2014.06.25 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-141/14-2/KS
z 25 czerwca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z 20 marca 2014 r. (data wpływu 26 marca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wynik (dochód albo strata) z tytułu zbycia oprzyrządowania udostępnianego podwykonawcy do produkcji komponentów do wyrobów strefowych powinien być alokowany do działalności strefowej (zwolnionej z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych), tj. przychód ze sprzedaży oprzyrządowania oraz koszty jego nabycia/wytworzenia – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wynik (dochód albo strata) z tytułu zbycia oprzyrządowania udostępnianego podwykonawcy do produkcji komponentów do wyrobów strefowych powinien być alokowany do działalności strefowej (zwolnionej z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych), tj. przychód ze sprzedaży oprzyrządowania oraz koszty jego nabycia/wytworzenia.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca jest spółką kapitałową mającą siedzibę w Polsce (dalej także: „Spółka”). Spółka prowadzi działalność na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: „SSE”) na podstawie otrzymanych zezwoleń (dalej: „Zezwolenia”), które obejmują działalność produkcyjną, handlową i usługową w zakresie części samochodowych (dalej: „wyroby strefowe”).

Specyfika przemysłu motoryzacyjnego i produkowanych przez Wnioskodawcę części samochodowych wymaga w niektórych przypadkach wykorzystywania przez Spółkę specjalistycznego oprzyrządowania przeznaczonego wyłącznie do produkcji określonego typu produktu lub jego elementu, tj. pod określoną markę i model pojazdu (dalej: „oprzyrządowanie”) na potrzeby konkretnego odbiorcy (dalej: „finalny odbiorca”).

Oprzyrządowanie jest nabywane przez Spółkę od podmiotów zewnętrznych lub jest wytwarzane we własnym zakresie i podlega zbyciu na rzecz finalnego odbiorcy, dla którego produkowane są wyroby strefowe.

Mogą zdarzać się sytuacje, że oprzyrządowanie nie będzie wykorzystywane bezpośrednio przez Spółkę, lecz będzie udostępniane podwykonawcy:

prowadzącemu działalność gospodarczą poza SSE w celu
wytworzenia przez niego komponentów, które będą służyły do produkcji wyrobów strefowych przez Spółkę.

Należy przy tym podkreślić, że:

wytworzone przez podwykonawcę komponenty będą stanowiły integralną część wyrobu strefowego produkowanego przez Spółkę,
wygląd, kształt oraz przystosowanie komponentów produkowanych przez podwykonawcę, będzie dostosowane do wymagań technicznych wyrobu strefowego (zgodnie ze specyfikacją techniczną wymaganą przez finalnego odbiorcę),
oprzyrządowanie udostępniane podwykonawcy będzie wytwarzane zgodnie z założeniami technicznymi, właściwymi dla zamawianych komponentów oraz finalnie, dla produkowanych przez Spółkę wyrobów strefowych,
oprzyrządowanie będzie służyć wyłącznie do produkcji komponentów zamawianych przez Spółkę,
wytworzenie komponentów, spełniających wymagania techniczne wyrobów strefowych produkowanych przez Spółkę na rzecz finalnego odbiorcy, nie będzie możliwe bez tego oprzyrządowania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wynik (dochód albo strata) z tytułu zbycia oprzyrządowania udostępnianego podwykonawcy do produkcji komponentów do wyrobów strefowych powinien być alokowany do działalności strefowej (zwolnionej z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych), tj. przychód ze sprzedaży oprzyrządowania oraz koszty jego nabycia/wytworzenia?

Zdaniem Wnioskodawcy, wynik z tytułu zbycia takiego oprzyrządowania (dochód albo strata) powinien być alokowany do działalności strefowej (zwolnionej z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych), tj. przychód ze sprzedaży oprzyrządowania oraz koszty jego nabycia/wytworzenia.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Warunkiem skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (zwolnienie w związku z działalnością w SSE) jest:

posiadanie zezwolenia na prowadzenie określonego rodzaju działalności na terenie SSE oraz
uzyskanie dochodu z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie SSE.

Spółka posiada zezwolenie na produkcję wyrobów strefowych (części samochodowych). Produkcja wyrobów strefowych odbywa się w zakładzie położonym na terenie SSE.

Integralną częścią wyrobów strefowych produkowanych przez Spółkę mogą być komponenty, wytwarzane na zlecenie Spółki przez podwykonawcę. Komponenty będą służyć do produkcji wyrobów strefowych – będą stanowić materiał wykorzystywany w procesie produkcji wyrobów strefowych.

Przy czym, wytworzenie komponentów nie będzie możliwe bez specjalistycznego oprzyrządowania, które musi spełniać warunki techniczne właściwe dla tych komponentów. Z kolei wymagania techniczne komponentów będą determinowane wymaganiami technicznymi wyrobów strefowych.

Jak wynika z powyższego, wszystkie te elementy (oprzyrządowanie, komponenty i finalny wyrób strefowy) będą ze sobą ściśle powiązane i będą służyły działalności gospodarczej objętej zezwoleniem strefowym, której przedmiotem jest produkcja wyrobów strefowych.

Koszt nabycia komponentów a działalność strefowa.

Nie ulega wątpliwości, że w sytuacji, w której Spółka nabywa poza strefą materiały niezbędne do produkcji wyrobu strefowego, to koszt nabycia tych materiałów stanowi koszt strefowy, zaś przychód ze sprzedaży wyprodukowanego z tych materiałów wyrobu strefowego stanowi w całości przychód strefowy.

Komponenty wytwarzane przez podwykonawcę przy pomocy oprzyrządowania będą stanowić właśnie tego rodzaju materiał (surowiec), z tym że już przetworzony, z którego Spółka będzie produkować wyroby strefowe. Komponent będzie produkowany przez podwykonawcę stricte pod wyrób strefowy i sam w sobie nie będzie stanowił żadnej wartości dla odbiorcy finalnego (związek z działalnością strefową jest niewątpliwy). Spółka poniesie koszty związane z nabyciem komponentów w celu prowadzonej działalności gospodarczej – koszty te będą więc miały w całości wpływ na wynik tej działalności. Z kolei przychód ze sprzedaży wyrobu strefowego, wyprodukowanego częściowo z takiego komponentu (i stanowiący integralną część wyrobu strefowego) będzie w całości przychodem z działalności strefowej.

Koszt nabycia/wytworzenia i przychód ze sprzedaży oprzyrządowania a działalność strefowa.

Celem nabycia i wytworzenia przez Spółkę oprzyrządowania będzie wytworzenie komponentu, stanowiącego integralną część wyrobu strefowego (niezbędną dla jego wyprodukowania), którego wytworzenie Spółka zleci podwykonawcy. Udostępnienie podwykonawcy oprzyrządowania jest w interesie Spółki i jest konieczne – bez niego podwykonawca nie wykona komponentu, a Spółka z kolei nie wywiąże się z zobowiązania względem finalnego odbiorcy, na którego rzecz ma wyprodukować wyroby strefowe, których komponenty stanowią integralną część.

Oprzyrządowanie nie może zostać wykorzystane w inny sposób jak tylko do produkcji komponentów, które z kolei nie mogą zostać użyte w inny sposób niż tylko jako surowiec (materiał przetworzony), z którego następnie produkowany będzie (na terenie SSE) wyrób strefowy.

Zamiarem nabycia/wytworzenia przez Spółkę oprzyrządowania jest więc jego wykorzystanie na potrzeby procesu produkcyjnego Spółki – okoliczność, że oprzyrządowanie będzie znajdować się poza SSE i będzie wykorzystywane przez podwykonawcę nie powinno mieć w związku z tym znaczenia. Czynności podwykonawcy nie należy w tym przypadku traktować jako czegoś odrębnego od działalności Spółki wykonywanej w ramach zezwolenia strefowego (produkcji wyrobu strefowego). Tym bardziej, że oprzyrządowanie to nie ma charakteru uniwersalnego – podwykonawca nie wykorzysta go do wyprodukowania części przeznaczonych dla innych wyrobów niż dedykowane dla odbiorców finalnych Spółki.

Przychód ze sprzedaży oprzyrządowania oraz koszty jego nabycia/wytworzenia powinny więc zostać zakwalifikowane do działalności strefowej, mimo że oprzyrządowanie to nie będzie wykorzystywane bezpośrednio przez Spółkę. Ma ono bowiem bezpośredni związek z prowadzoną przez Spółkę działalnością. Wyprodukowanie komponentów przy użyciu oprzyrządowania będzie na tyle sprzężone z głównym tokiem produkcji na terenie SSE, że nie będzie mogło być w ogóle realizowane bez właściwej działalności Spółki w ramach SSE. Ponadto, skoro oprzyrządowanie będzie wykorzystywane wyłącznie dla celów produkcji na terenie SSE, to nie ma znaczenia, że fizycznie będzie znajdować się poza SSE.

Jak wynika z powyższego, związek oprzyrządowania z działalnością strefową wystąpi i ten związek będzie miał charakter bezpośredni. Celem nabycia oprzyrządowania będzie późniejsze osiągnięcie przez Spółkę dochodu ze sprzedaży wyrobów strefowych, który to dochód korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych (w ramach dostępnego limitu).

Należy przy tym dodać, że organy podatkowe prezentują jednolite stanowisko w zakresie możliwości alokowania do działalności strefowej wyniku ze sprzedaży specjalistycznego oprzyrządowani (dochód lub strata), które jest wykorzystywane przez przedsiębiorcę strefowego, np.:

interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 1 lutego 2013 r. sygn. IBPBI/2/423-52/13/AK,
interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 3 listopada 2011 r. sygn. IBPBI/2/423-981/11/AK,
interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 27 października 2011 r. sygn. ILPB3/423-342/11-2/MM,
interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 3 listopada 2011 r. sygn. ITPB3/423-432a/11/AW,
interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 8 lutego 2011 r. sygn. ILPB4/423-293/10-4/MC,
interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 3 listopada 2011 r. sygn. ITPB3/423-432d/11/AW,
interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 27 października 2011 r. sygn. ILPB3/423-342/11-2/MM,
interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 8 lutego 2011 r. sygn. ILPB4/423-293/10-4/MC,
interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 1 października 2009 r. sygn. IBPBI/2/423-779/09/SD.

Istota tych interpretacja sprowadza się do następującego wniosku: „nabycie specjalistycznego oprzyrządowania jest elementem produkcji Wnioskodawcy, a proces produkcyjny dotyczy wyrobów określonych w zezwoleniu. Oznacza to, że ponoszone koszty warunkują możliwość produkcji wyrobów określonych w zezwoleniu. Należy więc uznać, że dotyczą one przychodów osiąganych z działalności prowadzonej na terenie strefy, tym samym są kosztem uzyskania przychodów z działalności strefowej. Reasumując – w przedmiotowym stanie faktycznym – koszty ponoszone przez Spółkę na nabycie oprzyrządowania do produkcji, mają związek z prowadzoną działalnością na terenie SSE. W konsekwencji, ww. koszty winny zostać zaliczone do kosztów działalności strefowej”.

Wprawdzie powyższe interpretacje:

dotyczą przypadków, gdy oprzyrządowanie takie jest używane bezpośrednio przez Spółkę na terenie SSE, a nie przez podwykonawcę,
jednak brak logicznego i racjonalnego argumentu, aby różnicować kwalifikację przychodów/kosztów związanych z takim oprzyrządowaniem tylko dlatego, że jest ono używane przez podwykonawcę Spółki spoza SSE, skoro
oprzyrządowanie to może służyć wyłącznie działalności strefowej Spółki,
podwykonawca nie wykorzysta go w żaden inny sposób (ze względu na jego zindywidualizowanie pod wyroby strefowe Spółki) jak tylko w celu wytworzenia komponentów używanych do produkcji wyrobów strefowych.

Zlecenie podwykonawcy wytworzenie komponentów do wyrobów strefowych, przy pomocy udostępnianego mu specjalistycznego oprzyrządowania, powoduje, że pewna niewielka część produkcji wyrobów strefowych de facto odbywa się poza SSE, jednak:

po pierwsze, dotyczy to działalności podwykonawcy, a nie działalności Spółki (nie można więc wywodzić z tego faktu, że w tej części jest to działalność wykonywana przez Spółkę poza SSE) – wtedy nieuzasadnione byłoby zaliczenie kosztów i przychodów dotyczących oprzyrządowania do wyniku strefowego,
po drugie, jest to działalność podwykonawcy wykonywana poza SSE, ale jest w tym konkretnym przypadku integralnie i nierozerwalnie związana z działalnością strefową Spółki.

Warto przy tym zwrócić uwagę na dwa istotne fragmenty uzasadnienia wyroku WSA w Poznaniu z 5 marca 2013 r. sygn. akt I SA/Po 960/12, odnoszące się do współpracy przedsiębiorców strefowych z podwykonawcami i wpływu tej współpracy na działalność zwolnioną:

„trudno bowiem wymagać, przy obecnym stopniu skomplikowania procesu produkcji wskazanych wyrobów gotowych, by cały jego przebieg musiał mieć miejsce na terenie strefy. Formułując takie kryterium możliwości skorzystania z omawianego zwolnienia, organ podatkowy nie uwzględnił realiów gospodarczych rozpoznawanego przypadku. Podzielając stanowisko organu należałoby postawić skarżącej warunki uniemożliwiające jej faktyczne prowadzenie działalności gospodarczej określonej w zezwoleniu (...)”;
„z punktu widzenia celów, jakie mają być osiągnięte poprzez tworzenie specjalnych stref ekonomicznych, czyli rozwoju przemysłu, eksportu, tworzenia nowych miejsc pracy, wykonywanie poszczególnych – drugorzędnych etapów produkcji poza terenem strefy – w ramach stosunków umownych z podwykonawcami, nie przekreśla samego faktu, iż cele te realizowane są na terenie strefy”.

Sam fakt powierzenia oprzyrządowania podwykonawcy nie może więc przekreślać możliwości alokowania wyniku z jego sprzedaży do działalności strefowej, jeżeli istnieje ścisły i nierozerwalny związek pomiędzy wykorzystywaniem tego oprzyrządowania przez podwykonawcę a działalnością strefową Spółki, co niewątpliwie wystąpi na tle opisanego przez Spółkę zdarzenia przyszłego.

Podsumowując, należy zatem uznać, że przychód ze sprzedaży oprzyrządowania oraz koszt jego nabycia lub wytworzenia przez Spółkę może być alokowany w całości do działalności strefowej Spółki (zwolnionej). Będzie on bowiem związany z tą działalnością i będzie służył późniejszemu osiągnięciu z niej dochodów, które podlegają zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Specjalne strefy ekonomiczne są częścią terytorium kraju wyodrębnioną administracyjnie, na której możliwe jest prowadzenie działalności gospodarczej na preferencyjnych warunkach, a w szczególności korzystanie ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych lub podatku dochodowego od osób fizycznych, o czym wyraźnie stanowi art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t.j. Dz.U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274 ze zm.).

Na mocy art. 12 ust. 1 tej ustawy, dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podstawą do korzystania z pomocy publicznej (zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym) jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie danej strefy uprawniające do korzystania z tej pomocy (art. 16 ust. 1 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych).

Na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz.U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274, z 2008 r. Nr 118, poz. 746 oraz z 2009 r. Nr 18, poz. 97), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Pomocą publiczną udzielaną przedsiębiorcy prowadzącemu działalność gospodarczą na terenie strefy jest niezapłacony przez tego przedsiębiorcę podatek obliczony od dochodu osiąganego wyłącznie z działalności prowadzonej na terenie strefy na podstawie właściwego zezwolenia. Wielkość tego zwolnienia jest uzależniona od wysokości poniesionych przez przedsiębiorcę wydatków inwestycyjnych.

Równocześnie art. 17 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowi, że powyższe zwolnienie przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy.

Tak więc warunkiem korzystania z przedmiotowego zwolnienia jest uzyskanie dochodu z działalności gospodarczej, prowadzonej w zakresie przedmiotowym określonym w zezwoleniu, przy czym działalność gospodarcza ma być prowadzona na terenie specjalnej strefy ekonomicznej.

Należy zauważyć, że zgodnie z § 5 ust. 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych (Dz.U. Nr 232, poz. 1548 ze zm.), zwolnienia, o których mowa w ust. 1 i 3, przysługują wyłącznie z tytułu działalności prowadzonej na terenie strefy. W przypadku prowadzenia przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej również poza obszarem strefy, działalność prowadzona na terenie strefy musi być wydzielona organizacyjnie, a wielkość zwolnienia określa się w oparciu o dane jednostki organizacyjnej prowadzącej działalność wyłącznie na terenie strefy.

Przytoczony powyżej przepis ww. rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych, jak również art. 17 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazuje, że zwolnienia, o których mowa w ust. 1 i 3, przysługują wyłącznie z tytułu działalności prowadzonej na terenie strefy.

W tym miejscu należy wskazać, że stosownie do art. 9 ust. 1 ww. ustawy, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Odrębnymi przepisami, do których odsyła przytoczony wyżej przepis są przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 330 ze zm.).

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy, podatnik korzystający ze zwolnienia na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zobowiązany jest do prowadzenia ksiąg rachunkowych w taki sposób, aby możliwe było precyzyjne rozdzielenie przychodów i kosztów uzyskania przychodów związanych z działalnością prowadzoną na terenie specjalnej strefy ekonomicznej oraz działalnością prowadzoną poza terenem strefy.

Przedsiębiorca strefowy, ustalając podstawę opodatkowania, jest zatem obowiązany do wyodrębnienia przychodów i kosztów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu oraz przychodów i kosztów ze źródeł, z których dochód jest z opodatkowania zwolniony.

Zatem, zarówno przepis art. 17 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jak również art. 12 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych oraz § 5 ust. 5 ww. rozporządzenia jednoznacznie wskazują na bezwarunkowy związek miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (objętej zezwoleniem) z możliwością korzystania ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym.

Nie podlegają natomiast zwolnieniu z opodatkowania – na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – dochody uzyskane z działalności, która wykonywana jest poza terenem specjalnej strefy ekonomicznej.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie otrzymanych zezwoleń. Specyfika przemysłu motoryzacyjnego i produkowanych przez Wnioskodawcę części samochodowych wymaga w niektórych przypadkach wykorzystywania przez Spółkę specjalistycznego oprzyrządowania przeznaczonego wyłącznie do produkcji określonego typu produktu lub jego elementu, tj. pod określoną markę i model pojazdu na potrzeby konkretnego odbiorcy finalnego. Oprzyrządowanie jest nabywane przez Spółkę od podmiotów zewnętrznych lub jest wytwarzane we własnym zakresie i podlega zbyciu na rzecz finalnego odbiorcy, dla którego produkowane są wyroby strefowe. Mogą zdarzać się sytuacje, że oprzyrządowanie nie będzie wykorzystywane bezpośrednio prze Spółkę, lecz będzie udostępniane podwykonawcy prowadzącemu działalność gospodarczą poza SSE w celu wytworzenia przez niego komponentów, które będą służyły do produkcji wyrobów strefowych przez Spółkę.

Ustosunkowując się do stanowiska Wnioskodawcy, w pierwszej kolejności należy wskazać, że Specjalne Strefy Ekonomiczne są częścią terytorium kraju wyodrębnioną administracyjnie, na której możliwe jest prowadzenie działalności gospodarczej na preferencyjnych warunkach, a w szczególności korzystania ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych lub podatku dochodowego od osób fizycznych, o czym wyraźnie stanowi art. 12 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych. Strefa może być ustanowiona w celu przyspieszenia rozwoju gospodarczego części terytorium kraju, w szczególności przez: 1) rozwój określonych dziedzin działalności gospodarczej; 2) rozwój nowych rozwiązań technicznych i technologicznych oraz ich wykorzystanie w gospodarce narodowej; 3) rozwój eksportu; 4) zwiększenie konkurencyjności wytwarzanych wyrobów i świadczonych usług; 5) zagospodarowanie istniejącego majątku przemysłowego i infrastruktury gospodarczej; 6) tworzenie nowych miejsc pracy; 7) zagospodarowanie niewykorzystanych zasobów naturalnych z zachowaniem zasad równowagi ekologicznej.

Analizując powyższe normy przede wszystkim należy dostrzec zestawienie celów ustanowienia specjalnych stref ekonomicznych.

Podstawą do korzystania ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej (art. 16 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych).

Zezwolenie, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych, określa przedmiot działalności gospodarczej oraz warunki dotyczące w szczególności: zatrudnienia przez przedsiębiorcę przy prowadzeniu działalności gospodarczej na terenie strefy przez określony czas określonej liczby pracowników; dokonania przez przedsiębiorcę inwestycji na terenie strefy o wartości przewyższającej określoną kwotę. Zwolnienie może być udzielane, jeżeli na terenie strefy istnieją warunki do prowadzenia działalności, którą zamierza podjąć przedsiębiorca, w szczególności zakres zamierzonej działalności jest zgodny z planem rozwoju strefy i może przyczynić się do osiągnięcia celów określonych w tym planie, a zarządzający strefą dysponuje wolnymi terenami, obiektami lub pomieszczeniami, które są niezbędne do prowadzenia takiej działalności.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że przepisy dotyczące ulg i zwolnień należy interpretować ściśle, zgodnie z ich literalnym brzmieniem, gdyż zwolnienia podatkowe stanowią odstępstwo od zasady równości i sprawiedliwości opodatkowania, zatem wykładnia rozszerzająca jest niedopuszczalna. W orzecznictwie dominuje pogląd, iż: „Wykładnia logiczna, systemowa a także gramatyczna pozwala na jednoznaczne stwierdzenie, że ulgi podatkowe mogą być stosowane wyłącznie do podmiotów gospodarczych lub ich organizacyjnie wydzielonych części faktycznie prowadzących działalność gospodarczą wypełniających cele określone ww. ustawie na terenie specjalnej strefy ekonomicznej” (wyrok WSA w Warszawie z 21 października 2010 r. sygn. akt III S.A./Wa 1930/10 oraz wyrok NSA z 29 września 2012 r. sygn. akt II FSK 334/11).

Podstawowym warunkiem przyznania pomocy regionalnej przedsiębiorcy jest fakt prowadzenia danej działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, a więc na oznaczonym terytorialnie obszarze kraju.

Z uwagi na fakt, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji pojęć składających się na sformułowanie „działalność gospodarcza prowadzona na terenie strefy”, należy dokonać analizy zwrotów wchodzących w zakres tego sformułowania, tj. „prowadzenie działalności gospodarczej” oraz „teren prowadzenia działalności” poprzez odwołanie się do ich znaczenia językowego. I tak, „prowadzić” w odniesieniu do działalności gospodarczej oznacza „wykonywać, kontynuować jakąś czynność, działalność”, „teren” zaś to „pewien obszar ziemi”, „część powierzchni ziemi wraz z jej rzeźbą i pokryciem”, „obszar objęty sferą czyjegoś działania”, „sfera działania, pole aktywności” (Internetowy Słownik Języka Polskiego PWN – http://sjp.pwn.pl).

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że oprzyrządowanie zakupione przez Spółkę nie jest/nie będzie wykorzystywane do produkcji bezpośrednio przez Spółkę, lecz jest/będzie udostępniane podwykonawcy, prowadzącemu działalność gospodarczą poza obszarem strefy i produkującego przy jego wykorzystaniu komponenty służące do produkcji wyrobów strefowych Spółki.

Z treści wniosku jednoznacznie wynika, że zamiarem Wnioskodawcy nie jest/nie będzie wykorzystywanie oprzyrządowania bezpośrednio przez Spółkę, lecz przez podwykonawcę, który jedynie przy jego wykorzystaniu produkować będzie określone komponenty. Powyższe oznacza, że omawiane oprzyrządowanie jest/będzie wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej poza obszarem specjalnej strefy ekonomicznej, przez inny podmiot.

Z powyższego wywnioskować można, że oprzyrządowanie zostało zakupione przez Spółkę w celu „doposażenia” innego niż Spółka podmiotu, tj. podwykonawcy. W istocie celem tej transakcji jest więc zapewnienie składników innemu podmiotowi (przedsiębiorcy). Oprzyrządowanie udostępnione przez Spółkę podwykonawcy służy prowadzonej działalności gospodarczej tego podwykonawcy. Bez znaczenia pozostaje argumentacja Spółki, że za pomocą oprzyrządowania podwykonawca wytwarza komponenty służące do produkcji wyrobów strefowych Spółki.

Skoro zatem oprzyrządowanie jest/będzie wykorzystywane – jak wskazuje Spółka – poza terenem specjalnej strefy ekonomicznej przez podwykonawcę, to biorąc pod uwagę powyższe należy uznać, że wydatku na jego nabycie Spółka nie może zaliczyć do kosztów działalności strefowej. Również wynik z jego zbycia, tj. odpowiednio dochód lub strata nie może zostać alokowany do działalności zwolnionej z opodatkowania, na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Podsumowując, stanowisko Spółki w zakresie ustalenia, czy wynik (dochód albo strata) z tytułu zbycia oprzyrządowania udostępnianego podwykonawcy do produkcji komponentów do wyrobów strefowych powinien być alokowany do działalności strefowej (zwolnionej z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych), tj. przychód ze sprzedaży oprzyrządowania oraz koszty jego nabycia/wytworzenia jest nieprawidłowe.

W odniesieniu do powołanych przez Spółkę interpretacji indywidualnych, stwierdzić należy, że są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Ponadto – jak słusznie zauważyła Spółka – dotyczą one przypadków, gdy oprzyrządowanie jest używane bezpośrednio przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą na terenie specjalnej strefy ekonomicznej korzystający ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych a nie udostępniane innym podmiotom. Zatem powołane interpretacje dotyczą odmiennego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy:

zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym,
zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin