INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 09 lutego 2012 r. (data wpływu do tut. Biura – 10 lutego 2012 r.), uzupełnionym w dniu 26 kwietnia 2012 r. i 02 maja 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania faktycznych kosztów uzyskania przychodu z tytułu umowy zlecenia – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lutego 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania faktycznych kosztów uzyskania przychodu z tytułu umowy zlecenia.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego pismem z dnia 17 kwietnia 2012 r. znak: IBPB II/1/415-147/12/HK wezwano o jego uzupełnienie.

W dniu 26 kwietnia 2012 r. uiszczono stosowną opłatę. W dniu 02 maja 2012 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W styczniu 2011 r. Wnioskodawca podpisał 3-letnią umowę zlecenie z firmą na świadczenie usług stomatologicznych. W ramach tej umowy musiał zapewnić sprzęt, narzędzia i materiały. Z tego powodu zaciągnął kredyt gotówkowy w banku na kwotę 50.000 zł i dokonał zakupu potrzebnych sprzętów i materiałów. W styczniu 2012 r. otrzymał od zleceniodawcy informację o dochodach (PIT-11), w której wykazano 20% kosztów uzyskania przychodu, tj. 15.015 zł. Faktyczne koszty jakie Wnioskodawca poniósł, udokumentowane fakturami VAT, to prawie 55.000 zł.

W Urzędzie Skarbowym Wnioskodawca dowiedział się, że istnieje możliwość rozliczenia w zeznaniu podatkowym PIT-37 kwoty faktycznie poniesionych kosztów uzyskania przychodu. Jednak nie uzyskał jednoznacznej informacji, czy do kosztów uzyskania przychodu może zaliczyć koszty zakupu mienia stałego (np. urządzeń, które będą użytkowane dłużej niż rok).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy koszty zakupu urządzeń i narzędzi, które mogą służyć w dalszej pracy, można wliczyć w koszty uzyskania przychodu za 2011 r....

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, poniesione przez niego koszty, udokumentowane fakturami VAT, które przewyższają koszty obliczone z zastosowaniem 20% normy, można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów i rozliczyć w zeznaniu podatkowym za 2011 r. w kwocie wynikającej z faktur dokumentujących poniesione wydatki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl zasady powszechnego opodatkowania, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 2 powołanej ustawy źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście.

W myśl art. 13 pkt 8 powyższej ustawy za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

1. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
2. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora - jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością

- z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie natomiast do treści art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów z tytułów określonych m.in. w art. 13 pkt 8 – określa się w wysokości 20% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenia chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Przy czym, jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej m.in. w ust. 9 pkt 4, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych (art. 22 ust. 10 ww. ustawy). Jednakże, aby móc zastosować koszty w wysokości faktycznie poniesionej, to muszą one być udokumentowane i nierozerwalnie związane z uzyskanym przychodem (źródłem tegoż przychodu).

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Należy zatem stwierdzić, iż koszty podatkowe z działalności wykonywanej osobiście określone zostały co do zasady w wysokości 20% uzyskanego przychodu (oblicza się je od przychodu pomniejszonego o składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe). Taką też kwotę kosztów ma obowiązek zastosować płatnik przy obliczeniu zaliczki na podatek dochodowy z tytułu wypłaconego świadczenia.

Jeśli jednak podatnik udowodni, że rzeczywiste koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające zastosowania normy procentowej, to może odliczyć je w wysokości faktycznie poniesionej. Koszty te muszą być jednak poniesione w celu uzyskania przychodu. Zatem zaliczenie faktycznie poniesionych wydatków (tj. zapłaconych w roku podatkowym) do kosztów uzyskania przychodów, związanych z realizacją przez podatnika m.in. umowy zlecenia, musi być oparte na związku przyczynowo - skutkowym pomiędzy ich poniesieniem a osiągniętymi przychodami; w tym zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodu.

Ponadto wskazać należy, iż - stosownie do art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - koszty uzyskania przychodów są, co do zasady, potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że Wnioskodawca podpisał 3-letnią umowę zlecenie z firmą na świadczenie usług stomatologicznych. W ramach tej umowy musiał zapewnić sprzęt, narzędzia i materiały. Zatem dokonał zakupu potrzebnych sprzętów i materiałów. W styczniu 2012 r. otrzymał od zleceniodawcy informację o dochodach (PIT-11), w której wykazano 20% kosztów uzyskania przychodu. Faktyczne koszty jakie Wnioskodawca poniósł, udokumentowane fakturami VAT, były znacznie większe.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi, czy nabył on prawo do rozliczenia w zeznaniu podatkowym poniesionych kosztów w pełnej wysokości w sytuacji, gdy zakupił urządzenia i narzędzia, których okres użytkowania jest dłuższy niż jeden rok.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych m.in. na nabycie tzw. środków trwałych. Wydatki z tego tytułu odnoszone są w ciężar kosztów poprzez tzw. odpisy amortyzacyjne.

W myśl art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Powyższe przepisy jednoznacznie wskazują, iż obowiązek amortyzacji środków trwałych dotyczy jedynie osób fizycznych, które prowadzą działalność gospodarczą albo najem (dzierżawę) lub zawarły umowę określoną w treści art. 23a pkt 1 ustawy (umowę leasingu). Zatem - wobec braku stosownego wskazania w treści ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - obowiązek amortyzacji środków trwałych nie dotyczy osób fizycznych świadczących usługi na podstawie umowy zlecenia.

W związku z powyższym, stwierdza się, że jeżeli istotnie Wnioskodawca na podstawie posiadanych dokumentów udowodni, że koszty uzyskania przychodu były wyższe niż w wysokości 20% uzyskanego przychodu i o ile udokumentowane wydatki poniesione przez Wnioskodawcę istotnie pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z uzyskiwanymi przychodami z realizacji zawartej umowy zlecenia, to w przedmiotowej sprawie zaistnieją przesłanki do zastosowania kosztów uzyskania przychodu w wysokości faktycznie poniesionej. Tym samym Wnioskodawca przy spełnieniu ww. warunków będzie mógł w zeznaniu podatkowym za 2011 r. wykazać koszty uzyskania przychodu w takiej wysokości, w jakiej faktycznie poniósł wydatki.

Powyższe oznacza, że w przedmiotowej sprawie stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.