Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-1120/13-4/AA
z 17 stycznia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 1 października 2013 r. (data wpływu 4 października 2013 r.), uzupełnionym w dniu 9 stycznia 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 października 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W związku z tym, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 19 grudnia 2013 r., znak ILPB1/415-1120/13-2/AA, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 2 stycznia 2014 r., a w dniu 9 stycznia 2014 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 8 stycznia 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest komandytariuszem w spółce komandytowej. Przedmiotem działalności spółki komandytowej jest produkcja mebli tapicerowanych. Spółka komandytowa będzie dokonywać zakupu wszelkiego rodzaju surowców niezbędnych do wyprodukowania gotowego wyrobu pod konkretne zamówienia oraz zgodnie z planem terminowym ustalonym przez kontrahentów.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że spółka komandytowa, w której Wnioskodawca jest komandytariuszem, zgodnie z przyjętymi zasadami rachunkowości, w oparciu o art. 17 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 29 września 1994 r. (Dz.U. z 2013 r., poz. 330 ze zm.), ewidencjonuje koszty w księgach rachunkowych dokonując odpisu w koszty wartości materiałów i towarów na dzień ich zakupu lub produktów gotowych w momencie ich wytworzenia oraz jednocześnie dokonuje ustalenia stanu tych składników aktywów, ich wyceny oraz korekty kosztów o wartość tego stanu, w oparciu o sporządzony dwa razy w roku – na dzień 30 czerwca oraz 31 grudnia, spis z natury.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zakup surowców do produkcji w postaci przykładowo: materiałów obiciowych, stelaży, pianek, akcesoriów, będzie stanowił koszt uzyskania przychodu w momencie zakupu, proporcjonalnie do posiadanych udziałów, który następnie będzie korygowany na podstawie przeprowadzanej dwa razy w roku (na koniec czerwca oraz grudnia) inwentury uwzględniającej surowce, które nie zostały wydane do produkcji oraz wyroby gotowe, które nie zostały sprzedane?

Zdaniem Wnioskodawcy, wszystkie koszty związane z prowadzoną działalnością, a nie wymienione w kosztach niestanowiących, będą mogły być uwzględniane w rachunku podatkowym - proporcjonalnie do posiadanych udziałów. Spółka komandytowa dokonując zakupu surowców do produkcji ponosi wydatki związane z tym zakupem. Zakupy surowców dokonywane są pod specyfikacje mebli otrzymaną jako zamówienia, a co za tym idzie, w większości przekazywane są od razu na produkcję a następnie sprzedawane. W związku z tym, zdaniem Wnioskodawcy, istnieje możliwość zaliczenia bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w trakcie roku podatkowego, proporcjonalnie do posiadanych udziałów, wydatków poniesionych na zakup surowców do produkcji, które są następnie korygowane o spis z natury przeprowadzany w połowie i na koniec każdego roku podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), u podatników, którzy prowadzą księgi rachunkowe, za dochód z działalności gospodarczej uważa się dochód wykazany na podstawie prawidłowo prowadzonych ksiąg, zmniejszony o dochody wolne od podatku i zwiększony o wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów, zaliczone uprzednio w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, aby wydatek uznać za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

• poniesiony wydatek musi mieć bezpośredni lub pośredni wpływ na powstanie przychodu, lub mieć na celu zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy,
• wydatek jest prawidłowo udokumentowany.
  
  

Koszty zakupu towarów stanowią koszty bezpośrednio związane z przychodami z prowadzonej działalności gospodarczej.

Podatkowe zasady potrącalności kosztów bezpośrednich w przypadku podatników prowadzących księgi rachunkowe ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych reguluje w art. 22 ust. 5-5b.

W myśl art. 22 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

Z kolei na podstawie art. 22 ust. 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

– są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Generalną zasadą podatkowego rozliczenia kosztów bezpośrednich jest więc ujęcie (potrącenie) w rachunku podatkowym kosztu bezpośrednio związanego z przychodem w roku jego związania
z odpowiadającym mu przychodem.

W przypadku prowadzenia ewidencji uproszczonej na podstawie art. 17 ust. 2 pkt 4 ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 330 ze zm.) i sporządzania inwentaryzacji materiałów i towarów tylko na dzień bilansowy, wydatki na ich nabycie są w trakcie roku zaliczane w całości do kosztów w dacie zakupu.

Takie ujmowanie kosztów jest jednak niezgodne z przepisem art. 22 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z którego wynika, że warunkiem koniecznym dla potrącenia kosztów bezpośrednich jest wystąpienie przychodu. Według tego przepisu, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Wobec powyższego, w celu prawidłowego rozliczenia się z tytułu podatku dochodowego, podatnicy prowadzący uproszczone ewidencje na podstawie art. 17 ust. 2 pkt 4 ustawy o rachunkowości, powinni sporządzać inwentaryzacje materiałów, towarów i wyrobów gotowych na koniec każdego okresu sprawozdawczego, za który następuje rozliczenie z budżetem z tytułu podatku dochodowego (miesiąca bądź kwartału, jeśli wpłacają zaliczki kwartalnie).

W konsekwencji koszty bezpośrednio związane z uzyskaniem przychodu należy zaliczać do kosztów uzyskania przychodów w okresie, w którym uzyskano przychód, w związku z którym koszty te zostały poniesione (z zastrzeżeniem wynikającym z ww. art. 22 ust. 5b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Reasumując, wydatki poniesione na zakup surowców do produkcji w postaci przykładowo materiałów obiciowych, stelaży, pianek, akcesoriów będą stanowiły koszty uzyskania przychodów - proporcjonalnie do posiadanego udziału - w momencie, w którym osiągnięty zostanie przychód, w związku z którym zostały one poniesione.

Ponadto w odniesieniu do obowiązku korygowania poniesionych kosztów na podstawie inwentury uwzględniającej surowce, które nie zostały wydane do produkcji oraz o wartość niesprzedanych wyrobów gotowych dwa razy w roku należy wyjaśnić, iż z tego względu, że Wnioskodawca dla celów rachunkowości stosuje uproszczenia wynikające z przepisów ustawy o rachunkowości, nie może zmieniać zasad opodatkowania (w tym zasad dotyczących sposobu i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu określonych wydatków) wynikających z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.