Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/415-91/14/MW
z 7 maja 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 19 grudnia 2013 r. (data wpływu: 28 stycznia 2014 r.) uzupełnionym pismem z dnia 28 kwietnia 2014 r. (data wpływu: 6 maja 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 stycznia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie jednoosobowej firmy zajmującej się usługowym przewozem towarów. Wnioskodawca prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, a dochody opodatkowane są podatkiem liniowym – zgodnie z art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Kontrahentami Wnioskodawcy są zarówno podmioty gospodarcze krajowe jak i firmy zarejestrowane na terenie Unii Europejskiej oraz poza terenem Unii (np. Norwegia).

Podczas transportu towarów czasami dochodzi do uszkodzenia przewożonego ładunku. Z tytułu takiego zdarzenia kontrahent obciąża Wnioskodawcę karą umowną.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że do uszkodzenia towaru doszło na skutek jego przesunięcia. Ponadto usługa została wykonana, a do uszkodzenia towaru doszło podczas jego przewożenia. Uszkodzenie towaru nastąpiło z winy Wnioskodawcy (przewoźnika). Wnioskodawca dołożył należytej staranności w zakresie zabezpieczenia przewożonego towaru. Wnioskodawca nie naprawił szkód w przewożonym towarze. Naliczenie kar za uszkodzenie towaru nie wynika z umowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy możliwe jest zaliczenie uiszczonej przez Wnioskodawcę kary za uszkodzenie przewożonego towaru do kosztów uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, karę za uszkodzenie przewożonego towaru może zaliczyć do kosztów podatkowych, gdyż nie została ona wymieniona w art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w katalogu wydatków, które nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Jednocześnie – w ocenie Wnioskodawcy – nie zapłacenie ww. kary mogłoby doprowadzić do zerwania współpracy ze strony kontrahenta, a więc są kosztami poniesionymi w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów – art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonywanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonywanych robót i usług.

Istotą tego przepisu jest niezaliczanie do kosztów uzyskania przychodów odszkodowań (kar umownych) związanych generalnie z wadami towarów lub usług bądź zwłoką w usuwaniu tych wad. Wszystkie wskazane wyżej kary umowne i odszkodowania wiążą się z nienależytym wykonaniem zobowiązań. Ustawodawca wyłącza je z kosztów uzyskania przychodów, nie chcąc „premiować” przypadków nienależytego wykonania zobowiązania.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług w zakresie przewozu towarów. Podczas transportu towarów doszło do uszkodzenia przewożonego ładunku, pomimo to usługa została wykonana. Uszkodzenie towaru nastąpiło z winy Wnioskodawcy. Z tytułu takiego zdarzenia kontrahent obciążył Wnioskodawcę karą umowną.

W świetle przedstawionego wyżej stanu faktycznego istotne jest zatem ustalenie, czy usługę transportową jaką Wnioskodawca świadczył na rzecz kontrahenta należy uznać za wykonaną wadliwie.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują w odrębny sposób terminu „wadliwy”, wobec czego należy uznać, że pojęcie to powinno być w kontekście analizowanego przepisu rozumiane w sposób przyjęty w języku potocznym. Na gruncie języka polskiego słowo „wadliwy” oznacza tyle, co „mający wady, usterki defekty, wskazujący braki, błędy, niewłaściwy, nieprawidłowy, niepoprawny (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003). W kontekście powyższego obarczona wadliwością będzie taka usługa, która została wykonana w sposób niepełny („wskazuje braki”), np. nie zostały przez przewoźnika spełnione wszelkie obowiązki ciążące na nim na mocy umowy zawartej z zamawiającym lub na mocy obowiązujących przepisów prawa.

Stosownie do norm art. 774 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz.93 ze zm.), przez umowę przewozu przewoźnik zobowiązuje się w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy. Cechą konstrukcyjną umowy przewozu jest zatem przewiezienie rzeczy za pomocą środka transportu do miejsca przeznaczenia. Co istotne, umowa przewozu co do zasady nie obejmuje jednak samego rezultatu (przewiezienie do celu), ale także należyte działanie (przewiezienie rzeczy w stanie niepogorszonym).

Jeżeli zatem usługa w dostarczeniu towaru została wykonana, a w trakcie jej wykonania nastąpiło uszkodzenie przewożonego towaru i z tego tytułu na przewoźnika został nałożony obowiązek uiszczenia odszkodowania za zniszczony towar, to ma wówczas zastosowanie art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, iż wydatek związany z uiszczeniem odszkodowania z tytułu wadliwego wykonania umowy przewozu, w wyniku którego doszło do uszkodzenia przewożonego towaru, nie może stanowić kosztu uzyskania przychodu.

Reasumując, odszkodowanie uiszczone przez Wnioskodawcę – jako związane z wadą usługi transportowej świadczonej na rzecz kontrahenta – nie może stanowić kosztu uzyskania przychodu w prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.