2014.04.09 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/415-877/13-6/MS
z 9 kwietnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 27 grudnia 2013 r. (data wpływu 30 grudnia 2013 r.) uzupełnionym pismem z dnia 17 marca 2014 r. (data nadania 17 marca 2014 r., data wpływu 19 marca 2014 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 5 marca 2014 r. Nr IPPB4/415-877/13-2/JK2, IPPB1/415-1360/13-2/EC (data nadania 6 marca 2014 r., data doręczenia 10 marca 2014 r.) oraz pismem z dnia 3 kwietnia 2014 r. (fax - data nadania 3 kwietnia 2014 r., data wpływu 3 kwietnia 2014 r., za pośrednictwem poczty – data nadania 4 kwietnia 2014 r., data wpływu 7 kwietnia 2014 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie telefoniczne z dnia 3 kwietnia 2014 r. o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika ciążących na Spółce (Wnioskodawcy) w związku z uczestnictwem w spotkaniach przez osoby zatrudnione na podstawie umowy o pracę, w przypadku gdy zaproszenia na spotkania organizowane przez Spółkę są kierowane bezpośrednio do specjalistów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 grudnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji w indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr IPPB4/415-877/13-2/JK2 z dnia 5 marca 2014 r. (data nadania 6 marca 2014 r., data doręczenia 10 marca 2014 r.) tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez doprecyzowanie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz uiszczenie opłaty odpowiadającej ilości stanów faktycznych na rachunek bankowy Izby Skarbowej w Warszawie i doręczenie kserokopii dowodu uiszczenia opłaty.

Pismem z dnia 17 marca 2014 r. (data nadania 17 marca 2014 r., data wpływu 19 marca 2014 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

W związku z dalszymi wątpliwościami tut. organ wezwał telefonicznie w dniu 3 kwietnia 2014 r. Wnioskodawcę (na tę okoliczność została sporządzona notatka służbowa) do uzupełnienia braków formalnych wniosku poprzez doprecyzowanie przedstawionego stanu faktycznego.

Pismem z dnia 3 kwietnia 2014 r. (fax - data nadania 3 kwietnia 2014 r., data wpływu 3 kwietnia 2014 r., za pośrednictwem poczty – data nadania 4 kwietnia 2014 r., data wpływu 7 kwietnia 2014 r.) Wnioskodawca powyższe uzupełnił.

We wniosku i uzupełnieniach przedstawiono następujący stan faktyczny.

A. Sp. z o.o. prowadzi w Polsce działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży artykułów ortopedycznych oraz urządzeń medycznych służących do przeprowadzenia operacji. Spółka należy do grupy kapitałowej A. z siedzibą w USA. Klientami Spółki są placówki służby zdrowia.

Spółka pokrywa koszty uczestnictwa lekarzy w szkoleniach (warsztatach) organizowanych za granicą przez zagraniczny podmiot należący do tej samej grupy kapitałowej. Uczestnictwo w takim szkoleniu jest odpłatne i następuje na podstawie imiennego zaproszenia. W takich przypadkach Spółka pokrywa koszt uczestnika – lekarza ze szpitala lub prywatnej kliniki (zatrudnionego na umowę o pracę lub w ramach współpracy na działalności gospodarczej), w których oferowane przez Spółkę produkty mogłyby znaleźć zastosowanie. Są to koszty dojazdu na miejsce i z powrotem (bilety lotnicze) oraz koszty zakwaterowania.

Na organizowanych kongresach omawiane są wyłącznie urządzenia medyczne oferowane do sprzedaży przez Spółkę. Uczestnicy poznają informacje o zakresie ich zastosowania i możliwych sposobach wykorzystania, mogą wypróbować zakres ich działania w praktyce. Lekarze mogą również uczestniczyć w prawdziwych zajęciach laboratoryjnych czy operacjach pokazowych, w których te urządzenia są wykorzystywane, prowadzonych przez specjalistów ze Stanów Zjednoczonych lub innych zagranicznych krajów. Warsztatom nie towarzyszą inne imprezy o charakterze rozrywkowym.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca doprecyzował, że zapytanie dotyczy całego okresu funkcjonowania Spółki, czyli od około 2012 roku, jak również dotyczy przyszłości, z tego względu, że Spółka zamierza stosować jako formę reklamy właśnie tego typu konferencje. Ze względu na specyfikę sprzedawanych produktów Spółka wybiera właśnie taki sposób dotarcia do potencjalnych nabywców ze swoją ofertą, przekazaniem informacji o produktach, a w szczególności o możliwościach ich działania i wykorzystania w codziennej praktyce zawodowej. W ocenie Spółki prowadzenie takich działań ma na celu nie tylko charakter marketingowy, działania te są niezbędne dla umożliwienia stosowania produktów firmy. Klienci firmy - nie mogą podjąć się stosowania nowych metod operacyjnych, właśnie z użyciem sprzętu (częstokroć bardzo innowacyjnego) oferowanego przez Spółkę czy stosowania nowych produktów bez uprzedniego przeszkolenia, które w wielu przypadkach może odbyć się wyłącznie w specjalistycznym laboratorium lub szpitalu/klinice, która posiada już odpowiednie doświadczenie. W przeciwnym razie, klient zmuszony byłby do przeprowadzenia pionierskiego (dla siebie) zabiegu na pacjencie, co niewątpliwie odwiodło by go od zakupu produktów firmy. Zasadniczym celem prowadzonych szkoleń, warsztatów i konferencji jest cel marketingowy - czyli reklama i promocja sprzętu oraz produktów oferowanych przez Spółkę, niewątpliwie jednak, z uwagi na to, że szkolenia umożliwiają poznanie nowych technik, wymianę doświadczeń z kolegami z innych regionów Polski i świata charakter szkoleń ma również walor edukacyjny.

Koszty związane z pokrywaniem dojazdów i zakwaterowania są zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, gdyż w ocenie Spółki wszystkie te koszty zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów, bez przeszkolenia z technik operacyjnych na produktach Spółki nie jest możliwe prawidłowe przeprowadzenie operacji z wykorzystaniem produktów Spółki. Spółki nie łączy z kursantami szkoleń żaden stosunek cywilnoprawny. Informacje o kursach znajdują się na stronie firmowej Spółki, więc często to sami lekarze zgłaszają się do Spółki w celu nawiązania współpracy i uczestniczenia w takim kursie i poznania nowszych technik operacyjnych. Zaproszenia są kierowane bezpośrednio do danych specjalistów na wniosek przedstawiciela Spółki z danego regionu, gdzie widzi on potrzebę udoskonalenia umiejętności ze stosowanych technik na produktach Spółki lub wprowadzenia nowych technik. Kierowane są do szpitali i na tej podstawie szpitale delegują swoich specjalistów na takie szkolenia.

Ponadto wydatki ponoszone przez Spółkę w postaci kosztów podróży i kosztów zakwaterowania lekarzy uczestniczących w szkoleniach (warsztatach), Spółka zalicza w koszty uzyskania przychodów. Prawidłowość powyższego postępowania została potwierdzona przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej Nr IPPB5/423-1057/13-2/MK z dnia 24 marca 2014 r. Biorący udział w powyższych szkoleniach (warsztatach) lekarze, którym Spółka pokrywa koszty podróży i zakwaterowania, nie mogą zaliczyć tych wydatków do kosztów uzyskania swoich przychodów, z uwagi na to, że wydatki te ponosi Spółka, a nie lekarze.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym stanie faktycznym uczestnicy konferencji w związku z poniesieniem kosztów organizacji wyjazdu przez Spółkę (przelot oraz zakwaterowanie), uzyskują przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych oraz czy Spółka jest zobowiązana do sporządzenia oraz przekazania informacji o przychodach (PIT-8C)
w odniesieniu do uczestników szkoleń?

Niniejsza interpretacja dotyczy obowiązków płatnika ciążących na Spółce (Wnioskodawcy) w związku z uczestnictwem w szkoleniach przez osoby zatrudnione na podstawie umowy o pracę, do których Spółka kieruje bezpośrednio zaproszenia na szkolenia. Natomiast wniosek Spółki w pozostałej części zostanie rozpatrzony odrębnymi rozstrzygnięciami.

Zdaniem Wnioskodawcy.

W ocenie Spółki wydatki ponoszone przez Spółę w związku z pokrywaniem określonych w stanie faktycznym kosztów związanych z organizacją szkoleń (warsztatów) nie powinny stanowić przychodu lekarzy, zaś Spółka nie będzie zobowiązana do wystawiania PIT-8C.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. W stanie faktycznym sprawy można by się zastanawiać nad kwestią czy względem lekarzy uczestniczących w warsztatach organizowanych przez Spółkę powstaje przychód z nieodpłatnych świadczeń, czyli czy w wyniku uczestniczenia w konferencjach organizowanych przez Spółkę lekarze otrzymują trwałe przysporzenie majątkowe.

Podkreślenia wymaga okoliczność, że Spółka organizuje spotkania z lekarzami w celu prezentowania swoich produktów, ich działania, możliwość zastosowania w zwalczaniu różnych schorzeń i w prowadzonych operacjach. Od przekazania powyższych informacji osobom, które w praktyce miałyby korzystać z urządzeń oferowanych przez Spółkę zależy, czy placówki medyczne, w którymi lekarze współpracują nabędą te urządzenia. Spółka zaprasza na szkolenia wyłącznie tych lekarzy, którzy zajmują się zwalczaniem schorzeń, przeprowadzaniem zabiegów, w zakresie których sprzęt oferowany przez Spółkę mógłby znaleźć zastosowanie. Lekarze, poznawszy możliwości wynikające z zastosowania produktów Spółki, mogą zaproponować swoim przełożonym, dyrektorom placówek medycznych ich nabycie. Organizowanie szkoleń
w zamierzeniu ma w głównej mierze charakter marketingowy własnych produktów A., nie zaś przekazywanie ogólnej wiedzy medycznej. Spółka wybiera właśnie taki sposób dotarcia do potencjalnych nabywców ze swoją ofertą ze względu na specyfikę sprzedawanych produktów. W ocenie Spółki prowadzenie takich działań jest niezbędna dla umożliwienia stosowania produktów firmy. Klienci firmy - nie mogą podjąć się stosowaniu nowych metod operacyjnych, właśnie z użyciem sprzętu (częstokroć bardzo innowacyjnego) oferowanego
przez Spółkę czy stosowania nowych produktów bez uprzedniego przeszkoleni, które w wielu przypadkach może odbyć się wyłącznie w specjalistycznym laboratorium lub szpitali/klinice, która posiada już odpowiednie doświadczenie. W przeciwnym razie, klient zmuszony był do przeprowadzenia pionierskiego (dla siebie) zabiegu na pacjencie, co niewątpliwie odwiodłoby go od zakupu produktów firmy.

Zakres działań reklamowych może być różny, zależy od oferowanego produktu oraz tzw. grupy docelowej. Jest oczywiste, że w inny sposób mogą być reklamowane np. produkty szybko zbywalne, a w inny urządzenia medyczne np. służące do wykonywania skomplikowanych zabiegów. W takim przypadku najskuteczniejsze okazują się działania polegające na umożliwieniu zapoznania się z produktem przez osoby, które w praktyce będą na co dzień z tego produktu korzystały. Temu właśnie służą organizowane przez Spółkę szkolenia i warsztaty.

Na konferencjach organizowanych przez Spółkę, prezentowane są produkty A., omawiane są te rodzaje schorzeń, w procesie leczenia których znajdują zastosowanie produkty A.. Wykładowcy (najczęściej lekarze) z różnych krajów wskazują, w jaki sposób produkty Spółki zostały wykorzystane w ich krajach, w szpitalach, w których pracują itp. Cała konferencja zorganizowana jest wyłącznie po to, aby przedstawić produkty A., na tle doświadczeń
w ich stosowaniu przez różnych lekarzy w różnych krajach, co nie pozostaje bez wpływu
na podjęcie przez poszczególne szpitale w danym kraju decyzji o nabyciu produktów A. Nie ulega natomiast wątpliwości, że im więcej możliwości zastosowania danego rodzaju urządzeń poznają lekarze, tym bardziej się do niego przekonają, co z kolei zwiększa szansę na jego zakup (od Spółki) przez placówkę medyczną w Polsce, zatrudniającą tych lekarzy.

Stąd też pokrywanie przez Spółkę kosztów uczestnictwa polskich lekarzy w powyższych konferencjach, organizowanych przez inne spółki z grupy, należy traktować wyłącznie w celu polepszania sprzedaży. W trakcie szkoleń i konferencji Spółka nie finansuje i nie organizuje imprez rozrywkowych dla uczestników.

Określając istotę nieodpłatnego świadczenia należy zwrócić uwagę na fakt, że kwestia ta była wielokrotnie przedmiotem orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego i Wojewódzkich Sądów Administracyjnych. Zgodnie z wyrkiem NSA z dnia 12 grudnia 2008 r., sygn. II FSK 1361/07 „(...) pojęcie przysporzenia majątkowego musi być powiązane jako konstytuujące pojęcie nieodpłatnego świadczenia z uzyskaniem przez podatnika korzyści niezwiązanej z wydatkami, kosztami, zaoszczędzeniem wydatków, które mogą być powiązane także z obowiązkiem uiszczenia wynagrodzenia (odsetek, prowizji, opłat itp.)”. Jednocześnie, w wyroku NSA z dnia 14 maja 1998 r., sygn. SA/Sz 1305/97, Sąd wskazał, że „przychodem – jako źródłem dochodu – jest tylko nowa wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa”.

W ocenie Wnioskodawcy z uwagi na marketingowy charakter szkoleń i warsztatów, które dotyczą wyłącznie produktów oferowanych do sprzedaży przez Spółkę i możliwości ich praktycznego zastosowania w określonym zakresie, a nie zaś przekazywania specjalistycznej wiedzy medycznej nie można mówić, że uczestniczący w warsztatach lekarze uzyskują trwałe przysporzenie majątkowe. Lekarze uczestniczący w warsztatach poza informacją o praktycznym wykorzystaniu sprzętu oferowanego do sprzedaży przez Spółkę nie uzyskują wymiernych i trwałych korzyści. Stan ich majątku (aktywów) nie powiększa się. Ponadto z uwagi na fakt,
że udział w warsztatach nie jest obowiązkowy nie można mówić, że przysporzenie jest zwolnione z długu lub zmniejszenie pasywów. W konsekwencji więc, skoro nie powstaje po stronie uczestników konferencji przychód Spółka nie jest obowiązana do wypełnienia
i przesyłania uczestnikom deklaracji PIT-8C.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy odrębnym źródłem przychodów są tzw. inne źródła.

Stosownie do art. 20 ust. 1 wyżej powołanej ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Sformułowanie „w szczególności” dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

W myśl art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Podkreślić jednakże należy, że z powyższego przepisu wynika, że w informacji PIT-8C nie ujmuje się m.in. tych dochodów, które są zwolnione z opodatkowania na podstawie art. 21 powyższej ustawy.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” należy odnieść się do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.). Zgodnie z art. 353 § 2 ww. Kodeksu, świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu.

Dla celów podatkowych pojęcie „nieodpłatnego świadczenia” ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje nie tylko działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby, ale również wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Wobec powyższego, należy stwierdzić, że sfinansowane przez Spółkę koszty przelotu i zakwaterowania stanowią dla lekarza nieodpłatne świadczenie.

Wartość tego świadczenia należy ustalać kierując się treścią art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu. Z tej też przyczyny wartość tychże świadczeń należy zakwalifikować do przychodów, o których mowa w ww. art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. do przychodów z innych źródeł.

Należy zauważyć, że o powstaniu przychodu z nieodpłatnych świadczeń nie będzie przesądzać fakt skorzystania przez osobę ze świadczeń oferowanych przez świadczeniodawcę w związku ze spotkaniem. Istotnym dla celów podatkowych jest to, że osobie biorącej udział w spotkaniu postawiono nieodpłatnie do dyspozycji określone świadczenia, z których może skorzystać.

O powstaniu przychodu takiej osoby można mówić wtedy, gdy faktycznie weźmie ona udział
w danym spotkaniu.

Należy również podkreślić, że wśród metod ustalania wartości nieodpłatnych świadczeń ustawodawca nie przewidział określenia wartości wykorzystanych świadczeń. Stąd też, jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi zakupione wartość świadczeń ustala się według cen zakupu, nie na podstawie wykorzystanego świadczenia.

Przy czym, wartość świadczeń przekazywanych uczestnikom lekarzom może być jednak zwolniona z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wartość świadczeń przekazywanych uczestnikom, która stanowi dla nich przychód może być jednak zwolniona z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 68 a) ww. ustawy, wolna od podatku dochodowego jest wartość nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 21 ust. 1, otrzymanych od świadczeniodawcy w związku z jego promocją lub reklamą – jeżeli jednorazowa wartość tych świadczeń nie przekracza kwoty 200 zł; zwolnienie nie ma zastosowania, jeżeli świadczenie jest dokonywane na rzecz pracownika świadczeniodawcy lub osoby pozostającej ze świadczeniodawcą w stosunku cywilnoprawnym.

Podstawową przesłanką zastosowania omawianego zwolnienia jest otrzymanie
od świadczeniodawcy nieodpłatnego świadczenia. Istotnym jest również, aby osoby otrzymujące świadczenie nie były pracownikami świadczeniodawcy lub nie były związane z nim stosunkiem cywilnoprawnym, a wartość nieodpłatnego świadczenia nie przekraczała jednorazowo kwoty 200 zł i była otrzymana w związku z promocją lub reklamą podmiotu dokonującego świadczenia.

W prawie podatkowym brak jest również definicji promocji. Wskazać jednak należy, że na potrzeby prawa podatkowego pod pojęciem promocji rozumieć należy ogół czynności związanych z oddziaływaniem na klientów i potencjalnych nabywców polegających na dostarczaniu informacji, argumentacji, obietnic, a także zachęty, skłaniającej do nabywania oferowanych produktów i usług, jak również wytwarzających przychylną opinię o firmie.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że celem prowadzonych szkoleń, warsztatów i konferencji jest cel marketingowy - czyli reklama i promocja sprzętu oraz produktów oferowanych przez Spółkę, z uwagi na to, że szkolenia umożliwiają poznanie nowych technik, wymianę doświadczeń z kolegami z innych regionów Polski i świata charakter szkoleń ma również walor edukacyjny.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że wartość nieodpłatnych świadczeń nie przekraczająca 200 zł będzie korzystać ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 68a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegać będzie nieodpłatne świadczenie, którego jednorazowa wartość przekroczy 200 zł.

Jednakże na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

podróży służbowej pracownika,
podróży osoby niebędącej pracownikiem

- do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych
przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju
oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

W art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy posłużono się terminem „podróż” bez określenia „służbowa”, dlatego też zakres tego zwolnienia nie ogranicza się jedynie do podróży służbowych, w rozumieniu art. 775 § 1 ustawy Kodeks pracy, ale do wszelkich podróży osób niebędących pracownikami, pod warunkiem, że wypłacone diety i inne należności nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, oraz zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów (art. 21 ust. 13 ustawy).

W myśl ust. 13 art. 21 ustawy, przepis ust. 1 pkt 16 lit. b) stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

w celu osiągnięcia przychodów lub
w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających
na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej
oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5,
w związku z wykonywaniem tych funkcji.

Należy wskazać, że omawiane zwolnienie do dnia 28 lutego 2013 r. było limitowane do wysokości określonej w rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podroży służbowej:

na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990, z późn. zm.),
poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991, z późn. zm.).

Natomiast od dnia 1 marca 2013 r. obowiązuje rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).

Ze stanu faktycznego wynika, że Spółka pokrywa koszty uczestnictwa lekarzy – koszty dojazdu oraz zakwaterowania – w szkoleniach (warsztatach) organizowanych za granicą.

I tak zgodnie z treścią § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej, obowiązującego do dnia 28 lutego 2013 r., w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, z tytułu podróży, odbywanej w terminie i w państwie określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

diety,
zwrot kosztów:
1. przejazdów i dojazdów,
2. noclegów,
3. innych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

W myśl § 8 ust. 2 ww. rozporządzenia zwrot kosztów przejazdu obejmuje cenę biletu określonego środka transportu, wraz z opłatami dodatkowymi, z uwzględnieniem przysługującej pracownikowi ulgi, bez względu na to, z jakiego tytułu ulga na dany środek transportu przysługuje. Za każdą rozpoczętą dobę pobytu w podróży pracownikowi przysługuje ryczałt w wysokości 10% diety na pokrycie kosztów dojazdów środkami komunikacji miejscowej (§ 10 ust. 2 ww. rozporządzenia).

Natomiast zgodnie z § 9 ust. 1 rozporządzenia za nocleg przysługuje pracownikowi zwrot kosztów w wysokości stwierdzonej rachunkiem hotelowym, w granicach ustalonego na ten cel limitu kwotowego określonego w załączniku do rozporządzenia. Jednocześnie w uzasadnionych przypadkach pracodawca może wyrazić zgodę na zwrot kosztów za nocleg w hotelu, stwierdzonych rachunkiem, w wysokości przekraczającej limit, o którym mowa powyżej (§ 9 ust. 3 rozporządzenia).

Natomiast zgodnie z treścią § 2 rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej, z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

diety;
zwrot kosztów:
1. przejazdów,
2. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
3. noclegów,
4. innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych
5. przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

W myśl § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia, środek transportu właściwy do odbycia podróży krajowej lub podróży zagranicznej, a także jego rodzaj i klasę, określa pracodawca.

Pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości udokumentowanej biletami lub fakturami obejmującymi cenę biletu środka transportu, wraz ze związanymi z nimi opłatami dodatkowymi, w tym miejscówkami, z uwzględnieniem posiadanej przez pracownika ulgi na dany środek transportu, bez względu na to, z jakiego tytułu ulga przysługuje (ust. 2 § 3 ww. rozporządzenia).

W myśl § 16 ust. 1 rozporządzenia, za nocleg podczas podróży zagranicznej pracownikowi przysługuje zwrot kosztów w wysokości stwierdzonej rachunkiem, w granicach limitu określonego w poszczególnych państwach w załączniku do rozporządzenia.

W razie nieprzedłożenia rachunku za nocleg, pracownikowi przysługuje ryczałt w wysokości 25% limitu, o którym mowa w ust. 1. Ryczałt ten nie przysługuje za czas przejazdu (ust. 2 § 16 rozporządzenia).

W przypadku gdy pracownik ponosi koszty dojazdu, o których mowa w ust. 1, wyłącznie w jedną stronę, przysługuje ryczałt w wysokości 50% diety.

Zgodnie z § 17 ust. 1 cytowanego rozporządzenia, pracownikowi przysługuje ryczałt na pokrycie kosztów dojazdu z i do dworca kolejowego, autobusowego, portu lotniczego lub morskiego w wysokości jednej diety w miejscowości docelowej za granicą oraz w każdej innej miejscowości za granicą, w której pracownik korzystał z noclegu.

Jak stanowi § 13 ust. 4 ww. rozporządzenia, wysokość diety za dobę w poszczególnych państwach jest określona w załączniku do rozporządzenia.

W myśl § 21 cytowanego rozporządzenia, w przypadku odbywania podróży zagranicznej w połączeniu z przejazdem na obszarze kraju, przepisy rozdziału 2 – dotyczące podróży krajowej – stosuje się odpowiednio.

Biorąc pod uwagę przytoczone przepisy prawa, jak i przedstawiony stan faktyczny należy stwierdzić, że ponoszone przez Spółkę wydatki związane z pokryciem kosztów związanych z dojazdem lekarza na miejsce spotkania stanowią przychód lekarza, który na mocy art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) objęty jest zwolnieniem z podatku dochodowego od osób fizycznych do wysokości limitu, określonego w ww. rozporządzeniu, jaki wynika z treści ww. § 8 ust. 2 rozporządzenia zagranicznego obowiązującego do dnia 28 lutego 2013 r., tj. do wysokości udokumentowanej biletami obejmującymi cenę biletu określonego środka transportu, wraz z opłatami dodatkowymi, z uwzględnieniem przysługującej pracownikowi ulgi, bez względu na to, z jakiego tytułu ulga na dany środek transportu przysługuje oraz do wysokości, jaka wynika z treści zacytowanego powyżej § 3 ust. 2 rozporządzenia z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej, tj. do wysokości udokumentowanej biletami lub fakturami obejmującymi cenę biletu środka transportu wraz ze związanymi z nimi opłatami.

Natomiast w kwestii dotyczącej pokrywania kosztów noclegu w czasie podróży zagranicznej, należy zauważyć, że nocleg lekarza na miejscu spotkania jest zwolniony z podatku dochodowego od osób fizycznych do wysokości stwierdzonej rachunkiem w granicach ustalonego na ten cel limitu kwotowego określonego w załączniku do rozporządzenia zagranicznego, a w uzasadnionych przypadkach gdy pracodawca wyrazi zgodę na zwrot kosztów za nocleg w hotelu, stwierdzonych rachunkiem, w wysokości przekraczającej limit, o którym mowa powyżej (§ 9 ust. 1 i ust. 3 rozporządzenia o podróży zagraniczne, obowiązującej do dnia 28 lutego 2013 r. oraz § 16 ust. 1 i ust. 3 rozporządzenia o podroży służbowej obowiązującej od dnia 1 marca 2013 r.)

Zatem w sytuacji, gdy Spółka pokrywa koszty noclegu w wysokości przekraczającej limit określony w cytowanym wyżej rozporządzeniu, uznając taki przypadek jako uzasadniony, wówczas pokryte przez Spółkę koszty w wysokości stwierdzonej rachunkiem w odniesieniu do lekarza uczestniczącego w danym spotkaniu, są wolne od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że finansowane przez Spółkę koszty związane z przelotem (bilety lotnicze) i zakwaterowaniem stanowią dla lekarzy nieprowadzących działalności gospodarczej nieodpłatne świadczenie, skutkujące powstaniem po ich stronie przychodu, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ww. ustawy, który podlega zwolnieniu przedmiotowemu określonemu w art. 21 ust. 1 pkt 68a ww. ustawy, jeżeli jednorazowa wartość nieodpłatnego świadczenia nie przekroczy kwoty 200 zł. W takiej sytuacji na Spółce nie będzie ciążył obowiązek sporządzenia informacji PIT-8C.

Jeżeli jednorazowa wartość tego świadczenia przekroczy 200 zł, wówczas zwolnieniu przedmiotowemu określonemu w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ww. ustawy będzie podlegała wartość świadczeń w postaci pokrycia kosztów w związku z dojazdem lekarza na miejsce spotkania i z powrotem (bilety lotnicze) oraz noclegu do wysokości limitów określonych w powołanym w tym przepisie rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej. W takim przypadku na Spółce nie będzie ciążył obowiązek sporządzenia informacji PIT-8C.

Natomiast nadwyżka pokrywanych przez Spółkę ww. świadczeń ponad limity określone w powołanym rozporządzeniu będzie stanowił dla uczestników spotkań przychód z innych źródeł podlegający opodatkowaniu, a na Spółce będą ciążyły obowiązki informacyjne wynikające z treści zacytowanego powyżej art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, polegające na sporządzeniu i przekazaniu w stosownym terminie informacji PIT-8C podatnikowi oraz właściwemu organowi podatkowemu.

Ponadto należy podkreślić, że jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego
Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin