Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/415-232/14-6/MD
z 31 lipca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko  przedstawione we wniosku z dnia 22 kwietnia 2014 r. (data wpływu 24 kwietnia 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 17 lipca 2014 r. (data wpływu 21 lipca 2014 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wyznaczeniem miejsca parkowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika Wnioskodawcy (pytanie oznaczone we wniosku Nr 3)  jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 kwietnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku dochodowego od osób prawnych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 10 lipca 2014 r., Nr IPTPB1/415-232/14-2/MD, IPTPB3/423-131/14-2/KJ na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 10 lipca 2014 r. (data doręczenia 14 lipca 2014 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 17 lipca 2014 r. (data wpływu 21 lipca 2014 r.), nadanym za pośrednictwem polskiej placówki operatora wyznaczonego w dniu 17 lipca 2014 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka Akcyjna (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”) posiada samochody firmowe stanowiące przedmiot umowy leasingu oraz samochody będące własnością Spółki.

Wnioskodawca zamierza udostępniać pracownikom Spółki, których zadania (zakres obowiązków) wskazuje na taką potrzebę – w dniach będących ich dniami wykonywania pracy (dalej zwane dniami pracy) samochody służbowe, w celu umożliwienia im właściwej realizacji obowiązków służbowych.

Miejscem parkowania samochodów służbowych w dniach pracy będzie miejsce pobytu pracownika (co uwarunkowane jest zakresem obowiązków, optymalnym wykorzystaniem przez pracownika czasu pracy, a także zapewnieniem bezpieczeństwa pojazdu, Spółka nie jest bowiem zdolna do przechowania całej floty w miejscu siedziby). W dniach niebędących dniami świadczenia pracy na rzecz Wnioskodawcy (np. niedziele i święta, urlop pracownika) pracownicy będą mieć prawo – każdorazowo za zgodą Pracodawcy – użytkować samochody służbowe Spółki do celów prywatnych.

Informację o wykorzystywaniu samochodów służbowych do celów prywatnych – Spółka będzie czerpać z odczytów z GPS. Wynagrodzenie za korzystanie przez pracowników dla celów prywatnych z samochodów służbowych, którymi Spółka dysponuje na podstawie umowy leasingu, Spółka zamierza ustalać w oparciu o stawkę dzienną za korzystanie z pojazdu dla celów prywatnych. Wysokość stawki dziennej będzie równa sumie kosztów miesięcznych związanych z używaniem pojazdu (rata leasingowa, koszty ubezpieczenia, serwis, naprawy oraz miesięczne zużycie paliwa) podzielonej przez ilość dni w miesiącu. Tak ustalona stawka będzie kolejno mnożona przez liczbę dni, w których pracownik faktycznie wykorzystywał samochód dla celów prywatnych (zgodnie ze wskazaniami GPS).

Wartość wynagrodzenia z tytułu wykorzystywania przez pracowników do celów prywatnych samochodów służbowych, których Spółka jest właścicielem, ustalana będzie na takiej samej zasadzie jaką Spółka stosuje względem samochodów, którymi dysponuje na podstawie umowy leasingu, przy czym przyporządkowanie rat leasingowych do samochodu będącego własnością Spółki będzie ustalane wg tych samych modeli, a jeżeli nie jest to możliwe, według tych samych klas pojazdu.

Z uwagi na charakter pracy pracowników, miejsce parkowania samochodów służbowych wykorzystywanych do celów służbowych Spółka będzie wyznaczać w miejscu zamieszkania danego pracownika.

Charakter pracy pracowników, którzy korzystają z samochodów służbowych wymaga wykonywania obowiązków służbowych poza siedzibą Spółki. Stąd też, pracownicy nie są zobowiązani do codziennego pobytu w siedzibie Spółki, a nawet jeżeli dojeżdżają codziennie do biura, często są zobowiązani przed lub po pobycie w biurze do wykonywania obowiązków służbowych poza siedzibą Spółki.

Dodatkowym argumentem przemawiającym za wyznaczeniem miejsca parkowania w miejscu zamieszkania danego pracownika jest fakt, że Spółka nie ma możliwości zapewnienia wystarczającej ilości miejsc parkingowych w swojej siedzibie dla wszystkich pracowników, którym zostały przydzielone samochody służbowe.

W piśmie z dnia 17 lipca 2014 r., zawierającym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że w złożonym wniosku występuje równocześnie jako podatnik podatku dochodowego od osób prawnych, jak i płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych.

Ponadto Wnioskodawca dodał, że:

1. Samochody stanowiące własność Spółki, które Spółka zamierza udostępniać pracownikom, zostały ujęte w ewidencji środków trwałych i amortyzacja ich stanowi koszt uzyskania przychodów.
2. Do kosztów uzyskania przychodów w związku z umowami leasingu samochodów Spółka zalicza: raty leasingowe oraz koszty eksploatacji samochodu takie jak m.in. paliwo, części, koszty napraw i przeglądów.
3. Przepisem normującym umowę leasingu w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych jest art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
4. W przypadku samochodów będących własnością Spółki do kosztów uzyskania przychodów Spółka zamierza zaliczać odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej tych samochodów, jak również koszty eksploatacji samochodu m.in. takie jak: paliwo, części, koszty napraw i przeglądów.
5. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów). Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien spełniać łącznie następujące warunki: pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, być właściwie udokumentowany.W wyniku odpłatnego udostępnienia pracownikom samochodów Spółka uzyskuje przychód, w związku z czym, aby go osiągnąć koniecznym jest poniesienie wydatków związanych z eksploatacją samochodów - czyli przedmiotu będącego źródłem przychodu.Skoro z tytułu odpłatnego udostępnienia dla potrzeb prywatnych samochodów służbowych pracownikom Spółka uzyskuje przychód, to wydatki ponoszone przez Spółkę związane z eksploatacją ww. samochodów, jako ponoszone w celu osiągnięcia przychodów, stanowią koszty ich uzyskania.Ponadto, w czasie w którym samochody służbowe nie będą odpłatnie udostępniane pracownikom, Spółka będzie je wykorzystywać dla celów prowadzenia własnej bieżącej działalności gospodarczej, takich jak dojazd do kontrahentów przedstawicieli handlowych Spółki, a także dla innych celów, które z uwagi na różnorodność działań prowadzonych przez Spółkę i zmienność jej bieżących potrzeb nie mogą zostać wymienione enumeratywnie. Korzystanie przez Spółkę z samochodów dla celów prowadzenia bieżącej działalności gospodarczej również pozwala uznawać wydatki na utrzymanie tych samochodów za ponoszone w celu osiągnięcia przychodów.Między poniesionymi wydatkami a przychodem istnieje związek przyczynowo-skutkowy w tym znaczeniu, że poniesione wydatki są uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia (ponoszenie tych wydatków warunkuje eksploatację samochodów zgodnie z ich przeznaczeniem) a w rezultacie ich poniesienia Spółka może zwiększyć swoje przychody.
6. Dokumentem stanowiącym podstawę odpłatnego udostępnienia pracownikom Spółki samochodów służbowych do celów prywatnych będzie podpisana – stosowna umowa cywilnoprawna z pracownikiem (umowa o korzystaniu z samochodu służbowego do celów prywatnych), w której zostaną określone zasady korzystania z samochodów oraz wynagrodzenie za to korzystanie.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w przedstawionym powyżej zdarzeniu przyszłym, w przypadku użytkowania przez pracowników Spółki w celach prywatnych samochodów służbowych stanowiących przedmiot umów leasingu, pracownicy Spółki będą osiągać przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który Spółka powinna doliczać pracownikom do wynagrodzenia i jako płatnik podatku pobierać z tego tytułu zaliczkę na podatek?
2. Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, w przypadku użytkowania przez pracowników Spółki w celach prywatnych samochodów służbowych będących własnością Spółki, Jej pracownicy będą osiągać przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który Spółka powinna doliczać pracownikom do wynagrodzenia i jako płatnik podatku pobierać z tego tytułu zaliczkę na podatek?
3. Czy w związku z wyznaczeniem miejsca parkowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika po stronie pracownika powstanie przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z tytułu nieodpłatnego świadczenia polegającego na dojazdach samochodem służbowym do/z miejsca parkowania siedziby Spółki?
4. Czy Spółka będzie postępować prawidłowo zaliczając w całości do kosztów podatkowych koszty użytkowania samochodów udostępnionych odpłatnie pracownikom (raty leasingowe, a w przypadku samochodów będących własnością Spółki – odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej tych samochodów), paliwo, części, koszty napraw i przeglądów?
   
   

W wyniku uzupełnienia przeformułowano pytanie oznaczone Nr 3, które ostatecznie brzmi:

Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, w związku z wyznaczeniem miejsca parkowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika po stronie pracownika powstanie przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu nieodpłatnego świadczenia polegającego na dojazdach samochodem służbowym do/z miejsca parkowania do siedziby Spółki, który Spółka winna doliczać pracownikom do wynagrodzenia i jako płatnik pobierać z tego tytułu zaliczkę na podatek?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie oznaczone we wniosku Nr 3 w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, natomiast w pozostałym zakresie zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawionym ostatecznie w uzupełnieniu wniosku, wyznaczenie miejsca parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania pracowników oraz przejazdy pracowników tymi samochodami na trasie pomiędzy miejscem parkowania, a siedzibą Spółki nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uznać za przychód pracownika ze stosunku pracy.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy (…).

W opinii Wnioskodawcy, skoro pracownicy nie uzyskują przychodu w postaci nieodpłatnego świadczenia w postaci wyznaczenia miejsca parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania oraz przejazdów tymi samochodami na trasie pomiędzy miejscem parkowania, a siedzibą Spółki, to Spółka nie jest obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z dojazdami pracowników do i z miejsca wykonywania pracy.

Pracodawca upoważnia pracownika korzystającego z samochodu do celów służbowych do parkowania pojazdu w miejscu zamieszkania w sposób gwarantujący jego bezpieczeństwo. Miejsce zamieszkania pracownika jest wyznaczonym przez Spółkę miejscem parkingowym.

Ustalenie miejsca parkowania samochodów w miejscu zamieszkania pracowników jest podyktowane przede wszystkim charakterem wykonywanej przez pracowników pracy: koniecznością przemieszczania się i przebywania w celu wykonywania obowiązków służbowych poza siedzibą Spółki przez cały dzień lub często przed przybyciem do biura lub po pobycie w biurze, wyznaczenie miejsca parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania pracowników stanowi realizację celu służbowego, jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki. Zapewnienie miejsca parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania pracowników zapewnia pełną gotowość pracowników do realizacji obowiązków służbowych.

Powyższe potwierdza interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 30 marca 2011 r., Nr IPPB4/415-30/11-4/MP, w której organ za prawidłowe uznał stanowisko podatnika w zakresie odpowiedzi na pytanie: czy po stronie pracownika powstanie przychód w związku z wyznaczeniem miejsca parkowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika oraz w związku z dojazdami samochodem służbowym do/z miejsca parkowania do siedziby Spółki: wyznaczenie miejsca parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania pracowników oraz przejazdy pracowników tymi samochodami na trasie pomiędzy miejscem parkowania, a siedzibą Spółki nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak również interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 20 lutego 2013 r., Nr ILPB1/415-1136/12-2/TW.

Podsumowując, przydzielenie samochodów służbowych pracownikom i wyznaczenie przez Spółkę miejsca parkowania w miejscu zamieszkania tych pracowników, z uwagi na charakter pracy na danym stanowisku, a tym samym zapewnienie stałej gotowości do użytkowania samochodów i osiągania przychodów przez Spółkę, nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy, w tym również, w przypadku wykorzystania samochodu służbowego na dojazdy do/z miejsca parkowania do siedziby Spółki. W związku z powyższym, po stronie Spółki nie pojawi się obowiązek poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, o ile samochody służbowe będą wykorzystywane w celach służbowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r., Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca posiada samochody firmowe stanowiące przedmiot umowy leasingu oraz samochody będące Jego własnością. Wnioskodawca zamierza udostępnić swoim pracownikom, których zadania (zakres obowiązków) wskazuje na taką potrzebę – w dniach będących ich dniami wykonywania pracy (dalej zwane dniami pracy) samochody służbowe, w celu umożliwienia im właściwej realizacji obowiązków służbowych. Miejscem parkowania samochodów służbowych w dniach pracy będzie miejsce pobytu - zamieszkania pracownika (co uwarunkowane jest zakresem obowiązków, optymalnym wykorzystaniem przez pracownika czasu pracy, a także zapewnieniem bezpieczeństwa pojazdu, Spółka nie jest bowiem zdolna do przechowania całej floty w miejscu siedziby). Charakter pracy pracowników, którzy korzystają z samochodów służbowych wymaga wykonywania obowiązków służbowych poza siedzibą Spółki. Stąd też, pracownicy nie są zobowiązani do codziennego pobytu w siedzibie Spółki, a nawet jeżeli dojeżdżają codziennie do biura, często są zobowiązani przed lub po pobycie w biurze do wykonywania obowiązków służbowych poza siedzibą Spółki.

Zatem należy stwierdzić, że w przedstawionym zdarzeniu przyszłym przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku, nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji, przejazdy z oraz do miejsca parkowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy stanowią realizację celu służbowego, jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki, wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.

W konsekwencji, realizacja obowiązków służbowych przez pracownika, w tym również przejazdy z miejsca zamieszkania pracownika do miejsca wykonywania pracy i z powrotem, będące konsekwencją zawartej umowy pracownika z pracodawcą odnośnie parkowania samochodu służbowego w bezpiecznym miejscu (w miejscu zamieszkania), nie mogą generować dla pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez Spółkę, zgodnie z obowiązującymi zasadami użytkowania samochodów służbowych w Spółce. Przejazdy te bowiem stanowią realizację celu służbowego, jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki, wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu. Sytuacja taka występuje, gdy Spółka nie dysponuje zabezpieczonym placem bądź garażem, w którym mogłyby bezpiecznie parkować wszystkie samochody stanowiące Jej własność, co podniesione zostało we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że w związku z wyznaczeniem przez Wnioskodawcę miejsca parkowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika, przejazdy przez pracowników samochodem służbowym do/z miejsca parkowania do miejsca wykonywania pracy - o ile nie służą osobistym celom pracowników, lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników z tytułu nieodpłatnego świadczenia. Zatem, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z dojazdami pracowników samochodami służbowymi do i z miejsca wykonywania pracy.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji, należy stwierdzić, że powołane interpretacje zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla Organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.