Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB3/423-154/14-2/PM
z 25 lipca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w X działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 7 maja 2014 r. (data wpływu 12 maja 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania stawki amortyzacyjnej 10% dla urządzeń zabezpieczających ruch pociągów –jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 maja 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania stawki amortyzacyjnej 10% dla urządzeń zabezpieczających ruch pociągów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

X Spółka z o.o. (zwana dalej: Spółką) jest spółką, o której mowa w art. 78a ust. 1 ustawy z dnia 8 września 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego „Polskie Koleje Państwowe” Dz. U. Nr 84 poz. 948, z późn. zm. (zwanej dalej: krpPKPU), tj. spółką utworzoną przez X do dnia w którym skuteczny stał się wpis X SA do rejestru handlowego.

Na mocy art. 78a ust. 2 krp PKPU X SA została zobowiązana do przekazania mienia na rzecz Spółki, w tym linii kolejowych oraz innych nieruchomości niezbędnych do zarządzania liniami kolejowymi. Do powyższych zapisów stosuje się odpowiednio zasady, warunki i tryb określone w art. 17 krp PKPU.

X SA zgodnie z art. 17 ust. 1 krp PKPU zobowiązana została do wniesienia do Spółki, określonych uchwałą Walnego Zgromadzenia X SA wkładów niepieniężnych w postaci zespołu składników materialnych i niematerialnych wyodrębnionych z jej przedsiębiorstwa, niezbędnych do prowadzenia przez Spółkę działalności w zakresie zarządzania linią kolejową i przewozów kolejowych na tej linii oraz wkładów pieniężnych, zaś na podstawie art. 17 ust. 5 krp PKPU w wersji obowiązującej przed 25 maja 2003 r. Spółka uzyskała prawo do odpłatnego korzystania na podstawie Umowy zawartej z X SA (zwanej dalej: Umową) z linii kolejowej jw. oraz innych nieruchomości niezbędnych do zarządzania tą linią, które nie mogą być wniesione w formie wkładu niepieniężnego z uwagi na ich nieuregulowany stan prawny.

Na podstawie art. 17 ust. 8 krpPKPU w wersji obowiązującej przed 25 maja 2003 r. przekazany Spółce majątek, o którym mowa w art. 17 ust. 5 krpPKPU jw., zaliczony został do środków trwałych Spółki, która nabyła prawo dokonywania również ich amortyzacji, przy czym z prawa do amortyzacji nie może w tym przypadku korzystać X SA.

Z punktu widzenia zasad amortyzacji uregulowanych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych, środki trwałe w grupie 02 (budowle), od których Spółka dokonuje odpisów amortyzacyjnych ze względu na specyfikę działalności Spółki podzielić można na:

• urządzenia zabezpieczające ruch pociągów (KŚT 221, powiązane z KRŚT 680),
  

• inne budowle, o których mowa w pozycji 02 Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych (załącznik 1 do ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych Dz. U. z 2011 r. nr 74, poz. 397, z późn. zm., zwanej dalej: pdopU).
  
  

Spółka zamierza w ramach wykazu środków trwałych dokonać przegrupowania środków trwałych z uwzględnieniem tego podziału.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy uznanie za budowlę kwalifikowaną jako urządzenie zabezpieczające ruch pociągów (KŚT 221, Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych), budowli określonych na podstawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych jako:

• droga szynowa kolejowa,
  

• bocznica,
  

• stacja,
  

które tworzą składniki majątkowe zaliczane do takiej budowli na gruncie przepisów kolejowych uprawnia do zastosowania dla takiej budowli stawki amortyzacyjnej 10%?

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 16i ust. 1 pdopU odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł pdopU, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych (zwanym dalej: Wykazem) i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 pdopU.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacji (załącznik nr 1 do pdopU), urządzenia zabezpieczające ruch pociągów (KŚT 221) objęte są stawką amortyzacji 10%.

Od dnia 1 stycznia 2011 r. obowiązuje Klasyfikacja Środków Trwałych wprowadzona Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) Dz. U. Nr 242, poz. 1622, z późn. zm. (zwana dalej: KŚT).

KŚT jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. Podziały występujące w grupie 1 i 2 KŚT opracowane zostały w oparciu o grupowania Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 oraz z 2002 r. Nr 18, poz. 170 zwanej dalej: PKOB) i Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293, z 2008 r. Nr 220, poz. 1435 oraz z 2009 r. Nr 33, poz. 2561 Nr 222, poz. 1753 zwanej dalej: PKWiU). W związku z tym, obiektom objętym tymi grupami przypisano także odpowiednie symbole PKOB i PKWiU.

Do grupowania 221 KŚT zalicza się drogi szynowe (PKOB 2121), oraz drogi kolei napowietrznych lub podwieszanych (nie związane ze sprawą).

Wg rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB), do grupowania 2121 – Drogi szynowe kolejowe zalicza się:

• drogi szynowe kolejowe, bocznice,
  

• budowle i urządzenia przeznaczone do prowadzenia ruchu kolejowego: stacje, stacje postojowe, stacje rozrządowe, itp.,
  

• urządzenia i instalacje do sterowania ruchem kolejowym: teletechniczne, informatyczne, energetyczne, oświetleniowe, itp.
  
  

Klasa 2121 nie obejmuje:

• budynków dworców kolejowych (PKOB 1241),
  

• mostów kolejowych (PKOB 2141),
  

• tuneli kolejowych (PKOB 2142),
  

• dróg szynowych na obszarach miejskich, dróg kolei napowietrznych i podwieszanych (PKOB 2122).
  
  

W Wykazie stanowiącym załącznik nr 1 do pdopU mowa jest o budowlach będących „urządzeniami zabezpieczającymi ruch pociągów”. Ani w KŚT, ani w PKOB, do której KŚT się odwołuje takie określenie budowli nie występuje. O ile kwalifikacja jako budowli urządzeń zabezpieczających ruch pociągów, do których zalicza się wymienione wyżej urządzenia i instalacje do sterowania ruchem kolejowym nie budzi wątpliwości interpretacyjnych ze względu na funkcjonalne przyporządkowanie tych urządzeń i instalacji (służą sterowaniu ruchem kolejowym a więc niewątpliwie zabezpieczają ruch pociągów), o tyle pojęcia „drogi szynowej kolejowej”, „bocznic” i „stacji” jako urządzeń zabezpieczających ruch pociągów wymagają odrębnego omówienia.

Analizę tych pojęć rozpocząć należy od definicji ogólnej budowli kolejowej. Zgodnie z § 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 10 września 1998 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budowle kolejowe i ich usytuowanie Dz. U. Nr 151, poz. 987 (zwanego dalej: rozp. MTiGM) przez budowlę kolejową rozumie się całość techniczno-użytkową wraz z gruntem, na którym jest usytuowana, oraz instalacjami i urządzeniami, służącą do ruchu pojazdów kolejowych, organizacji i sterowania tym ruchem, umożliwiającą dokonywanie przewozów osób lub rzeczy, a w szczególności: drogi szynowe normalnotorowe, szerokotorowe i wąskotorowe, koleje niekonwencjonalne, budowle ziemne, mosty, wiadukty, przepusty, konstrukcje oporowe, rampy, perony, place ładunkowe, skrzyżowania linii kolejowych z drogami publicznymi w jednym poziomie, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, urządzenia zasilania elektrotrakcyjnego, urządzenia zabezpieczenia i sterowania ruchem, urządzenia elektroenergetyki nietrakcyjnej i urządzenia techniczne oraz inne budowle usytuowane na obszarze kolejowym służące do prowadzenia ruchu kolejowego i utrzymania linii kolejowej.

Pojęcie „droga szynowa kolejowa” użyte w PKOB nie ma definicji formalnej. „Droga kolejowa” zdefiniowana jest w przepisach o transporcie kolejowym (art. 4 pkt la ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym, (Dz. U. z 2013 r. Nr 1594; zwanej dalej: otkU), jest to nawierzchnia kolejowa wraz z podtorzem i budowlami inżynieryjnymi oraz gruntem, na którym jest usytuowana. Z kolei pojęcie „drogi szynowej” zdefiniowane jest w § 3 pkt 2 rozp. MTiGM. Zgodnie z tą definicją przez drogę szynową rozumie się budowlę wraz z gruntem, na którym jest usytuowana, składającą się z toru (elementu jezdnego) o konstrukcji szynowej, dostosowaną do ruchu pojazdów kolejowych. Niewątpliwie z definicji tej wynika, że jako dostosowana do ruchu pojazdów kolejowych, „droga szynowa” ten ruch zabezpiecza.

Uwzględniając powyższe, w skład budowli będącej „urządzeniem zabezpieczającym ruch pociągów”, która jest „drogą szynową kolejową” wchodzić będzie w ocenie Spółki nawierzchnia kolejowa wraz z podtorzem i budowlami inżynieryjnymi, a więc np. rozjazdami, czy przejściami, z wyłączeniem jednak dla celów amortyzacji podatkowej mostów i tuneli jako obiektów inżynieryjnych, które dla celów amortyzacji podatkowej nie są kwalifikowane do grupowania PKOB 2121 i KŚT 221 mimo tego, że stanowią one na gruncie przepisów kolejowych budowle inżynieryjne tworzące wraz nawierzchnią kolejową, podtorzem oraz gruntem na którym są usytuowane budowlę będącą drogą kolejową w rozumieniu przepisów otkU.

„Bocznica” jako budowla będąca urządzeniem zabezpieczającym ruch pociągów stanowi element infrastruktury kolejowej, który jest zbiorem dróg kolejowych nietworzących i niewchodzących w skład linii kolejowych. W skład budowli określanej jako bocznica dla celów amortyzacji wchodzić więc będą nawierzchnie kolejowe wraz z podtorzem i budowlami inżynieryjnymi, np. rozjazdami czy przejściami.

Z kolei pojęcie „stacji” jako budowli do prowadzenia ruchu kolejowego zabezpieczającej ten ruch, zdefiniowane zostało w § 12 ust. 3 rozp. MTiGM. Stacja jest to budowla kolejowa stanowiąca połączony za pomocą rozjazdów układ torowy wraz z urządzeniami sterowania ruchem i łączności, gdzie oprócz toru głównego zasadniczego znajduje się co najmniej jeden tor główny dodatkowy, a pojazdy kolejowe (pociągi) mogą rozpoczynać i kończyć jazdę, krzyżować się i wyprzedzać, jak również zmieniać skład lub kierunek jazdy, zaś zgodnie z § 104 ust. 2 rozp. MTiGM stacje, na których dokonuje się odprawy towarów, powinny być wyposażone co najmniej w plac ładunkowy, rampę ładunkową oraz magazyn, a ponadto, w zależności od zakresu i wielkości prac przewozowych, mogą być wyposażane w urządzenia przeładunkowe stacjonarne i ruchome oraz inne urządzenia i obiekty niezbędne dla wykonywania specjalistycznych czynności przeładunkowych.

W tej sytuacji jeżeli na stacji rozumianej jako budowla stanowiąca urządzenie zabezpieczające ruch pociągów prowadzone są odprawy towarów, to w skład tej stacji w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym wchodzić będzie połączony za pomocą rozjazdów układ torowy wraz z urządzeniami sterowania ruchem i łączności, gdzie oprócz toru głównego zasadniczego znajduje się co najmniej jeden tor główny dodatkowy, a także place ładunkowe, rampy ładunkowe oraz magazyny.

Ponadto, w zależności od zakresu i wielkości prac przewozowych, również urządzenia przeładunkowe stacjonarne i ruchome oraz inne urządzenia i obiekty niezbędne dla wykonywania specjalistycznych czynności przeładunkowych będą wchodzić w skład stacji jako budowli w rozumieniu przepisów o pdopU. Tak zakreślony zespół składników majątkowych w ocenie Spółki stanowić będzie środek trwały klasyfikowany jako: „KŚT 221 – urządzenie zabezpieczające ruch pociągów, stacja przeładunkowa”.

Uwzględniając wyżej przedstawioną systematykę, w skład urządzeń zabezpieczających ruch pociągów (KŚT 221, poz. 02 Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych – załącznik nr 1 do pdopU) nie zalicza się tych obiektów budowlanych, dla których grupowanie według PKOB, do której odwołuje się KŚT przewiduje ich inną kwalifikację. W ocenie Spółki do urządzeń zabezpieczających ruch pociągów zalicza się:

• drogi szynowe kolejowe, bocznice,
  

• budowle i urządzenia przeznaczone do prowadzenia ruchu kolejowego: stacje, stacje postojowe, stacje rozrządowe itp.,
  

• urządzenia i instalacje do sterowania ruchem kolejowym: teletechniczne, informatyczne, energetyczne, oświetleniowe itp.
  
  

a nie zalicza się do urządzeń zabezpieczających ruch pociągów:

• budynków dworców kolejowych (PKOB 1241),
  

• mostów kolejowych (PKOB 2141),
  

• tuneli kolejowych (PKOB 2142).
  
  

Uwzględniając powyższe Spółka postąpi prawidłowo, gdy do urządzeń zabezpieczających ruch pociągów przyporządkuje poszczególne składniki majątkowe powiązane funkcjonalnie. W ewidencji środków trwałych dla grupy 02 dokona rozdzielenia budowli na budowle będące urządzeniami zabezpieczającymi ruch pociągów (tj. drogi szynowe kolejowe, bocznice, stacje) oraz pozostałe budowle ewidencjonowane na dotychczasowych zasadach.

Za takim rozumieniem treści załącznika nr 1 do pdopU przemawia również ta okoliczność, że ustawodawca odmiennie określa sytuację, gdy z danego grupowania zamierza wyodrębnić jedynie określone środki trwałe (kolumna „Nazwa środków trwałych”). Tak jest np. w przypadku wieży wiertniczych czy wieżomasztów. Ustawodawca w kolumnie „Symbol KŚT…” odwołuje się do grupowania 200, ale w opisie „Nazwa środka trwałego” wyraźnie wskazuje, że chodzi o określony w ramach tego grupowania środek trwały, poprzez sformułowanie „Z rodzaju 200 wieże wiertnicze, wieżomaszty”.

W przypadku grupowania 221 takiego ograniczenia nie ma. Wskazanie ma charakter funkcjonalny. Stawką 10% objęte są wszystkie budowle kwalifikowane jako KŚT 221, czyli PKOB 2121 zaliczane do urządzeń zabezpieczających ruch pociągów.

W tej sytuacji oceny czy dana budowla jest takim urządzeniem dokonywać można jedynie na gruncie przepisów kolejowych. Taką argumentacją na potrzeby przedstawienia własnego stanowiska w sprawie posłużyła się Spółka, gdyż dla uzasadnienia kwalifikacji budowli grupowanych jako PKOB 2121 a w konsekwencji zaliczanych do KŚT 221 powołała stosowne przepisy prawa kolejowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 pkt 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, m.in. stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Tak więc, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi spełniać następujące warunki:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  

• być nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
  

• być kompletnym i zdatnym do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  

• przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok,
  

• musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1.
  
  

Stosownie do art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i – 16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W konsekwencji, to podatnicy dokonując wyboru metody amortyzacji, dokonują tym samym wyboru stawki amortyzacji, która stanowi integralną część metody amortyzacji i która nie może ulec zmianie w jej trakcie. Zatem podatnik kierując się racjonalną oceną skutków podejmowanej decyzji może dokonać wyboru metody amortyzacji, która winna mieć wpływ na jego sytuację gospodarczą.

Zgodnie z art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1. Stawki amortyzacyjne ustalone w Wykazie stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik nr 1 do ww. ustawy są przyporządkowane do określonych symboli Klasyfikacji Środków Trwałych. W związku z tym aby ustalić stawkę amortyzacyjną konieczne jest określenie do jakiej grupy (podgrupy, rodzaju) Klasyfikacji Środków Trwałych środek trwały należy.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest spółką o której mowa w art. 78a ust. 1 ustawy o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego „Polskie Koleje Państwowe” (zwanej dalej: krp PKPU), tj. spółką utworzoną przez X do dnia, w którym skuteczny stał się wpis X SA do rejestru handlowego. Na mocy art. 78a ust. 2 krp PKPU X SA została zobowiązana do przekazania mienia na rzecz Spółki, w tym linii kolejowych oraz innych nieruchomości niezbędnych do zarządzania liniami kolejowymi. Do powyższych zapisów stosuje się odpowiednio zasady, warunki i tryb określone w art. 17 krp PKPU. X SA zgodnie z art. 17 ust. 1 krp PKPU zobowiązana została do wniesienia do Spółki, określonych uchwałą Walnego Zgromadzenia X SA wkładów niepieniężnych w postaci zespołu składników materialnych i niematerialnych wyodrębnionych z jej przedsiębiorstwa, niezbędnych do prowadzenia przez Spółkę działalności w zakresie zarządzania linią kolejową i przewozów kolejowych na tej linii oraz wkładów pieniężnych, zaś na podstawie art. 17 ust. 5 krp PKPU w wersji obowiązującej przed 25 maja 2003 r. Spółka uzyskała prawo do odpłatnego korzystania na podstawie Umowy zawartej z X SA (zwanej dalej: Umową) z linii kolejowej jw. oraz innych nieruchomości niezbędnych do zarządzania tą linią, które nie mogą być wniesione w formie wkładu niepieniężnego z uwagi na ich nieuregulowany stan prawny. Na podstawie art. 17 ust. 8 krp PKPU w wersji obowiązującej przed 25 maja 2003 r. przekazany Spółce majątek, o którym mowa w art. 17 ust. 5 krp PKPU jw., zaliczony został do środków trwałych Spółki, która nabyła prawo dokonywania również ich amortyzacji, przy czym z prawa do amortyzacji nie może w tym przypadku korzystać X SA.

Z punktu widzenia zasad amortyzacji uregulowanych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych, środki trwałe w grupie 02 (budowle), od których Spółka dokonuje odpisów amortyzacyjnych ze względu na specyfikę działalności Spółki podzielić można na:

• urządzenia zabezpieczające ruch pociągów (KŚT 221, powiązane z KRŚT 680),
  

• inne budowle, o których mowa w pozycji 02 Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych (załącznik 1 do ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych Dz. U. z 2011 r. nr 74, poz. 397, z późn. zm., zwanej dalej: pdopU).
  
  

Kwestie właściwej klasyfikacji danego środka trwałego są obecnie unormowane w obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 242, poz. 1622). Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu danego środka do odpowiedniej klasyfikacji (grupy, podgrupy i rodzaju) środków trwałych decyduje jego przeznaczenie oraz konstrukcja i wyposażenie. Organem uprawnionym do orzekania w tym zakresie jest urząd statystyczny.

W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp.

Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt – obiektu zbiorczego, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych, zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe (część I – objaśnienia uwagi wstępne KŚT).

W myśl cytowanego powyżej art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, środek trwały podlega amortyzacji, w sytuacji gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia te kryteria, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Zarówno droga szynowa kolejowa, bocznica, jak i stacja zawierają wszelkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z ich przeznaczeniem, będą związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą. Okoliczność, że dane urządzenie współpracuje (jest powiązane) z budowlą, nie oznacza, że bez tego połączenia jest niekompletne lub niezdatne do użytku.

Tego rodzaju środek trwały będący urządzeniem zabezpieczającym ruch pociągów o szczególnych właściwościach, aby mógł być wykorzystywany zgodnie ze swoim przeznaczeniem, wymaga umiejscowienia na odpowiedniej konstrukcji, która trwale związana z gruntem, jest obiektem budowlanym (środkiem trwałym).

Biorąc pod uwagę przedstawione zdarzenie przyszłe oraz powołane powyższe przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że uznanie przez Spółkę urządzenia zabezpieczającego ruch pociągów za budowlę, będzie uprawniało do zastosowania dla takiej budowli stawki amortyzacyjnej w wysokości 10%.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w X.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.