Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/443-364/14-2/KC
z 16 czerwca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 kwietnia 2014 r. (data wpływu 22 kwietnia 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania kwoty umownej otrzymywanej na skutek wcześniejszego rozwiązania umowy leasingu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 kwietnia 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania kwoty umownej otrzymywanej na skutek wcześniejszego rozwiązania umowy leasingu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W ramach prowadzonej działalności F. Polska Sp. z o.o. (dalej jako „Spółka”) zawiera umowy leasingu operacyjnego.

Zgodnie z Ogólnymi Warunkami Umów Leasingu (OWUL), będącymi integralną częścią umowy leasingu (dalej jako „Umowa”), w enumeratywnie wymienionych sytuacjach, Spółce przysługuje prawo do przedterminowego rozwiązania Umowy.

Jak wynika z postanowień OWUL, Spółka, jako finansujący, może rozwiązać Umowę ze skutkiem natychmiastowym w szczególności w przypadku, gdy zachodzi przynajmniej jeden z następujących powodów:

• pogorszyła się sytuacja finansowa Korzystającego, a w szczególności, gdy w stosunku do Korzystającego zostało wszczęte postępowanie upadłościowe lub naprawcze lub likwidacyjne, Korzystający złożył wniosek o wykreślenie z właściwej ewidencji podmiotów gospodarczych lub rejestru, ustanowiono zarząd przymusowy nad przedsiębiorstwem Korzystającego, lub gdy zachodzą przesłanki do ogłoszenia upadłości, likwidacji lub otwarcia postępowania układowego wobec Korzystającego,
  

• Korzystający dopuści się opóźnienia z zapłatą, co najmniej jednej miesięcznej Opłaty Leasingowej i po otrzymaniu od Spółki pisemnego wezwania do zapłaty zaległej kwoty w terminie 14 dni, wezwaniu temu nie uczyni zadość,
  

• Korzystający używa przedmiotu leasingu w sposób niezgodny z Umową, jego przeznaczeniem i właściwościami, bądź oddaje przedmiot leasingu osobie trzeciej bez pisemnej zgody Spółki,
  

• nastąpiło zajęcie przedmiotu leasingu w związku z zastosowaniem sankcji przewidzianych w postępowaniu karnym, karnym-skarbowym, administracyjnym aibo egzekucyjnym,
  

• Korzystający zaniedbuje przedmiot leasingu, w stopniu grożącym jego utratą lub uszkodzeniem,
  

• Korzystający nie wykonuje lub wykonuje w sposób nienależyty jakiegokolwiek zobowiązania wobec Spółki wynikającego z Umowy.
  
  
  

W przypadku przedwczesnego rozwiązania Umowy z powyższych powodów Korzystający zobowiązany jest zwrócić przedmiot leasingu Spółce w terminie określonym w Umowie, a dotychczas zapłacone przez niego opłaty leasingowe nie podlegają zwrotowi przez Spółkę.

Ponadto, z powyższego tytułu, Korzystający na żądanie Spółki, na podstawie wystawionej noty obciążeniowej, jest zobowiązany do zapłaty wynagrodzenia, określonego jako „kara umowna” w wysokości odpowiadającej kwocie sumy odpowiednio zdyskontowanych o stopę WIBOR opłat leasingowych, określonych w harmonogramie opłat, należnych do dnia zakończenia Umowy oraz kwoty wykupu przedmiotu leasingu. Przy czym na poczet kary umownej należnej od Korzystającego, Finansujący zalicza cenę uzyskaną ze sprzedaży przedmiotu leasingu albo jego wartość początkową przyjętą w razie ponownego oddania w leasing. Roszczenie o zapłatę tak określonej kary umownej staje się wymagalne z upływem siódmego dnia od rozwiązania Umowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy prawidłowym jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym zapłata przez Korzystającego określonej w Umowie kwoty umownej w okolicznościach opisanych w stanie faktycznym nie stanowi wynagrodzenia za usługę, w związku z czym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?
2. Czy prawidłowym jest stanowisko Spółki, że w takiej sytuacji - dla udokumentowania określonej w Umowie kwoty umownej - prawidłowym jest wystawienie noty księgowej?

Zdaniem Wnioskodawcy;

Zdaniem Spółki, określona w Umowie kwota nakładana na korzystającego w związku z wystąpieniem wskazanych w Umowie okoliczności ma jedynie charakter odszkodowawczy. Bezpośrednią przyczyną żądania jej jest konieczność pokrycia szkody, jaką ponosi Spółka w związku z niewywiązaniem się przez Korzystającego z postanowień Umowy.

W związku z takim charakterem tej płatności, należy uznać, iż jest ona neutralna z perspektywy VAT i pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Kwota należna Spółce od Korzystającego z tytułu przedwczesnego rozwiązania Umowy nie jest bowiem należna za jakiekolwiek wzajemne świadczenie (usługę), które miałoby być świadczone przez Spółkę.

W efekcie, przedmiotowa kara nie może być traktowana jako wynagrodzenie na podstawie art. 29a ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT) i nie mieści się w zakresie opodatkowania VAT. Konsekwentnie, w takim przypadku Spółka ma prawo wystawić notę księgową na Korzystającego.

UZASADNIENIE:

Odszkodowawczy charakter kary określonej w Umowie

Na wstępie Spółka pragnie zaznaczyć, że otrzymywana przez Spółkę kwota w związku z przedwczesnym rozwiązaniem umowy leasingu ma w istocie charakter odszkodowawczy.

Nakładając obowiązek uiszczenia przez Korzystającego ustalonej w Umowie kwoty, Spółka kompensuje w ten sposób szkody powstałe w wyniku przedwczesnego rozwiązania Umowy z Korzystającym. Tego rodzaju postanowienie umowne stanowi standardowy element umowy leasingu przewidziany w przepisach kodeksu cywilnego. I tak zgodnie z art. 70915 Kodeksu cywilnego, w razie wypowiedzenia przez finansującego umowy leasingu na skutek okoliczności, za które korzystający ponosi odpowiedzialność, finansujący może żądać od korzystającego natychmiastowego zapłacenia wszystkich przewidzianych w umowie a niezapłaconych rat, pomniejszonych o korzyści, jakie finansujący uzyskał wskutek ich zapłaty przed umówionym terminem i rozwiązania umowy leasingu.

Analiza wskazanego przepisu wskazuje więc, że kwota, której zapłaty finansujący może żądać od korzystającego zgodnie z postanowieniami kodeksy cywilnego, w istocie pełni funkcję odszkodowawczą. Kwota ta w żadnym wypadku nie stanowi części wynagrodzenia finansującego z tytułu zawartej umowy, a nie jedynie wyrównać mu szkody powstałe w wyniku przedterminowego rozwiązania umowy.

Kara umowna nie stanowi wynagrodzenia w rozumieniu ustawy o VAT

Zdaniem Spółki charakter odszkodowawczy określonej w karze umowy wyklucza jakiekolwiek inne cechy kwoty należnej Spółce od korzystającego w związku z przedterminowym rozwiązaniem umowy. W szczególności, kwota ta nie może stanowić wynagrodzenia dla celów VAT - nie mieści się zatem w podstawie opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W ocenie Spółki, należna od Korzystającego kara umowna nie stanowi zapłaty z tytułu sprzedaży w rozumieniu cytowanego przepisu. Brak jest bowiem wzajemnego świadczenia Spółki, które byłoby przez nią wykonywane na rzecz korzystającego „w zamian" za otrzymaną kwotę. Wręcz przeciwnie, równolegle do zapłaty umownej kwoty korzystający jest zobowiązany do zwrotu przedmiotu leasingu, który miał być przedmiotem świadczenia w ramach pierwotnej Umowy, Zgodnie z postanowieniami umowy, w związku z zaistnieniem enumeratywnie wymienionych okoliczności, Korzystający jest więc podwójnie „karany". Korzystający jest bowiem nie tylko do zapłaty określonej kwoty, ale co więcej jest pozbawiony przedmiotu leasingu, To pokazuje, że w żadnym wypadku, zgodnie z postanowieniami umownymi, nie otrzymuje on żadnych korzyści z tytułu zapłaty skreślonej w Umowie kwoty. Brak jest zatem jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego (świadczenia usługi), które można byłoby powiązać z otrzymaniem od Korzystającego kwoty określonej w umowie z tytułu przedterminowego rozwiązania umowy.

Brak wzajemnego świadczenia Spółki na rzecz korzystającego w ocenie Spółki skoro brak jest świadczenia wzajemnego Spółki wykonywanego na rzecz przystającego, to nie jest możliwe uznanie zapłaconej przez korzystającego kwoty za „płatność” podlegającą VAT w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy o VAT.

O konieczności ekwiwalentności świadczenia i wynagrodzenia, jako elementu konstytutywnego świadczenia usługi wypowiadał się wielokrotnie Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej jako „TSUE”). Zgodnie z orzeczeniami TSUE (np. w sprawach C-154/80 Cooperatieve Aardappelenbewaarplaats, C-102/86 Apple and Pear Development Council, C-16/93 R.J Tolsma, G-213/99 de Andrade, C-404/99 Komisja przeciwko Francji) związek wynagrodzenia z istnieniem skreślonej korzyści dla drugiej strony, jak również konieczność związku prawnego pomiędzy usługodawcą i usługobiorcą w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, stanowią warunek konieczny dla uznania danej czynności (usługi) za opodatkowaną VAT.

Zgodnie zatem z linią orzecznictwa Trybunału, odpłatność w rozumieniu podatku VAT definiowana jest znacznie szerzej, a elementem wyróżniającym jest wynagrodzenie z tytułu dokonanej transakcji. Tym samym w orzecznictwie TSUE zwraca się uwagę na konieczność wystąpienia bezpośredniego związku pomiędzy dokonanym świadczeniem a otrzymaniem wynagrodzenia: aby dana czynność (dostawa towarów czy też usługa), podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. To oznacza, że otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia, tym samym, brak możliwości ustalenia takiego związku prowadzić musi zatem do wniosku, że dane świadczenie pieniężne, np. takiego jaki określana w umowie kwota - stanowiąca kompensatę na przedterminowe rozwiązanie umowy leasingu - w związku z otrzymaniem której nie jest dokonywana przez Spółkę żadna czynność na rzecz Korzystającego, nie stanowi wynagrodzenia podlegającego opodatkowaniu VAT.

Forma udokumentowania kary umownej

W ocenie Spółki, poprawną formą udokumentowania określonej w Umowie kwoty umownej jest wystawienie przez Spółkę Korzystającemu noty księgowej na należną kwotę.

Jednocześnie, biorąc pod uwagę, że należna Spółce kwota za przedterminowe rozwiązanie umowy leasingu nie stanowi wynagrodzenia podlegającego opodatkowaniu VAT, konsekwentnie zdaniem Spółki, udokumentowanie kary umownej należnej Spółce od Korzystającego nie powinno nastąpić w formie faktury. Faktura dokumentuje bowiem jedynie czynności objęte zakresem przedmiotowym ustawy o VAT. Tymczasem wyplata należności o charakterze odszkodowawczym i niestanowiąca wynagrodzenia za jakąkolwiek czynność nie została wymieniona we wskazanym przepisie.

Potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych Ministra Finansów

Powyższe stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez Ministra Finansów. Tytułem przykładu można wskazać interpretację indywidualną z 23 grudnia 2013 r. (nr ITPP1/443-1007/13/BS), w której Minister Finansów - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy potwierdził poprawność stanowiska wnioskodawcy, zgodnie z którym kary umowne naliczane klientom przez wnioskodawcę w przypadku wcześniejszego rozwiązania umowy z winy klientów w oparciu o opisany regulamin nie stanowią należności za czynności wnioskodawcy i w efekcie pozostają poza zakresem opodatkowania VAT. Minister Finansów stwierdził, że kara umowna pełniąca funkcję odszkodowawczą za utracone korzyści, nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i tym samym nie podlega opodatkowaniu.

Analogiczne stanowisko zawarte zostało w interpretacji z dnia 24 lutego 2011 r. (nr ITPP1/443-1184/10/MN), w której Minister Finansów - Dyrektor izby Skarbowej w Bydgoszczy rozpatrywał stan faktyczny, w ramach którego wnioskodawca zobowiązany był do zapłaty kary umownej w przypadku rozwiązania umowy przez wynajmującego z przyczyn leżących po stronie wnioskodawcy.

W końcu, kwestia opodatkowania kar umownych rozstrzygana była przez Ministra Finansów -Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 12 stycznia 2011 r. (nr IPPP1 -443-1101/10-2/JL). W interpretacji tej organ podatkowy stwierdził, że kara umowna, jako wynikająca z niewywiązania się przez kontrahenta z umowy nie stanowi ekwiwalentu za świadczenie usług i tym samym pozostaje poza zakresem opodatkowania VAT.

Z powyższego wynika, organy podatkowe wydając interpretacje w stanach analogicznych jak w przypadku Spółki, w sytuacji gdy kwoty jakie ma zapłacić Korzystający z tytułu przedterminowego rozwiązania Umowy odpowiadają wysokości rat leasingowych i są wynikiem rozwiązania umowy leasingu, to należy je traktować jako odszkodowanie niepodlegające opodatkowaniu VAT. Stanowisko takie zaprezentował także WSA w Warszawie, wskazując, że otrzymanie odszkodowania (jak i kary umownej) jest neutralne dla rozliczenia w VAT, ponieważ nie można go traktować jak wynagrodzenia za usługę (wyrok z 1 kwietnia 2008 r., III SA/Wa 2166/07, wyrok prawomocny).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej. Z treści art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu. Słownik języka polskiego definiuje czasownik „świadczyć” jako „wykonywać coś na czyjąś rzecz”, „świadczenie” zaś, to obowiązek wykonywania, przekazania czegoś.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

Z kolei przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest określenie, czy wykonywane świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. Istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy usługą i otrzymaną zapłatą. Czynnikiem decydującym o tym, czy mamy do czynienia z wynagrodzeniem jest także określenie, czy wynagrodzenie takie było należne z tytułu danego świadczenia. Czynność opodatkowana powstaje bowiem wyłącznie w związku z zaistnieniem stosunku prawnego określonego umową między stronami. Zatem wystąpić musi bezpośredni i niezbędny związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia oparty o relacje cywilnoprawne pomiędzy podmiotami.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca, w ramach prowadzonej działalności leasingowej, zawiera umowy leasingu operacyjnego, w których enumeratywnie wymienione są sytuacje, kiedy Wnioskodawcy przysługuje prawo do przedterminowego rozwiązania Umowy. Jak wynika z tych postanowień Wnioskodawca jako finansujący, może rozwiązać Umowę ze skutkiem natychmiastowym w przypadku, gdy zachodzi m.in. sytuacja, w której w stosunku do Korzystającego zostało wszczęte postępowanie upadłościowe, naprawcze lub likwidacyjne, albo Korzystający złożył wniosek o wykreślenie z właściwej ewidencji podmiotów gospodarczych, albo ustanowiono zarząd przymusowy nad przedsiębiorstwem Korzystającego. W przypadku przedwczesnego rozwiązania Umowy z powyższych powodów Korzystający zobowiązany jest zwrócić przedmiot leasingu Wnioskodawcy w terminie określonym w Umowie, a dotychczas zapłacone przez niego opłaty leasingowe nie podlegają zwrotowi.

Ponadto, z powyższego tytułu, Korzystający na żądanie Wnioskodawcy, na podstawie wystawionej noty obciążeniowej, jest zobowiązany do zapłaty wynagrodzenia, określonego jako „kara umowna” w wysokości odpowiadającej kwocie sumy odpowiednio zdyskontowanych o stopę WIBOR opłat leasingowych, określonych w harmonogramie opłat, należnych do dnia zakończenia Umowy oraz kwoty wykupu przedmiotu leasingu. Przy czym na poczet kary umownej należnej od Korzystającego, Wnioskodawca zalicza cenę uzyskaną ze sprzedaży przedmiotu leasingu albo jego wartość początkową przyjętą w razie ponownego oddania w leasing.

W związku z powyższym opisem, wątpliwości Wnioskodawcy wiążą się z uznaniem, czy prawidłowym jest traktowanie otrzymywanej od Korzystającego kwoty umownej za czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług oraz kwestią dokumentowania tej kwoty umownej notą księgową.

Zagadnienie kar umownych regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121). Art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi, że można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).

Przepis art. 483 Kodeksu cywilnego jest bezwzględnie obowiązującym przepisem prawa. Kary umowne mogą być wyłącznie sankcją za niewykonanie lub niewłaściwe wykonanie zobowiązań. Odstąpienie od umowy stanowi realizację uprawnień związanych z określonymi wypadkami niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązań z umów wzajemnych i skuteczne odstąpienie od umowy stanowi w pewnym sensie potwierdzenie, że istotnie miał miejsce przypadek niewykonania lub nienależytego wykonania umowy przez drugą stronę. Zastrzeżenie kary umownej na wypadek odstąpienia od umowy można zatem traktować jako formę uproszczenia redakcji warunków umowy, która pozwala na przyjęcie przez strony, że wypadki niewykonania lub nienależytego wykonania umowy, które uprawniają stronę do odstąpienia od umowy, stanowią jednocześnie podstawę do domagania się zapłaty kary umownej.

Na podstawie zapisów umownych, Wnioskodawca może rozwiązać umowę ze swoim klientem – Korzystającym, przed terminem, na jaki została umowa leasingu zawarta. W sytuacji, kiedy zaistnieje jeden z powodów, wskazany w ogólnych Warunkach Umów Leasingowych, Wnioskodawca rozwiązuje umowę leasingu i zobowiązuje Korzystającego do zwrócenia przedmiotu leasingu oraz do zapłaty wynagrodzenia, określanego jako „kara umowna”.

Jak wskazuje Wnioskodawca, otrzymana przez niego kwota umowna, ma jedynie charakter odszkodowawczy. Z opisanego stanu faktycznego nie wynika, aby zachodził związek przyczynowy pomiędzy świadczoną usługą a otrzymaniem wynagrodzenia za tę usługę, bowiem uzyskana przez Wnioskodawcę kwota umowna nie powoduje bezpośredniej korzyści ze strony Korzystającego, czyli podmiotu wypłacającego odszkodowanie. Innymi słowy Korzystający w zamian za płaconą Wnioskodawcy kwotę nie otrzymują świadczenia wzajemnego.

Zatem, jeżeli nie istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, nie można mówić o świadczeniu usługi a tym samym o zaistnieniu czynności podlegającej opodatkowaniu VAT.

W kwestii dokumentowania takiej kwoty, należy stwierdzić, że skoro czynność ta nie podlega opodatkowaniu VAT, to również nie stanowi zapłaty za usługę. Skoro kwota nakładana ana Korzystającego nie podlega opodatkowaniu, udokumentowanie ww. kary umownej nie powinno nastąpić w drodze wystawienia faktury VAT, bowiem fakturą VAT nie dokumentuje się czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W odniesieniu do powyższych ustaleń, Wnioskodawca prawidłowo uznał, że otrzymana od Korzystającego kwota umowna z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy leasingu nie stanowi zapłaty za usługę i tym samym jest czynnością niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, której otrzymanie należy dokumentować notą księgową.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy uznać należy za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. 2012, poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.