Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP1/443-1374/13/MN
z 18 marca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 16 grudnia 2013 r. (data wpływu 23 grudnia 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania czynności odpłatnego udostępniania przystanków komunikacyjnych przewoźnikom – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 grudnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności odpłatnego udostępniania przystanków komunikacyjnych przewoźnikom.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Z. jest samorządową jednostką budżetową nieposiadającą osobowości prawnej. Zgodnie zobowiązującym statutem do zadań Z. należy między innymi organizacja lokalnego pasażerskiego transportu zbiorowego. Podstawą gospodarki finansowej zarządu jest roczny plan dochodów i wydatków przyjęty Uchwałą Rady Miasta.

Z dniem 1 marca 2011 r. weszła w życie ustawa z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym, zgodnie z którą na podstawie art. 16 gmina może pobierać opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których właścicielem lub zarządzającym jest gmina.

Uchwałą Rady Miasta z dnia 29 czerwca 2011 r. w sprawie ustalenia stawki opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem albo zarządzającym jest Gmina oraz warunków i zasad korzystania z tych przystanków, przyjęto stawki za korzystanie przez operatora lub przewoźnika z przystanków komunikacyjnych w kwocie 0,05 zł za jedno zatrzymanie. Zgodnie z punktem 2 załącznika nr 1 do ww. uchwały (Warunki i zasady Korzystania z przystanków komunikacji miejskiej, których właścicielem albo zarządcą jest Gmina) warunkiem korzystania z przystanków na terenie miasta jest posiadanie ważnej umowy na korzystanie z przystanków.

Warunkiem zawarcia umowy na korzystanie z przystanków komunikacji miejskiej jest posiadanie przez przewoźnika zezwolenia, wydanego przez właściwy organ na wykonywanie, przewozów. Wyżej wymieniona umowa określa:

• zasady korzystania przez przewoźnika z przystanków komunikacji miejskiej zgodnie z załącznikiem do umowy (rozkładem jazdy),
• definicję przystanku komunikacji miejskiego,
• zobowiązanie Z. do zapewnienia odpowiednich warunków funkcjonowania publicznego transportu zbiorowego,
• zasady naliczenia opłaty,
• wysokość stawki za 1 zatrzymanie na przystanku przyjęta uchwałą Rady Miasta
• okres rozliczenia ilości zatrzymań ( miesięczny, roczny),
• termin płatności,
• w przypadku zwłoki w uiszczeniu należności naliczenie odsetek ustawowych,
• termin wystawienia faktury przez Z.,
• okres obowiązywania umowy,
• zasady rozwiązania umowy, termin wypowiedzenia.

Zgodnie z umową: „w sprawach nieuregulowanych niniejszą umową zastosowanie mają przepisy ustawy o publicznym transporcie zbiorowym i Kodeksu cywilnego”.

Z. z tytułu zatrzymania na przystankach wystawia przewoźnikom faktury VAT, pobierając opłatę w kwocie brutto 0,05 zł, w której zawarty jest należny podatek VAT w wysokości 23% i rozlicza należny podatek VAT w deklaracji VAT-7 za dany miesiąc. Z. nie otrzymuje od Gminy wynagrodzenia za pobieranie wyżej wymienionej opłaty od przewoźników.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy pobieranie przez Z. opłat za zatrzymanie na przystankach, którego właścicielem albo zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?
2. Czy – jeśli opłata za zatrzymanie na przystankach, którego właścicielem albo zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług – Z. powinien wystawić faktury korygujące, a tym samym pomniejszyć wykazany w deklaracjach VAT-7 podatek należny?

Zdaniem Wnioskodawcy, odnoszącym się do pytania nr 1, w świetle orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 marca 2013 r. (sygn. I FSK 687/12), opłaty za zatrzymania przewoźników na przystankach nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Do zadań własnych Z. należy organizacja lokalnego pasażerskiego transportu zbiorowego, w ramach którego na podstawie odrębnych przepisów tj.: ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym i Uchwały Rady Miasta z dnia 29 czerwca 2011 r., pobiera on opłatę za zatrzymanie na przystankach. W tym przypadku ustalanie i pobieranie opłaty za zatrzymania na przystankach jest formą sprawowania władztwa publicznego, sama opłata ma charakter daniny publicznej z przeznaczeniem na cele publiczne, w związku z czym jednostka w zakresie ww. świadczeń nie jest podatnikiem podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług. Pobieranie opłaty za zatrzymanie na przystankach wynika z uchwały Rady Miasta, zaś zawarte umowy precyzują zasady korzystania z przystanków oraz zobowiązują przewoźników do dostarczeniu informacji o faktycznych godzinach odjazdu z przystanków. Zawarcie umowy ma na celu, pozyskanie niezbędnych danych do prawidłowego, tj. zgodnie z przepisami ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym, naliczenia opłaty za korzystanie z przystanków.

Odnosząc się do pytania nr 2 Wnioskodawca stoi na stanowisku, że ma prawo do skorygowania wykazanej w deklaracji VAT-7 kwoty netto oraz podatku należnego przy zachowaniu wymogów określonych w art. 29 ust. 4a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z § 14 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, wystawia się fakturę korygującą w przypadku stwierdzenia pomyłki w między innymi wstawce lub jakiejkolwiek innej pozycji faktury.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi co do zasady usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

1. w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia;
2. świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, iż dane świadczenie podlega jako usługa opodatkowaniu wówczas, gdy ww. warunki będą spełnione łącznie, bowiem aby czynność (dostawa towarów, czy usługa) podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług musi istnieć związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią wynagrodzenie za wykonaną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Od wspomnianej zasady ustawodawca przewidział jednak pewne wyjątki. I tak na podstawie art. 15 ust. 6 cyt. ustawy nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy przepis jest odzwierciedleniem art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. z 2006 r. EU L nr 347 poz. 1 ze zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami. Jednakże w przypadku gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji. Z powyższego przepisu wynika, że w każdych okolicznościach podmioty prawa publicznego są uważane zatem za podatników w związku z wykonywanymi czynnościami, chyba że niewielka skala tych działań sprawia, że mogą być one pominięte.

Przepis art. 41 ust. 1 ustawy stanowi, że stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. Nr 5, poz. 13), organizatorem publicznego transportu zbiorowego, zwanym dalej „organizatorem”, właściwym ze względu na obszar działania lub zasięgu przewozów jest gmina:

1. na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w gminnych przewozach pasażerskich,
2. której powierzono zadanie organizacji publicznego transportu zbiorowego na mocy porozumienia między gminami – na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w gminnych przewozach pasażerskich, na obszarze gmin, które zawarły porozumienie.

Stosownie do treści art. 8 ww. ustawy, do zadań organizatora należy:

1. planowanie rozwoju transportu;
2. organizowanie publicznego transportu zbiorowego;
3. zarządzanie publicznym transportem zbiorowym.

Na podstawie art. 15 ust. 1 pkt 6 tejże ustawy, organizowanie publicznego transportu zbiorowego polega w szczególności na określaniu przystanków komunikacyjnych i dworców, których właścicielem lub zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, udostępnionych dla operatorów i przewoźników oraz warunków i zasad korzystania z tych obiektów.

Określenie przystanków komunikacyjnych i dworców oraz warunków i zasad korzystania, o których mowa w ust. 1 pkt 6, następuje w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego (ust. 2 ww. artykułu).

W myśl art. 16 ust. 1 ww. ustawy, w transporcie drogowym za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców mogą być pobierane opłaty.

Za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których właścicielem albo zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, mogą być pobierane opłaty. Stawka opłaty jest ustalana w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ jednostki samorządu terytorialnego, z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad (ust. 4 ww. artykułu).

Stosownie do treści ust. 5 tegoż artykułu, stawka opłaty o której mowa w ust. 4, nie może być wyższa niż:

1. 0,05 zł za jednio zatrzymanie środka transportu na przystanku komunikacyjnym;
2. 1 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na dworcu.

Na podstawie art. 16 ust. 7 ww. ustawy, opłaty, o których mowa w ust. 4, stanowią dochód właściwej jednostki samorządu terytorialnego, z przeznaczeniem na:

1. utrzymanie przystanków komunikacyjnych oraz dworców, o których mowa w ust. 4, oraz
2. realizację zadań określonych w art. 18 – w przypadku gdy organizatorem jest gmina.

W przypadku więc, gdy właściwa jednostka samorządowa ustanowi w drodze uchwały wydanej na podstawie art. 16 ust. 4 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, opłatę za korzystanie z przystanków, jednym z warunków korzystania z tych obiektów określonych uchwałą wydaną na podstawie art. 15 ust. 2 ww. ustawy, powinien być obowiązek ponoszenia przez podmioty świadczące usługi przewozowe tej opłaty w wysokości wynikającej z pomnożenia opłaty przez liczbę zatrzymań wynikającą z rozkładu jazdy.

Z treści złożonego wniosku wynika, że zgodnie z obowiązującym statutem do zadań Z. należy między innymi organizacja lokalnego pasażerskiego transportu zbiorowego. Uchwałą Rady Miasta z dnia 29 czerwca 2011 r. w sprawie ustalenia stawki opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem albo zarządzającym jest Gmina oraz warunków i zasad korzystania z tych przystanków, przyjęto stawki za korzystanie przez operatora lub przewoźnika z przystanków komunikacyjnych w kwocie 0,05 zł za jedno zatrzymanie. Zgodnie z punktem 2 załącznika nr 1 do ww. uchwały (Warunki i zasady Korzystania z przystanków komunikacji miejskiej, których właścicielem albo zarządcą jest Gmina) warunkiem korzystania z przystanków na terenie miasta jest posiadanie ważnej umowy na korzystanie z przystanków.

Z. z tytułu zatrzymania na przystankach wystawia przewoźnikom faktury VAT, pobierając opłatę w kwocie brutto 0,05 zł, w której zawarty jest należny podatek VAT w wysokości 23% i rozlicza należny podatek VAT w deklaracji VAT-7 za dany miesiąc.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy wskazać należy, że czynności wykonywane przez Wnioskodawcę, polegające na umożliwieniu przewoźnikom, operatorom korzystania z przystanków komunikacyjnych, za które pobiera opłaty w myśl art. 16 ust. 4 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, spełniają przesłanki uznania tych czynności za odpłatne świadczenie usług, ponieważ do ponoszenia ww. opłat zobowiązany będzie korzystający z przystanków komunikacyjnych w wysokości ustalonej przez Radę Miasta.

Odpowiednie zapisy ustawy o publicznym transporcie drogowym wyraźnie wskazują, że działania podejmowane w tym względzie przez organizatora takiego transportu mają charakter działań właściwych dla stosunków cywilnoprawnych. Po pierwsze – opłata za korzystanie z przystanków może, lecz nie musi być pobierana, a po drugie – przepisy dają możliwość zakreślenia przez właściwą jednostkę samorządu terytorialnego maksymalnej wartości tejże opłaty, akcentując przy tym konieczność przestrzegania niedyskryminujących zasad. Okoliczność, że strony stosunku cywilnoprawnego są zobowiązane stosować opłaty w wysokości określonej w uchwale podjętej przez odpowiedni organ jednostki samorządu terytorialnego, nie ma wpływu na opodatkowanie czynności udostępniania przystanków podatkiem od towarów i usług. Mają tu bowiem zastosowanie ogólne zasady określone w przepisach dotyczących podatku od towarów i usług.

W konsekwencji należy stwierdzić, że opłata pobierana przez Wnioskodawcę od przewoźników, operatorów za zatrzymanie na przystanku komunikacyjnym stanowi wynagrodzenie za usługę polegającą na udostępnieniu tychże przystanków, przy czym działania podejmowane w tym względzie przez Z. mają charakter działań z zakresu stosunków cywilnoprawnych. W przedmiotowej sprawie mamy zatem do czynienia z odpłatnym świadczeniem usług przez Wnioskodawcę, podlegającym opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Wobec powyższej argumentacji nie sposób podzielić stanowisko Wnioskodawcy, że pobierana opłata ma charakter daniny publicznej, która nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Reasumując, Wnioskodawca nie działa jako organ władzy publicznej lub urząd obsługujący organ władzy publicznej w zakresie poboru opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych. Zatem przewidziane w art. 15 ust. 6 ustawy wyłączenie z kategorii podatników nie znajdzie w przedmiotowej sprawie uzasadnienia.

W konsekwencji, dla przedmiotowych czynności udostępniania przewoźnikom, operatorom przystanków komunikacyjnych Wnioskodawca będzie podatnikiem podatku od towarów i usług, a czynności te, za które Wnioskodawca pobiera opłaty, stanowią odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu – stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy – według podstawowej stawki podatku VAT.

Odnosząc się natomiast do pytania nr 2 wskazać należy, że przepisy w zakresie podatku od towarów i usług szczegółowo precyzują, w jakich okolicznościach podatnik jest zobowiązany do wystawienia faktury korygującej.

Zgodnie z art. § 13 ust. 1 rozporządzenia z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 68, poz. 360 z późn. zm.) – obowiązującego do dnia 31 grudnia 2013 r. – w przypadku gdy po wystawieniu faktury udzielono rabatów określonych w art. 29 ust. 4 ustawy, podatnik udzielający rabatu wystawia fakturę korygującą tę fakturę.

W myśl 13 ust. 2 tego rozporządzenia, w przypadku gdy podatnik udziela rabatu w odniesieniu do jednej lub więcej dostaw towarów lub usług, faktura korygująca powinna zawierać:

1. numer kolejny oraz datę jej wystawienia;
   
2. dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura korygująca:
   
   
   
   
   
   1. określone w § 5 ust. 1 pkt 1-6,
      
   2. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi objętych rabatem;
      
      
3. kwotę i rodzaj udzielonego rabatu;
   
4. kwotę zmniejszenia podatku należnego.
   

Na mocy § 13 ust. 5 ww. rozporządzenia, przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio w przypadku:

1. zwrotu sprzedawcy towarów oraz zwrotu nabywcy kwot nienależnych, o których mowa w art. 29 ust. 4 ustawy;
2. zwrotu nabywcy całości lub części należności, o której mowa w § 10 ust. 1.

Fakturę korygującą wystawia się również, gdy po wystawieniu faktury podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury (§ 14 ust. 1 ww. rozporządzenia).

Ww. kwestie w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r. zostały uregulowane w art. 106j ustawy o podatku od towarów i usług.

I tak, na mocy art. 106j ust. 1 ustawy, w przypadku gdy po wystawieniu faktury:

1. udzielono obniżki ceny w formie rabatu, o której mowa w art. 29a ust. 7 pkt 1,
2. udzielono opustów i obniżek cen, o których mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1;
3. dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań,
4. dokonano zwrotu całości lub części zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
5. podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury

• podatnik wystawia fakturę korygującą.

W świetle art. 106j ust. 2 ustawy, faktura korygująca powinna zawierać:

1. wyrazy „FAKTURA KORYGUJĄCA” albo wyraz „KOREKTA”;
   
2. numer kolejny oraz datę jej wystawienia;
   
3. dane zawarte na fakturze, której dotyczy faktura korygująca:
   
   
   1. określone w art. 106e ust. 1 pkt 1-6,
      
   2. nazwę (rodzaj) towaru lub i usługi objętych korektą
      
      
4. przyczynę korekty;
   
5. jeżeli korekta wpływa na zmianę podstawy opodatkowania lub kwoty podatku należnego – odpowiednio kwotę korekty podstawy opodatkowania lub kwotę korekty podatku należnego z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku i sprzedaży zwolnionej;
   
6. w przypadkach innych niż wskazane w pkt 5 – prawidłową treść korygowanych pozycji.
   

Przenosząc powyższe przepisy na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że jeżeli Wnioskodawca w wystawianych fakturach dokumentujących czynności udostępniania przystanków komunikacyjnych na rzecz przewoźników uwzględniał podatek należny w wysokości 23%, nie ma podstaw do wystawiania faktur korygujących, w których dokonywałby korekty wysokość należnego podatku. Jak wcześniej przesądzono, opisane czynności udostępniania przewoźnikom, operatorom przystanków komunikacyjnych stanowią odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu według podstawowej stawki podatku VAT w wysokości 23%. Skoro czynności te były dokumentowane fakturami VAT, w których został wykazany podatek należny w prawidłowej stawce VAT, tj. 23%, nie ma podstaw, aby podatek ten korygować poprzez wystawienie faktur korygujących i jednoczesne uwzględnianie tych korekt faktur w deklaracjach VAT-7.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia, a w odniesieniu do zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.