Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/415-1286/13/EM
z 13 marca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 13 grudnia 2013 r. (data wpływu 19 grudnia 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania dotacji na podjęcie własnej działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 grudnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania dotacji na podjęcie własnej działalności gospodarczej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 2 października 2013 r. Wnioskodawczyni zawarła umowę, na mocy której Starosta przyznał jej dofinansowanie na podjęcie działalności gospodarczej z Funduszu Pracy w kwocie 20.368 złotych, w ramach projektu ,,...” współfinansowanego ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego. Do umowy mają zastosowanie przepisy :

• ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy;
• Rozporządzenie w sprawie dokonywania z Funduszu Pracy refundacji kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego oraz przyznawania środków na podjęcie działalności gospodarczej,
• ustawy o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej,
• Kodeksu cywilnego,
• ustawy o podatku od towarów i usług.

Dotacja została udzielona na podjęcie działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia szkoły pamięci, koncentracji i szybkiego czytania oraz języka angielskiego. Zgodnie z informacją z Powiatowego Urzędu Pracy dotacja została udzielona na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy

Z dotacji Wnioskodawczyni zakupiła materiały biurowe, dydaktyczne i wyposażenie o jednostkowej wartości poniżej 3.500 złotych, natomiast nie zakupiła środków trwałych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy uzyskana dotacja jest wolna od podatku dochodowego?
2. Czy wydatki sfinansowane z uzyskanej dotacji, poniesione po dniu rozpoczęcia działalności gospodarczej, mogą być zaliczone w koszty uzyskania przychodu, jeżeli jednostkowa cena zakupu nie przekracza 3.500 złotych ?

Zdaniem Wnioskodawczyni, może ona zaliczyć poniesione wydatki w koszty uzyskania przychodów, ponieważ Państwowy Urząd Pracy przyznał jej środki na podjęcie działalności gospodarczej na podstawie art. 46 ust.1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy i poniesione wydatki mogą być kosztem w rozumieniu art. 22 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawczyni argumentuje, że przeznaczenie zakupionych materiałów biurowych wyczerpuje definicję kosztów z art. 22 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie uzyskana przez Wnioskodawczynię dotacja jest wolna od podatku dochodowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie natomiast do treści art. 14 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków, z wyjątkiem gdy przychody te są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których, zgodnie z art. 22a-22o, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych.

Mając na uwadze brzmienie powyższego przepisu należy stwierdzić, iż ustawodawca różnicuje skutki podatkowe otrzymanych dotacji i innych nieodpłatnych świadczeń w zależności od celu, na jaki zostały one przeznaczone, tj.:

• dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na cele inne niż nabycie lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych – zaliczane są do przychodów z działalności gospodarczej,
• ww. świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków poniesionych przez podatnika na zakup lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których dokonuje się odpisów amortyzacyjnych – nie stanowią przychodu z działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy ( t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 674 z późn. zm.).

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, Wnioskodawczyni otrzymała jednorazowe środki w wysokości 20.368,00 złotych na rozpoczęcie działalności gospodarczej. Pomoc została udzielona na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy i rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie dokonywania z Funduszu Pracy refundacji kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego oraz przyznawania środków na podjęcie działalności gospodarczej. Z otrzymanych w ramach pomocy środków Wnioskodawczyni zakupiła materiały biurowe, dydaktyczne i wyposażenie o jednostkowej wartości poniżej 3.500 złotych.

Zauważyć należy, iż zgodnie z art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy starosta z Funduszu Pracy może przyznać bezrobotnemu jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej, w tym na pokrycie kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa związane z podjęciem tej działalności, w wysokości określonej w umowie, nie wyższej jednak niż 6-krotnej wysokości przeciętnego wynagrodzenia, a w przypadku gdy działalność jest podejmowana na zasadach określonych dla spółdzielni socjalnych, wysokość przyznanych bezrobotnemu środków nie może przekraczać 4-krotnego przeciętnego wynagrodzenia na jednego członka założyciela spółdzielni oraz 3-krotnego przeciętnego wynagrodzenia na jednego członka przystępującego do spółdzielni socjalnej po jej założeniu.

W myśl art. 103 ust. 1 ww. ustawy, Fundusz Pracy jest państwowym funduszem celowym. Stosownie natomiast do art. 106 ust. 1 tej ustawy, przychodami Funduszu Pracy są m.in. środki pochodzące z budżetu Unii Europejskiej na współfinansowanie projektów finansowanych z Funduszu Pracy.

W świetle ww. przepisów oraz na gruncie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, iż jeżeli wskazane we wniosku środki finansowe zostały przyznane Wnioskodawczyni na podstawie ww. art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, to w części przeznaczonej na cele inne niż inwestycyjne (inne niż zakup lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych), stanowią one przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, zwolniony jednakże od opodatkowania na podstawie cytowanego art. 21 ust. 1 pkt 121 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby określony wydatek mógł zostać zaliczony do ww. kosztów, należy ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu z danego źródła.

Poniesiony wydatek może zatem być uznany za koszt uzyskania przychodów w myśl powołanego przepisu o ile spełnia łącznie następujące warunki:

• pozostaje w związku przyczynowo - skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i został poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajduje się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• jest właściwie udokumentowany.

Analiza treści zarówno art. 22 ust. 1 jak i art. 23 ww. ustawy wskazuje, że co do zasady, nie ma przeszkód, aby podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na zakup wyposażenia, sfinansowane ze środków otrzymanych z Powiatowego Urzędu Pracy, mimo, iż przyznane środki korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepis ten nie został bowiem wymieniony w art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47c, 47d, 116, 122,129,136 i 137 ustawy.

Z wniosku wynika, iż za otrzymane z Urzędu Pracy środki Wnioskodawczyni nabyła składniki majątku o wartości nieprzekraczającej 3.500 złotych każdy, stanowiące wyposażenie.

Zgodnie z § 3 pkt 7 i 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.) pod pojęciem:

• wyposażenie – rozumieć należy rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych;
• środki trwałe – rozumieć należy środki trwałe w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym.

Definicja środka trwałego, dla potrzeb podatku dochodowego od osób fizycznych, zawarta została w treści art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. 3.inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Co do zasady, zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów podlegają odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23, co wynika z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania (art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W myśl art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W przypadku zakupu składników majątku, których wartość nie przekracza 3.500 zł, podatnik ma więc do wyboru trzy rozwiązania.

Po pierwsze, może nie zaliczać danego składnika majątkowego do środków trwałych czy też wartości niematerialnych i prawnych, natomiast wydatki związane z nabyciem czy też wytworzeniem danego środka trwałego zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów na podstawie cytowanego art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Po drugie, możliwe jest zaliczenie danego składnika majątku odpowiednio do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, a następnie jednorazowe jego zamortyzowanie. Następuje to poprzez dokonanie jednorazowego odpisu amortyzacyjnego – w wysokości odpowiadającej wydatkom na nabycie czy też wytworzenie danego składnika majątku – w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej albo w miesiącu następnym (art. 22f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Po trzecie, podatnicy mogą amortyzować składniki majątkowe, o których mowa, na analogicznych zasadach jak wszystkie inne środki trwałe czy też wartości niematerialne i prawne.

Odnosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że skoro zakupione ze środków otrzymanych na podjęcie działalności gospodarczej składniki majątku o wartości nieprzekraczającej 3.500 zł, nie stanowią środków trwałych i zostały uznane za wyposażenie, to wydatki poniesione na ich nabycie mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania, niezależnie od tego, że na ich zakup Wnioskodawczyni otrzymała dotację korzystającą ze zwolnienia od opodatkowania podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121.

Zatem, wydatki poniesione na zakup ww. wyposażenia wykorzystywanego na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej (o ile w istocie nabyte składniki majątku nie spełniają kryteriów uznania ich za środki trwałe w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) mogą stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Stanowisko zawarte we wniosku należy więc uznać za prawidłowe.

Wnioskodawczyni powinna przy tym mieć na uwadze, że zgodnie z przepisem art. 23 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych - w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.