2014.05.16 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP4/443-72/14-4/ISN
z 16 maja 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 10 lutego 2014 r. (data wpływu 18 lutego 2014 r.) uzupełnionym pismem z dnia 22 kwietnia 2014 r. (data wpływu 24 kwietnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży gruntów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 lutego 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży gruntów. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 22 kwietnia 2014 r. (data wpływu 24 kwietnia 2014 r.) o informacje doprecyzowujące opis sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest właścicielem gruntów niezabudowanych o powierzchni 7,5 hektara, które nabył w 2006 r. od osoby fizycznej, nieprowadzącej działalności gospodarczej. Osoba ta przeniosła własność gruntów na Zainteresowanego w celu zwolnienia się od zobowiązania spłaty pożyczki, udzielonej jej przez Wnioskodawcę w 2004 r. W związku z tym, że pożyczkobiorca (zbywca) spłacił jedynie część pożyczki, a nie miał środków na dalszą jej spłatę, z uwagi na rosnące zadłużenie, pożyczkodawca (Zainteresowany) zgodził się w 2006 r. na taki sposób rozliczenia spłaty pożyczki. Przed przeniesieniem własności na Wnioskodawcę grunty stanowiły majątek prywatny zbywcy. W chwili przeniesienia własności tych gruntów na Zainteresowanego były one podzielone i objęte planem zagospodarowania przestrzennego, jako grunty pod zabudowę. Grunty te nie były uzbrojone, ani nie były ogrodzone. Wnioskodawca wyraził zgodę na przeniesienie na niego własności ww. gruntów jedynie w celu rozliczenia spłaty pożyczki, nie miał zaś celu prowadzenia działalności gospodarczej. Od chwili nabycia własności ww. grunty stanowią majątek prywatny Zainteresowanego. Wnioskodawca planuje sprzedaż gruntów w celu odzyskania środków finansowych. Miałoby to miejsce jedynie w sytuacji, gdyby potencjalny kupujący przedłożył mu ofertę zakupu. Zainteresowany nie zamierza uzbrajać gruntów, ogradzać ich, jak również podejmować żadnych aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami – ani w formie reklamy ani nawet ogłoszenia. Wnioskodawca od dnia nabycia gruntów do dnia dzisiejszego nie poniósł i nie zamierza ponosić żadnych nakładów na grunty.

W złożonym uzupełnieniu Zainteresowany poinformował, że:

przejął za długi nieruchomość podzieloną na działki z ustalonym planem zagospodarowania przestrzennego, nie dokonywał tego, to było gotowe;
grunty były podzielone na 82 działki;
Urząd Skarbowy po sprzedaży kolejnej działki budowlanej naliczył mu VAT i zakwalifikował go do VAT;
nie udostępniał tych gruntów nikomu;
nie występował o warunki zabudowy, ponieważ działki są w planie przestrzennym jako budowlane i nie potrzeba warunków zabudowy;
dokonał sprzedaży dwóch nieruchomości, jednej w 2009 r. od której US naliczył VAT oraz drugiej w 2013 r. od której na wszelki wypadek zapłacił VAT, oraz zaczął sprzedawać obecnie przedmiotowe działki. Sprzedał trzy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy transakcja sprzedaży wyżej opisanych gruntów, stanowiących majątek prywatny Zainteresowanego, jest objęta podatkiem od towarów i usług, czy też jest zwolniona z tego podatku?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż nieruchomości z prywatnego majątku, nie nabytych w celu prowadzenia działalności gospodarczej, nie rodzi podstaw do opodatkowania podatkiem VAT. W związku z powyższym, w przedstawionym stanie sprawy nie będzie on musiał zapłacić podatku VAT.

Zainteresowany wyraża stanowisko, że nie każda czynność, która stanowi dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Określona czynność będzie opodatkowana podatkiem VAT, jeśli zostanie wykonana przez podatnika, a więc osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 tej ustawy. Jak bowiem stanowi art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. W świetle art. 15 ust. 2 tej ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy ustawy o VAT stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że podmiot prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej. Tak sytuacja będzie miała miejsce w przypadku Wnioskodawcy, który planuje sprzedaż gruntów stanowiących jego majątek osobisty, nie nabytych w celu prowadzenia działalności gospodarczej.

W przedstawionym stanie sprawy, istotne jest również to, że Zainteresowany nie zamierza podejmować żadnych aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, ani angażować środków podobnych do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Sprzedaż gruntów nastąpi jedynie w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Podkreślić natomiast należy, że zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 26 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy).

Zauważyć należy na marginesie, że problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek jest sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą był przedmiotem orzeczenia z dnia 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10.

Z tezy powyższego orzeczenia wynika m.in., że osoby fizycznej nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 Dyrektywy 112, zmienionej Dyrektywą 2006/138/WE, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeśli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby. Trybunał zwrócił uwagę, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Przykładowo podane zostały działania polegające na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych (co w przypadku Wnioskodawcy nie ma i nie będzie miało miejsca). Trybunał orzekł ponadto, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych.

Zatem, jak wynika z powyższego, kryterium decydującym o zaliczeniu transakcji sprzedaży nieruchomości przez osoby fizyczne do działalności gospodarczej jest podejmowanie aktywnych działań angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. W konsekwencji powyższego, dostawę gruntu należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W przypadku gdy brak jest przesłanek świadczących o aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia gruntu, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem – zbycie działki budowlanej nie stanowi działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz mieści się w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Mając więc na względzie, że:

Zainteresowany nabył grunty w 2006 r., jako majątek prywatny, w rozliczeniu spłaty pożyczki, zawartej w 2004 r., nie zaś w celu prowadzenia działalności gospodarczej;
Wnioskodawca przewiduje możliwość sprzedaży gruntów jedynie w sytuacji, gdyby potencjalny kupujący przedłożył mu ofertę zakupu;
Zainteresowany nie zamierza uzbrajać, ani ogradzać działek, jak również podejmować żadnych innych tego typu działań, w tym aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami – ani w formie reklamy ani nawet ogłoszenia, angażować w tym celu środków finansowych;
Wnioskodawca od dnia nabycia gruntów do dnia dzisiejszego nie poniósł i nie zamierza ponosić żadnych nakładów na grunty

uznać należy, że w niniejszej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawcę za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami.

Aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarcza stwierdzić jedynie, że nastąpiła dostawa towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku z tą sprzedażą jak podatnik podatku od towarów i usług. W niniejszej sprawie takich przesłanek brak. W ocenie Zainteresowanego, brak jest jego aktywności w planowanym zbyciu przedmiotowej nieruchomości, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności – zatem Wnioskodawcy nie można uznać za podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług. W konsekwencji sprzedaż gruntów nie będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

Podkreślić należy, że powyższe stanowisko Zainteresowanego znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie, np.: w wyroku z dnia 16 listopada 2011 r., sygn. akt I FSK 110/11.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) zwanej dalej ustawą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Zgodnie zatem z ww. przepisami grunty spełniają definicję towaru wynikającą z powyższego przepisu, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega jednak opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy  podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej  zawarta w ustawie  ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Stosownie do art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. UE L 347.1 ze zm.; dalej: Dyrektywa) „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Zarówno z brzmienia powołanego przepisu Dyrektywy, jak i art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy wynika, że warunkiem niezbędnym do uznania danego podmiotu za podatnika podatku VAT jest ustalenie, czy działa on niezależnie, jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik czy wykonujący wolny zawód.

Należy zauważyć, że dla uznania danego podmiotu za podatnika nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

Za podatnika należy uznać również osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej i poczyniła w tym celu pewne nakłady, mimo że sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, nawet w sytuacji, jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta. Działalność gospodarcza może składać się z kilku następujących po sobie transakcji.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C 181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W niniejszej sprawie konieczne stało się zatem ustalenie, czy w świetle przedstawionych informacji Zainteresowany w celu sprzedaży działek przejętych za długi, podejmował będzie aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkować będzie koniecznością uznania go za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż ta nastąpi w ramach zarządu jego majątkiem prywatnym.

W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc mogą zapisy orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest właścicielem gruntów niezabudowanych o powierzchni 7,5 hektara, które nabył w 2006 r. od osoby fizycznej, nieprowadzącej działalności gospodarczej. Osoba ta przeniosła własność gruntów na Zainteresowanego w celu zwolnienia się od zobowiązania spłaty pożyczki, udzielonej jej przez Wnioskodawcę w 2004 r. W związku z tym, że pożyczkobiorca (zbywca) spłacił jedynie część pożyczki, a nie miał środków na dalszą jej spłatę, z uwagi na rosnące zadłużenie, pożyczkodawca (Zainteresowany) zgodził się w 2006 r. na taki sposób rozliczenia spłaty pożyczki. Przed przeniesieniem własności na Wnioskodawcę grunty stanowiły majątek prywatny zbywcy. W chwili przeniesienia własności tych gruntów na Zainteresowanego były one podzielone i objęte planem zagospodarowania przestrzennego, jako grunty pod zabudowę. Grunty te nie były uzbrojone, ani nie były ogrodzone. Wnioskodawca wyraził zgodę na przeniesienie na niego własności ww. gruntów jedynie w celu rozliczenia spłaty pożyczki, nie miał zaś celu prowadzenia działalności gospodarczej. Od chwili nabycia własności ww. grunty stanowią majątek prywatny Zainteresowanego. Wnioskodawca planuje sprzedaż gruntów w celu odzyskania środków finansowych. Miałoby to miejsce jedynie w sytuacji, gdyby potencjalny kupujący przedłożył mu ofertę zakupu. Zainteresowany nie zamierza uzbrajać gruntów, ogradzać ich, jak również podejmować żadnych aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami – ani w formie reklamy ani nawet ogłoszenia. Wnioskodawca od dnia nabycia gruntów do dnia dzisiejszego nie poniósł i nie zamierza ponosić żadnych nakładów na grunty. Zainteresowany przejął za długi nieruchomość podzieloną na działki z ustalonym planem zagospodarowania przestrzennego, nie dokonywał podziału tych gruntów, one były już podzielone. Grunty były podzielone na 82 działki. Wnioskodawca nie udostępniał tych gruntów nikomu, nie występował też o warunki zabudowy, ponieważ działki są w planie przestrzennym jako budowlane i nie potrzeba warunków zabudowy. Zainteresowany dokonał sprzedaży dwóch nieruchomości, jednej w 2009 r., drugiej w 2013 r. oraz zaczął sprzedawać obecnie przedmiotowe działki – sprzedał trzy.

Przedstawione okoliczności faktyczne sprawy nie wskazują, że aktywność Wnioskodawcy w zakresie zbycia przedmiotowych działek będzie porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem. Prawidłowe jest wobec tego przyjęcie, że Zainteresowany, tak jak każda osoba fizyczna posiadająca nieruchomość, w ramach prawidłowego zarządu swoim majątkiem prywatnym, dokonuje jego zbycia.

W związku z powyższym, Wnioskodawca sprzedając przedmiotowe działki będzie korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, zatem czynność ta nie będzie oznaczać wykonywania działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Brak tego statusu pozbawi Zainteresowanego cech podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, w zakresie planowanej sprzedaży działek, a dostawie działek cech czynności opodatkowanej, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Podsumowując, transakcja sprzedaży wyżej opisanych gruntów, nie wypełni definicji działalności gospodarczej, zawartej w art. 15 ust. 2 ustawy, w związku z czym Wnioskodawca z tego tytułu nie wstąpi w rolę podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. Zatem sprzedaż działek nie będzie objęta podatkiem od towarów i usług, a Zainteresowany nie będzie zobowiązany do zapłaty tego podatku z tytułu ich dostawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin