Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-781/13/DK
z 26 listopada 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 22 sierpnia 2013 r. (data wpływu 26 sierpnia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu ewidencji wydatków na cele podatku VAT – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 sierpnia 2013 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu ewidencji wydatków na cele podatku VAT.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w ewidencji zakupu wykazuje jedynie wydatki od których VAT podlega odliczeniu. Do firmy wpływają dokumenty dotyczące m.in. usług gastronomicznych czy noclegowych. Takie wydatki nie są ujmowane w ewidencji VAT. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy postępowanie Wnioskodawcy jest prawidłowe?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 88 ust.1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług usługi noclegowe i gastronomiczne nie podlegają odliczeniu. Wnioskodawca nie wykazuje zatem wydatków np. od zakupu usług gastronomicznych czy noclegowych w ewidencji VAT. W części D.2. deklaracji VAT wykazuje się wyłącznie wartość nabytych towarów i usług oraz podatek naliczony (z uwzględnieniem korekt) w takiej wysokości, w jakiej podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego. W związku z powyższym w ewidencji Wnioskodawca wykazuje jedynie wydatki, od których VAT podlega odliczeniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 109 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 i 82 ust. 3 oraz zwolnionych od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą: kwoty określone w art. 90, dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokość podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżające kwotę podatku należnego oraz kwotę podatku podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, a w przypadkach określonych w art. 120 ust. 15, art. 125, 134, 138 - dane określone tymi przepisami niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej.

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności (art. 15 ust. 1 ww. ustawy).

Ustawodawca w ww. przepisie art. 109 ust. 3 ustawy o VAT wyraźnie wskazuje, iż podatnik ma obowiązek prowadzić ewidencję dla celów podatku od towarów i usług oraz ustanawia co taka ewidencja powinna zawierać. Przy czym nie jest to katalog zamknięty. Ustawodawca poza obowiązkowymi (ściśle wymienionymi) elementami ewidencji wskazał, iż ewidencja prowadzona dla celów podatku VAT może zawierać inne dane – jeżeli mają one na celu prawidłowe sporządzenie deklaracji podatkowej. Podatnik ma zatem obowiązek tak prowadzić ewidencję nabycia towarów i usług, aby w sposób prawidłowy – zgodnie z rzeczywistym stanem faktycznym i prawnym – sporządzić deklarację podatkową.

Stosownie do art. 99 ust. 1 cyt. ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25 dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

Zgodnie z delegacją ustawową zawartą w art. 99 ust. 14 ww. ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych określił, w drodze rozporządzenia, wzory deklaracji podatkowych, o których mowa w ust. 1-3 i 8-11, wraz z objaśnieniami co do sposobu prawidłowego ich wypełnienia oraz terminu i miejsca ich składania, w celu umożliwienia rozliczenia podatku .

Stosownie do treści „Objaśnień do deklaracji dla podatku od towarów i usług (VAT-7, VAT-7K i VAT-7D)”, stanowiących załącznik nr 4 do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wzorów deklaracji podatkowych dla podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 211, poz. 1333 ze zm.), w części D dotyczącej rozliczenia podatku naliczonego wykazuje się wyłącznie wartość towarów i usług oraz kwotę podatku naliczonego (z uwzględnieniem korekt) w takiej wysokości, w jakiej podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego od należnego lub zwrot podatku naliczonego, na zasadach określonych w przepisach art. 86-92 ustawy, z uwzględnieniem przepisów wykonawczych, w okresie rozliczeniowym, za który składana jest deklaracja.

W poz. 39 deklaracji wykazuje się wartość netto nabytych przez podatnika towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych nabywcy.

W poz. 40 wykazuje się kwotę podatku naliczonego od nabytych przez podatnika towarów i usług wymienionych w poz. 39.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ww. ustawy, w zakresie, w jakim towary są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ww. ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług (…).

Przepis art. 88 ustawy przewiduje sytuacje, w których podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług, mimo tego, że spełnione są generalne przesłanki upoważniające podatnika do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, tj. zakupy te służą czynnościom opodatkowanym.

I tak, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób (art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy).

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego została wyłączona w przypadkach gdy prawo do odliczenia podatku naliczonego nie przysługuje (usługi gastronomiczne i noclegowe).

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca w ewidencji zakupu wykazuje jedynie wydatki od których VAT podlega odliczeniu. Do firmy wpływają dokumenty dotyczące m.in. usług gastronomicznych czy noclegowych. Takie wydatki nie są ujmowane w ewidencji VAT.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą określenia czy taki sposób ewidencji wydatków jest prawidłowy.

W świetle powołanego wyżej przepisu art. 109 ust. 3 ustawy o podatku VAT, należy stwierdzić, iż przepisy ustawy o VAT nie narzucają określonej formy prowadzenia ewidencji. Istotne jest wyłącznie to, aby zawierała ona wszystkie te elementy, które wymienione zostały w tym przepisie, a także inne dane, które są niezbędne do prawidłowego wypełnienia deklaracji VAT.

W powoływanym wyżej przepisie art. 109 ust. 3 ustawy o podatku VAT elementami wymaganymi w zakresie danych dotyczących zakupów które winny znaleźć się w ewidencji są niewątpliwie kwoty określone w art. 90 oraz kwoty podatku naliczonego obniżające kwotę podatku należnego. Ostatnim rodzajem informacji, które podlegają ujawnieniu w ewidencji VAT, związanym z zakupami są "inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej".

Należy zauważyć, iż ewidencja zakupu prowadzona jest w celu określenia m.in. wysokości podatku naliczonego, podlegającego odliczeniu w danym okresie rozliczeniowym. Ujmuje się w niej m.in. oryginały otrzymanych faktur zakupu i faktur korygujących. Ewidencja zakupu powinna zatem zawierać wszystkie te zakupy, od których podatnik w całości (bądź w części) odlicza podatek naliczony. W ewidencji zakupu powinny być wyszczególnione wszystkie dane, które umożliwiają prawidłowe sporządzenie deklaracji VAT.

Należy jednakże wskazać że pomimo, iż ustawa o podatku od towarów i usług nie nakłada na podatników obowiązku ewidencjonowania danych niemających wpływu na rozliczenia w podatku VAT, to jednak w praktyce ewidencje te mogą być przydatne, w szczególności w sytuacji, gdy zakupione towary zmienią swe przeznaczenie. Ustawodawca określając taką właśnie zasadę obliguje podatnika do prowadzenia zarówno stosownych ewidencji zakupu, jak i sprzedaży, po to aby wyodrębnić zakupy, które muszą być rozliczane etapami i aby móc ustalić strukturę sprzedaży za poszczególne lata podatkowe.

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, w oparciu o treść przepisu art. 109 ust. 3 ustawy o VAT, iż Wnioskodawca w zaistniałej sytuacji nie ma obowiązku ujmowania w ewidencji prowadzonej dla celów podatku od towarów i usług zakupów od których prawo do odliczenia podatku naliczonego nie przysługuje.

Powyższy przepis nakazuje ujmowanie w ewidencji kwot podatku naliczonego obniżających kwotę podatku należnego, bowiem podatek naliczony jest elementem konstrukcyjnym podatku VAT. Jeżeli jednak przepis ustawy (art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. b) zakazuje wprost odliczania podatku VAT z tytułu zakupu usług noclegowych i gastronomicznych to kwoty podatku VAT uwidocznione na fakturze dokumentującej zakup takich usług nie będą stanowiły podatku naliczonego obniżającego podatek należny, tym samym brak jest obowiązku ujmowania tych kwot w ewidencji dla potrzeb podatku VAT.

Ponadto, z powołanych powyżej „Objaśnień do deklaracji dla podatku od towarów i usług (VAT-7, VAT-7K i VAT-7D)”, stanowiących załącznik nr 4 do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. nie wynika również, iż Wnioskodawca ma obowiązek wykazania w deklaracji VAT-7 w części D – „Rozliczenie podatku naliczanego” wartości nabycia towarów i usług wynikającej z faktur dokumentujących wydatki przy nabyciu których prawo do odliczenia podatku naliczonego nie przysługuje (usługi gastronomiczne i noclegowe).

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Podkreślenia wymaga, iż interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Końcowo należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja nie dotyczy ujmowania faktur dokumentujących zakup usług noclegowych i gastronomicznych w innych ewidencjach prowadzonych przez Wnioskodawcę na podstawie innych przepisów, np. dla potrzeb podatku dochodowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.
Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w X. po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.