Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/2/415-444/14/MW
z 25 lipca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 24 kwietnia 2014 r. (data otrzymania 28 kwietnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z tytułu najmu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 kwietnia 2014 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z tytułu najmu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca wspólnie z matką jest współwłaścicielem mieszkania własnościowego, każdy w udziale po 1/2. Matka zawarła umowę najmu okazjonalnego ww. mieszkania. Wnioskodawca nie jest stroną umowy. Matka w całości pobiera czynsz z tytułu najmu lokalu. Wnioskodawca nie partycypuje w kosztach utrzymania mieszkania.

W związku z powyższym stanem faktycznym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do przypisania sobie połowy czynszu, jako przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji kiedy wyłącznie matka jest stroną wynajmującą, czynsz uzyskiwany z tego tytułu stanowi w całości jej przychód. Z punktu widzenia prawa cywilnego to czy wynajmujący jest właścicielem, współwłaścicielem czy tylko posiadaczem rzeczy nie ma znaczenia dla możliwości zawarcia umowy najmu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) – opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy – źródłem przychodu jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca wspólnie z matką jest współwłaścicielem mieszkania własnościowego, każdy w udziale po 1/2. Matka zawarła umowę najmu okazjonalnego ww. mieszkania. Wnioskodawca nie jest stroną umowy. Matka w całości pobiera czynsz z tytułu najmu lokalu. Wnioskodawca nie partycypuje w kosztach utrzymania mieszkania. Wątpliwość Wnioskodawcy budzi obowiązek opodatkowania 1/2 przychodu z tytułu najmu mieszkania.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na zapis art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym – przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Innymi słowy, przychodem do opodatkowania ze źródła przychodu jakim jest najem, są kwoty otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika.

Przez pojęcie „otrzymane” – zgodnie ze Słownikiem języka polskiego – należy rozumieć takie pieniądze i wartości pieniężne, które zostały podatnikowi dane. Natomiast „postawionymi do dyspozycji” są takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik – wykazując określoną aktywność – ma możliwość włączyć do swojego władztwa. Innymi słowy, podatnik ma możliwość skorzystania z tychże pieniędzy. Oznacza to, że momentem powstania przychodu ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest moment rzeczywistego otrzymania lub postawienia do dyspozycji podatnika kwoty z tytułu najmu. Przychód powstaje zatem wtedy, kiedy podatnik otrzymuje pieniądze, albo kiedy pieniądze są postawione do jego dyspozycji.

Odnosząc przedstawione powyżej uregulowania prawne na grunt rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, że skoro umowę najmu okazjonalnego lokalu mieszkalnego, którego Wnioskodawca jest współwłaścicielem, zawarła jego matka i to ona w całości pobiera czynsz, to nie sposób uznać, że Wnioskodawca osiąga przychody z tytułu najmu. Przychodem z najmu – w myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – są bowiem kwoty otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika. Skoro Wnioskodawca w związku z zawartą umową najmu okazjonalnego nie otrzymuje żadnych kwot, to nie uzyskuje on w związku z tym żadnego przychodu. Zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodem z tytułu najmu zaliczanego do źródła przychodów wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc najmu nie stanowiącego pozarolniczej działalności gospodarczej jest wysokość uiszczanego na rzecz wynajmującego czynszu, którego w omawianej sprawie Wnioskodawca jednak nie uzyskuje. Tym samym nie jest zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego z tytułu przychodu z najmu w części, w której mogłaby ona na niego przypadać skoro w całości przychodem z najmu dysponuje i otrzymuje go matka Wnioskodawcy.

Stanowisko Wnioskodawcy należało uznać zatem za prawidłowe.

Przy czym zauważyć należy, że Organ nie odniósł się w niniejszej interpretacji do kwestii związanych z tym, w jaki sposób – zgodnie z przepisami prawa cywilnego – powinna być zawarta umowa najmu mieszkania aby była skuteczna w sytuacji, gdy wynajmujący nie jest jedynym właścicielem tego mieszkania. O tym stanowią bowiem przepisy innych ustaw, które w myśl art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie mogą być jednak przedmiotem interpretacji indywidualnej. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych regulują wyłącznie skutki podatkowe uzyskiwania przychodu z tytułu najmu i o tych skutkach wypowiedział się Organ. Ponadto Organ nie odnosił się również w niniejszej interpretacji do kwestii związanych z tym, w jaki sposób pomiędzy Wnioskodawcą i matką powinna zostać uregulowana kwestia tego rodzaju, że cały czynsz z najmu pobiera matka Wnioskodawcy. W toku np. ewentualnego postępowania podatkowego Wnioskodawca i matka w sposób rzetelny i wiarygodny powinni wykazać, kto faktycznie pobiera czynsz z najmu i dlaczego Wnioskodawca jako współwłaściciel mieszkania nie opodatkowuje przypadającej na niego części. Powyższa kwestia nie jest bowiem rolą interpretacji indywidualnej a przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie regulują tych kwestii.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.