Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/423-140a/14/PS
z 17 czerwca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 20 marca 2014 r. (data wpływu 21 marca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku stosowania regulacji zawartej w art. 15b ustawy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 marca 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku stosowania regulacji zawartej w art. 15b ustawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania, przesyłania, dystrybucji i handlu energią elektryczną pozyskiwaną ze źródeł odnawialnych - farm wiatrowych. W tym celu Wnioskodawca zrealizował projekt inwestycyjny własny polegający na budowie farmy wiatrowej wraz z infrastrukturą towarzyszącą. Na potrzeby realizacji zadania projektu inwestycyjnego Wnioskodawca zakupił od firmy produkcyjnej turbiny wiatrowe wraz z ich montażem stanowiące elementy farmy wiatrowej. Powstałe zobowiązanie Wnioskodawcy z tytułu zakupu urządzeń, częściowo zostało uregulowane przez Wnioskodawcę, a częściowo przez spółkę A, Udziałowca Wnioskodawcy na podstawie umowy subrogacji. W wyniku tej umowy Udziałowiec Wnioskodawcy stał się wierzycielem Wnioskodawcy. Powyższa wierzytelność następnie była przedmiotem wkładu niepieniężnego Udziałowca Wnioskodawcy do innej spółki (spółka B).

W wyniku wniesienia tej wierzytelności przez Udziałowca do spółki B, spółka B została wierzycielem Wnioskodawcy z tytułu zakupu urządzeń do farmy wiatrowej. Jednocześnie spółka B stała się jedynym udziałowcem Wnioskodawcy.

Po zakończeniu budowy farmy wiatrowej w 2012 r., środek trwały został przyjęty do użytkowania, wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz sporządzono plan amortyzacji.

Ze względu na treść art. 15b ust. 1 w związku z ust. 6, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Wnioskodawca od 1 stycznia 2013 r., nie uznaje za koszt uzyskania przychodu amortyzacji od wartości środka trwałego w wysokości wierzytelności.

Na mocy umowy spółka A dokonała w imieniu W. sp. z o.o. (dalej: Spółka, Wnioskodawca) spłaty wyrażonych w euro zobowiązań Spółki wobec podmiotu trzeciego z tytułu dostawy i montażu turbin wiatrowych (dalej: Turbiny) w wyniku czego na mocy subrogacji ustawowej po stronie spółki A powstała wyrażona w euro wierzytelność wobec Spółki w tej kwocie (dalej: Wierzytelność za Turbiny).

Następnie, na mocy uchwały Nadzwyczajnego Walnego Zgromadzenia spółki B doszło do podwyższenia kapitału zakładowego tej spółki. Wszystkie nowo wyemitowane akcje spółki B objęła spółka A, w zamian za wkład niepieniężny, obejmujący m.in. Wierzytelność za Turbiny w efekcie czego spółka B stała się nowym wierzycielem Spółki z tego tytułu oraz jej jedynym udziałowcem.

Planowane jest udzielenie pożyczki przez Udziałowca (spółkę B) na rzecz Wnioskodawcy Spółki (dalej: Pożyczka 2014). Przedmiotem Pożyczki 2014 będą środki pieniężne w kwocie odpowiadającej równowartości Wierzytelności za urządzenia Turbiny (kwota Pożyczki 2014 wyrażona w euro lub w złotych). W konsekwencji, w wyniku zawarcia umowy pożyczki, Wnioskodawca Spółka nabędzie wierzytelność wobec spółki B w postaci roszczenia o wydanie środków pieniężnych będących przedmiotem Pożyczki 2014. Wnioskodawca Spółka oraz spółka B, wobec zaistnienia wskazanego stanu faktycznego, nie wykluczają potrącenia wzajemnych wierzytelności, tj. Wierzytelności za urządzenia Turbiny oraz wierzytelności z Pożyczki 2014.

Spółka wykorzystuje Turbiny w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i dokonuje odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej Turbin, jednak w zakresie objętym Wierzytelnością za Turbiny od 1 stycznia 2013 r. nie zaliczała ich do kosztów uzyskania przychodu ze względu na brzmienie art. 15b ust. 1 w związku z ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W przyszłości planowane jest także połączenie w drodze przejęcia Spółki przez spółkę B.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy wskazane w stanie faktycznym potrącenie wzajemnych wierzytelności Spółki i spółki B należy uznać za dokonanie przez Spółkę spłaty zobowiązań za Turbiny w rozumieniu art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz czy w rezultacie Wnioskodawca będzie uprawniony do rozpoznania pełnej wysokości odpisów amortyzacyjnych od Turbin jako kosztów uzyskania przychodów?
2. Czy odpisy amortyzacyjne z miesięcy poprzedzających wskazane w stanie faktycznym potrącenie wzajemnych wierzytelności Spółki i spółki B Spółka będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu w miesiącu uregulowania tego zobowiązania tj. dokonania potrącenia Wierzytelności za Turbiny z wierzytelnością z Pożyczki 2014?

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź w zakresie pytania pierwszego. Wniosek Spółki w zakresie pytania drugiego będzie przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy potrącenie wzajemnych wierzytelności Spółki i spółki B należy uznać za dokonanie przez Spółkę spłaty zobowiązań za Turbiny w rozumieniu art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz w rezultacie Wnioskodawca będzie uprawniony do rozpoznania pełnej wysokości odpisów amortyzacyjnych od Turbin jako kosztów uzyskania przychodów.

W myśl art. 15b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów. W rezultacie, brak jest możliwości rozpoznania kosztów uzyskania przychodu w przypadku, gdy dane zobowiązanie nie zostało uregulowane. Po pierwsze, wskazać należy, że pojęcie „uregulowania zobowiązania" nie zostało zdefiniowane na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zatem dokonując literalnej wykładni tego pojęcia odwołać należy się do jego powszechnie przyjętego znaczenia. Internetowy Słownik Języka Polskiego PWN definiuje słowo „uregulować" m.in. jako „uiścić (jakąś należność)". Z kolei „uiścić" znaczy tyle co „uregulować należność za coś" czy „wywiązać się z jakiegoś zobowiązania finansowego”. Wskazane definicje językowe prowadzą do konkluzji, iż „uregulowanie należności" oznacza tyle co wywiązanie się dłużnika względem wierzyciela z istniejącego zobowiązania bez wskazania jednak, w jakiej formie to uregulowanie nastąpi. Dokonując wykładni systemowej omawianego pojęcia należy odwołać się do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 poz. 121, dalej: „KC”) w kontekście form, w których może zostać spełnione zobowiązanie umowne. Jedną z dopuszczalnych przez KC form, poza zapłatą oznaczonej kwoty zobowiązania, jest instytucja potrącenia wzajemnych wierzytelności. W myśl art. 498 § 1 KC, gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelnością drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Jednocześnie, na podstawie § 2 cytowanego przepisu, wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. Również art. 503 KC, zgodnie z którym do potrącenia odpowiednio stosuje się przepisy o zaliczeniu zapłaty, stanowi potwierdzenie tezy, że potrącenie jest środkiem regulowania zobowiązań.

Również organy podatkowe oraz sądy administracyjne rozumieją pojęcie „uregulowania zobowiązania” w sposób szeroki nie ograniczając jego znaczenia jedynie do zapłaty kwoty będącej przedmiotem zobowiązania. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 12 kwietnia 2013 r., nr ILPB3/423-33/13-2/KS stwierdził, że: „Potrącenie zatem stanowi formę wzajemnej zapłaty za istniejące pomiędzy stronami zobowiązania, co pozwala na traktowanie jej na równi z zapłatą. Kwoty objętej potrąceniem nie można zatem uznać za kwotę nieuregulowaną w rozumieniu art. 15b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (...).” Także Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji z 26 czerwca 2013 r., nr IPTPB3/423-101/13-4/MF wskazał, że „termin „uregulowanie”, którym posługuje się ustawodawca w powołanych powyżej przepisach jest pojęciem szerokim, obejmującym wszelkie typy rozliczeń, takich jak: (...) potrącenie (kompensata).” Również w ocenie Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 24 września 2013 r., nr IBPB1/2/423-756/13/PP, „uznać należy, że potrącenie pożyczki z określoną kwotą (odpowiadającą kwocie jaką Spółka winna zapłacić Kontrahentowi za dokonaną przez Niego dostawę składników majątkowych) stanowi formę wzajemnej zapłaty za istniejące pomiędzy stronami zobowiązania, co pozwala na traktowanie go na równi z zapłatą. W rozumieniu powyższego, dojdzie do uregulowania (zapłaty) zobowiązania (kwoty objętej potrąceniem nie można zatem uznać za kwotę nieuregulowaną w rozumieniu art. 15b ust. 1 updop).” Stanowisko takie znajduje potwierdzenie także w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 października 2005, sygn. akt I FSK 171/05, w którym sąd wskazał, że: „Pojęcie "uregulowania należności" jest pojęciem szerszym od pojęcia "zapłaty należności", którego racjonalny ustawodawca używa również w tej samej jednostce redakcyjnej. Skoro zatem ustawodawca użył pojęcia "uregulowane" a nie "zapłacone", to uznać należy, że dopuścił różne sposoby uregulowania należności (...).”

Jak zostało wskazane w stanie faktycznym, spółka B udzieli Wnioskodawcy Pożyczki 2014, której przedmiotem będą środki pieniężne w walucie euro w kwocie odpowiadającej równowartości Wierzytelności za Turbiny. Zamiast jednak wydania przedmiotu Pożyczki, wskazane podmioty dokonają potrącenia wzajemnych wierzytelności, tj. Wierzytelności za Turbiny oraz wierzytelności z Pożyczki 2014.

Reasumując należy stwierdzić, że w świetle przedstawionego stanu faktycznego potrącenie wzajemnych wierzytelności Spółki i spółki B należy uznać za dokonanie przez Spółkę spłaty zobowiązań za Turbiny w rozumieniu art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz w rezultacie Wnioskodawca będzie uprawniony do rozpoznania w pełnej wysokości odpisów amortyzacyjnych od Turbin jako kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, że Wnioskodawca jest osobą prawną - spółką akcyjną z siedzibą na terytorium Polski i będzie pozostawał wspólnikiem spółki komandytowej (dalej: „Spółka Osobowa”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 powołanej ustawy.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód – potrącane na podstawie art. 15 ust. 4, ust. 4b - 4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych),
  

• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie – potrącane na podstawie art. 15 ust. 4d - 4e ww. ustawy).

Mocą art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012 r. poz. 1342) ustawodawca z dniem 1 stycznia 2013 r. wprowadził do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych regulacje zmierzające do likwidacji tzw. „zatorów płatniczych” (art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Stosownie do tego unormowania w przypadku nieuregulowania kwoty wynikającej z faktury (innego dokumentu) dłużnik – w określonych ustawą terminach – zobowiązany jest do dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów.

I tak, stosownie do brzmienia art. 15b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) – kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów.

Z treści art. 15b ust. 2 ww. ustawy wynika natomiast, że jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie.

Zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, dokonuje się w miesiącu, w którym upływa termin określony w tych przepisach (art. 15b ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Zgodnie natomiast z przepisem art. 15b ust. 6 (Wnioskodawca błędnie wskazał ust. 5 tego artykułu) przepisy ust. 1-5 stosuje się odpowiednio, w przypadku nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych, do tej części odpisów amortyzacyjnych, które podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów.

Nowe regulacje wprowadziły zatem obowiązek korekty kosztów uzyskania przychodów, w przypadku gdy kwota wynikająca z faktury, umowy lub innego dokumentu nie została uregulowana w określonym przez ustawodawcę terminie.

Zatem, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu podatnik będzie zobowiązany do dokonania zmniejszenia tych kosztów, jeżeli nie ureguluje kwoty zobowiązania w ciągu 30 dni od daty upływu terminu jego płatności. Natomiast, w sytuacji ustalenia przez strony terminu płatności dłuższego niż 60 dni, podatnik będzie zobowiązany do dokonania zmniejszenia kosztów podatkowych o kwotę wynikającą z faktury lub innego dokumentu z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli w tym terminie kwota ta nie zostanie uregulowana. Zmniejszenia kosztów podatkowych (ewentualnie zwiększenia przychodów podatkowych) należy więc dokonać w odniesieniu do tej kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu, która została uprzednio zaliczona do kosztów podatkowych, a która nie została zapłacona w terminie 30 dni od upływu terminu płatności lub 90 dni od zaliczenia jej do kosztów podatkowych, jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni.

Jednocześnie, odnosząc się do kryterium celowości wprowadzonych zmian należy podnieść, że zasadniczym celem wprowadzenia przedmiotowych rozwiązań było przeciwdziałanie zjawisku tzw. „zatorów płatniczych”.

Używane przez ustawodawcę w art. l5b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pojęcie „uregulowanie” nie zostało zdefiniowane w ustawie, dlatego też, w pierwszej kolejności należy odwołać się do wykładni językowej tego pojęcia.

Wskazać należy, iż termin „uregulowanie”, którym posługuje się ustawodawca w powołanych powyżej przepisach jest pojęciem szerokim, obejmującym wszelkie typy rozliczeń, takich jak: gotówka, czek gotówkowy, dowód wpłaty na rachunek bankowy, polecenie przelewu, polecenie zapłaty, czek rozrachunkowy, akredytywa, weksel własny, weksel trasowany, okresowe rozliczenia saldami, rozliczenia planowe, karta płatnicza, potrącenie (kompensata). Przez termin „uregulowanie”, o którym mowa w powołanych wyżej przepisach należy więc rozumieć każdą dopuszczalną prawnie formę efektywnego spełnienia świadczenia skutkującym wygaśnięciem zobowiązania.

Na powyższe rozumienie terminu „uregulowanie” wskazuje jego literalne brzmienie. Zgodnie ze słownikiem języka polskiego (Red. W. Doroszewski, Słownik języka polskiego. http://doroszewski.pwn.pl/), „uregulować” znaczy m.in. „uiścić jakąś należność”. Z kolei, „uiścić - uiszczać” oznacza „uregulować należność za coś”. Natomiast „uiszczać się” zgodnie z powyższym słownikiem, oznacza „wywiązać się z jakiegoś zobowiązania finansowego”. W konsekwencji, należy uznać, iż „uregulować”, zgodnie z literalnym brzmieniem, oznacza spełnienie świadczenia skutkującego wywiązaniem się z zobowiązania finansowego, a w konsekwencji - wygaśnięciem zobowiązania.

Tym samym, również wykładnia systemowa wewnętrzna wskazuje, ze pojęcie „uregulowanie”, którym posługuje się ustawodawca, w szczególności w art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, powinno być interpretowane szeroko, w konsekwencji powinno obejmować każdą prawnie dopuszczalną formę wykonania zobowiązania przez podatnika, w tym również potrącenie (kompensatę).

Zgodnie z art. 498 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.), gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

Powyższe oznacza, iż potrącenie wierzytelności jest jedną z form wygaśnięcia zobowiązania w wyniku wykonania świadczenia poprzez umorzenie wzajemnych wierzytelności między stronami. Wygaśnięcie zobowiązania przez potrącenie (kompensata wierzytelności), następuje wówczas, gdy jedna strona jest w stosunku do drugiej dłużnikiem i jednocześnie wierzycielem, tj. ma zarówno wierzytelności, jak i zobowiązania względem drugiej strony. Zatem, potrącenie stanowi formę wzajemnej zapłaty za istniejące pomiędzy stronami zobowiązania, co pozwala na traktowanie jej na równi z zapłatą.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, że spółka B jest wierzycielem Wnioskodawcy z tytułu zakupu urządzeń elementów farmy wiatrowej. Planowane jest udzielenie pożyczki przez spółkę B na rzecz Wnioskodawcy. Przedmiotem pożyczki będą środki pieniężne w kwocie odpowiadającej równowartości wierzytelności za urządzenia Turbiny. W konsekwencji, w wyniku zawarcia umowy pożyczki, Wnioskodawca nabędzie wierzytelność wobec spółki B w postaci roszczenia o wydanie środków pieniężnych będących przedmiotem pożyczki. Wnioskodawca oraz spółka B, wobec zaistnienia wskazanego stanu faktycznego, nie wykluczają potrącenia wzajemnych wierzytelności, tj. wierzytelności za urządzenia Turbiny oraz wierzytelności z pożyczki.

Odnosząc się do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie, strony będą jednocześnie względem siebie dłużnikiem i wierzycielem. Wnioskodawca będzie mieć względem spółki B roszczenie o wypłatę kwoty pożyczki, natomiast spółka B będzie miała względem Wnioskodawcy roszczenie o spłatę wierzytelności. W momencie dokonania potrącenia kwoty pożyczki z kwotą wierzytelności dotyczącą zakupu elementów farmy wiatrowej, zobowiązania stron w powyższym zakresie wygasną.

W konsekwencji uznać należy, że potrącenie pożyczki z określoną kwotą (odpowiadającą kwocie jaką Wnioskodawca winien zapłacić wierzycielowi – spółce B, stanowi formę wzajemnej zapłaty za istniejące pomiędzy stronami zobowiązania, co pozwala na traktowanie go na równi z zapłatą. W rozumieniu powyższego, dojdzie do uregulowania (zapłaty) zobowiązania (kwoty objętej potrąceniem nie można zatem uznać za kwotę nieuregulowaną w rozumieniu art. 15b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Wobec powyższego, uznać należy, że potrącenie wierzytelności z tytułu wypłaty pożyczki (wierzytelności Wnioskodawcy wobec spółki B) z wierzytelnościami spółki B oznacza, że zobowiązanie Wnioskodawcy wobec spółki B zostanie uregulowane w rozumieniu art. 15b ustawy.

Stanowisko Wnioskodawcy, w świetle którego potrącenie wzajemnych wierzytelności Spółki i spółki B należy uznać za dokonanie przez Spółkę spłaty zobowiązań za Turbiny w rozumieniu art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz w rezultacie Wnioskodawca będzie uprawniony do rozpoznania pełnej wysokości odpisów amortyzacyjnych od Turbin jako kosztów uzyskania przychodów, należy zatem uznać za prawidłowe.

Zauważyć przy tym należy, iż jak wskazano powyżej, brak obowiązku dokonywania korekty kosztów, o której mowa w art. 15b ustawy jest ściśle uzależniony od prawnie skutecznego wygaśnięcia zobowiązania Spółki z tytułu nabycia elementów farmy wiatrowej. Jednakże postępowanie o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego jest postępowaniem szczególnym, w którym nie przeprowadza się postępowania dowodowego. Wydając przedmiotową interpretację Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów, jest związany wyłącznie opisem zdarzenia przyszłego oraz własnym stanowiskiem przedstawionym przez Wnioskodawcę. Natomiast kwestia prawnej skuteczności wszystkich dokonywanych przez Spółkę czynności prawnych, w tym zawieranych umów może być zweryfikowana (także pod kątem pozorności dokonywanych czynności) przez właściwe organy podatkowe w toku prowadzonego ewentualnego postępowania. Oceniając skutki prawne dokonywanych przez Spółkę czynności prawnych należy bowiem pamiętać, iż zgodnie z art. 83 § 1 ustawy Kodeks cywilny, nieważne jest oświadczenie woli złożone drugiej stronie za jej zgodą dla pozoru. Jeżeli oświadczenie takie zostało złożone dla ukrycia innej czynności prawnej, ważność oświadczenia ocenia się według właściwości tej czynności. W myśl zaś art. 199a § 1 Ordynacji podatkowej, organ podatkowy dokonując ustalenia treści czynności prawnej, uwzględnia zgodny zamiar stron i cel czynności, a nie tylko dosłowne brzmienie oświadczeń woli złożonych przez strony czynności. Jeżeli pod pozorem dokonania czynności prawnej dokonano innej czynności prawnej, skutki podatkowe wywodzi się z tej ukrytej czynności prawnej (art. 199a § 2 Ordynacji podatkowej).

Odnośnie powołanego wyroku sądowego oraz interpretacji indywidualnych, wskazać należy również, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się odnoszą. Nie są natomiast wiążące dla tut. organu, który wydał przedmiotową interpretację indywidualną.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z dnia 13 marca 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.