2014.05.14 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/443-248/14-2/KBr
z 14 maja 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki - przedstawione we wniosku z dnia 13 marca 2014 r. (data wpływu 17 marca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności zbycia wierzytelności własnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 marca 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności zbycia wierzytelności własnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką prawa handlowego, mającą swoją siedzibę w Polsce i podlegającą w Polsce opodatkowaniu od całości dochodów bez względu na miejsce ich osiągania (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”). W ramach swojej podstawowej działalności gospodarczej Wnioskodawca udziela pożyczek poza systemem bankowym.

Spółka jest czynnym podatnikiem VAT.

Taki rodzaj działalności łączy się z dużym ryzykiem nieotrzymania spłaty pożyczki lub też otrzymania spłaty z poważnym opóźnieniem. Jeżeli klient Spółki opóźnia się ze spłatą, Spółka podejmuje działania, które mają na celu odzyskanie wymagalnych wierzytelności. Jednakże często okazuje się, że mimo podejmowania prób odzyskania należności, dłużnicy w dalszym ciągu nie spłacają pożyczek. W efekcie, Spółka może utracić nie tylko przychody odsetkowe, ale także nie odzyskać środków pieniężnych, które udostępniła wcześniej pożyczkobiorcom w ramach umów pożyczek.

Spółka zamierza zabezpieczyć się przed ryzykiem braku spłaty pożyczek lub opóźnienia w spłacie pożyczek. Wnioskodawca (Nabywca Zabezpieczenia) ma zamiar zawierać transakcje kredytowych instrumentów pochodnych typu swap ryzyka kredytowego (ang. Credit Default Swap, dalej: „CDS”) z podmiotem, który specjalizuje się w przejmowaniu ryzyka niewypłacalności dłużników (Sprzedawca Zabezpieczenia). Skutkiem zawarcia transakcji swapu ryzyka kredytowego CDS będzie przejęcie przez Sprzedawcę Zabezpieczenia części ryzyka niespłacalności pożyczek udzielonych przez Spółkę, w zamian za ustalone wynagrodzenie (dalej: „Wynagrodzenie CDS”).

Zawarcie transakcji CDS każdorazowo zostanie potwierdzone przez strony w pisemnym Potwierdzeniu zawarcia Transakcji Kredytowego Instrumentu Pochodnego (dalej: „Potwierdzenie CDS”), określającym w szczególności: datę zawarcia transakcji, datę zakończenia transakcji, kwotę Wynagrodzenia CDS, datę płatności Wynagrodzenia CDS, warunki rozliczenia transakcji CDS pomiędzy stronami, charakterystykę wierzytelności, których dotyczy dana transakcja CDS).

Zgodnie z brzmieniem Potwierdzenia, Sprzedawca Zabezpieczenia w zależności od ustaleń stron w transakcji CDS, będzie zobowiązany w ramach rozliczenia transakcji CDS:

do wykupu w ramach transakcji CDS, wierzytelności pożyczkowych przysługujących Wnioskodawcy, spełniających określone warunki opisane w Potwierdzeniu CDS lub też
do spłaty w całości lub części, w ramach transakcji CDS, wierzytelności pożyczkowych przysługujących Wnioskodawcy spełniających określone warunki opisane w Potwierdzeniu CDS.

Okoliczności, opisane w Potwierdzeniu CDS, prowadzące do zrealizowania się zobowiązań Sprzedawcy Zabezpieczenia, o których mowa punktach 1) oraz 2) powyżej, to przykładowo: brak spłaty części lub całości pożyczki udzielonej klientowi w ciągu określonego w Potwierdzeniu CDS czasu czy też określona wysokość niespłaconej kwoty pożyczki lub określona ilość niespłaconych rat pożyczki.

Transakcja CDS może dotyczyć zarówno kwoty nominalnej (kapitał) pożyczek jak również pozostałych opłat związanych z pożyczką (m.in. prowizji, odsetek lub innych opłat), bądź obydwu tych komponentów jednocześnie. Transakcja CDS będzie dotyczyć pożyczek, które w momencie zawarcia transakcji CDS już zostały udzielone przez Wnioskodawcę jak również pożyczek, które dopiero zostaną udzielone przez Wnioskodawcę w przyszłości (tj. po zawarciu transakcji CDS). Wnioskodawca, jako Nabywca Zabezpieczenia będzie zobowiązany do zapłaty na rzecz drugiej strony transakcji, tj. Sprzedawcy Zabezpieczenia, Wynagrodzenia CDS cyklicznie (np. co miesiąc, co kwartał, co pół roku lub co rok) bądź jednorazowo. Wysokość wynagrodzenia skalkulowana zostanie m.in. w oparciu o poziom ryzyka braku spłaty pożyczek objętych transakcją CDS. Wynagrodzenie CDS nie będzie stanowiło wydatku związanego z nabyciem pochodnego instrumentu finansowego w rozumieniu art. 16 ust. 1b ustawy z dnia 15 lutego 1994 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. 1992 Nr 21 poz, 86 z późn. zm, dalej: „ustawa CIT”). Wydatki na wynagrodzenie poniesione oraz właściwie udokumentowane, nie zostaną Spółce zwrócone w żadnej formie.

Zabezpieczenie ryzyka działalności pożyczkowej czy też kredytowej w ramach instrumentów finansowych CDS jest najczęściej oferowane przez instytucje świadczące usługi pomocnicze do usług finansowych, w tym usługi zarządzania kredytami i pożyczkami. Korzyścią dla strony wchodzącej w transakcję CDS jest zabezpieczenie ryzyka braku spłaty udzielonych pożyczek poprzez jego wytransferowanie do innego podmiotu. Zawarcie transakcji CDS pozwala na zachowanie źródła przychodów w postaci np. odsetek oraz zabezpieczanie zaangażowanych środków finansowych przeznaczonych na udzielanie pożyczek. W związku z wysokim ryzykiem prowadzenia działalności w zakresie udzielania krótkoterminowych pożyczek, dotyczącym ich niespłacalności, mogłoby się okazać, iż brak zawarcia przedmiotowej transakcji CDS doprowadziłby w krótkim czasie do utraty płynności finansowej Spółki, zatorów płatniczych, a w konsekwencji permanentnej niewypłacalności i upadłości. Zawarcie transakcji CDS zabezpiecza możliwość prowadzenia przez Spółkę działalności w zakresie udzielania pożyczek, a w konsekwencji osiąganie przychodów z tytułu przykładowo prowizji, odsetek lub innych opłat od przedmiotowych pożyczek, ponieważ w ramach transakcji CDS Sprzedawca Zabezpieczenia po zrealizowaniu warunków opisanych w Potwierdzeniu CDS, jest zobowiązany do płatności na rzecz Spółki (albo w ramach wykupu wierzytelności albo w ramach ich spłaty).

W przypadku rozliczania transakcji CDS poprzez wykup przez Sprzedawcę Zabezpieczenia wierzytelności pożyczkowych spełniających określone warunki opisane w Potwierdzeniu CDS, strony dokonają takiego zbycia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku rozliczenia transakcji CDS poprzez zbycie wierzytelności własnych na rzecz Sprzedawcy Zabezpieczenia, Wnioskodawca będzie zobowiązany do zapłaty podatku VAT należnego?

Zdaniem Wnioskodawcy, zbycie przez Spółkę wierzytelności własnych w wyniku rozliczenia transakcji CDS nie będzie wiązało się z obowiązkiem zapłaty podatku VAT należnego na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy o VAT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Zbycie wierzytelności własnych nie podlega VAT.

Transakcja zbycia wierzytelności własnych nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako transakcja niestanowiąca ani odpłatnej dostawy towarów ani świadczenia usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2004 nr 54 poz, 535 z późn. zm, dalej: „ustawa VAT”).

Według art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (dalej: „podatek VAT”), podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy VAT przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Natomiast, stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy VAT, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę w jakiej dokonano czynności prawnej. Przeniesienie w drodze umowy sprzedaży praw do wierzytelności, jako niematerialnych praw majątkowych nie stanowi wobec powyższej definicji dostawy towarów. Wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 ustawy VAT, określającego co należy rozumieć na potrzeby podatku od towarów i usług, pod pojęciem towaru. Należy jednak rozpatrzyć, czy przeniesienie praw do wierzytelności może zostać sklasyfikowane jako świadczenie usług na gruncie przepisów ustawy VAT. Należy zauważyć, iż czynność tego rodzaju nie stanowi również świadczenia usługi, ponieważ jest ona jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (zawartej umowy pożyczki).

Instytucja przelewu (cesji) wierzytelności została uregulowana przepisami art. 509-517 Kodeksu Cywilnego.

Zgodnie z treścią art. 509 § 1 ww. ustawy, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Według art. 509 § 2 Kodeksu Cywilnego, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie.

Należy zauważyć, że wierzytelność jest prawem jednego podmiotu do zadania od drugiego podmiotu pewnego zachowania się zwanego świadczeniem (wyrażalnym pieniężnie). Przeniesienie wierzytelności jest więc skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności i nie stanowi świadczenia usług w myśl ustawy VAT.

Zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym przez Komisję Europejską, znajdującym również poparcie w orzecznictwie polskich sądów administracyjnych, z perspektywy zbywcy, zbycie wierzytelności własnych nie powinno być traktowane jako świadczenie usług podlegające opodatkowaniu, lecz pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem VAT. Komisja Europejska uznała, iż sprzedaż własnych wierzytelności, jako wykonywanie prawa własności, nie podlega opodatkowaniu VAT (Biuletyn Informacyjny dla Służb Ekonomiczno-Finansowych z dnia 1 stycznia 2005 r., Nr 1).

Powyższe znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądowym, przykładowo w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 października 2011 r., sygn. i FSK 537/11, w którym sąd uznał, iż „Zbycie wierzytelności nie stanowi zatem świadczenia usługi, gdyż jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (dostawy towaru lub świadczenia usługi)”.

Również organy podatkowe potwierdzają brak opodatkowaniu podatkiem VAT przy zbyciu wierzytelności własnych. W interpretacji z dnia 3 stycznia 2012 r., sygn. IPPP1/443-1479/11-2/ISz Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdził: „W oparciu o opis sprawy oraz wskazany wyżej stan prawny należy stwierdzić, iż czynności polegającej na wniesieniu przez Wnioskodawcę aportem wierzytelności własnej, nie można uznać za dostawę towaru. Wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 ustawy, określającego co należy rozumieć na potrzeby podatku od towarów i usług, pod pojęciem towaru. Czynność tego rodzaju nie stanowi również świadczenia usługi, ponieważ jest ona jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu”.

Podobne stanowisko prezentuje m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 15 maja 2012 r., sygn. ILPP2/443-191/12-3/SJ.

Jednocześnie dla nabywcy przedmiotowych wierzytelności, tj. Sprzedawcy Zabezpieczenia transakcja ta będzie stanowiła element usługi zwolnionej z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy VAT jako usługa, której przedmiotem są instrumenty finansowe, o których mowa w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. 2005 nr 183 poz. 1538 z późn. zm., dalej: „ustawa OIF”).

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. g ustawy OIF instrumentami finansowymi są papiery wartościowe, a także niebędące papierami wartościowymi instrumenty pochodne dotyczące przenoszenia ryzyka kredytowego. Takim instrumentem pochodnym jest więc swap ryzyka kredytowego CDS.

Wobec powyższego, zbycie pożyczkowych wierzytelności własnych przez Wnioskodawcę w rozliczeniu transakcji instrumentu pochodnego CDS, jako czynność wykonywania prawa własności, znajduje się poza zakresem przepisów ustawy VAT w związku z czym nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zbycie wierzytelności własnych w ramach rozliczenia transakcji CDS jest elementem usługi instrumentu finansowego zwolnionej z VAT.

Jeżeli tutejszy organ interpretacyjny uzna, iż transakcja zbycia wierzytelności własnych w ramach transakcji CDS podlega opodatkowaniu VAT to zdaniem Wnioskodawcy zbycie wierzytelności w ramach CDS należy uznać za transakcję zwolnioną z opodatkowania VAT jako element usługi finansowej. Niemniej jednak w takim przypadku Wnioskodawca również nie będzie zobowiązany do zapłaty podatku VAT należnego.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy VAT, zwolnieniu podlegają usługi, których przedmiotem są instrumenty finansowe, o których mowa w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (dalej: „ustawa OIF”), z wyłączeniem przechowywania tych instrumentów i zarządzania nimi oraz usługi pośrednictwa w tym zakresie. Co więcej, w przypadku transakcji CDS wyjątki wyłączające zwolnienie z VAT dla instrumentów finansowych wymienione w art. 43 ust. 16 ustawy VAT nie będą miały zastosowania.

Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, że sprzedaż pakietu wierzytelności nie jest samoistną transakcją polegającą na nabywaniu przez Sprzedawcę Zabezpieczenia wierzytelności w celu ich późniejszej windykacji. Sprzedawca Zabezpieczenia dokonuje nabycia wierzytelności Spółki w ramach rozliczenia transakcji, której przedmiotem jest instrument finansowy - CDS. Istotą funkcjonowania instrumentu pochodnego CDS jest nabycie przez Sprzedawcę Zabezpieczenia wierzytelności Spółkę w przypadku wystąpienia uzgodnionego w Potwierdzeniu CDS zdarzenia (przykładowo niespłacanie kapitału udzielonej pożyczki dłużej aniżeli okres wskazany w Potwierdzeniu CDS). W zamian za gotowość do nabycia przez Sprzedawcę Zabezpieczenia przedmiotowych wierzytelności Wnioskodawcy zobowiązany jest uiszczać Sprzedawcy Zabezpieczenia (cyklicznie bądź jednorazowo) wynagrodzenie.

W ocenie Wnioskodawcy, przedmiotowa cesja wierzytelności jest integralnie związana z umową instrumentu pochodnego zawartą między Wnioskodawcą a Sprzedawcą Zabezpieczenia. Czynności wykonywane przez Sprzedawcę Zabezpieczenia w ramach transakcji CDS nie sprowadzają się wyłącznie do nabycia wierzytelności w celu ich późniejszej windykacji bądź sprzedaży. Nieodłącznym elementem omawianej transakcji jest przeniesienie ryzyka kredytowego ze Spółki na Sprzedawcę Zabezpieczenia w zamian za uzgodnione wynagrodzenie i pod pewnym warunkami, co stanowi istotę i uzasadnioną przyczynę wejścia w transakcję instrumentu pochodnego. Biorąc pod uwagę powyższe, zbycie wierzytelności przez Wnioskodawcę, jako integralna część usługi, której przedmiotem jest instrument finansowy jest zwolnione z opodatkowania podatkiem VAT. Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie. Poniższe orzeczenia odnoszą się do klasyfikacji sprzedaży wierzytelności do usług finansowych w ramach tzw. usługi sekurytyzacji podlegającej zwolnieniu z VAT, jednakże konkluzje przedmiotowych wyroków znajdują zastosowanie w analizowanej przez Wnioskodawcę sytuacji. I tak przykładowo w wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie z dnia 29 sierpnia 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 3030/11, sąd uznał, iż usługa sekurytyzacji wierzytelności kredytowych banku świadczona przez spółkę celową na rzecz banku stanowi usługę finansową, która zwolniona jest od VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy VAT. Usługa sekurytyzacyjna jako kompleksowa usługa finansowa obejmuje również cesję wierzytelności, która jako element usługi sekurytyzacji nie powinna być rozpatrywana na gruncie VAT odrębnie od usługi sekurytyzacji i traktowana jako faktoring. Cesję wierzytelności jako element usługi sekurytyzacji traktować należy jako element usługi finansowej zwolnionej od VAT.

Podobnie orzekł Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 26 lipca 2012 r. sygn. akt I FSK 545/12. Zgodnie z tezą przedmiotowego wyroku, usługi świadczone przez bank, dotyczące obsługi zbytych w ramach transakcji sekurytyzacyjnej wierzytelności, stanowią usługi podlegające zwolnieniu z opodatkowania podatkiem VAT zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT (przepis uchylono, odnosił się on m.in. do zwolnienia usług sekurytyzacji). Na powyższą kwalifikację nie ma wpływu fakt, że usługi świadczone przez bank mają zmierzać także do efektywnego odzyskania określonych wierzytelności w imieniu usługodawcy. W takiej sytuacji występuje bowiem czynność złożona, która powinna być opodatkowana stawką właściwą dla świadczenia podstawowego. Odrębne traktowanie jednego elementu tej usługi byłoby sztucznym zabiegiem. Reasumując, bez względu na to czy zbycie wierzytelności w ramach rozliczenia transakcji instrumentu finansowego CDS będzie potraktowane jako transakcja niepodlegająca podatkowi VAT lub jako transakcja zwolniona z podatku VAT, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do zapłaty podatku VAT należnego w związku ze sprzedażą własnych wierzytelności na rzecz Sprzedawcy Zabezpieczenia.

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca uprzejmie wnosi o potwierdzenie swojego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…) – art. 7 ust. 1 ustawy.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy praw

Z powyższych przepisów jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie, które nie jest dostawą towarów, polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu, czy określonym zachowaniu, mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Należy wskazać, że wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121).

Podstawą do dokonania cesji wierzytelności jest art. 509 ustawy Kodeks cywilny.

Stosownie do treści art. 509 § 1 tej ustawy, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki – art. 509 § 2 cyt. ustawy.

Z kolei art. 510 § 1 ww. ustawy stanowi, że umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności, prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw.

Celem i skutkiem ww. przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę. W wyniku ww. czynności przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew, a więc ze wszystkimi związanymi z nią prawami i brakami (np. przedawnieniem). W przypadku sprzedaży wierzytelności własnej (przez pierwszego wierzyciela) nie można zakładać, że czynność ta może być wykonywana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Jak wynika z przedstawionego opisu sprawy, Wnioskodawca jest spółką prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie udzielania pożyczek poza systemem bankowym.

W praktyce obrotu gospodarczego zdarza się, że pożyczkobiorcy nie spłacają pożyczek w terminie. W stosunku do niektórych klientów, mimo podejmowanych działań windykacyjnych, Spółka w dalszym ciągu ma problemy z odzyskaniem wymagalnych wierzytelności.

Spółka zamierza zabezpieczyć się przed ryzykiem braku spłaty pożyczek lub opóźnienia w spłacie pożyczek. Wnioskodawca (Nabywca Zabezpieczenia) ma zamiar zawierać transakcje kredytowych instrumentów pochodnych typu swap ryzyka kredytowego z podmiotem, który specjalizuje się w przejmowaniu ryzyka niewypłacalności dłużników. Skutkiem zawarcia transakcji swapu ryzyka kredytowego CDS będzie przejęcie przez Sprzedawcę Zabezpieczenia części ryzyka niespłacalności pożyczek udzielonych przez Spółkę, w zamian za ustalone wynagrodzenie.

Zgodnie z treścią Potwierdzenia, Sprzedawca Zabezpieczenia w zależności od ustaleń stron w transakcji CDS, będzie zobowiązany w ramach rozliczenia transakcji CDS:

do wykupu w ramach transakcji CDS, wierzytelności pożyczkowych przysługujących Wnioskodawcy, spełniających określone warunki opisane w Potwierdzeniu CDS lub też
do spłaty w całości lub części, w ramach transakcji CDS, wierzytelności pożyczkowych przysługujących Wnioskodawcy spełniających określone warunki opisane w Potwierdzeniu CDS.

Transakcja CDS będzie dotyczyć pożyczek, które w momencie zawarcia transakcji CDS już zostały udzielone przez Wnioskodawcę jak również pożyczek, które dopiero zostaną udzielone przez Wnioskodawcę w przyszłości (tj. po zawarciu transakcji CDS). Wnioskodawca, jako Nabywca Zabezpieczenia będzie zobowiązany do zapłaty na rzecz drugiej strony transakcji, tj. Sprzedawcy Zabezpieczenia Wynagrodzenia CDS cyklicznie (np. co miesiąc, co kwartał, co pół roku lub co rok) bądź jednorazowo. Wysokość wynagrodzenia skalkulowana zostanie m.in. na podstawie poziomu ryzyka braku spłaty pożyczek objętych transakcją CDS.

W świetle powyższych okoliczności należy stwierdzić, że czynności polegającej na zbyciu wierzytelności własnych nie można uznać za dostawę towaru, gdyż wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 ustawy, określającego co należy rozumieć na potrzeby podatku od towarów i usług, pod pojęciem towaru.

Zbycie wierzytelności nie stanowi również świadczenia usługi, ponieważ jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (dostawy towaru lub świadczenia usługi). W konsekwencji, transakcja, której przedmiotem jest zbycie wierzytelności własnych pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Zatem, zbycie wierzytelności własnych w ramach zawartej umowy CDS nie będzie stanowić dla Wnioskodawcy dostawy towarów ani odpłatnego świadczenia usług w rozumieniu przepisów ustawy. Zatem czynność ta nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin