Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB4/423-15/14-2/MC
z 10 kwietnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 8 stycznia 2014 r. (data wpływu 13 stycznia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwestii związanych z amortyzacją podatkową środków trwałych:

• jest prawidłowe – w części dotyczącej pytania nr 1,
• jest nieprawidłowe – w części dotyczącej pytania nr 2.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 13 stycznia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwestii związanych z amortyzacją podatkową środków trwałych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka uzyskała w dniu 21.11.2007 r. pozwolenie na przebudowę i rozbudowę budynku magazynowo-socjalnego wraz ze zmianą sposobu użytkowania na budynek biurowy (decyzja Starosty X z dnia (…) Nr (…) znak (…).

Projekt zakładał 2 etapy budowy. 1 etap: przebudowę istniejącego parterowego budynku magazynowego ze zmianą sposobu jego użytkowania na budynek biurowy oraz 2 etap: rozbudowę istniejącego budynku poprzez dobudowanie do niego piętrowego budynku biurowego łączącego się z istniejącym budynkiem za pomocą oddylatowanego łącznika. Dobudowywany piętrowy budynek nie ingerowałby w układ konstrukcyjny parterowego budynku, gdyż byłby z nim połączony oddylatowanym – tzn. niepołączonym ze ścianami obu budynków – łącznikiem.

Spółka przebudowała parterowy budynek magazynowo-socjalny zmieniając jego przeznaczenie na budynek biurowy.

Spółka nie zrealizowała budowy dobudowywanego piętrowego budynku biurowego, wykonując w listopadzie 2009 r. jedynie ściany fundamentowe i wytyki do słupów żelbetowych.

W listopadzie 2010 r. Spółka zakończyła przebudowę istniejącego parterowego budynku magazynowo-socjalnego i po zmianie jego sposobu użytkowania na biura uzyskała w dniu (…) pozwolenie na użytkowanie przebudowanego istniejącego parterowego budynku na biura (decyzja Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia (…) znak (…).

Po uprawomocnieniu się pozwolenia na użytkowanie, Spółka rozpoczęła używanie parterowego budynku biurowego.

W grudniu 2013 r. Spółka zrezygnowała z budowy piętrowego budynku, który miał się łączyć z istniejącym parterowym biurem oddylatowanym łącznikiem.

Użytkowany przez Spółkę budynek biurowy jest wykorzystywany gospodarczo, jest kompletny i zdatny do użytku jako biuro.

W związku z podjęciem decyzji w grudniu 2013 r. o rezygnacji z budowy piętrowego budynku Spółka zamierza ujawnić istniejący budynek parterowy, na który uzyskała pozwolenie na użytkowanie oraz wprowadzić budynek do ewidencji środków trwałych i rozpocząć jego amortyzację.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. W którym momencie należy uznać, że parterowy budynek biurowy jest kompletny i zdatny do użytku w rozumieniu art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a tym samym możliwe jest rozpoczęcie dokonywania odpisów amortyzacyjnych od tego środka trwałego?
2. W którym momencie Spółka może rozpocząć amortyzację parterowego budynku biurowego, w sytuacji gdy wydano pozwolenie na użytkowanie przebudowanego istniejącego budynku na biura i zrezygnowano z rozbudowy budynku o piętrowy budynek biurowy, który miał się łączyć z budynkiem parterowym poprzez oddylatowany łącznik?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

Zdaniem Wnioskodawcy przebudowany parterowy budynek biurowy należy uznać za kompletny i zdatny do użytku w dniu uzyskania decyzji o pozwoleniu na użytkowanie tego budynku, tj. w dniu 22.12.2010 r., pomimo nie zakończenia budowy dobudowywanego budynku piętrowego.

Kompletność i zdatność do użytku tego budynku nie jest w żaden sposób uzależniona od dobudowania planowanego piętrowego budynku biurowego, który miał się łączyć z istniejącym budynkiem parterowym poprzez oddylatowany łącznik. Oba budynki miały być niezależne konstrukcyjnie, posadowione na osobnych fundamentach i jedynie połączone łącznikiem, którego ściany miały nie stykać się ze ścianami łączonych budynków.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za środki trwałe podlegające amortyzacji należy uznać te środki trwałe, które łącznie spełniają wskazane w tym przepisie warunki.

Należy uznać, że kompletne i zdatne do użytku są te budynki, które zawierają wszystkie elementy konstrukcyjne potrzebne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z ich przeznaczeniem, bez narażania życia i zdrowia osób z nich korzystających (tak też m.in. w komentarzu do podatku dochodowego od osób prawnych pod red. J. Marciniuka C.H.Beck z 2009 r. str. 518).

Ponadto należy wskazać, że przebudowany parterowy budynek biurowy stanowi całość gospodarczą, możliwą w pełni do wykorzystania na cele biurowe. Wydane pozwolenie na użytkowanie tego budynku potwierdza jego zdatność do prawidłowego funkcjonowania jako biura.

W opinii Wnioskodawcy należy uznać, że od dnia 22.12.2010 r., tj. po uzyskaniu prawomocnej decyzji o pozwoleniu na użytkowanie, przedmiotowy budynek stanowi środek trwały, od którego w następnym miesiącu można było dokonywać odpisów amortyzacyjnych (po wprowadzeniu do ewidencji środków trwałych).

Zakwalifikowanie budynku do środków trwałych jest uzależnione jedynie od potencjalnej możliwości użytkowania budynku.

Ewentualna realizacja dobudowy piętrowego budynku biurowego i uzyskanie pozwolenia na użytkowanie tego budynku spowodowałoby, że wydatki poniesione na budowę tego budynku zwiększyłyby przyjętą wartość początkową budynku parterowego. Wynika to z przepisu art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, to wartość początkową tych środków trwałych powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie. Stanowisko to potwierdza m.in. wyrok WSA w Warszawie z dnia 14.09.2006 r. (sygn. akt SA/Wa 2028/06).

Powyższe stanowisko zostało również zaprezentowane w wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 7.10.2010 r. (sygn. akt I SA/Wr 693/10) oraz w wyroku NSA oddalającym skargę organu podatkowego wniesioną od tego wyroku WSA. Zdaniem sądów, podczas interpretacji pojęcia środka trwałego, w szczególności jego kompletności i zdatności do użytku, nie można pominąć przepisów, które regulują możliwość jego prawnego wykorzystania.

O tym, czy budynek jest kompletny i zdatny do użytku decydują właściwe organy, które na podstawie ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. z 2013 r., poz. 1409), wydają decyzję w sprawie pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego po przeprowadzeniu obowiązkowej kontroli. Wobec tego, skoro powiatowy inspektor nadzoru budowlanego wydał pozwolenie na użytkowanie przebudowanego budynku parterowego, to oznacza, że jest on kompletny i zdatny do użytku.

Bowiem jak wynika z art. 59 ustawy – Prawo budowlane organ budowlany musiał dokonać oceny, czy parterowy budynek biurowy może być użytkowany, pomimo nie wybudowania dobudowywanego piętrowego budynku biurowego.

Skoro budynek parterowy może i jest gospodarczo wykorzystywany w celu uzyskania przychodów, zatem jest kompletnym i zdatnym do użytku środkiem trwałym.

Naturalnym następstwem tego, że Spółka wykorzystuje budynek w celu uzyskania przychodów jest uprawnienie Spółki do korzystania z instytucji dokonywania odpisów amortyzacyjnych, które są kosztem uzyskania przychodu i zmniejszają w ten sposób podstawę opodatkowania.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Wnioskodawca może rozpocząć dokonywanie odpisów amortyzacyjnych w miesiącu następującym po miesiącu, w którym wprowadzi budynek do ewidencji środków trwałych. Wprowadzenie budynku do ewidencji środków trwałych mogło nastąpić w miesiącu, w którym Spółka uzyskała pozwolenie na użytkowanie.

Analogicznie, jak w punkcie dotyczącym pytania 1, w przypadku gdyby Spółka zmieniła decyzję odnośnie dobudowywania piętrowej części budynku biurowego i zrealizowała tę inwestycję oraz uzyskała pozwolenie na użytkowanie tego budynku, mogłaby rozpocząć dokonywanie amortyzacji tego budynku.

Kwalifikacja budynku parterowego jako środka trwałego, nie jest uzależniona od uzyskania pozwolenia na użytkowanie dobudowywanego budynku piętrowego. W sytuacji bowiem, gdy Spółka wybudowałaby budynek piętrowy i uzyskała pozwolenie na jego użytkowanie, to wartość tego budynku zwiększyłaby wartość początkową wprowadzonego do ewidencji środków trwałych budynku parterowego, zgodnie z treścią art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Uzależnianie możliwości amortyzacji budynku parterowego od wybudowania budynku piętrowego przy rezygnacji przez Spółkę z budowy budynku piętrowego spowodowałoby, że Spółka nigdy nie uzyskałaby prawa do amortyzacji przebudowanego budynku.

Tym samym, pomimo że Spółka wykorzystuje budynek biurowy w celu uzyskania przychodów, przy przyjęciu, że budynek ten nie może być wpisany do ewidencji środków trwałych, Spółka bezpodstawnie byłaby pozbawiona prawa do naliczania kosztów poniesionych w celu uzyskania tego przychodu w postaci odpisów amortyzacyjnych.

Biorąc pod uwagę wątpliwości interpretacyjne co do możliwości amortyzacji budynku Spółka wcześniej nie dokonywała odpisów amortyzacyjnych.

Jednak w związku z tym, że Spółka podjęła decyzję o rezygnacji z dobudowy budynku piętrowego i posiada pozwolenie na użytkowanie budynku parterowego, stoi na stanowisku, że powinna dokonać ujawnienia środka trwałego w postaci budynku parterowego oraz zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych rozpocząć dokonywanie odpisów amortyzacyjnych począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego:

• jest prawidłowe – w części dotyczącej pytania nr 1,
• jest nieprawidłowe – w części dotyczącej pytania nr 2.
  
  

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka uzyskała (…) pozwolenie na przebudowę i rozbudowę budynku magazynowo-socjalnego wraz ze zmianą sposobu użytkowania na budynek biurowy. Projekt zakładał 2 etapy budowy: przebudowę istniejącego parterowego budynku magazynowego ze zmianą sposobu jego użytkowania na budynek biurowy oraz rozbudowę istniejącego budynku przez dobudowanie do niego piętrowego budynku biurowego łączącego się z istniejącym budynkiem za pomocą oddylatowanego łącznika. Dobudowywany piętrowy budynek nie ingerowałby w układ konstrukcyjny parterowego budynku, gdyż byłby z nim połączony oddylatowanym – tzn. niepołączonym ze ścianami obu budynków – łącznikiem. Spółka przebudowała parterowy budynek magazynowo-socjalny zmieniając jego przeznaczenie na budynek biurowy, natomiast nie zrealizowała budowy dobudowywanego piętrowego budynku biurowego, wykonując w listopadzie 2009 r. jedynie ściany fundamentowe i wytyki do słupów żelbetowych. W listopadzie 2010 r. Spółka zakończyła przebudowę istniejącego parterowego budynku magazynowo-socjalnego i po zmianie jego sposobu użytkowania na biura uzyskała w dniu 22.12.2010 r. pozwolenie na użytkowanie przebudowanego istniejącego parterowego budynku na biura. Po uprawomocnieniu się pozwolenia na użytkowanie, Spółka rozpoczęła używanie parterowego budynku biurowego. W grudniu 2013 r. Spółka zrezygnowała z budowy piętrowego budynku, który miał się łączyć z istniejącym parterowym biurem oddylatowanym łącznikiem. Użytkowany przez Spółkę budynek biurowy jest wykorzystywany gospodarczo, jest kompletny i zdatny do użytku jako biuro. W związku z podjęciem decyzji w grudniu 2013 r. o rezygnacji z budowy piętrowego budynku Spółka zamierza ujawnić istniejący budynek parterowy, na który uzyskała pozwolenie na użytkowanie oraz wprowadzić budynek do ewidencji środków trwałych i rozpocząć jego amortyzację.

Zgodnie z art. 4a pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.): ilekroć w ustawie jest mowa o inwestycjach – oznacza to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223, Nr 157, poz. 1241 i Nr 165, poz. 1316 oraz z 2010 r. Nr 47, poz. 278). Stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości: przez środki trwałe w budowie rozumie się zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego.

Stosownie natomiast do art. 15 ust. 1 tej ustawy: kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku między poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

Co do zasady wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są kosztem uzyskania przychodów, chyba że dochodzi do odpłatnego zbycia tych środków i wartości (art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Wydatki te mogą natomiast być odniesione w koszty podatkowe przez odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z przepisami podatkowymi.

Treść art. 15 ust. 6 ww. ustawy stanowi, że: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a–16m, z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie do postanowień art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z powyższym przepisem wymienione w pkt 1-3 środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
• stanowią własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania – ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok – o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,
• nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy.
  
  

Zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 1409 ze zm.): przez obiekt budowlany należy rozumieć:

1. budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi,
2. budowlę stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami,
3. obiekt małej architektury.
   
   

Zgodnie z art. 54 ustawy – Prawo budowlane: do użytkowania obiektu budowlanego, na którego wzniesienie jest wymagane pozwolenie na budowę, można przystąpić, z zastrzeżeniem art. 55 i 57, po zawiadomieniu właściwego organu o zakończeniu budowy, jeżeli organ ten, w terminie 21 dni od dnia doręczenia zawiadomienia, nie zgłosi sprzeciwu w drodze decyzji.

W myśl art. 55 i art. 59 ww. ustawy: przed przystąpieniem do użytkowania obiektu budowlanego należy uzyskać ostateczną decyzję o pozwoleniu na użytkowanie. Właściwy organ wydaje decyzję w sprawie pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego po przeprowadzeniu obowiązkowej kontroli, może w pozwoleniu na użytkowanie obiektu budowlanego określić warunki użytkowania tego obiektu albo uzależnić jego użytkowanie od wykonania, w oznaczonym terminie, określonych robót budowlanych.

Jak już wcześniej zostało wskazane środek trwały (np. budynek) podlega amortyzacji w sytuacji, gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku.

Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Przez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

W przypadku nieruchomości budowlanych o kryterium kompletności i zdatności przesądza uzyskanie przez podatnika potwierdzenia w postaci wydanej przez organ administracji państwowej decyzji o pozwoleniu na użytkowanie obiektu.

W konsekwencji, aby przebudowany przez Wnioskodawcę budynek mógł zostać wprowadzony do ewidencji środków trwałych, a następnie mógł podlegać amortyzacji zgodnie z art. 16a–16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Wnioskodawca musi być w posiadaniu powyżej wskazanej decyzji.

Odnośnie do przedstawionego na wstępie zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że skoro w wyniku prowadzonej inwestycji doszło do przebudowy istniejącego parterowego budynku magazynowo-socjalnego na budynek biurowy, to uzyskanie od Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego pozwolenia na użytkowanie tego budynku stanowi przesłankę do uznania, że budynek biurowy jest kompletny i zdatny do użytku oraz przesądza o możliwości jego używania, co też Spółka uczyniła. Tym samym, warunki uznania tegoż budynku za środek trwały – w myśl art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób pranych – zostały spełnione.

Reasumując – parterowy budynek biurowy jest kompletny i zdatny do użytku w rozumieniu art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych po uzyskaniu decyzji o pozwoleniu na użytkowanie tego budynku i oddaniu go do używania.

Zgodnie z art. 16d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: składniki majątku, o których mowa w art. 16a–16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 16f ust. 3 zdanie pierwsze ww. ustawy: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h–16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł.

W konsekwencji składniki majątku spełniające definicję środków trwałych zawartą w art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o wartości początkowej wyższej niż 3.500 zł należy wprowadzić do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych najpóźniej w miesiącu ich przekazania do używania i od następnego miesiąca dokonywać odpisy amortyzacyjne zgodnie z art. 16h–16m.

Zatem jeżeli składnik majątku stanowi w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych środek trwały, to podatnik zobowiązany jest wprowadzić ten składnik do stosownej ewidencji, przy czym to wprowadzenie winno mieć miejsce najpóźniej w miesiącu oddania go do używania.

Tym samym, w sytuacji gdyby Spółka w miesiącu oddania budynku biurowego do używania (w konsekwencji uzyskanego pozwolenia na to używanie) wprowadziła ten składnik majątkowy do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, to miałaby możliwość jego podatkowej amortyzacji.

Jednak z opisu sprawy wynika, że Spółka „zamierza ujawnić istniejący budynek parterowy, na który uzyskała pozwolenie na użytkowanie oraz wprowadzić budynek do ewidencji środków trwałych i rozpocząć jego amortyzację”, a to oznacza, że w dacie oddania go do używania nie został wprowadzony do stosownej ewidencji.

Zatem należy wyraźnie podkreślić, że każdy późniejszy termin wprowadzenia składników majątkowych do ww. ewidencji uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o którym mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4 (art. 16d ust. 2 zdanie drugie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 4 omawianej ustawy: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Ustawodawca zdecydował więc, że „spóźniona” realizacja obowiązku wprowadzenia składników majątku, o których mowa w art. 16a–16c ww. ustawy, do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (tj. wprowadzenie tych składników majątku do ewidencji w terminie późniejszym niż wynikający z art. 16d ust. 2 zdanie pierwsze omawianej ustawy), nie zamyka podatnikom możliwości ich amortyzacji. Analizowana ustawa określa wprowadzenie składnika majątku do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w okresie późniejszym niż miesiąc przyjęcia go do używania mianem „ujawnienia środka trwałego” i „ujawnienia wartości niematerialnej i prawnej” (art. 16d ust. 2 zdanie drugie tej ustawy).

Ustawa nie różnicuje przy tym skutków podatkowych ujawnienia tych składników majątku w oparciu o kryterium przyczyn braku ich zaewidencjonowania jako środki trwałe albo wartości niematerialne i prawne w miesiącu przyjęcia do używania. Nie wprowadza również terminu, w jakim powinno nastąpić ujawnienie środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej, ani nie ogranicza okresu, w którym jest ono możliwe. Mając jednak na względzie, że czynność ta służy doprowadzeniu ewidencji do stanu odpowiadającemu rzeczywistemu stanowi posiadania podatnika, powinna nastąpić w możliwie najwcześniejszym terminie.

Odnośnie natomiast do momentu rozpoczęcia odpisów amortyzacyjnych należy wskazać, że dokonuje się je od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W związku z powyższymi wyjaśnieniami należy stwierdzić, że Spółce przysługiwać będzie prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej parterowego budynku biurowego, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym wprowadzi go do ewidencji środków trwałych. Dokonane odpisy będą stanowiły koszty uzyskania przychodów, aż do momentu zrównania się sumy dokonanych odpisów z ich wartością początkową, zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, chyba że na mocy art. 16 tej ustawy odpisy te nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Reasumując – Spółka może rozpocząć amortyzację parterowego budynku biurowego, w sytuacji gdy wydano pozwolenie na użytkowanie przebudowanego istniejącego budynku na biura i zrezygnowano z rozbudowy budynku o piętrowy budynek biurowy, który miał się łączyć z budynkiem parterowym przez oddylatowany łącznik, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek ten zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Należy również wskazać, że wydana interpretacja dotyczy tylko spraw będących przedmiotem wniosku (zapytań) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniami, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Stąd z uwagi na brak informacji, czy budynek magazynowo-socjalny (przed rozpoczęciem całej inwestycji) stanowił środek trwały Spółki oraz braku zapytania co do klasyfikacji podatkowej przeprowadzonego 1 etapu inwestycji, niniejsza interpretacja nie rozstrzyga czy etap ten stanowi inwestycję zmierzającą do wytworzenia nowego środka trwałego, czy też stanowi ulepszenie już istniejącego środka trwałego. Faktyczne uznanie przez Spółkę przebudowanego budynku za „nowy środek trwały” stanowi zatem element przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego.

Jednocześnie stwierdza się, że powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości niniejszej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że – zdaniem Organu podatkowego – tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w niniejszym postępowaniu. Z kolei odwołanie się do publikacji podatkowej, jako że co do zasady nie stanowi ona źródła prawa, nie jest wiążące dla Organu wydającego niniejszą interpretację.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.