Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-162/14-4/EK
z 4 lipca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (t.j. Dz.U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z 3 kwietnia 2014 r. (data wpływu 7 kwietnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup środków trwałych, których jednostkowa cena zakupu nie przewyższyła wartości 3.500 zł (pytanie oznaczone we wniosku nr 3) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 kwietnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów (jako kosztów zaniechanych inwestycji w rozumieniu art. 15 ust. 4f ww. ustawy podatkowej) kosztów zakupu zlikwidowanych budynków oraz poniesionych kosztów fizycznej likwidacji tych budynków (pytanie oznaczone we wniosku nr 1),
• zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów (jako kosztów zaniechanych inwestycji w rozumieniu art. 15 ust. 4f ww. ustawy podatkowej) kosztów zakupu budynków oraz poniesionych kosztów likwidacji tych budynków w sytuacji podjęcia w przyszłości decyzji o ich fizycznej likwidacji (pytanie oznaczone we wniosku nr 2),
• zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup środków trwałych, których jednostkowa cena zakupu nie przewyższyła wartości 3.500 zł (pytanie oznaczone we wniosku nr 3).
  
  

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Spółka jest spółką komunalną ze 100% udziałem gminy. Przedmiotem działalności Spółki jest m.in. zaopatrzenie w wodę, odprowadzenie ścieków, zarządzanie cmentarzami komunalnymi oraz świadczenie usług pogrzebowych, zarządzanie nieruchomościami mieszkalnymi i niemieszkalnymi, oczyszczanie miasta, usługi zieleni, wynajem nieruchomości na własny rachunek itp.

Spółka w roku 2013 zakupiła prawo wieczystego użytkowania gruntu o łącznej powierzchni 6,0364 ha – o wartości 1.791.065,10 zł wraz ze znajdującymi się tam budynkami: warsztatowy – o wartości 4.400,34 zł, ostrzarnia – o wartości 12.790,42 zł, hala traków – o wartości 26.625,92 zł, kotłownia – o wartości 13.282,30 zł, budynki garażowe – o wartości 4.089,77 zł, hale przerobu – o wartości 135.094,07 zł, wiaty stalowe – o wartości 44.008,55 zł, budynek socjalny – o wartości 10.232,33 zł, portiernia wraz ze stołówką – o wartości 11.253,46 zł, budynek trafostacji – o wartości 5.116,17 zł, budynek stacji paliw – o wartości 5.732,00 zł, budynek stolarni – o wartości 5.632,00 zł, wiata stalowa – o wartości 8.284,82 zł, budynki garażowe II – o wartości 8.390,10 zł, wiata stalowa II – o wartości 21.491,07 zł, wiata stalowo-murowana o wartości – 12.490,42 zł, wiata stalowa – o wartości 4.095,05 zł oraz budowlami (zbiornik trocin o wartości 2.458,09 zł, zasieki na zrębki o wartości 2.458,09 zł, drogi i place zakładowe o wartości 124.867,00 zł, dystrybutor na paliwo o wartości 7.679,54 zł, zewnętrzna sieć wodociągowa o wartości 2.763,38 zł, linie kablowe z rozdzielnicami o wartości 8.905,94 zł, zasiek na wyroby hutnicze o wartości 2.047,53 zł, zasobnik na odpady drzewne o wartości 5.632,00 zł, linia zasilania CO o wartości 1.126,41 zł, wewnętrzna sieć wodociągowa – o wartości 3.073,93 zł, sieć gazowa z przyłączem o wartości 515,85 zł, sieć kanalizacyjna z szambem o wartości 515,85 zł, ogrodzenie terenu stalowe i betonowe wraz z bramami wjazdowymi o wartości 3.584,50 zł), a także urządzeniami (stacja transformatorowa o wartości 11.258,75 zł i bateria kondensatorów o wartości 1.842,25 zł).

Część zakupionego terenu (około 1/3), zostanie za minimum 5 lat przeznaczona pod rozbudowę cmentarza komunalnego (pod warunkiem uchwalenia zmian w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego). Obecnie teren ten jest terenem przemysłowym, a Spółka od początku roku 2013 poszukuje najemców. Część terenu o powierzchni 1 ha udało się Spółce wynająć począwszy od dnia 1.02.2013 r., natomiast od 1.02.2014 r. Spółka wynajęła dodatkowo budynek: wiatę stalowo-murowaną oraz budowle: zasiek na zrębki, zasiek na wyroby hutnicze, zasobnik na odpady drzewne.

Spółka w roku 2013 zleciła dokonanie okresowej kontroli stanu technicznego ww. budynków. Z przeprowadzonej kontroli wynika, że część budynków kwalifikuje się (zaleca się) do rozbiórki (budynek ostrzarni o wartości 12.790,42 zł, hala traków o wartości 26.625,92 zł, budynek kotłowni o wartości 13.282,30 zł, budynki garażowe o wartości 8.390,10 zł, wiata stalowa o wartości 21.491,07 zł), natomiast większość pozostałych budynków przed włączeniem ich do użytkowania wymaga poniesienia nakładów remontowych.

Pod koniec roku 2013 Zarząd Spółki podjął decyzję o dokonaniu rozbiórki trzech budynków: wiaty stalowej o wartości 4.095,05 zł, budynku stolarni o wartości 5.632,00 zł, budynków garażowych o wartości 8.390,10 zł. Fizyczna likwidacja (rozbiórka) tych (trzech) budynków nastąpiła w miesiącu lutym 2014 r. Spółka w roku 2013 wprowadziła do ewidencji środków trwałych prawo wieczystego użytkowania gruntu o wartości 1.791.065,10 zł (nie podlega amortyzacji podatkowej), drogi i place zakładowe o wartości 124.867 zł, ogrodzenie terenu o wartości 3.584,50 zł, jednocześnie jednorazowo spisała w koszty uzyskania przychodów wartość budowli i urządzeń, których wartość jednostkowa nie przekraczała 3.500,00 zł. Pozostałe budynki i budowle pozostały na środkach trwałych w budowie, gdyż zdaniem Spółki, nie spełniały ustawowej definicji środka trwałego (dla części budynków przed przyjęciem do użytkowania wymagany jest remont, dla części zalecana jest rozbiórka lub remont, często przewyższający wartość zakupionego budynku).

W lutym 2014 r. Spółka wynajęła i wprowadziła do ewidencji środków trwałych oraz rozpoczęła począwszy od miesiąca marca 2014 r. amortyzację podatkową budynku wiaty stalowo-murowanej.

Spółka na razie nie zamierza z uwagi na brak innych chętnych na wynajem ww. budynków ponosić nakładów remontowych, tylko po to, aby móc uznać dany środek trwały za kompletny i zdatny do użytku. Natomiast w przypadku znalezienia chętnych na wynajem konkretnego budynku Spółka jest w stanie rozważyć poniesienie dodatkowych nakładów, aby uzyskać korzyści z najmu w postaci przychodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Spółka może w dacie fizycznej likwidacji (2014 r.) koszty zakupu zlikwidowanych budynków oraz poniesione koszty fizycznej likwidacji ww. budynków zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, traktując dane wydatki jako koszty zaniechanych inwestycji?
2. Czy Spółka podejmując w przyszłości decyzję o fizycznej likwidacji kolejnych budynków, których nie wprowadzono do podatkowej ewidencji środków trwałych z uwagi na fakt, że nie zostały uznane za kompletne i zdatne do użytku w momencie zakupu, będzie mogła potraktować koszty zakupu tych budynków oraz poniesione koszty na ich likwidację jako inwestycję zaniechaną i w dacie ich fizycznej likwidacji uznać za koszt uzyskania przychodu?
3. Czy Spółka postąpiła prawidłowo zaliczając jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów roku 2013, zakup środków trwałych, których jednostkowa cena zakupu nie przewyższyła wartości 3.500 zł?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 3. Jednocześnie nadmienia się, że w zakresie pytania nr 1 w dniu 4 lipca 2014 r. została wydana interpretacja indywidualna nr ILPB3/423-162/14-2/EK, natomiast w zakresie pytania nr 2 interpretacja indywidualna nr ILPB3/423-162/14-3/EK.

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z tym, że już od momentu podpisania przedwstępnej umowy o zakup ww. nieruchomości Spółka poszukuje najemców zakupionych budynków, budowli i urządzeń miała prawo na podstawie art. 16f ust. 3 zaliczyć jednorazowo (w dacie zakupu) do kosztów uzyskania przychodów wartość zakupionych środków trwałych (budowli, urządzeń), których jednostkowa cena zakupu nie przewyższała kwoty 3.500 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność.

W myśl natomiast art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16. Przy czym odpisy amortyzacyjne stanowią odrębną kategorię kosztów podatkowych.

Składniki majątku stanowiące środki trwałe i wartości niematerialne i prawne zostały wymienione przez ustawodawcę w art. 16a-16c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ww. ustawy podatkowej, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

‒ o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jak wynika zatem z art. 16a ust. 1 ww. ustawy, aby składniki majątku, mogły zostać zaliczone do środków trwałych podatnika, muszą spełniać następujące warunki:

1. muszą stanowić własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy,
2. przewidywany okres ich używania musi przekraczać jeden rok – o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik,
3. muszą być kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania – ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie przez właściwe organy administracji państwowej. Kompletne i zdatne do użytku są takie składniki majątku trwałego, które zawierają wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z ich przeznaczeniem, bez narażenia życia lub zdrowia osób z nich korzystających,
4. muszą być wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą lub oddane do używania na podstawie umowy leasingu (tzw. operacyjnego) najmu lub dzierżawy.
   
   

Zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia.

Natomiast w myśl art. 16f ust. 3 omawianej ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Z kolei jak stanowi art. 16d ust. 1 ww. ustawy, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 3500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4 (art. 16d ust. 2 ww. ustawy podatkowej).

Z cytowanych wyżej przepisów art. 16d ust. 1 i art. 16f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że obowiązek ewidencjonowania obejmuje bezwzględnie składniki majątkowe, o których mowa w art. 16a i 16b ustawy o wartości początkowej powyżej 3.500 zł.

Natomiast w przypadku tego rodzaju składników majątkowych o wartości nieprzekraczającej 3.500 zł podatnik ma wybór, tj. może tak jak w stosunku do innych środków trwałych dokonywać odpisów amortyzacyjnych i wówczas ma obowiązek ich wprowadzenia do ewidencji. W przeciwnym razie, tj. w przypadku odstąpienia od ich amortyzacji nie ma potrzeby wprowadzania tego rodzaju składników majątku do ewidencji, bowiem podatnik decyduje się zaliczyć wydatki na ich nabycie bezpośrednio do kosztów podatkowych.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania oraz stan sprawy należy stwierdzić, że w przypadku nabycia bądź wytworzenia we własnym zakresie składników majątkowych, których wartość początkowa nie przekracza 3.500 zł, Wnioskodawca może dokonać wyboru jednego ze sposobów rozliczenia wydatków na nabycie bądź wytworzenie takich składników majątku:

• może rozliczyć wydatki na nabycie bądź wytworzenie składników majątku zaliczając je do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania składnika majątkowego do używania (rezygnując jednocześnie z możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych) lub
• może zaliczyć składniki majątku do środków trwałych bądź wartości niematerialnych i prawnych oraz dokonywać odpisów amortyzacyjnych na zasadach ogólnych lub
• może zaliczyć składniki majątku do środków trwałych bądź wartości niematerialnych i prawnych i dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w miesiącu oddania składnika majątkowego do używania albo w miesiącu następnym.
  
  

Z przedstawionego opisu sprawy wynika natomiast, że w 2013 r. Spółka zakupiła prawo wieczystego użytkowania gruntu wraz ze znajdującymi się tam budynkami i budowlami. W tym samym roku Spółka wprowadziła do ewidencji środków trwałych prawo wieczystego użytkowania gruntu, drogi i place zakładowe, ogrodzenie terenu i jednocześnie jednorazowo spisała w koszty uzyskania przychodów wartość budowli i urządzeń, których wartość jednostkowa nie przekraczała 3.500 zł. Pozostałe budynki i budowle pozostały na środkach trwałych w budowie, gdyż zdaniem Spółki nie spełniały ustawowej definicji środka trwałego.

Z powyższego wynika, że w zakresie składników majątkowych których wartość początkowa nie przekraczała 3.500 zł Spółka nie dokonywała odpisów amortyzacyjnych, lecz wydatki na ich nabycie zaliczyła jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów.

Odnosząc powyższe do powołanych przepisów prawa należy stwierdzić, że wydatki na zakup środków trwałych (budowli, urządzeń), których jednostkowa cena zakupu nie przewyższyła wartości 3.500 zł mogły zostać jednorazowo zaliczone do kosztów uzyskania przychodów roku 2013, o ile w tym właśnie roku te składniki majątku zostały oddane do używania (art. 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Z uwagi na okoliczność, że w niniejszej sprawie zastosowanie znajdzie art. 16d ust. 1, a nie jak wskazał Wnioskodawca art. 16f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (z przedstawionego opisu sprawy nie wynika bowiem by Wnioskodawca wprowadził te składniki majątku do ewidencji środków trwałych i dokonał jednorazowego odpisu amortyzacyjnego, lecz że zaliczył wydatki na ich nabycie jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów) – stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.