Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB4/423-132/11/14-S/ŁM
z 23 lipca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działający w imieniu Ministra Finansów, po uwzględnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 2 grudnia 2011 r. sygn. akt I SA/Wr 1530/11 oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 19 marca 2014 r. sygn. akt II FSK 797/12, stwierdza, że stanowisko Spółki akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 12 kwietnia 2011 r. (data wpływu 18 kwietnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych inwestycji w obcym środku trwałym – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 kwietnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych inwestycji w obcym środku trwałym.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Na terenie Parku Przemysłowego ze środków pochodzących częściowo z dotacji, a częściowo stanowiących środki Wnioskodawcy została wybudowana droga o charakterze drogi wewnętrznej. Podatkowym skutkiem wybudowania tej drogi stało się poniesienie nakładów w ramach inwestycji w obcych środkach trwałych. Podstawę prawną dla dokonania nakładów stanowiła umowa użyczenia zawarta przez Wnioskodawcę ze „B” S.A.. Struktura nakładów przedstawia się następująco: środki dotacyjne Sektorowego Programu Operacyjnego WKP Działanie 1.3 (87,5%) i środki własne Wnioskodawcy (12,5%). Wybudowana droga spełnia funkcje usługowe dla nowo wybudowanej hali przemysłowej oraz terenów inwestycyjnych.

Spółka „B” S.A. („B” S.A.) w dniu 23.07.2010 r. na mocy aktu notarialnego zrzekła się na rzecz Skarbu Państwa nieruchomości w trybie przepisu art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.

Skutkiem zrzeczenia się stała się utrata wszelkich praw spółki „B” S.A. do nieruchomości, na których wybudowano drogę. Dlatego też Wnioskodawca przyjął, że z dniem 23.07.2010 r. utracił tytuł prawny do nieruchomości. Jako skutek podatkowy zaistniałej sytuacji należy wskazać brak możliwości dokonywania „dalszego” amortyzowania wartości poniesionych nakładów.

Pomimo zrzeczenia się, Wnioskodawca nadal utrzymuje i korzysta z tej drogi bezumownie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wartość netto inwestycji w obcym środku trwałym, pomniejszoną o nierozliczoną dotację można zaliczyć w koszty podatkowe po dacie likwidacji?

Zdaniem Wnioskodawcy przepisy art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 1, pkt 5 i pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dają możliwość potraktowania tej sytuacji jako koszt w znaczeniu podatkowym.

Stosownie do przepisu art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przedmiotowe wydatki zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia. Regulacja ta wskazuje więc, iż w przypadku czynności odpłatnego zbycia można traktować przedmiotowe wydatki w kategoriach kosztów podatkowych.

Należy zauważyć, iż ustawodawca podatkowy nie definiuje czynności odpłatnego zbycia. Wydaje się więc, iż z uwagi na szczególną sytuację podatnika – przedsiębiorcy należy z punktu widzenia skutków podatkowych ujmować to pojęcie pod względem jego skutków prawnych. Konsekwencje zrzeczenia się co do przedmiotu własności są takie same jak w przypadku odpłatnego zbycia. Chodzi więc o zmianę osoby właściciela, co powoduje skutki prawne w zakresie odpisów amortyzacyjnych.

Możliwość ujęcia przedmiotowej sytuacji w kosztach podatkowych wynika także pośrednio z przepisu art. 16 ust. 1 pkt 6, co wskazuje również na istotę amortyzacji i pozwala odwołać się do podstawowego warunku zastosowania amortyzacji. Zgodnie z przepisem art. 16 ust. 1 pkt 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. Regulacja ta wskazuje jednoznacznie na zamysł ustawodawcy w kwestii powiązania kosztów podatkowych z przydatnością gospodarczą środka trwałego. Wyłącza się z zakresu kosztów podatkowych te sytuacje, gdy środki utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

W sprawie będącej przedmiotem wniosku mamy zupełnie inną sytuację. Nie tylko środek trwały nie utracił przydatności gospodarczej, gdyż droga nadal jest wykorzystywana w ramach działalności gospodarczej, a nadto nie nastąpiła zmiana rodzaju działalności. Odpowiada to więc także podstawowemu warunkowi zastosowania amortyzacji, który wynika z ogólnych regulacji dotyczących jej ujęcia, a więc wykorzystywania składników majątkowych na potrzeby podatnika związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

W związku z powyższym podatnik stoi na stanowisku, iż w opisanym stanie faktycznym istnieje możliwość uznania nierozliczonej części nakładów w ramach kosztów podatkowych.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działający z upoważnienia Ministra Finansów, wydał 18 lipca 2011 r. interpretację indywidualną nr ILPB4/423-132/11-2/ŁM, w której stanowisko Spółki uznał za nieprawidłowe.

W interpretacji indywidualnej Organ stwierdził co następuje:

Niezamortyzowana część wartości początkowej drogi wewnętrznej wybudowanej na gruntach, w stosunku do których umowa użyczenia wygasła, a Spółka nie dokonała ich fizycznej likwidacji, nie może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów.

Pismem z 2 sierpnia 2011 r. (data wpływu 5 sierpnia 2011 r.) Spółka akcyjna, wezwała Organ podatkowy do usunięcia naruszenia prawa w ww. interpretacji indywidualnej. Jednakże – w wyniku ponownej analizy sprawy – Organ stwierdził brak podstaw do zmiany tej interpretacji (odpowiedź z 19 sierpnia 2011 r. nr ILPB4/423W-32/11-2/HS).

W związku z powyższą odpowiedzią Strona wystosowała 16 września 2011 r. (data nadania) skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu za pośrednictwem Organu. Odpowiedź na skargę została udzielona pismem z 12 października 2011 r. nr ILPB4/4240-36/11-2/HS. W piśmie tym Organ wniósł o jej oddalenie.

Sąd – po rozpoznaniu sprawy – wydał 2 grudnia 2011 r. wyrok sygn. akt I SA/Wr 1530/11, uchylający zaskarżoną interpretację indywidualną.

W wyroku tym Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uznał skargę za zasadną i uchylił zaskarżoną interpretację.

Sąd w pierwszej kolejności powołał treść przepisów art. 15 ust. 1, art. 15 ust. 6, art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Następnie wskazał, że zgodnie z treścią art. 16 ust. 1 pkt 5 i 6 tej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów straty w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 oraz straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. Z wnioskowania a contrario z treści przepisu art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika zatem, że stanowią koszt uzyskania przychodu straty m.in. w środkach trwałych, w części niepokrytej odpisami amortyzacyjnymi. Ograniczenie tej zasady, co prawda jedynie w odniesieniu do środków trwałych, wynika z treści art. 16 ust. 1 pkt 6 tej ustawy, który wyłącza z kosztów uzyskania przychodów straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. Oznacza to, że utrata przydatności gospodarczej z innych przyczyn skutkuje uznaniem straty związanej z likwidacją środka trwałego za koszt uzyskania przychodów. Dalej Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazał, że w odniesieniu do pojęcia likwidacji ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji tego słowa. Sięgając do jego słownikowego znaczenia „likwidacja” oznacza zniesienie, usunięcie, rozwiązanie czegoś (tamże, t. II str. 32). W orzecznictwie NSA pojęcie to zostało zinterpretowane w szerokim znaczeniu, uznając za likwidację nie tylko fizyczne unicestwienie środka trwałego, ale także przekazanie środka trwałego innemu podmiotowi czy to przez darowiznę czy sprzedaż, zmianę metody prowadzenia działalności gospodarczej, likwidację środka trwałego w związku z jego zużyciem technicznym, technologicznym lub „moralnym”, wycofanie go z ewidencji środków trwałych. W przypadku odpłatnego zbycia zlikwidowanego środka trwałego zastosowanie będzie miał przepis art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Następnie w orzeczeniu czytamy, że Strona skarżąca dokonywała odpisów amortyzacyjnych od inwestycji poniesionej w obcym środku trwałym, które to odpisy zaliczała w koszty uzyskania przychodów stosownie do treści art. 15 ust. 6 w zw. z art. 16a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Na skutek wygaśnięcia umowy użyczenia z przyczyn od siebie niezależnych powstało pytanie czy nie zamortyzowaną część inwestycji może zaliczyć bezpośrednio w koszty uzyskania przychodów. Przedstawiony stan faktyczny wskazuje, że nie podlega on regulacji zawartej w hipotezie art. 16 ust. 1 pkt 6 tej ustawy.

Dlatego też Sąd stwierdził, że skoro przyczyna straty jest inna aniżeli wskazana w treści przepisu art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, to z treści art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 5 tej ustawy, oraz tego, że przepis art. 16 wskazanej ustawy zawiera zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, a wśród tych wydatków ustawodawca nie wymienia strat powstałych w związku z likwidacją nie w pełni umorzonych inwestycji w obcych środkach trwałych, oznacza to, że straty te podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów.

Pismem z 23 stycznia 2012 r. nr ILRP-007-18/12-2/EŚ Minister Finansów – przez organ upoważniony: Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu – Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie – złożył od ww. wyroku, za pośrednictwem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 19 marca 2014 r. sygn. akt II FSK 797/12 oddalił skargę kasacyjną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, działającego z upoważnienia Ministra Finansów, od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 2 grudnia 2011 r. wyrok sygn. akt I SA/Wr 1530/11.

W wyroku tym Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że skarga kasacyjna podlega oddaleniu.

Sąd ten zauważył, że sąd pierwszej instancji słusznie zwrócił uwagę, że umowa użyczenia – na podstawie której Spółka korzystała z wybudowanej przez siebie drogi wewnętrznej – wygasła w momencie, gdy użyczający zrzekł się prawa własności nieruchomości (środka trwałego). Tym samym, skoro Spółka utraciła prawo do używania swojej inwestycji w obcym środku trwałym, nie miała podstaw do dokonywania dalszych odpisów amortyzacyjnych. W konsekwencji tego poniosła stratę w wysokości niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcym środku trwałym, która podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu bezpośrednio, na zasadach ogólnych (art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Równocześnie Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że wbrew temu co podnosi Minister Finansów, stan faktyczny przedstawiony we wniosku nie daje podstaw do wyłączenia niezamortyzowanej wartości inwestycji z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 5 i 6 ww. ustawy. Ponadto podkreślił też, że zarzuty sformułowane w zakresie interpretacji pojęcia „likwidacji” (art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) pozostają w sprzeczności ze stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego zajętym w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 25 czerwca 2012 r. (sygn. akt II FPS 2112). Wyrażone w tym orzeczeniu poglądy i konstatacje, mające z założenia doprowadzić do ujednolicenia linii orzeczniczej sądów administracyjnych, nie pozwalają uznać wniesionej skargi kasacyjnej za zasadną. Sąd w niniejszym składzie w pełni je podziela. Stosownie do wspomnianej uchwały definicja językowa pojęcia „likwidacja” nie daje podstaw do przyjęcia zajętego przez Ministra Finansów stanowiska, że przez likwidację środka trwałego należy rozumieć jedynie jego fizyczną eliminację. W uchwale tej zwrócono uwagę, że „zawężenie pojęcia likwidacji wyłącznie do fizycznego unicestwienia środka trwałego pozbawiałoby sensu przepis art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w części, w jakiej wprowadza on warunek utraty przydatności gospodarczej na skutek zmiany rodzaju działalności – który stawałby się zbędny w razie fizycznego zniszczenia środka trwałego”. Tym samym do likwidacji środka trwałego wystarczy wykreślenie go z ewidencji i wyzbycie się go. Przy czym przez wyzbycie się można także rozumieć utratę prawa do korzystania z przedmiotu użyczenia na skutek zrzeczenie się nieruchomości (art. 16 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami) przez użyczającego. Wyzbycie się w opisanym stanie faktyczny wiązać się będzie z pozostawieniem inwestycji w obcym środku trwałym u nowego właściciela nieruchomości, czyli Skarbu Państwa, z którym Spółki nie wiąże umowa użyczenia.

Końcowo Sąd wskazał, że w odniesieniu do podniesionego w uzasadnieniu skargi kasacyjnej argumentu dotyczącego wyłączenia z kosztów uzyskania przychodu wydatków poniesionych na wytworzenie we własnym zakresie środka trwałego (inwestycji w obcym środku trwałym) na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jego zdaniem, zarzut ten jest chybiony. Powyższy przepis dotyczy bowiem rozliczania wydatków w sytuacji odpłatnego zbycia środka trwałego, a nie straty związanej z utratą prawa do korzystania zeń.

W dniu 30 kwietnia 2014 r. do Organu wpłynęło prawomocne – od 19 marca 2014 r. – orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 2 grudnia 2011 r. sygn. akt I SA/Wr 1530/11.

Uwzględniając powyższe wyroki oraz ich uzasadnienie Organ stwierdza co następuje.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu jest istnienie między nim a osiągnięciem przychodu związku przyczynowo-skutkowego, czyli wykazanie, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, jego zabezpieczenie lub zachowanie.

W myśl art. 15 ust. 6 tej ustawy: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a–16m, z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie do art. 16a ust. 1 omawianej ustawy: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

‒ o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie natomiast z art. 16a ust. 2 pkt 1 ww. ustawy: amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych” – zwane także środkami trwałymi.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia „inwestycji w obcych środkach trwałych”. Wobec tego należy zastosować wykładnię językową, zgodnie z którą inwestycje w obcych środkach trwałych są to poniesione przez podatnika nakłady na ulepszenie (polegające na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji) środka trwałego używanego przez niego w prowadzonej działalności gospodarczej, a niestanowiącego jego własności. Powyższe dotyczy środka trwałego używanego na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Zgodnie z brzmieniem art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W myśl natomiast art. 16 ust. 1 pkt 5 tej ustawy: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Wobec tego – wnioskując a contrario – kosztem uzyskania przychodów będzie strata w środkach trwałych w części, w jakiej te środki nie zostały zamortyzowane.

Stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Z cytowanego w zdaniu poprzednim przepisu wynika, że w przypadku, gdy likwidacja środków trwałych została dokonana z tej przyczyny, że dotychczas wykorzystywany w działalności gospodarczej środek trwały utracił przydatność z racji zmiany rodzaju działalności, to poniesiona strata nie stanowi kosztu podatkowego. Jeżeli jednak wszelkie działania w zakresie racjonalnej gospodarki środkami trwałymi w ramach prowadzonej już działalności gospodarczej skutkują likwidacją niektórych z tych środków, są ekonomicznie i gospodarczo uzasadnione nie mogą być kwalifikowane jako zmiana rodzaju działalności gospodarczej w rozumieniu wyżej cytowanego przepisu. W takim wypadku – straty z likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, spowodowane tego rodzaju zdarzeniami mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu w wysokości niezamortyzowanej wartości tych środków.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka poniosła nakłady (częściowo sfinansowane z dotacji) na budowę drogi wewnętrznej. Nakłady te stanowią inwestycję w obcym środku trwałym, od której Spółka dokonywała odpisów amortyzacyjnych. Podstawą ich poniesienia była umowa użyczenia nieruchomości zawarta ze Spółką „B” S.A. Ta ostatnia zrzekła się jednak niniejszej nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa w trybie przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami. W związku z tym Spółka straciła tytuł prawny do nieruchomości, a zatem również możliwość dalszego amortyzowania inwestycji w obcym środku trwałym. Spółka wskazała także, że nadal korzysta z drogi, ale bezumownie.

W odniesieniu do powyższego opisu należy stwierdzić, że wyłączenie określone w art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie znajdzie zastosowania. Brak prawa do nieruchomości i pozostawienie inwestycji w obcym środku trwałym u nowego właściciela (Skarbu Państwa), z którym Spółki nie wiąże umowa użyczenia, co nastąpiło z przyczyn niezależnych od Spółki, nie można uznać za utratę przydatności gospodarczej środka trwałego (tu: inwestycji w obcym środku trwałym) na skutek zmiany rodzaju działalności. Tym samym niezamortyzowana wartość inwestycji w obcym środku trwałym stanowić będzie koszt podatkowy.

Końcowo – z uwagi na fakt, że inwestycja w środku trwałym została częściowo sfinansowana przez Spółkę z dotacji – należy wskazać na przepis art. 16 ust. 1 pkt 58 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 14a, 23, 24, 42, 47, 48, 52 i 53, lub ze środków, o których mowa w art. 33 ust. 4 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie.

Z powyższej regulacji wynika, że jeżeli dochody są zwolnione z podatku (a za takie należy uznać dotacje), to wydatek sfinansowany z tych źródeł (tu: inwestycja w obcym środku trwałym) nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodów.

Reasumując – wartość netto inwestycji w obcym środku trwałym, pomniejszona o nierozliczoną dotację, może zostać zaliczona przez Spółkę w koszty podatkowe po dacie likwidacji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.