1. jeżeli odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu,
2. ze względu na wymagania technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwa i higieny pracy.
   
   

W myśl art. 2377 § 2 Kodeksu pracy, pracodawca może ustalić stanowiska, na których dopuszcza się używanie przez pracowników, za ich zgodą, własnej odzieży i obuwia roboczego, spełniających wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy.

Ponadto na podstawie art. 2379 § 2 Kodeksu pracy pracodawca jest obowiązany zapewnić, aby stosowane środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze posiadały właściwości ochronne i użytkowe, oraz zapewnić odpowiednio ich pranie, konserwację, naprawę, odpylanie i odkażanie.

Jeżeli pracodawca nie może zapewnić prania odzieży roboczej, czynności te mogą być wykonywane przez pracownika, pod warunkiem wypłacania przez pracodawcę ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika, stosownie do treści art. 2379 § 3 Kodeksu pracy.

Z powołanych powyżej przepisów wynika więc, że ekwiwalent pieniężny za pranie odzieży roboczej przysługuje na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy.

Przepisy ustawy podatkowej nie stawiają szczególnych wymogów dla możliwości zwolnienia tego rodzaju ekwiwalentu od opodatkowania. Warunkiem zwolnienia jest wyłącznie to, by prawo do ekwiwalentu i zasady jego przyznawania wynikały z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy.

Z informacji przedstawionych we wniosku, że Spółka posiada szereg stanowisk pracy, z którymi wiąże się konieczność dostarczenia pracownikom odzieży roboczej. Zainteresowany – stosownie do przepisów art. 237 ze znaczkiem 7-9 Kodeksu pracy – określił szczegółowo rodzaj odzieży i obuwia roboczego na konkretnych stanowiskach. W związku z brakiem możliwości prania odzieży roboczej przez jeden odział Spółki, wypłacono pracownikom ekwiwalent pieniężny za pranie odzieży roboczej i ochronnej.

Mając na uwadze informacje przedstawione we wniosku oraz powołane przepisy należy stwierdzić, że wypłata ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej z uwagi na fakt, że ekwiwalent ten został przyznany zgodnie z przepisami bhp, korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym Wnioskodawca jako płatnik nie jest obowiązany do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od tych świadczeń.

Tak więc, Spółka postępuje prawidłowo nie zaliczając do podstawy opodatkowania ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej i ochronnej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych, Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.