Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/423-308/14/MO
z 18 czerwca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 3 marca 2014 r. (data wpływu do tut. BKIP 13 marca 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy nieumorzona wartość nieumorzona likwidowanych środków trwałych oraz koszty likwidacji stanowić będą koszty uzyskania przychodów (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 marca 2014 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy nieumorzona wartość likwidowanych środków trwałych oraz koszty likwidacji stanowić będą koszty uzyskania przychodów.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka z o.o. prowadzi działalność m.in. w zakresie: zbierania odpadów, unieszkodliwiania odpadów, prowadzenia składowiska odpadów, odzysku surowców z odpadów pochodzących ze zbiórki selektywnej. Dla celów przedmiotowej działalności Spółka prowadzi Zakład Unieszkodliwiania Odpadów Komunalnych, w skład którego wchodzi m.in. składowisko odpadów, linia sortownicza, punkt przeładunkowy. Spółka użytkuje grunty oraz część infrastruktury technicznej znajdującej się w Zakładzie na podstawie zawartej z Gminą umowy dzierżawy, która zobowiązuje dzierżawcę do dokonania rekultywacji składowiska po zakończeniu jego eksploatacji. Ze względu na liczne protesty społeczne, Uchwałą Rady Miasta oraz Uchwałą Zgromadzenia Wspólników Spółka została zobligowana do zamknięcia Zakładu z dniem 31 grudnia 2013 r. Tym samym z końcem 2013 r. Spółka zakończyła działalność w zakresie unieszkodliwiania odpadów i prowadzenia składowiska, natomiast dalej świadczy usługi odbioru odpadów komunalnych i zbiórki selektywnej. Zakończenie działalności Zakładu wiąże się z koniecznością likwidacji zbędnych środków trwałych, z których część nie została jeszcze całkowicie umorzona i wykazuje istotną wartość netto w księgach rachunkowych. W przypadku składowiska odpadów, które dotychczas nie zostało całkowicie zapełnione, Spółka musi podjąć czynności rekultywacyjne, przy czym ze względu na konieczność zgromadzenia znacznych środków pieniężnych planuje się odsunięcie w czasie przedmiotowych prac dopiero na lata 2016-2017.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy wartość nieumorzona likwidowanych środków trwałych oraz koszty likwidacji stanowić będą koszty uzyskania przychodów? (pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do kosztów uzyskania przychodów, nie zalicza się strat w środkach trwałych powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. Decyzja o zamknięciu Zakładu skutkuje koniecznością wcześniejszej likwidacji znajdujących się tam środków trwałych, z których część służyła działalności unieszkodliwiania odpadów (np. składowiska), a część działalności polegającej na zbiórce odpadów (punkt przeładunkowy - budowla służąca przeładunkowi odpadów zebranych w śmieciarkach na przyczepy i pojazdy o większym tonażu, w celu zmniejszenia kosztów transportu). W przypadku składników majątku, które utraciły przydatność gospodarczą na skutek zaprzestania prowadzenia działalności w zakresie unieszkodliwiania odpadów, strata w wysokości ich nieumorzonej wartości nie może zostać zaliczona do kosztów podatkowych. Natomiast w przypadku likwidacji punktu przeładunkowego, powstała strata w wysokości jego nieumorzonej wartości może zostać zaliczona do kosztów podatkowych, gdyż Spółka dalej będzie prowadzić działalność w zakresie zbiórki odpadów.

W uzupełnieniu z dnia 4 czerwca 2014 r. (data wpływu do tut. BKIP 9 czerwca 2014 r.), Wnioskodawca stwierdził, że wydatki związane z likwidacją środków trwałych znajdujących się w Zakładzie stanowią koszt uzyskania przychodów. Stanowisko to Wnioskodawca odnosi zarówno do obiektów likwidowanych w związku z zaprzestaniem działalności w zakresie składowania odpadów, jak i do pozostałych obiektów - punktu przeładunkowego. Ponoszone bowiem koszty związane są z całokształtem działalności przedsiębiorstwa i wynikają z obowiązków nałożonych na niego przepisami prawa. Pogląd ten w sposób jednoznaczny koreluje z argumentacją przytoczoną przez Dyrektora tut. Izby Skarbowej w uzasadnieniu do wydanej interpretacji będącej odpowiedzią na pytanie oznaczone we wniosku jako nr 3 (IBPBI/2/423-309/14/MO).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i art. 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, ze zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Z zastosowania wykładni a contrario tego przepisu przyjąć należy, że kosztem uzyskania przychodów będą straty w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych, w części, w jakiej nie zostały zamortyzowane.

Natomiast, stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Z treści powyższego przepisu jednoznacznie wynika, że decydującą przesłanką dla niezaliczenia do kosztów uzyskania przychodów tego określonego rodzaju strat jest wystąpienie zmiany rodzaju działalności powodującej utratę przez likwidowane środki trwałe przydatności gospodarczej.

Dla podatkowej kwalifikacji strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych decydującym pozostaje ustalenie, czy utracenie przez te środki przydatności gospodarczej spowodowane zostało rezygnacją przez podatnika z prowadzenia określonego rodzaju działalności, w której to działalności wykorzystywany był ten likwidowany środek trwały.

Z przedstawionego przez Spółkę zdarzenia przyszłego w związku z decyzją, Uchwałą Rady Miasta oraz Uchwałą Zgromadzenia Wspólników Spółka została zobligowana do zamknięcia Zakładu Unieszkodliwiania Odpadów Komunalnych, w skład którego wchodzi m.in. składowisko odpadów, linia sortownicza, punkt przeładunkowy. W dalszym ciągu Spółka będzie jednak prowadzić działalność w zakresie odbioru odpadów komunalnych i zbiórki selektywnej. Likwidowany środek trwały w postaci punktu przeładunkowego służy również działalności polegającej na zbiórce odpadów.

Biorąc pod uwagę powyższe, w przypadku straty w wysokości niezamortyzowanej wartości początkowej środków trwałych, które utraciły przydatność gospodarczą na skutek zaprzestania prowadzenia działalności w zakresie unieszkodliwiania odpadów, Spółka nie będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, natomiast w przypadku likwidacji punktu przeładunkowego, powstała strata w wysokości jego nieumorzonej wartości będzie mogła zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, gdyż Spółka dalej będzie prowadzić działalność w zakresie zbiórki odpadów. Ponadto zwrócić należy uwagę, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie wyłącza w art. 16 ust. 1, z możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z likwidacją środków trwałych. Tym samym Spółka będzie mogła zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów.

Reasumując, stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że w sprawie będącej przedmiotem pytań oznaczonych we wniosku Nr 1 i 3 wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.