2014.08.06 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/443-535/14-2/MN
z 6 sierpnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z 6 maja 2014 r. (data wpływu 13 maja 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do pomniejszenia podstawy opodatkowania i podatku należnego poprzez korektę deklaracji z tytułu nieściągalnych wierzytelności – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do pomniejszenia podstawy opodatkowania i podatku należnego poprzez korektę deklaracji z tytułu nieściągalnych wierzytelności.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca 21 września 2012 r., 3 września 2012 r. oraz 4 września 2012 r. wykonał na rzecz kontrahenta polskiego, będącego spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, trzy transporty towarów, co udokumentował wystawiając odpowiednio trzy faktury VAT: z datą 25 września 2012 r. i terminem zapłaty 25 października 2012 r., z datą 5 września 2012 r. i terminem zapłaty 20 października 2012 r. oraz z datą 5 września i terminem zapłaty 5 października 2012 r. Sprzedaż ta przez Wnioskodawcę została wykazana w deklaracji VAT-7 za miesiąc październik 2012 r. (po upływie 30 dniu od daty dokonania transportu towarów). Zarówno Wnioskodawca, jak i kontrahent w okresie od września 2012 r. do chwili obecnej są czynnymi podatnikami VAT. Kontrahent nie uregulował całości swojego zobowiązania wynikającego z powyższych faktur. Ponadto, 21 stycznia 2014 r. ogłoszono upadłość likwidacyjną kontrahenta. Wnioskodawca nie skorzystał w marcu 2013 r., jak i w kolejnych miesiącach, z możliwości dokonania obniżenia podstawy opodatkowania i podatku należnego w ramach tzw. ulgi za złe długi.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy biorąc pod uwagę, że w deklaracji VAT-7 za marzec 2013 r. podatnikowi przysługiwało, na podstawie art. 89a ustawy o podatku od towarów i usług, prawo do pomniejszenia podstawy opodatkowania i podatku należnego wynikającego z nieuregulowanych faktur sprzedaży, Wnioskodawca może poprzez dokonanie korekty deklaracji VAT-7 za marzec 2013 r. skorzystać z tego prawa?

Zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo do skorzystania z prawa do obniżenia podstawy opodatkowania i podatku należnego o kwoty wynikające z nieuregulowanych trzech faktur sprzedaży, wymienionych w opisie sprawy, poprzez złożenie korekty deklaracji VAT-7 za marzec 2013 r., gdyż za ten okres były spełnione wszystkie warunki przewidziane w art. 89a:

nieściągalność wierzytelności została uprawdopodobniona, gdyż w marcu 2013 r. mijał 150. dzień od dnia upływu terminu płatności wykazanych na wszystkich trzech fakturach,
usługi transportu towarów były świadczone na rzecz podatnika będącego podatnikiem VAT czynnym, nie będącym w stanie upadłości lub w trakcie likwidacji,
do 25 kwietnia 2013 r. kontrahent, jak i Wnioskodawca byli zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, a dłużnik w tym czasie nie był postawiony w stan upadłości czy likwidacji,
od daty wystawienia faktur nie minęły 2 lata,
pomiędzy Wnioskodawcą a kontrahentem nie istnieje związek, o którym mowa w art. 32 ust. 2-4.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Kwestie dotyczące rozliczenia podatku w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności zostały określone w przepisach art. 89a i art. 89b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą.

Od 1 stycznia 2013 r. weszła w życie ustawa z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz.U. z 2012 r. poz. 1342), która art. 11 pkt 8 i 9 wprowadziła zmiany w brzmieniu art. 89a i 89b ustawy o podatku VAT.

Z art. 23 ust. 1 ustawy o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce wynika, że do wierzytelności powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy art. 89a i art. 89b ustawy zmienianej w art. 11, w brzmieniu dotychczasowym, z zastrzeżeniem ust. 2.

Przepisy art. 89a i art. 89b ustawy zmienianej w art. 11, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się również do wierzytelności powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, których nieściągalność została, zgodnie z art. 89a ust. 1a ustawy zmienianej w art. 11, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, uprawdopodobniona po dniu 31 grudnia 2012 r. (art. 23 ust. 2 ustawy o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce).

W przedmiotowej sprawie z uwagi na fakt, że wierzytelności, jakie przysługują Wnioskodawcy uprawdopodobnione zostały po 1 stycznia 2013 r. (jak wynika z wniosku) to zastosowanie znajdą przepisy art. 89a ustawy o podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym od 1 s

Stosownie do treści art. 89a ust. 1 ustawy, podatnik może skorygować podstawę opodatkowania oraz podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona. Korekta dotyczy również podstawy opodatkowania i kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności, której nieściągalność została uprawdopodobniona.

W myśl art. 89a ust. 1a ustawy, nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną w przypadku, gdy wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Zgodnie z art. 89a ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się w przypadku gdy spełnione są następujące warunki:

dostawa towaru lub świadczenie usług jest dokonana na rzecz podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1, zarejestrowanego jako podatnik VĄT czynny, niebędącego w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji,
(uchylony),
na dzień poprzedzający dzień złożenia deklaracji podatkowej, w której dokonuje się korekty, o której mowa w ust. 1:
1. wierzyciel i dłużnik są podatnikami zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynni,
2. dłużnik nie jest w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji,
(uchylony),
od daty wystawienia faktury dokumentującej wierzytelność nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku, w którym została wystawiona,
(uchylony).

Stosownie do treści art. 89a ust. 3 ustawy, korekta, o której mowa w ust. 1, może nastąpić w rozliczeniu za okres, w którym nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną, pod warunkiem że do dnia złożenia przez wierzyciela deklaracji podatkowej za ten okres wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie.

W przypadku gdy po złożeniu deklaracji podatkowej, w której dokonano korekty, o której mowa w ust. 1, należność została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie, wierzyciel obowiązany jest do zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana lub zbyta. W przypadku częściowego uregulowania należności, podstawę opodatkowania oraz kwotę podatku należnego zwiększa się w odniesieniu do tej części (art. 89a ust. 4 ustawy).

Jak wynika z zapisu art. 89a ust. 5 ustawy, wierzyciel obowiązany jest wraz z deklaracją podatkową, w której dokonuje korekty, o której mowa w ust. 1, zawiadomić o tej korekcie właściwego dla niego naczelnika urzędu skarbowego wraz z podaniem kwot korekty oraz danych dłużnika.

Zgodnie z treścią art. 89a ust. 7 ustawy, przepisów ust. 1-5 nie stosuje się, jeżeli między wierzycielem a dłużnikiem istnieje związek, o którym mowa w art. 32 ust. 2-4.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca 21 września 2012 r., 3 września 2012 r. oraz 4 września 2012 r. wykonał na rzecz kontrahenta polskiego, będącego spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, trzy transporty towarów, co udokumentował wystawiając odpowiednio trzy faktury VAT: z datą 25 września 2012 r. i terminem zapłaty 25 października 2012 r., z datą 5 września 2012 r. i terminem zapłaty 20 października 2012 r. oraz z datą 5 września i terminem zapłaty 5 października 2012 r. Sprzedaż ta przez Wnioskodawcę została wykazana w deklaracji VAT-7 za miesiąc październik 2012 r. (po upływie 30 dniu od daty dokonania transportu towarów). Zarówno Wnioskodawca, jak i kontrahent w okresie od września 2012 r. do chwili obecnej są czynnymi podatnikami VAT. Kontrahent nie uregulował całości swojego zobowiązania wynikającego z powyższych faktur. Ponadto, 21 stycznia 2014 r. ogłoszono upadłość likwidacyjną kontrahenta. Wnioskodawca nie skorzystał w marcu 2013 r., jak i w kolejnych miesiącach, z możliwości dokonania obniżenia podstawy opodatkowania i podatku należnego w ramach tzw. ulgi za złe długi.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości skorzystania z prawa do ulgi z tytułu nieściągalnych wierzytelności poprzez dokonanie korekty deklaracji VAT-7 za marzec 2013 r.

Z treści cyt. art. 89a ust. 2 pkt 3 lit. b ustawy wynika, że przepis art. 89a ust. 1 stosuje się w przypadku, gdy na dzień poprzedzający dzień złożenia deklaracji podatkowej, w której dokonuje się korekty podstawy opodatkowania oraz podatku należnego z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w odniesieniu do wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona – dłużnik nie jest w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji.

Jak podkreślił Wnioskodawca w opisie sprawy – 21 stycznia 2014 r. ogłoszono upadłość likwidacyjną kontrahenta. Kontrahentem jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością.

Należy podkreślić, że powyższe przepisy mają na celu uregulowanie sytuacji, do których dochodzi często w obrocie gospodarczym, a mianowicie, gdy kontrahent pomimo wcześniejszego zobowiązania nie uiszcza zapłaty za dostarczony towar czy też wykonaną usługę. Jest to sytuacja wyjątkowo niekorzystna dla sprzedawcy, ponieważ nie tylko nie otrzymuje on pieniędzy za towar/usługę, ale również jest zobowiązany do zapłaty należnego VAT, jaki powstał z tytułu dokonanej transakcji. Jednocześnie nabywca towaru lub usługi ma możliwość odliczenia podatku naliczonego. Nie ma znaczenia dla celów poboru VAT kwestia, czy podatnik dokonujący sprzedaży otrzymał zapłatę za dostarczony nabywcy towar lub wykonaną na jego rzecz usługę, stąd takie nieuregulowane wierzytelności określa się mianem „złych długów”.

Racjonalny ustawodawca wprowadził jednakże regulację prawną pozwalającą na zminimalizowanie negatywnych skutków jakie powstają dla sprzedawcy w sytuacji, gdy nierzetelny nabywca nie zapłaci za towar lub też wykonaną usługę. Mowa tu o instytucji noszącej nazwę „ulga na złe długi”.

Skorzystanie z ulgi na złe długi przez podatnika-sprzedawcę i skorygowanie przezeń podatku należnego wiąże się bowiem z obowiązkami w zakresie korekty podatku naliczonego przez podatnika-nabywcę. Zastosowanie trybu korekty podatku powoduje de facto, że konstrukcyjnie przestaje istnieć podatek należny, przez co przestaje też faktycznie istnieć podatek naliczony, który można by odliczyć. Stąd też konieczna jest korekta podatku naliczonego. Element ten realizuje podstawową cechę podatku od towarów i usług, jaką jest jego neutralność. Tak więc warunkiem skorzystania z ulgi na złe długi jest po prostu istnienie długu.

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z art. 25 ust. 1 pkt 14 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2013 r., poz. 672 ze zm.), wpisowi do CEIDG podlega informacja o ogłoszeniu upadłości z możliwością zawarcia układu, o ogłoszeniu upadłości obejmującej likwidację majątku dłużnika, zmianie postanowienia o ogłoszeniu upadłości z możliwością zawarcia układu na postanowienie o ogłoszeniu upadłości obejmującej likwidację majątku dłużnika i zakończeniu tego postępowania. W myśl natomiast pkt 19 powołanego wyżej artykułu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, wpisowi do CEIDG podlega informacja o wykreśleniu wpisu w CEIDG.

Stosownie do art. 44 ust. 1 ustawy z 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowy (Dz.U. z 2013 r., poz. 1203 ze zm.), w dziale 6 rejestru przedsiębiorców zamieszcza się następujące dane:

informacje o otwarciu i zakończeniu likwidacji, ustanowieniu zarządu i zarządu komisarycznego;
dane o osobie likwidatora wraz ze sposobem reprezentacji, zarządcy oraz zarządcy komisarycznego;
informację o rozwiązaniu lub unieważnieniu spółki;
informacje o połączeniu z innymi podmiotami, podziale lub przekształceniu podmiotu w inny sposób;

4a. informację o zawieszeniu albo wznowieniu wykonywania działalności gospodarczej;

informacje o wszczęciu postępowania naprawczego, o ogłoszeniu upadłości z określeniem sposobu prowadzenia postępowania i jego zmianach, o zakończeniu tych postępowań lub o uchyleniu układu, o osobie zarządcy przymusowego, syndyka, nadzorcy sądowego, zarządcy, zarządcy zagranicznego oraz o osobach powołanych w toku postępowania upadłościowego do reprezentowania upadłego (reprezentant upadłego lub przedstawiciel upadłego);
dla spółki europejskiej, europejskiego zgrupowania interesów gospodarczych i spółdzielni europejskiej – wzmiankę o złożeniu planu przeniesienia siedziby, a w przypadku wykreślenia z uwagi na zmianę siedziby - informację o państwie, do którego przeniesiono siedzibę, i rejestrze, do którego wpisano podmiot.

Art. 270 ustawy z dnia 20 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz.U. z 2013 r., poz. 1030 ze zm.), w Rozdziale 6 Tytule „Rozwiązanie i likwidacja spółki”, wskazuje, że rozwiązanie spółki powodują:

przyczyny przewidziane w umowie spółki;
uchwała wspólników o rozwiązaniu spółki albo o przeniesieniu siedziby spółki za granicę, stwierdzona protokołem sporządzonym przez notariusza;
ogłoszenie upadłości spółki;
inne przyczyny przewidziane prawem.

W myśl art. 271 Kodeksu spółek handlowych, poza przypadkami, o których mowa w art. 21, sąd może wyrokiem orzec rozwiązanie spółki:

na żądanie wspólnika lub członka organu spółki, jeżeli osiągnięcie celu spółki stało się niemożliwe albo jeżeli zaszły inne ważne przyczyny wywołane stosunkami spółki;
na żądanie oznaczonego w odrębnej ustawie organu państwowego, jeżeli działalność spółki naruszająca prawo zagraża interesowi publicznemu.

Stosownie do art. 272 Kodeksu spółek handlowych, rozwiązanie spółki następuje po przeprowadzeniu likwidacji, z chwilą wykreślenia spółki z rejestru.

Zatem, Kodeks spółek handlowych określa przyczyny rozwiązania podmiotu. Jedną z nich jest uchwała wspólników podjęta w tej sprawie, stwierdzona protokołem sporządzonym przez notariusza. Ponadto w sytuacjach określonych w (art. 271 Kodeksu spółek handlowych) o rozwiązaniu spółki może orzec sąd w wyroku. Rozwiązanie spółki następuje również po przeprowadzeniu likwidacji, z chwilą wykreślenia spółki z rejestru.

Na podstawie art. 276 § 1-3 ustawy Kodeks Spółek Handlowych, likwidatorami są członkowie zarządu, chyba że umowa spółki lub uchwała wspólników stanowi inaczej. Jeżeli umowa spółki nie stanowi inaczej, likwidatorzy mogą być odwołani na mocy uchwały wspólników. Likwidatorów ustanowionych przez sąd tylko sąd może odwołać. W przypadku gdy o rozwiązaniu spółki orzeka sąd, może on jednocześnie ustanowić likwidatorów.

Likwidacja spółki zmierza do ustania jej bytu i wykreślenia z KRS. Jednakże w okresie likwidacji spółka nadal istnieje jako podmiot. Przysługują jej w dalszym ciągu m.in. zdolność prawna i zdolność do czynności prawnych. Natomiast zmieniają się istotnie zasady jej działania.

Powołane wyżej artykuły stanowią o zakończeniu bieżących interesów spółki, ściągnięciu wierzytelności, wypełnieniu zobowiązań i upłynnieniu majątku podmiotu. Nowe interesy mogą być wszczynane tylko wówczas, gdy to jest potrzebne do ukończenia spraw w toku. Owe czynności likwidacyjne zakreślają granice kompetencji likwidatorów. W spółce w likwidacji przestaje działać zarząd, a zastępują go likwidatorzy. To oni mają prawo prowadzenia spraw oraz reprezentowania spółki.

Otwarcie likwidacji następuje z dniem:

powzięcia przez wspólników uchwały o rozwiązaniu spółki;
uprawomocnienia się orzeczenia o rozwiązaniu spółki przez sąd lub
zaistnienia innej przyczyny jej rozwiązania.

Likwidację prowadzi się pod nazwą spółki z dodaniem oznaczenia „w likwidacji”. W czasie prowadzenia likwidacji spółka zachowuje osobowość prawną.

Jeżeli roczne sprawozdanie wykaże podstawy do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości, likwidatorzy powinni wywiązać się także z tego obowiązku.

Zatem proces likwidacji spółki nie oznacza postawienia spółki w stan upadłości. Likwidacja spółki jest konsekwencją podjęcia przez wspólników uchwały o jej rozwiązaniu, celem przeprowadzenia likwidacji jest zakończenie bieżących interesów spółki i podział między wspólników majątku pozostałego po zaspokojeniu lub zabezpieczeniu wierzycieli. Likwidator działający w imieniu spółki ma obowiązek ogłoszenia w Monitorze Sądowym i Gospodarczym o postawieniu spółki w stan likwidacji i wezwania wierzycieli do zgłaszania swoich wierzytelności.

Zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz.U. z 2012 r., poz. 1112 ze zm.), postępowanie uregulowane ustawą może być wszczęte tylko na wniosek złożony przez podmioty określone w ustawie.

W myśl natomiast art. 10 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze, upadłość ogłasza się w stosunku do dłużnika, który stał się niewypłacalny.

W art. 12 i 13 powołanej wyżej ustawy w Części pierwszej, Tytule I „Przepisy ogólne”, w Dziale III „Podstawy ogłoszenia upadłości” ustawodawca określił sytuacje w jakich Sąd może oddalić wniosek o ogłoszenie upadłości.

Stosownie do treści art. 18 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze, sprawy o ogłoszenie upadłości rozpoznaje sąd upadłościowy w składzie trzech sędziów zawodowych. Sądem upadłościowym jest sąd rejonowy – sąd gospodarczy.

Natomiast w Tytule II „Postępowanie w przedmiocie ogłoszenia upadłości”, Dział II „Wniosek o ogłoszenie upadłości” wskazano kto może wystąpić z wnioskiem o ogłoszenie upadłości i jakie dane wniosek powinien zawierać.

Art. 20 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze, wskazuje, że wniosek o ogłoszenie upadłości może zgłosić dłużnik lub każdy z jego wierzycieli.

W art. 26-35, które również mieszczą się w Tytuł II „Postępowanie w przedmiocie ogłoszenia upadłości”, Dział III „Przepisy o postępowaniu”, określony został sposób postępowania o ogłoszenie upadłości w związku ze złożonym wnioskiem.

Art. 51 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze stanowi, że uwzględniając wniosek o ogłoszenie upadłości, sąd wydaje postanowienie o ogłoszeniu upadłości, w którym:

wymienia imię i nazwisko, nazwę albo firmę, miejsce zamieszkania albo siedzibę upadłego dłużnika (upadłego);
określa sposób prowadzenia postępowania;
określa, czy i w jakim zakresie upadły będzie sprawował zarząd swoim majątkiem, jeżeli postępowanie będzie prowadzone z możliwością zawarcia układu;
wzywa wierzycieli upadłego do zgłoszenia wierzytelności w wyznaczonym terminie, nie krótszym niż miesiąc i nie dłuższym niż trzy miesiące;
wzywa osoby, którym przysługują prawa oraz prawa i roszczenia osobiste ciążące na nieruchomości należącej do upadłego, jeżeli nie zostały ujawnione przez wpis w księdze wieczystej, do ich zgłoszenia w wyznaczonym terminie nie krótszym niż miesiąc i nie dłuższym niż trzy miesiące, pod rygorem utraty prawa powoływania się na nie w postępowaniu upadłościowym;
wyznacza sędziego-komisarza oraz syndyka albo nadzorcę sądowego, albo zarządcę;
oznacza godzinę wydania postanowienia, jeżeli upadły jest uczestnikiem podlegającego prawu polskiemu lub prawu innego państwa członkowskiego systemu płatności lub systemu rozrachunku papierów wartościowych w rozumieniu ustawy, o której mowa w art. 22 ust. 1 pkt 4, lub niebędącym uczestnikiem podmiotem prowadzącym system interoperacyjny w rozumieniu tej ustawy.

Natomiast art. 51 ust. 2 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze wskazuje, że postanowienie o ogłoszeniu upadłości jest skuteczne i wykonalne z dniem jego wydania, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.

W myśl art. 52 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze, data wydania postanowienia o ogłoszeniu upadłości jest datą upadłości. W przypadku wydania postanowienia o ogłoszeniu upadłości po ponownym rozpoznaniu sprawy w następstwie uchylenia postanowienia przez sąd drugiej instancji za datę upadłości uważa się datę wydania pierwszego postanowienia o ogłoszeniu upadłości.

Art. 53 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze, stanowi, że postanowienie o ogłoszeniu upadłości podaje się niezwłocznie do publicznej wiadomości przez obwieszczenie w Monitorze Sądowym i Gospodarczym oraz opublikowanie w dzienniku o zasięgu lokalnym.

Natomiast art. 53 ust. 2 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze, postanowienie w przedmiocie ogłoszenia upadłości doręcza się syndykowi, nadzorcy sądowemu albo zarządcy, upadłemu albo jego spadkobiercy oraz wierzycielowi, który żądał ogłoszenia upadłości. Postanowienie w przedmiocie upadłości przedsiębiorstwa państwowego albo jednoosobowej spółki Skarbu Państwa doręcza się także odpowiednio organowi założycielskiemu albo ministrowi właściwemu do spraw Skarbu Państwa.

Zgodnie z art. 185 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze, upadłym jest ten, wobec kogo wydano postanowienie o ogłoszeniu upadłości.

Natomiast w myśl art. 185 ust. 2 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze, ogłoszenie upadłości nie ma wpływu na zdolność prawną oraz zdolność do czynności prawnych upadłego.

Art. 185 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze reguluje m.in. następujące kwestie:

definiuje osobę upadłego;
określa wpływ ogłoszenia upadłości na zdolność prawną i zdolność do czynności prawnych upadłego.

Z powyższego przepisu wynika, że ustawa Prawo upadłościowe i naprawcze za upadłego uważa podmiot, wobec którego wydano postanowienie o ogłoszeniu upadłości. Jest to więc albo osoba fizyczna, albo osoba prawna, albo też jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, a która posiada zdolność upadłościową, wymieniona jako upadły w sentencji postanowienia o ogłoszeniu upadłości.

W związku z regulacją zawartą w art. 51 ust. 2 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze, według którego postanowienie o ogłoszeniu upadłości jest skuteczne i wykonywane z dniem jego wydania, stan upadłości jakiegoś podmiotu powstaje z dniem wydania postanowienia o ogłoszeniu jego upadłości. Postępowanie upadłościowe jest prowadzone wobec podmiotu, dla którego Sąd wydał postanowienie o ogłoszeniu upadłości.

Natomiast postępowanie likwidacyjne rozpoczyna się z dniem powzięcia przez wspólników uchwały o rozwiązaniu spółki i uprawomocnieniu się orzeczenia o rozwiązaniu spółki przez Sąd lub zaistnienie innej przyczyny jej rozwiązania.

Wobec powyższego określenie użyte w art. 89a ust. 2 pkt 3 lit. b ustawy o podatku od towarów i usług – w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji – określające warunki korekty podatku należnego, stanowi o właściwym postępowaniu upadłościowym, tj. postępowaniu, które toczy się po ogłoszeniu upadłości dłużnika lub o postępowaniu likwidacyjnym po ogłoszeniu likwidacji spółki.

Zatem stwierdzić należy, że to decyzja sądu podjęta po przeprowadzeniu postępowania i wydanie postanowienia o ogłoszeniu upadłości powoduje, że określony podmiot można uznać za podmiot, wobec którego toczy się postępowanie upadłościowe lub postawienie podmiotu w stan likwidacji i wezwanie wierzycieli do zgłaszania swoich wierzytelności powoduje, że określony podmiot można uznać za podmiot wobec którego toczy się postępowanie likwidacyjne w rozumieniu art. 89a ust. 2 pkt 3 lit. b ustawy. Postanowienie Sądu jest skuteczne i wykonywane z dniem jego wydania. Informację o wydaniu postanowienia o ogłoszeniu upadłości oraz postawienie podmiotu w stan likwidacji podaje się niezwłocznie do publicznej wiadomości przez obwieszczenie w Monitorze Sądowym i Gospodarczym oraz opublikowanie w dzienniku o zasięgu lokalnym. Wobec tego, wydanie postanowienia o ogłoszeniu upadłości przez Sąd oraz postawienie w stan likwidacji podmiotu jest momentem uznania podmiotu za podmiot będący w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji na podstawie art. 89a ust. 2 pkt 3 lit. b ustawy.

Odnosząc powyższe do przedmiotu sprawy wskazać należy, że Wnioskodawca do tej pory nie skorzystał z tzw. „ulgi za złe długi”. Aby móc skorzystać z ulgi określonej w przepisie art. 89a ust. 1 ustawy, muszą zostać spełnione wszystkie warunki określone w art. 89a ustawy. W przypadku niewypełnienia któregokolwiek z nich – wierzyciel nie ma możliwości skorzystania z ww. ulgi.

Przepis art. 89a ust. 2 pkt 3 lit. b ustawy stanowi, że wierzyciel może skorzystać z ulgi określonej w art. 89a ust. 1 ustawy w przypadku, gdy na dzień poprzedzający dzień złożenia deklaracji podatkowej, w której dokonuje się korekty, dłużnik nie jest w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji. Warunek określony m.in. w art. 89a ust. 2 pkt 3 lit. b ustawy winien być spełniony na dzień poprzedzający dzień złożenia deklaracji podatkowej, w której podatnik dokonuje korekty podstawy opodatkowania i podatku należnego z tytułu wierzytelności nieściągalnych, a nie w okresie, za który składana jest korekta deklaracji.

Tym samym, skoro wobec kontrahenta Wnioskodawcy ogłoszono upadłość likwidacyjną – nie został wypełniony jeden z warunków zastosowania korekty podstawy opodatkowania oraz podatku należnego z tytułu wierzytelności nieściągalnych, o której mowa w art. 89a ust. 1 ustawy. Niewypełnienie tego warunku uniemożliwia dokonanie ww. korekty w zakresie wierzytelności będących przedmiotem wniosku.

W konsekwencji, Wnioskodawca nie może poprzez dokonanie korekty deklaracji VAT-7 za marzec 2013 r. skorzystać z prawa do pomniejszenia podstawy opodatkowania i podatku należnego wynikającego z nieuregulowanych faktur sprzedaży. Powodem jest to, że na dzień poprzedzający dzień złożenia deklaracji podatkowej, w której Wnioskodawca ma zamiar dokonać korekty podstawy opodatkowania i podatku należnego z tytułu wierzytelności nieściągalnych – dłużnik jest w trakcie postępowania upadłościowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zwrócić należy uwagę, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – w wydanej interpretacji rozpatrzone.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin