Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB2/415-847/13-4/PW
z 17 lutego 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 29 listopada 2013 r. (data wpływu 3 grudnia 2013 r.) oraz w piśmie z dnia 24 stycznia 2014 r. (data wpływu 27 stycznia 2014 r.) uzupełniającym braki wniosku na wezwanie Nr IPPB2/415-847/13-2/PW z dnia 16 stycznia 2014 r. (data odbioru 22 stycznia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 grudnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka P. Sp. z o.o. sprzedała spółce E. S.A. przedsiębiorstwo spółki w rozumieniu art. 551 kodeksu cywilnego. W następstwie tej transakcji pracownicy spółki P. w trybie art. 231 kodeksu pracy stali się pracownikami E. S.A. z dniem 1 października 2013 r.

Spółka P. Sp. z o.o. w dalszym ciągu istnieje lecz nie prowadzi działalności gospodarczej. Pewna ilość byłych pracowników tej Spółki nie została przejęta przez E. S.A. ponieważ umowy o pracę z tymi pracownikami rozwiązane zostały przed dniem 1 października 2013 r. Pracownicy ci otrzymywali i w dalszym ciągu są uprawnieni do otrzymywania odszkodowania z tytułu zawartej umowy o zakazie konkurencji (na podstawie art. 1011 kodeksu pracy).

Art. 38 ust. 1b ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że w razie zaprzestania działalności przez płatników prowadzących działalność przed końcem stycznia roku następującego po roku podatkowym deklarację, o której mowa w ust. 1a tego artykułu płatnik przekazuje w terminie do dnia zaprzestania tej działalności.

Pismem z dnia 16 stycznia 2014 r. Nr IPPB2/415-847/13-2/PW wezwano Spółkę do uzupełnienia wniosku poprzez:

• dostarczenie pełnomocnictwa (oryginał lub urzędowo poświadczona kopia za zgodność z oryginałem), z którego wynika prawo do występowania w imieniu Wnioskodawcy z wnioskiem o interpretację przepisów prawa podatkowego przez pana M. C.. Dołączony do wniosku dokument nie spełnia wymogów formalnych pełnomocnictwa,
  
• dostarczenie pełnomocnictwa (oryginał lub urzędowa poświadczona kopia za zgodność z oryginałem), z którego wynika prawo pani E. do bycia pełnomocnikiem do doręczeń lub przedstawicielem.
  
  
  

Wezwanie skutecznie doręczono 22 stycznia 2014 r.

Pismem z dnia 24 stycznia 2014 r. (data nadania 24 stycznia 2014 r.) Spółka uzupełniła wniosek w wyznaczonym terminie dołączając urzędowo poświadczoną, za zgodność z oryginałem, kopię pełnomocnictwa do reprezentowania Spółki przez radcę prawnego oraz wnosząc o doręczanie wszelkiej korespondencji w sprawie na adres pełnomocnika Spółki

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy deklaracja PIT-4R może być składana także po zaprzestaniu działalności gospodarczej ponieważ płatnik w dalszym ciągu istnieje i wypłaca odszkodowania byłym pracownikom z tytułu zakazu konkurencji?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zbycie przedsiębiorstwa przez spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością nie prowadzi do przejęcia przez nabywcę przedsiębiorstwa zobowiązań zbywcy wobec jego byłych pracowników. Wskazuje na to treść art. 551 ust. 1 zdanie pierwsze kodeksu cywilnego: „Przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej.” Wyliczenie składników przedsiębiorstwa zawarte w tym przepisie zawiera wyłącznie aktywa.

Stanowisko to potwierdza także wyrok Sądu najwyższego z dnia 3 grudnia 2009 roku (sygnatura II CSK 215/09), w którym Sąd stwierdził m.in.: „Pozostawienie poza zakresem pojęcia przedsiębiorstwa zobowiązań związanych z jego prowadzeniem jest konsekwencją nawiązania przez polskiego ustawodawcę do wąskiego ujęcia mienia, obejmującego aktywa”.

W następstwie sprzedaży przedsiębiorstwa spółki zobowiązania spółki wobec byłych pracowników wynikające z zawartych w okresie zatrudnienia tych osób umów o zakazie konkurencji nie zostały przeniesione na nabywcę przedsiębiorstwa i w dalszym ciągu obciążają spółkę P. Sp. z o.o.

Gdyby spółka P. Sp. z o.o. miała wypełnić dyspozycję art. 38 ust. 1b to musiałaby zaprzestać wypłacania dalszych należnych byłym pracownikom odszkodowań. Tymczasem spółka nadal istnieje i nie została postawiona w stan likwidacji, między innymi ze względu na różne zobowiązania finansowe oraz sporne sprawy w tym także sprawy zawisłe w sądach.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W świetle art. 10 ust 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcja rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Art. 11 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że spółka P. Sp. z o.o. sprzedała spółce E. S.A. przedsiębiorstwo spółki w rozumieniu art. 551 kodeksu cywilnego. W następstwie tej transakcji pracownicy spółki P. w trybie art. 231 kodeksu pracy stali się pracownikami E. S.A. z dniem 1 października 2013 r.

Spółka P. Sp. z o.o. w dalszym ciągu istnieje lecz nie prowadzi działalności gospodarczej. Pewna ilość byłych pracowników tej Spółki nie została przejęta przez E. S.A. ponieważ umowy o pracę z tymi pracownikami rozwiązane zostały przed dniem 1 października 2013 r. Pracownicy ci otrzymywali i w dalszym ciągu są uprawnieni do otrzymywania odszkodowania z tytułu zawartej umowy o zakazie konkurencji (na podstawie art. 1011 kodeksu pracy).

Odszkodowanie z tytułu zakazu konkurencji wypłacane jest na podstawie umowy zawartej pomiędzy pracodawcą i pracownikiem. Wysokość i zasady ustalania takiego odszkodowania zawarte zostały w art. 101² w zw. z art. 101¹ ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), które stanowią co następuje:

Art. 1011. § 1. w zakresie określonym w odrębnej umowie, pracownik nie może prowadzić działalności konkurencyjnej wobec pracodawcy ani też świadczyć pracy w ramach stosunku pracy lub na innej podstawie na rzecz podmiotu prowadzącego taką działalność (zakaz konkurencji).

§ 2. Pracodawca, który poniósł szkodę wskutek naruszenia przez pracownika zakazu konkurencji przewidzianego w umowie, może dochodzić od pracownika wyrównania tej szkody na zasadach określonych w przepisach rozdziału i w dziale piątym.

Art. 1012. § 1. Przepis art. 1011 § 1 stosuje się odpowiednio, gdy pracodawca i pracownik mający dostęp do szczególnie ważnych informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę, zawierają umowę o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy. W umowie określa się także okres obowiązywania zakazu konkurencji oraz wysokość odszkodowania należnego pracownikowi od pracodawcy, z zastrzeżeniem przepisów § 2 i 3.

§ 2. Zakaz konkurencji, o którym mowa w § 1, przestaje obowiązywać przed upływem terminu, na jaki została zawarta umowa przewidziana w tym przepisie, w razie ustania przyczyn uzasadniających taki zakaz lub niewywiązywania się pracodawcy z obowiązku wypłaty odszkodowania.

§ 3. Odszkodowanie, o którym mowa w § 1, nie może być niższe od 25% wynagrodzenia otrzymanego przez pracownika przed ustaniem stosunku pracy przez okres odpowiadający okresowi obowiązywania zakazu konkurencji; odszkodowanie może być wypłacane w miesięcznych ratach. w razie sporu o odszkodowaniu orzeka sąd pracy.

Wymieniona umowa zawarta pomiędzy pracownikiem i pracodawcą wynika z łączącego strony stosunku pracy, zatem wypłacane pracownikowi odszkodowanie z tytułu zakazu konkurencji należy zakwalifikować do przychodów ze stosunku pracy określonych w art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do tego przepisu, za przychody m.in. ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Użyty w powołanym przepisie zwrot "w szczególności" oznacza, że wskazane kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo.

Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym (obecnie lub w przeszłości) pracownika z pracodawcą stosunku pracy.

Z przychodem ze stosunku pracy mamy do czynienia również w sytuacji, gdy były pracodawca wypłaca pracownikowi po ustaniu zatrudnienia świadczenia zagwarantowane w łączącej go w przeszłości umowie o pracę, bowiem o tym, czy świadczenie jest przychodem ze stosunku pracy decyduje okoliczność, czy może je otrzymać wyłącznie pracownik w rozumieniu powołanego ust. 4 tego artykułu, czy też inna osoba, nie związana aktualnie lub w przeszłości z pracodawcą.

Odszkodowanie z tytułu zakazu konkurencji nie korzysta ze zwolnienia od podatku. Wprawdzie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwalnia od podatku otrzymane odszkodowania, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, lecz, zgodnie z lit. d) ww. przepisu wyłączone z tego zwolnienia są odszkodowania przyznane na podstawie przepisów o zakazie konkurencji.

Oznacza to, że omawiane odszkodowanie jest opodatkowane.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zakłady pracy są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów pracy m.in. przychody ze stosunku pracy. Zawarte w tym przepisie określenie "od osób", wskazuje, że nawet po rozwiązaniu z pracownikiem stosunku pracy były pracodawca jest zobowiązany pobrać zaliczkę na podatek, jeżeli wypłaci byłemu pracownikowi należności, kwalifikowane do przychodów ze stosunku pracy.

Biorąc pod uwagę, że Spółka istnieje nadal, będą ją obciążać (jako byłego pracodawcę) zobowiązania wobec byłych pracowników, którym wypłaca ona odszkodowania z tytułu umów o zakazie konkurencji. W związku z tym Spółka powinna składać, w stosownym terminie, deklarację PIT-4R.

W związku z powyższym stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.