Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/443-211/14-3/DG
z 20 maja 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy -przedstawione we wniosku z dnia 28 lutego 2014 r. (data wpływu 4 marca 2014 r.) uzupełnionym pismem z dnia 7 maja 2014 r. (data wpływu 9 maja 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie powstania obowiązku podatkowego z tytułu wystawionej faktury dokumentującej wykonaną usługę remontową - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 marca 2014 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek uzupełniony pismem z dnia 7 maja 2014 r. (data wpływu 9 maja 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie powstania obowiązku podatkowego z tytułu wystawionej faktury dokumentującej wykonaną usługę remontową.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Firma, której Wnioskodawczyni jest właścicielem, w dniu 23 października 2013 r. wystawiła fakturę, za wykonaną wcześniej usługę remontową. Pomimo tego, że faktura dokumentowała wykonaną usługę, w nagłówku zawierała opis „faktura pro forma”. W fakturze wykazano wartość netto, podatek VAT i wartość brutto. Fakturę wysłano do klienta za zwrotnym poświadczeniem odbioru.

Klient potwierdził na zwrotce fakt otrzymania faktury.

Podatek VAT należny wynikający z faktury został rozliczony w deklaracji VAT za październik 2013 r. W związku z tym, że faktura dokumentowała wykonaną usługę, a klient potwierdził jej odbiór Wnioskodawczyni w dniu 7 lutego 2014 r. wystawiła notę korygującą nazwę dokumentu:

treść korygowana : „faktura pro forma nr...” treść prawidłowa : „faktura nr...”.

Nota korygująca została wysłana do klienta za zwrotnym poświadczeniem odbioru. Zwrotka została podpisana przez klienta, ale po kilku dniach klient odesłał dwa egz. noty korygującej, które przekreślił i opisał: „bez akceptacji”.

W nadesłanym uzupełnieniu Strona wyjaśniła, że:

1. Jest czynnym podatnikiem podatku VAT.
2. Usługa wykonana była w okresie od 30 sierpnia 2013 r. do 4 września 2013 r., a po jej zakończeniu przeszkolono pracowników, co zostało potwierdzone protokołem z dnia 4 września 2013 r.
3. Faktura pro forma wystawiona została 23 października 2013 r. i zawierała wszystkie elementy określone przepisami dotyczącymi wystawiania faktur VAT.
4. Termin płatności określony w powyższej fakturze to 23 października 2013 r.
5. Klient nie zapłacił należności za wykonaną usługę.
6. Klient nie zwrócił faktury pro formy, której otrzymanie potwierdził w dn. 25 października 2013 r.
   
   

Z załączonej do uzupełnienia kopii faktury pro forma wynika, że Strona wykonała usługi polegające na wymianie silnika elektrycznego, rur podnośnika, pasa i czerpaków, szafki sterowniczej i instalacji elektrycznej oraz remontu redlera i przekładni. Faktura pro forma zawiera adnotację: „Faktura pro forma nie jest dokumentem księgowym”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni postąpiła słusznie rozliczając w deklaracji VAT za październik 2013 r. podatek należny wykazany w fakturze nazwanej „faktura pro forma”?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Strona uważa, że stosownie do zapisów art. 108 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, była zobligowana do rozliczenia podatku należnego w deklaracji VAT za październik 2013r.

Ponadto, skoro faktura - mimo iż nazwana „pro forma”- dokumentowała faktycznie wykonaną usługę Wnioskodawczyni uznała, że nie ma podstaw do ponownego wystawienia faktury - bez dopisku „pro forma”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Stosownie do ogólnej zasady wynikającej z art. 19 ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Zgodnie z art. 19 ust. 4 ustawy, jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

Ogólna zasada wynikająca z ustawy o podatku od towarów i usług wskazuje, że obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru, wykonania usługi lub wystawienia faktury VAT (pod warunkiem, że została wystawiona do 7. dnia od wydania towarów lub wykonania usługi).

Na podstawie obowiązującego do dnia 31 grudnia 2013 r. art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy (…).

Stosownie do art. 106 ust. 8 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia:

1. określi szczegółowe zasady wystawiania faktur, dane, które powinny zawierać, oraz sposób i okres ich przechowywania;
2. może określić wzory faktur dla wszystkich lub niektórych rodzajów czynności;
3. może określić przypadki, w których faktury mogą być wystawiane przez inne podmioty niż wymienione w ust. 1 i 2, oraz szczegółowe zasady i warunki wystawiania faktur w takich przypadkach.
   
   

W myśl § 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360 ze zm.), zwanego dalej rozporządzeniem, fakturę wystawia zarejestrowany podatnik VAT czynny.

Natomiast w myśl § 5 ust. 1 tego rozporządzenia faktura powinna zawierać.

1. datę jej wystawienia;
   
2. kolejny numer, nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
   
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
   
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany dla podatku, z zastrzeżeniem ust. 2 pkt 11 lit. a;
   
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany dla podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem ust. 2 pkt 11 lit. b;
   
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży;
   
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
   
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
   
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
   
10. kwoty wszelkich rabatów, w tym za wcześniejsze otrzymanie należności, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
    
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
    
12. stawkę podatku;
    
13. sumę wartości sprzedaży netto z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
    
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
    
15. kwotę należności ogółem.
    
    

Z ww. przepisów wynika, że fakturę wystawia sprzedawca (usługodawca) będący podatnikiem podatku od towarów i usług, w celu udokumentowania dokonanej sprzedaży towarów lub świadczonych usług. Faktura jest więc dokumentem sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonej zaszłości gospodarczej), który powinien spełniać szereg wymogów przewidzianych przepisami prawa. Prawidłowość materialno-prawna faktury zachodzi wówczas, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdza fakt dostawy określonych towarów lub usług. Wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi, a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego. Faktura jest więc dokumentem stwierdzającym wystąpienie u podatnika okoliczności powodujących powstanie obowiązku podatkowego.

Z kolei zgodnie z § 9 ust. 1 rozporządzenia fakturę wystawia się nie później niż 7. dnia od dnia wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-5, § 10-12 i § 16 ust. 2.

W świetle § 15 ust. 1 rozporządzenia – nabywca towaru lub usługi, który otrzymał fakturę zawierającą pomyłki dotyczące jakiejkolwiek informacji wiążącej się zwłaszcza ze sprzedawcą lub nabywcą lub oznaczeniem towaru lub usługi, z wyjątkiem pomyłek w pozycjach faktury określonych w § 5 ust. 1 pkt 8-15, może wystawić fakturę nazywaną notą korygującą.

W myśl § 15 ust. 2 rozporządzenia – nota korygująca wymaga akceptacji wystawcy faktury.

Stosownie do § 15 ust. 3 rozporządzenia – nota korygująca powinna zawierać:

1. numer kolejny i datę jej wystawienia;
2. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy i numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany dla podatku, jak również numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany dla podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi;
   
3. dane zawarte w fakturze, której dotyczy nota korygująca, określone w § 5 ust. 1 pkt 1 i 6;
   
4. wskazanie treści korygowanej informacji oraz treści prawidłowej.
   
   

W myśl obowiązującego od 1 stycznia 2014 r. art. 106k ust. 1 ustawy nabywca towaru lub usługi, który otrzymał fakturę zawierającą pomyłki, z wyjątkiem pomyłek w zakresie danych określonych w art. 106e ust. 1 pkt 8-15, może wystawić fakturę nazywaną notą korygującą. Faktura ta według art. 106k ust. 2 ustawy, wymaga akceptacji wystawcy faktury.

Według art. 106k ust. 3 ustawy, faktura, o której mowa w ust. 1, powinna zawierać:

1. wyrazy "NOTA KORYGUJĄCA";
2. numer kolejny i datę jej wystawienia;
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy i numer za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, a także numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej;
4. dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura, o której mowa w ust. 1, określone w art. 106e ust. 1 pkt 1-6;
5. wskazanie treści korygowanej informacji oraz treści prawidłowej.
   
   

Z powyższych przepisów wynika, że o prawidłowości faktur wystawianych i otrzymywanych przez podatników powinny decydować przede wszystkim ustalenia, czy dokumenty te potwierdzają rzeczywiste transakcje handlowe. A zatem jeżeli w fakturach dokumentujących transakcje występują, tzw. wadliwości mniejszej wagi, należy uznać, że nie ma podstawy do kwestionowania faktur, wyłącznie z powodu braków mających charakter tzw. wadliwości mniejszej wagi. Są to tego rodzaju wadliwości, które, co prawda, powodują, że faktura nie odpowiada wymogom określonym w przepisach, jednakże same w sobie nie wpływają na przedmiot i podstawę opodatkowania.

Zatem na podstawie przytoczonych uregulowań należy stwierdzić, że noty korygujące mogą zostać wystawione przez nabywcę towaru lub usługi, w przypadku gdy otrzymał on fakturę lub fakturę korygującą zawierającą pomyłki dotyczące jakiejkolwiek informacji wiążącej się zwłaszcza ze sprzedawcą lub nabywcą lub oznaczeniem towaru lub usługi (z wyjątkiem jednak pomyłek w pozycjach faktury określonych w § 5 ust. 1 pkt 8-15 rozporządzenia).

Zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2–10 i art. 133.

Natomiast w myśl art. 103 ust. 1 ustawy podatnicy oraz podmioty wymienione w art. 108 są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego, z zastrzeżeniem ust. 2–4 oraz art. 33 i 33b.

Z kolei w myśl art. 108 ust. 1 ww. ustawy w przypadku gdy osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku, jest obowiązana do jego zapłaty.

Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy podatnik wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku wyższą od kwoty podatku należnego – art. 108 ust. 2 ustawy o VAT.

Treść powołanego wyżej przepisu art. 108 ust. 1 ustawy o VAT wskazuje, że jest on adresowany do wszystkich podmiotów, niezależnie od tego, czy podmiot w nim wymieniony posiada, czy też nie, status podatnika VAT, jak również od tego, czy jest zarejestrowany jako taki podatnik oraz czy jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny lub zwolniony.

Wynika stąd, że obowiązek zapłaty podatku wykazanego w fakturze na podstawie art. 108 ust. 1 powstaje przez sam fakt wystawienia faktury bez względu na to, czy osoba, która wystawiła fakturę, jest podatnikiem podatku VAT dokonującym czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Przy czym zaznaczyć należy, że nie ma przeszkód, aby faktury, o których mowa w przytoczonym art. 108 ww. ustawy zostały skorygowane w drodze wystawienia faktury korygującej.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni w dniu 23 października 2013 r. wystawiła fakturę, za wykonaną wcześniej usługę remontową. Pomimo tego, że faktura dokumentowała wykonaną usługę, w nagłówku zawierała opis „faktura pro forma”. W fakturze wykazano wartość netto, podatek VAT i wartość brutto. Fakturę wysłano do klienta za zwrotnym potwierdzeniem odbioru. Klient potwierdził fakt otrzymania faktury. Podatek VAT należny wynikający z faktury został rozliczony w deklaracji VAT za październik 2013 r. W związku z tym, że faktura dokumentowała wykonaną usługę, a klient potwierdził jej odbiór Wnioskodawczyni uznała, że należy sprostować nazwę dokumentu poprzez wystawienie w dniu 7 lutego 2014 r. noty korygującej nazwę dokumentu. Nota korygująca została wysłana do klienta, który po kilku dniach odesłał przekreślone obydwa egz. noty korygującej z adnotacją: „bez akceptacji”.

Usługa, na którą wystawiono ww. fakturę wykonana była w okresie od 30 sierpnia 2013 r. do 4 września 2013 r. i polegała na wymianie uszkodzonych elementów (silnika, rur podnośnika, pasa i czerpaków, szafki sterowniczej, instalacji elektrycznej) i naprawie redlera i przekładni.

Klient nie zapłacił należności za wykonaną usługę. Wystawiona faktura zawiera w nazwie oznaczenie pro forma i adnotację: „Faktura pro forma nie jest dokumentem księgowym”.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawczyni w kontekście przedstawionego wyżej opisu sprawy jest, czy w związku z wystawieniem wyżej opisanej faktury prawidłowo uwzględniła ją w rozliczeniu podatku VAT za październik 2013 r.

Na wstępie należy wskazać, że faktura wystawiana przez podatnika VAT stanowi dowód księgowy, będący podstawą do obliczenia wysokości podatku, wynikającego z zawartej transakcji. Jak wynika z opisanej w sprawie sytuacji Wnioskodawczyni wystawiła po wykonaniu usługi remontowej fakturę, która w nazwie miała oznaczenie pro forma. Zasadniczo faktury pro forma nie stanowią dokumentów księgowych, które podlegałyby uwzględnieniu i rozliczeniu dla celów podatkowych, jednakże w rozpatrywanej sprawie Wnioskodawczyni wystawiła tę fakturę po wykonaniu usługi. Ponadto wystawiona faktura pro forma zawiera wszystkie elementy, jakie powinna zawierać prawidłowo wystawiona faktura dokumentująca wykonanie danej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zatem w tych okolicznościach należy uznać wystawioną przez Wnioskodawczynię fakturę pro forma za fakturę stanowiącą dokument, na podstawie którego Strona była zobowiązana dokonać rozliczenia należnego podatku VAT z tytułu wykonanej usługi. Z opisu sprawy wynika, że doszło do wykonania usługi remontowej polegającej na wymianie i naprawie uszkodzonych elementów urządzenia w dniu 4 września 2013 r. Wobec tego u Wnioskodawczyni powstał w myśl art. 19 ust. 4 ustawy obowiązek podatkowy w miesiącu wrześniu 2013 r. z wykonanej usługi, czyli Strona powinna uwzględnić ww. fakturę w prowadzonej dla potrzeb podatku VAT ewidencji i deklaracji za wrzesień 2013 r.

Jednocześnie tut. organ wskazuje, że wystawiona przez Wnioskodawczynię faktura nie stanowi dokumentu, o którym mowa w art. 108 ust. 1 ustawy, tym samym regulacje zawarte w tym przepisie nie mają zastosowania w rozpatrywanej sprawie.

Ponadto tut. Organ wyjaśnia, że zarówno na gruncie obowiązujących do 31 grudnia 2013 r. jak i od 1 stycznia 2014 r. powołanych wyżej przepisów noty korygujące w zakresie przewidzianym tymi przepisami wystawia nabywca towaru lub usługi, który otrzymał fakturę zawierającą pomyłki dotyczące jakiejkolwiek informacji wiążącej się zwłaszcza ze sprzedawcą lub nabywcą lub oznaczeniem towaru czy usługi. Zatem Wnioskodawczyni nie była uprawniona do wystawienia noty korygującej do własnej faktury pro forma.

W kontekście powyższych wyjaśnień oceniając stanowisko Wnioskodawczyni całościowo należy uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.