Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/443-269/12-2/IG/KG
z 30 maja 2012 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
|
Rodzaj dokumentu
interpretacja indywidualna
Sygnatura
IPPP2/443-269/12-2/IG/KG
Data
2012.05.30
Autor
Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie
Temat
Podatek od towarów i usług --> Odliczenie i zwrot podatku. Odliczanie częściowe --> Odliczenie i zwrot podatku --> Odliczenie podatku
Słowa kluczowe
deklaracje
obowiązek podatkowy
przedawnienie
zwrot podatku od towarów i usług
Istota interpretacji
Czy w przedstawionym stanie faktycznym kwota nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy/kwota do zwrotu tej nadwyżki na rachunek bankowy ulega przedawnieniu po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku, tj. zgodnie z art. 70 § 1 Ordynacji Podatkowej?
Wniosek ORD-IN  674 kB
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 5 marca 2012 r. (data wpływu 12 marca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia czy nadwyżka podatku naliczonego nad należnym ulega przedawnieniu jak zobowiązanie podatkowe – jest nieprawidłowe. UZASADNIENIE W dniu 12 marca 2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia czy nadwyżka podatku naliczonego nad należnym ulega przedawnieniu jak zobowiązanie podatkowe. W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe. Sp. z o. o. (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) jest czynnym podatnikiem VAT i zamierza prowadzić działalność w zakresie budowy i wynajmu powierzchni magazynowo-biurowych. Wnioskodawca planuje w przyszłości budowę nowych obiektów biurowo - magazynowych. Z uwagi na fakt, iż planowany proces inwestycyjny będzie długotrwały (Spółka zakłada, iż będzie trwał ok. 6 lat, począwszy od roku 2011 do roku 2017), a Spółka będzie nabywać w tym okresie towary i usługi, bez równoczesnego generowania przychodów ze sprzedaży usług, co do zasady, kwota podatku naliczonego wykazywanego przez Spółkę w kolejnych deklaracjach VAT-7 będzie przewyższać kwotę podatku należnego. Wnioskodawca planuje wykazywać przedmiotową nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym jako kwotę do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy. Spółka planuje wystąpić o zwrot kwoty nadwyżki podatku naliczonego nad należnym już po sfinalizowaniu procesu inwestycyjnego (oddaniu obiektów biurowo-magazynowych do użytkowania). W konsekwencji deklaracja VAT-7, w której Spółka wykaże kwotę nadwyżki podatku naliczonego do zwrotu na rachunek bankowy będzie złożona najprawdopodobniej już po upływie 6 letniego okresu trwania inwestycji. W związku z powyższym zadano następujące pytania.
Stanowisko Spółki do pytania 1
W sprawie będącej przedmiotem wniosku interpretacji podlegają następujące przepisy:
b. Stanowisko Spółki Zdaniem Spółki mając na uwadze brzmienie i cel przytoczonych w punkcie a. niniejszego wniosku norm prawnych nie można utożsamiać zobowiązania podatkowego w VAT, będącego obowiązkiem zapłaty przez podatnika tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, ze zwrotem różnicy podatku z rachunku urzędu skarbowego na rachunek podatnika, czy też z nadwyżką podatku naliczonego do przeniesienia. Podatek naliczony jest elementem konstrukcyjnym zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług, które w sytuacji wysterowania permanentnej nadwyżki podatku naliczonego nad należnym (braku podatku należnego przy jednoczesnym deklarowaniu podatku naliczonego) nie występuje. Oznacza to w konsekwencji, że niewłaściwe jest twierdzenie o przedawnieniu zwrotu VAT bądź kwoty do przeniesienia. Tym samym organ nie narusza prawa, wydając decyzję określającą kwotę zwrotu VAT jeżeli pomiędzy okresem, którego decyzja dotyczy a jej doręczeniem upłynęło 5 lat. (Tak np. NSA w wyroku z 27.04.2005 r. Spółka pragnie tutaj zacytować fragment wyroku NSA z 25.05.2006 r. „nie można utożsamiać zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług, będącego obowiązkiem zapłaty przez podatnika tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, ze zwrotem różnicy tego podatku z rachunku urzędu skarbowego na rachunek podatnika. To zaś powoduje, że zgodzić się należy z wyrażonym w wyroku WSA w Warszawie z dnia 3 grudnia 2004 r., III SA/Wa 97/04 - Lex nr 166904 stanowiskiem, zgodnie z którym kwota różnicy podatku naliczonego nad należnym nie stanowi zobowiązania podatkowego podlegającego instytucji przedawnienia. Instytucja przedawnienia zobowiązania podatkowego wiąże się bowiem ściśle jedynie ze zobowiązaniem podatkowym, o czym jednoznacznie stanowi art. 70 par. 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Podobnie stwierdził NSA w wyroku z 27.04.2005 r. Spółka pragnie również zauważyć, iż w ustawie o VAT brak jest bezpośrednich norm regulujących sytuacje, w których podatnik wykazuje kwoty do przeniesienia na następne okresy rozliczeniowe jeszcze po upływie terminu przedawnienia. Należy z tego wywieść wniosek, iż podatnik ma prawo do przenoszenia kwoty nadwyżki podatku naliczonego nad należnym dopóty, dopóki kwota ta nie zostanie „skonsumowana” przez podatek należny (wskutek czego powstanie zobowiązanie podatkowe). Możliwość przenoszenia nadwyżki podatku na kolejne okresy rozliczeniowe nie jest w żaden sposób ograniczona czasowo. Powyższa konkluzja znajduje również oparcie w poglądach przedstawicieli doktryny prawa podatkowego. Tytułem przykładu można w tym miejscu wskazać stanowisko A. Bartosiewicza oraz R. Kubackiego, zgodnie z którym: „W sytuacji występowania permanentnej nadwyżki podatku naliczonego nad należnym, możliwe jest stałe przenoszenie, praktycznie w nieskończoność, nadwyżki podatku naliczonego nad należnym.” (A. Bartosiewicz, R. Kubacki, VAT Komentarz, 2010). Reasumując, kwota nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy nie ulega przedawnieniu w oparciu o ww. przepisy Ordynacji podatkowej, a co za tym idzie Spółka ma prawo wykazywania nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy/do zwrotu tej nadwyżki na rachunek bankowy po upływie terminu przewidzianego dla przedawnienia zobowiązań podatkowych, tj. np. po upływie 6 lat od rozpoczęcia planowanej inwestycji (rok 2017). Brak możliwości przedawnienia kwoty nadwyżki podatku naliczonego nad należnym, którą podatnik postanawia przenosić na kolejne okresy rozliczeniowe wynika w ocenie Spółki z samej istoty instytucji zwrotu pośredniego. Kwota do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy staje się z momentem jej zadeklarowania przez podatnika matematyczną kategorią zbiorczą, której nie sposób powiązać z dokumentami źródłowymi. Z tego też powodu, z chwilą wykazania w deklaracji VAT-7. nie jest już możliwe „alokowanie” kwot podatku naliczonego do kwoty, która w rozliczeniu za poszczególne okresy rozliczeniowe w ujęciu arytmetycznym została wykazana jako kwota do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy (na kwotę tę składa się bowiem kwota nadwyżki do przeniesienia z poprzedniej deklaracji VAT-7 oraz kwota podatku naliczonego wynikająca z faktur dokumentujących nabycie towarów i usług w bieżącym okresie rozliczeniowym). Tego typu alokacja byłaby natomiast niezbędna, aby uznać, że prawo Wnioskodawcy do przeniesienia nadwyżki podatku naliczonego nad podatkiem należnym (lub prawo do zwrotu po upływie terminu wskazanego w art. 70 § 1 Ordynacji Podatkowej) uległo przedawnieniu. Technicznie niemożliwe jest również określenie metody i dokonanie stosownej alokacji podatku naliczonego z kolejnych okresów począwszy od roku 2011r. do roku 2017 w celu ustalenia, w jakim zakresie nadwyżka podatku naliczonego uległa ewentualnemu przedawnieniu. Prawo podatkowe nie przewiduje możliwości dokonania takiej alokacji. Fakt ten implikuje brak możliwości stwierdzenia przedawnienia w odniesieniu do możliwości przenoszenia nadwyżki podatku naliczonego nad należnym na kolejne okresy rozliczeniowe. W konsekwencji Spółka ma prawo, po zakończeniu planowanej inwestycji zadysponować ww. kwotą i zwrócić się o zwrot nadwyżki podatku naliczonego nad należnym na jej rachunek bankowy. Stanowisko Spółki do pytania 2 W ocenie Spółki w przypadku uznania, iż kwota nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy nie ulega przedawnieniu, organy podatkowe nie będą miały możliwości weryfikacji dokumentacji źródłowej dotyczącej okresów rozliczeniowych, w których powstało prawo do odliczenia podatku naliczonego, za okresy rozliczeniowe, od których upłynął analogiczny okres jak dla przedawnienia zobowiązania podatkowego tj. 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym przypadłby termin zapłaty podatku gdyby Spółka zamiast kwoty do przeniesienia hipotetycznie wykazała w deklaracji za dany okres rozliczeniowy VAT kwotę zobowiązania podatkowego. Brak możliwości weryfikacji kwoty podlegającej przeniesieniu na następne okresy rozliczeniowe wynika w ocenie Spółki:
Rozliczenie podatku naliczonego wykazanego w określonej deklaracji VAT-7 w celu przeniesienia tej kwoty na następny okres rozliczeniowy to operacja matematyczna dotycząca jednej, zbiorczej wartości jaką jest kwota podatku naliczonego wykazana w tej deklaracji. Ten zbiorczy, abstrakcyjny i generalny charakter podatku naliczonego wykazanego w deklaracji podatkowej znajduje również uzasadnienie w doktrynie prawa cywilnego. Podatek naliczony stanowi wartość ekonomiczną wyrażającą określoną sumę pieniężną. Pieniądze natomiast, podobnie jak rzeczy oznaczone co do gatunku nie są indywidualizowane. Z chwilą wymieszania z innymi pieniędzmi lub innymi rzeczami tego samego gatunku stają się one kategorią zbiorczą. Z tego powodu, pożyczając określoną sumę pieniędzy pożyczkobiorca jest zobowiązany do zwrotu tej samej sumy, ale nie tych samych banknotów czy monet. Podobnie podatek naliczony wynikający z poszczególnych faktur czy dokumentów celnych ujętych w ewidencji VAT z chwilą wykazania w deklaracji VAT-7 staje się kategorią zbiorczą podatku naliczonego oderwaną od poszczególnych dokumentów źródłowych. Powyższy pogląd jest ugruntowany również w orzecznictwie sądów administracyjnych, jak bowiem wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 7 grudnia 2005r. o sygnaturze I FSK 235/05, „(...) kwoty podatku naliczonego wykazane w deklaracji podatkowej mają charakter zbiorczy - kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot określonych w fakturach, a w przypadku importu suma kwot wynikająca z dokumentu celnego
Zgodnie z art. 70 § 1 Ordynacji Podatkowej zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Z normą tą koresponduje zapis art. 86 § 1 Ordynacji podatkowej, w myśl którego podatnicy obowiązani do prowadzenia ksiąg podatkowych przechowują księgi i związane z ich prowadzeniem dokumenty do czasu upływu okresu przedawnienia zobowiązania podatkowego. Oznacza to, iż po upływie terminu przedawnienia zobowiązań podatkowych, tj. po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku organ podatkowy traci faktycznie możliwość weryfikacji m. in. kwot wpływających na powstanie nadwyżki podatku naliczonego nad należnym, a więc faktur VAT dokumentujących nabycie towarów i usług. Spółka pragnie tu podkreślić, iż w jej ocenie instytucja przedawnienia dotyczy w istocie wyłączenia ze względu na upływ czasu możliwości ingerencji w ustaloną kwotę podatku naliczonego i należnego jedynie w przypadku wystąpienia zobowiązania podatkowego w okresie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. W sytuacji gdy zobowiązanie podatkowe w danym okresie, w którym wykazywana była przedmiotowa nadwyżka nie powstało, nie doszło do jego przedawnienia nawet pomimo upływu terminu wskazanego w art. 70 § 1 Ordynacji Podatkowej. Niemniej jednak, z uwagi na upływ terminu do którego odwołuje się art. 86 § 1 Ordynacji Podatkowej swoistemu przedawnieniu uległa możliwość weryfikacji dokumentacji podatnika. Reasumując, w ocenie Spółki:
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe. Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej również ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług. Zgodnie z art. 86 ust. 10 pkt 1 ww. ustawy o VAT prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2-5 oraz ust. 11, 12, 16 i 18. Jeżeli podatnik nie dokona obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych (art. 86 ust. 11 ustawy o VAT). Zgodnie z art. 86 ust. 19 wskazanej ustawy, jeżeli w okresie rozliczeniowym podatnik nie wykonywał czynności opodatkowanych na terytorium kraju oraz nie wykonywał czynności poza terytorium kraju kwotę podatku naliczonego może przenieść do rozliczenia na następny okres rozliczeniowy. W myśl art. 87 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy. Stosownie do brzmienia art. 87 ust. 5a ww. ustawy, w przypadku gdy podatnik nie wykonał w okresie rozliczeniowym czynności opodatkowanych na terytorium kraju oraz czynności wymienionych w art. 86 ust. 8 pkt 1, podatnikowi przysługuje, na jego umotywowany wniosek złożony wraz z deklaracją podatkową, zwrot kwoty podatku naliczonego, podlegającego odliczeniu od podatku należnego w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą na terytorium kraju lub poza tym terytorium, w terminie 180 dni od dnia złożenia rozliczenia, z zastrzeżeniem art. 86 ust. 19. Na pisemny wniosek podatnika, urząd skarbowy dokonuje zwrotu, o którym mowa w zdaniu pierwszym, w terminie 60 dni, jeżeli podatnik złoży w urzędzie skarbowym zabezpieczenie majątkowe. Przepisy ust. 2 zdanie drugie i trzecie, ust. 2a i ust. 4a-4f stosuje się odpowiednio. Zgodnie natomiast z przepisem art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej zobowiązanie podatkowe, przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Istotą przedawnienia uregulowanego w art. 70 Ordynacji podatkowej jest to, że na skutek upływu czasu zobowiązanie podatkowe wygasa z mocy prawa, zobowiązanie podatkowe bowiem przestaje istnieć. Zgodnie z uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 czerwca 2009r. sygn. akt i FPS 9/08 oraz linią orzeczniczą sądów, przepis art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej ma zastosowanie również do rozliczeń, w których obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług przekształcił się w kwotę zwrotu różnicy podatku lub nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym, która może być zadeklarowana przez podatnika do przeniesienia na następny miesiąc. Przedawnienie zobowiązań podatkowych dotyczy wszystkich zobowiązań, bez względu na sposób ich powstania. Przedawnieniu podlegają zarówno zobowiązania powstałe po doręczeniu decyzji ustalającej, jak i zobowiązania powstające z mocy prawa. W komentowanym przepisie określony jest jeden termin przedawnienia - wynoszący 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Termin ten nie może być ani odroczony (art. 48 Ordynacji podatkowej.) przez organ podatkowy, ani też przedłużony przez Ministra Finansów (art. 50 Ordynacji podatkowej). W związku z powyższym należy przyjąć tezę, że jeżeli przedawnia się zobowiązanie podatkowe, to wraz z nim przedawnieniu ulegają także inne elementy danego stosunku prawno-podatkowego. W wyroku z dnia 30 września 2009r. sygn. akt I SA/Bk 295/09 WSA w Białymstoku stwierdził, iż przedawnienie, o którym mowa w art. 70 o.p., dotyczy wszystkich elementów konstrukcyjnych podatku, które wynikają z tego samego obowiązku podatkowego, co potencjalne zobowiązanie podatkowe. Odnosi się to w szczególności do nadwyżki podatku należnego nad naliczonym w podatku od towarów i usług. Nie jest bowiem pozbawione logiki rozumowanie według którego, jeżeli przedawnia się zobowiązanie główne (podstawowe), to przedawniają się również związane z nim lub towarzyszące mu inne prawa lub obowiązki, na zasadzie prostego wnioskowania a maiori ad minus. Przyjęcie poglądu, wedle którego nadwyżka podatku naliczonego nad należnym w podatku od towarów i usług w ogóle nie podlegałaby przedawnieniu, prowadziłoby do ciągłego utrzymywania niepewności sytuacji prawnej podatnika. W każdym czasie można byłoby wszcząć wobec niego postępowanie podatkowe. W pełni satysfakcjonującego rozwiązania nie daje też stanowisko, zgodnie z którym weryfikowanie nadwyżki podatku naliczonego nad należnym możliwe jest do momentu "przedawnienia się okresów", w których ta nadwyżka zostanie rozliczona. Trzeba bowiem pamiętać, że również w tych okresach nie musi powstać zobowiązanie podatkowe. Po odliczeniu tej nadwyżki od podatku należnego, podatek może być "zerowy". Zatem w tych przypadkach problem przedawnienia w dalszym ciągu pozostawałby nierozwiązany. Zdaniem Sądu nie można dopuścić do niczym nieograniczonego w czasie korygowania innych, oprócz samego zobowiązania podatkowego, elementów konstrukcyjnych podatku. Nadwyżka podatku naliczonego nad należnym, tak samo jak zobowiązanie podatkowe, są wynikami rozliczenia podatnika za dany okres. Trudno od wyniku tego rozliczenia uzależniać to, czy dany okres rozliczeniowy podlega przedawnieniu, czy też nie. Ograniczenie zastosowania instytucji przedawnienia, poprzez odniesienie jego skutków wyłącznie do ściśle rozumianego zobowiązania podatkowego, miałoby i ten negatywny skutek, że podatnik musiałby przez nieograniczony czas przechowywać dokumentację podatkową (art. 86 § 1 o.p.). Powyższe pozostaje w zgodzie z poglądem wyrażonym przez Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z 29 czerwca 2009 r. I FPS 9/08. Na konieczność równego traktowania przedawnienia zobowiązań podatkowych w podatku od towarów i usług oraz zwrotu tego podatku wskazuje także pojęcie zaległości podatkowej określone w art. 51 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym zaległością podatkową jest podatek niezapłacony w terminie płatności oraz treść art. 52 § 1 pkt 2 wskazanej ustawy stanowiącego, że na równi z zaległością podatkową traktuje się także zwrot podatku, jeżeli podatnik otrzymał go nienależnie lub w wysokości wyższej od należnej lub został on zaliczony na poczet zaległości podatkowej albo bieżących lub przyszłych zobowiązań podatkowych, chyba że podatnik wykaże, że nie nastąpiło to z jego winy. Jeżeli zatem zaniżenie zobowiązania podatkowego traktowane jest na równi - jako zaległość podatkowa - z zawyżeniem otrzymanego zwrotu podatku (różnicy podatku lub kwoty zwrotu podatku naliczonego), możliwość dochodzenia przez organy podatkowe tej zaległości powinna być ograniczona w czasie, niezależnie od tytułu jej powstania, a więc nie tylko w przypadku zaległości powstałej w przypadku zaniżenia zobowiązania podatkowego, lecz także w przypadku zaległości zaistniałej w następstwie zawyżenia i otrzymania nienależnego lub w wysokości wyższej od należnej kwoty zwrotu podatku od towarów i usług. Przyjęcie, że zaległość podatkowa z tytułu zawyżenia i otrzymania nienależnego lub w wysokości wyższej od należnej kwoty zwrotu podatku może być dochodzona przez organy podatkowe bezterminowo byłoby sprzeczne z zasadą pewności prawa i bezpieczeństwa prawnego. W demokratycznym państwie prawnym pewność prawa i związana z tym zasada bezpieczeństwa prawnego ma szczególne znaczenie w prawie regulującym daniny publiczne. Chodzi w tym przypadku o realizację postulatu, zgodnie z którym tworzone powinny być takie regulacje prawne, które zapewniają podatnikom bezpieczeństwo prawne oraz przewidywalność co do tego, w jakim stopniu ich realizacja może wpływać na ukształtowanie pozycji prawnej podatnika w poszczególnych sytuacjach prawnych. Do takich regulacji należy, m.in. instytucja przedawnienia, która gwarantuje podatnikom, iż po upływie określonego w ustawie czasu nie będą narażeni na jakiekolwiek działania organów podatkowych zmierzające do określania i egzekwowania od nich odległych w czasie zaległości podatkowych. Przyjęcie wykładni art. 70 § 1 O.p., zgodnie z którą taka pewność w podatku od towarów i usług poprzez instytucję przedawnienia byłaby stwarzana jedynie dla zobowiązań podatkowych, a nie miałaby ona miejsca dla zwrotu podatku (różnicy podatku lub kwoty zwrotu podatku naliczonego), z uwagi na niestosowanie do tegoż zwrotu przedawnienia - naruszyłoby jednoznacznie powyższą zasadę. Ze złożonego wniosku wynika, iż Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT i zamierza prowadzić działalność w zakresie budowy i wynajmu powierzchni magazynowo-biurowych. Wnioskodawca planuje w przyszłości budowę nowych obiektów biurowo - magazynowych. Z uwagi na fakt, iż planowany proces inwestycyjny będzie długotrwały (Spółka zakłada, iż będzie trwał ok. 6 lat, począwszy od roku 2011 do roku 2017), a Spółka będzie nabywać w tym okresie towary i usługi, bez równoczesnego generowania przychodów ze sprzedaży usług, co do zasady, kwota podatku naliczonego wykazywanego przez Spółkę w kolejnych deklaracjach VAT-7 będzie przewyższać kwotę podatku należnego. Wnioskodawca planuje wykazywać przedmiotową nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym jako kwotę do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy. Spółka planuje wystąpić o zwrot kwoty nadwyżki podatku naliczonego nad należnym już po sfinalizowaniu procesu inwestycyjnego (oddaniu obiektów biurowo-magazynowych do użytkowania). W konsekwencji deklaracja VAT-7, w której Spółka wykaże kwotę nadwyżki podatku naliczonego do zwrotu na rachunek bankowy będzie złożona najprawdopodobniej już po upływie 6 letniego okresu trwania inwestycji. Na tle powyższego Wnioskodawca powziął wątpliwości czy kwota nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy/kwota do zwrotu tej nadwyżki na rachunek bankowy ulega przedawnieniu po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku, tj. zgodnie z art. 70 § 1 ordynacji podatkowej. Mając na uwadze rozważania odnoszące się do instytucji przedawnienia podatkowego określone w art. 70 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa wskazać należy, iż do kwoty nadwyżki podatku naliczonego nad należnym, o której mowa we wniosku, mają zastosowanie przepisy Ordynacji podatkowej dotyczące przedawnienia zobowiązania podatkowego. Tym samym za błędne należy uznać stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w sytuacji Wnioskodawcy nie będzie mieć miejsca przedawnienie podatkowe. Wbrew twierdzeniu Spółki, nie będzie ona miała prawa do zwrotu nadwyżki podatku naliczonego po upływie terminu przewidzianego dla przedawnienia podatkowego, tj. po upływie 6 lat od rozpoczęcia planowanej inwestycji. Przy założeniu, iż planowana inwestycja zakończy się w 2017 roku i w tym okresie Spółka zadysponuje nadwyżką podatku naliczonego nad należnym w ten sposób, iż wykaże ją do zwrotu na rachunek bankowy, tym samym będzie uprawniona do zwrotu kwoty podatku VAT z uwzględnieniem art. 70 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa. Reasumując: przepis art. 70 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa ma zastosowanie również do rozliczeń, w których obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług przekształcił się w kwotę zwrotu różnicy podatku, kwotę zwrotu podatku naliczonego lub różnicy podatku, o której mowa w art. 86 ustawy o podatku od towarów i usług. Termin przedawnienia takiej kwoty zaczyna biec od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin zwrotu podatku, czyli z pierwszym dniem następnego roku, a kończy się z upływem 5 lat. Odnosząc się do orzecznictwa wskazanego przez Wnioskodawcę należy zauważyć, iż linia orzecznicza w tym zakresie nie jest jednolita. Uchwałą składu 7 sędziów NSA sygn. akt I FPS 9/08 rozstrzygnięto pojawiającą się wątpliwość prawną, wskazując, że art. 70 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, ma zastosowanie także do rozliczeń, w których obowiązek podatkowy w podatku VAT przekształcił się w kwotę zwrotu różnicy podatku. W przedmiocie udzielenia odpowiedzi na zawarte we wniosku pytanie dotyczące terminu przechowywania dokumentów źródłowych Organ wyjaśnia, że w związku z nieprawidłowym stanowiskiem w zakresie pytania pierwszego, nie dokonano oceny stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania drugiego, ponieważ zagadnienie zawarte w tym pytaniu stało się bezprzedmiotowe. Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji. Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock. |
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.